Update 5: Zakynthos onder water

Vanaf de vroege ferry van 07:45 richting Zakynthos, zagen we Zeus eiland nog in de verte liggen. De ferry was overigens een oude Nederlandse, met foto's van pittoreske huisjes, molens en wegwijzers naar de "toiletten". We gunden onszelf in de kleine haven van Agios Nikolaos een mega toeristisch boottripje. Sowieso ging de bus verder pas vier en half uur later. Alsof iemand het zo gepland had. Laat daar nu net een tripje van drie uur en daarna een lunch perfect inpassen.

Bij het befaamd Navagio was het strand met het wrak. Een meer dan bekend beeld van de Griekse ansichtkaarten. Ik moest een klein beetje overgeven in mijn mond van de belachelijke mensenmassa die we daar aantroffen. Echt het volk dat hier komt voor hun Instagram fotoshoots. Het wrak was beklad, er waren namen in gekrast. Nog steeds bijzonder om te zien hoor. Plus dat dit dé trekpleister van het eiland was, dus je moet ergens wel. Sandra kreeg nog een telefoon in haar handen gedrukt, "Photo, photo!", waarna de man naar de ketting vooraan het schip rende waar net even geen mensen in beeld waren. Hysterie heerste. En daar zaten we dan een uur tot de boot ons weer kwam halen. Met een beetje zwemmen en mensen kijken kwamen we er wel. De vrouw die haar gillende kinderen compleet negeerde omdat haar telefoon interessanter was, terwijl haar man lag te slapen. Dat was een hoogtepunt waar dan ook meerdere mensen met verbazing naar keken.

Het uitzicht de zee op werd helaas ook overschaduwd door de vele boten. Echter bleef het heldere water en de 90 meter hoge witte rotsen van de baai fascineren. Na een te lang uur werden we weer opgepikt en stopten we met de boot bij een kleine cove. Tijd voor wat foto's en weer door naar de blauwe grotten. De boot ging door de grot heen om het azuurblauwe water te tonen. De reflectie van het licht op het plafond van de grot gaf ook een mooi schouwspel. Het mooiste was echter toen de boot daarna stil lag bij een kleine grot. Een man klom bijna over mij heen om foto's te kunnen maken van de vissen rondom de boot. Prima vriend, ik doe mijn snorkelset en duikcamera wel aan en bekijk het van nog dichterbij. Er waren echt veel vissen. Ik spotte nog een kleine trompetvis voordat we de kleine grot in gingen. Iedereen zonder duikmasker miste iets, want als je vanuit de grot onder water naar buiten keek, was het licht prachtig. Wat dieper zaten nog wat oranje visjes die dansten in dit licht.

Deze laatste stop maakte de 20 euro van het tochtje echt wel waard gelukkig. De slechtste maaltijd van de vakantie volgde als lunch. De 15% korting bon bleek inderdaad een instinker. Niet dat het eten smerig was, maar er was voldoende ruimte voor verbetering. Ik zou het zelf anders bereid hebben. De bus naar Zakynthos stad was een vreemde. Er zaten maar drie andere mensen in en de buschauffeur leek alles verrot te schelden wat hem tegemoet kwam. Vanaf het busstation was het tien minuten rijden naar Laganas. De bomvolle bus nam echter een creatieve route die vijfenveertig minuten duurde. In de bus sprak Sandra een Nederlander die hier al een week zat. Hij had in die tijd schildpadden gezien. Niet echt het tempo waarop wij onze vakanties doen. Iedereen die we hier vertellen wat we gezien en gedaan hebben in Griekenland, reageert hetzelfde. Men denkt dat we heel Griekenland hebben gezien in twee weken.

Laganas was een flinke cultuurschok. De reisboekjes spraken al van een Ibiza-fenomeen, maar dit leek erger. We namen het voor lief omdat het een prima uitvalsbasis bleek en je er mooi kon duiken. Wel ontstond er een beetje spijt, konden we hier onze vakantie wel afsluiten zoals we wilden? Op deze plek waar vakanties komen om aan het strand te bakken, te gaan zuipen en vervolgens te sterven? (Spoiler: dit lukte meer dan uitstekend.)

Ons appartement was de goedkoopste van de vakantie, maar zonder meer het beste. Het had geen zwembad en poolbar, maar dat was in deze regionen wel prima. Het was allemaal super schattig aangekleed. Bijvoorbeeld de koperen theelepeltjes die als handvatten van de keukenkastjes dienden. De complementaire fles wijn en fruitmand werden ook erg gewaardeerd. Plus een douchekop die je op kan hangen, dat was vaak van tertiair belang hier. We zaten ook ver genoeg weg van de "strip" van Laganas. Een straat verder zat zelf een redelijk authentiek restaurant, waar een grote groep jonge Griekse reisleiders aan het eten was. Waarschijnlijk ging het allemaal wel goed komen.

De volgende ochtend werden we opgepikt door het duikcentrum. We zouden op Zakynthos meer onder dan boven water zitten, gezien we twee van onze drie volle dagen hier gingen duiken. Het was druk in het duikcentrum. Op de boot viel het mee en onder water hadden we er geen last van dat we met 21 duikers op pad waren. We gingen met een groepje van zes het water in, onder leiding van de kapitein van de duikboot. We zakten spoedig naar 32 meter diep. Wow, zo diep waren we nog nooit geweest. Voor onze opleiding hebben we eenmaal de 25 meter gehaald, waar niks te zien was met zes graden Celsius water. Met onze opleiding mag je trouwens naar 30 meter, oeps. In Griekenland is 32 meter echter een prima diepte. Zelfs met het verre zicht was de zeespiegel niet meer te zien, heel cool. We zwommen langs een wand en kwamen tal van vissen, een grote murene en verschillende koraalduivels tegen. Door een half open grot begonnen we weer met de opstijging die niet lang genoeg kon duren.

De tweede duik van de dag was wat ondieper. We vonden een klein slakje met prachtige kleuren. Ook een grote soort van rups en toen ik tussen twee grote rotsblokken zwom, vond ik zelf een klein slakje en tussen de dieper gelegen rotsen twee grote koraalduivels. Het was een heel andere duik dan daarnet, meer imposante rotsen met mooie lichtinval. We sloten af op slechts een meter diep, toen we door een klein labyrint geleid werden. Zo ondiep was het licht pas echt prachtig. Okay, we hadden echt geen spijt van Zakynthos.

We lunchten op onze kamer en namen daarna de bus naar Zakynthos stad. Ook hier waren de Venetiaanse invloeden weer eens goed zichtbaar. De Ionische eilanden zijn namelijk behoorlijk lang Venetiaans eigendom geweest. De mooie kerkjes en pleintjes (op een daarvan vonden we een biertje) bracht ons weer even terug naar Griekenland zoals we dat kenden. Weg van het fictieve pretpark zonder ziel genaamd Laganas. Het restaurant dat we hadden uitgezocht, sloot helaas al om 19:00, dus we mochten weer eens improviseren. Het kippen nestje smaakte heerlijk maar moest er snel aan geloven. De bus terug bleek al om 20:30 te gaan in plaats van 21:00. Jut en Jul waren weer eens lekker aan het bussen. Zonder vingers te wijzen was het dit keer wel echt de schuld van Jul. (Hint, haar naam begint in het echt niet met een J.) We hadden uiteindelijk nog negen minuten speling, weer eens stress om niks. In Laganas liepen we de strip af van begin tot eind, nieuwsgierig wat we aan zouden treffen. Mc Donald's, A taste of home (met Britse vlag), shots, cocktails genaamd Haribo Headfuckers, BJ's, Pizzahut, stripclubs, uitjes naar waterparken, het was echt net Disneyland maar dan in en in sneu.

Onze tweede dag Zakynthos begon weer onder water. De kapitein nam ons wederom op sleeptouw. Ditmaal naar een drop-off die tot 60 meter diep ging. Ik kan je vertellen, dat is best diep als je naar beneden kijkt. Wij bleven op 29 meter hangen en belandden in een gigantische school van grijze visjes. Of je nu links, rechts, boven of beneden keek, ze waren overal. Sandra en ik zwommen achteraan en zagen een grote grijze vis (wist ik de namen van al die beesten maar, maar er komt nog een video samenvatting van onze duiken) langs het rif omhoog zwemmen. Super mooi.

Verderop zagen we twee erg grote groupers (ik weet een naam, check) van ons wegzwemmen en hier en daar nog een koraalduivel. Daarna doken we een grot in die echt prachtig was. Bij de ingang zat een kleurrijk slakje te pronken. Toen het mijn beurt was, werd het slakje net los gevind door mijn voorganger. Het slakje krulde zich op, zoekend naar iets om zich aan vast te grijpen. Hij landde, streek neer en gooide zijn opgekrulde lichaam weer open als een pauw die zijn veren opzette. De grot die nog volgde, was mooier dan die van gister. Het kleurenspel was prachtig. Toen volgde de "Arch", deze stenen boog was 18 meter hoog. De bovenrand was twee meter dik en er zat nog twee meter water boven. Wauw, gewoon wauw. We zwommen er onderdoor om daarna op een diepte van tien meter onze duik af te maken. Her en der zwommen nog vissen, maar we waren vooral aan het nagenieten van alles dat al geweest was. Beste, duik, ooit. Nu was dit pas mijn 37ste en mijn zevende echte duik in het buitenland, dus dit gaat vast nog een keer overtroffen worden.

De tweede duik van de dag was op een duikstek waar we de dag ervoor ook op gedoken hadden. Dat voelde een beetje zonde, maar het werd een compleet andere duik. We werden bij een andere divemaster gezet in het groepje van een Nederlander en Belg die we op de boot al gesproken hadden. We doken door een labyrint van stenen. Het leven was veelal hetzelfde. Een grote murene waarvan we een deel van zijn lichaam konden zien dat mee krulde met zijn bewegingen. Zijn bek ging traag open en dicht, terwijl een klein visje hem waarschijnlijk aan het wassen was. Wederom veel koraalduivels en nog zo'n mooi minuscuul slakje.

Na de duiken ploften we op het strand neer voor een flinke lunch. Dat hadden we wel verdiend na al die calorieën die we verbrand hadden. Dit tentje was aangeraden door de eigenaar van ons appartement als het enige authentieke familierestaurant in Laganas. Ondertussen hadden ze wel een menukaart in het Nederlands. En mayo. Maar goed, het eten was inderdaad erg goed. Vegetarische moussaka en een groentepasta.

We liepen naar een klein eilandje waar een touwbrug naartoe gelegd was. Dit hadden we onze eerste dag gespot toen we vanuit Laganas met de duikboot vertrokken. Helaas moesten we er entree voor betalen en was een gedeelte dicht omdat er een bruiloft was. Het bleek echter wel de moeite waard. Niet alleen door de mooie omgeving en de visjes. Ook niet doordat we op de terugweg soort van wedding crashers waren toen we langs zwommen. Het was vooral zo mooi door de schildpad bij terugkomst die aan het voederen was. De idiote toeristen om hem heen probeerden hem continu aan te raken. Maar wel bang zijn als hij dan een beetje hun kant op kwam. De schildpad leek het allemaal gewend te zijn, hij gaf er bijzonder weinig om. Zolang hij maar kon grazen. Ik had mijn duikcamera op mijn masker geklikt, dus kon eenvoudig filmpjes maken. Ik hing rustig op afstand van de schildpad, die plots mijn kant op kwam en pal voor neus een ademteug nam. Wow. Zo zie je maar dat je de mooiste dingen meemaakt als je de natuur met respect behandelt.

Op de terugweg sneuvelde helaas mijn slipper. Die stond al op sneuvelen, maar hij had prima nog twee daagjes mogen wachten. Of in ieder geval aan het einde van de terugtocht over het bloedhete asfalt in plaats van het begin… Bij ons appartementje heb ik een improvisatie risotto in elkaar geflanst met minimale ingrediënten. Met van die grote champignons die je bij ons in de supermarkt niet kan vinden. De complementaire fles wijn ging ook maar open, door het eten en in onze glazen.

Onze laatste volle dag in Griekenland begon met een vroege wekker. Enerzijds voor de zonsopgang, maar vooral voor de baby schildpadden die we wilden gaan spotten. Het grote strand naast Laganas was een beschermd nestgebied. Daarom werden we door vrijwilligers tegengehouden, we mochten het strand pas na 07:00 betreden. We waren overigens niet de enige toeristen. We zagen vanaf hier al meerdere houten constructies die de nesten beschermden. Soms was er een ovale muur omheen gebouwd, die open was richting de zee. Na zevenen was het überhaupt wel prettig om een strand af te lopen dat niet bezaaid was met ligbedjes, maar wel zo nu en dan wat sporen van babyschildpadden. De zonsopgang over de heuvels was mooi, maar we hadden het echte spektakel gemist. Voor ons zagen we een redelijke mensenmassa. Daar waren net tal van schildpadjes doorgebroken naar de zee. Chips, net te laat. Tijdens onze terugtocht draaiden we nog diverse keren om. Bijna weer bij het begin van het strand konden we er nog eentje de zee in zien verdwijnen. Gelukkig dus niet voor niets zo vroeg opgestaan.

We pakten vervolgens de bus naar Zakynthos stad. We begonnen met de st. Dionysios kerk, opgedragen aan de heilige van het eiland. Groot en wederom erg mooi. Hele gezinnen die letterlijk elk schilderij afgingen en kusten. Het bleef bijzonder. Van kerk naar kerk werkten we ons een weg naar de heuvel boven de stad. Met mooi uitzicht op de haven beloonden we onszelf met een (achteraf belachelijk duur) colaatje. Om weer af te koelen doken we weer beneden een museum in. Ze hadden geen airco helaas, maar wel restanten van post Byzantijnse kunstwerken. Het waren allemaal afbeeldingen uit kerken die verloren waren gegaan tijdens de aardbevingen van 1953. Eén ruimte was zelfs geheel zo opgebouwd als die kerk was geweest, deze muurschilderingen waren vrijwel geheel intact. Opvallend veel schilderijen lieten Johannes de Doper zien, aartsengel Michaël en best wat draken.

We pakten een late lunch bij een eettentje dat Sandra had gevonden. Het menu stond in het Grieks op een klein krijtbordje achter in het restaurant. De ober las het gelukkig in het Engels voor ons voor. Om ons heen zaten best wat Grieken en binnen zaten er diversen te wachten om eten af te halen. Het werd één van de beste maaltijden van onze vakantie. Zijdezacht rund met penne en lamvlees uit de oven met aardappeltjes. Allemaal heel simpel, weinig ingrediënten, maar oh zo lekker. Met van die saus waar je na het eten de restantjes brood nog doorheen haalt. We haalden snel een toetje bij een bakkertje om nog net de bus te halen. Terug in Laganas rustten we even uit in de airco en pakten we onze backpacks voor de laatste keer in.

Die avond liepen we de strip nog even af. Het was hier een stuk drukker en mensen waren ook luider aanwezig. Ook leken diverse kroegen deze avond wel ineens open te zijn, de led verlichting vierde in ieder geval hoogtijdagen. Het straatbeeld was dus nog een aantal keer fouter dan het al was geweest. De avondklok die ingesteld was wegens het stijgende aantal Covid-19 gevallen, bleek juist deze avond opgeheven te zijn. De vers gevaccineerde jeugd kon weer los. Pretpark Laganas draaide weer op volle toeren. Deze plek die werkelijk niks met Griekenland te maken had. Het deed me denken aan Cancún in Mexico, waar ik mijn laatste avond van mijn solo reis door had gebracht. Al het moois dat het land te bieden had, de mensen hier zouden het nooit weten. Prettig dat we hier weinig van meegekregen hebben. Zo blijkt dat je altijd je kop onder water kan steken.

Het was wel ironisch dat we juist hier het eerste mooie beeldje van de godin Palas Athena tegen het lijf liepen. (De zoektocht hiernaar was al op dag één in Athene van start gegaan.) In een zaakje vol met schildpad asbakken en piemelvormige flesopeners. Gelukkig gaf niks daarvan af op het maagdelijk witte beeldje. Hoe beter dan de laatste avond in Griekenland af te sluiten met een pita gyros. We eindigden zoals we in Athene waren begonnen. Cirkeltje weer rond. En een limoncello toe. Oeh, en een baklava.

Onze echte laatste dag in Griekenland was een taaie. Wekker om 05:00 voor de taxi een half uur later. Dan een bus om 06:00 vanaf een nog verlaten busstation. Zijn enige stop was koffie voor de chauffeur en zijn enige passagiers waren deze twee Nederlanders. De drie uur wachten op de ferry begon met een zonsopgang die niet mis was. Het kleine havendorpje ontwaakte om ons heen waarna de toeristen voor de boottochten begonnen toe te stromen.

Weer terug op Kefalonia pakten we een taxi die we deelden met een Zwitsers stel. De prijs werd echter niet gedeeld. Zij stapten uit op het vliegveld en wij verderop bij het Markis Gialos strand. Door iets van het delen te zeggen, ging er nog vijf euro vanaf. Ach, prima. Het strand bracht ons weer prachtig blauw water. Hier konden we prima wachten op onze vlucht. Het mooie zandstrand was echter ook bezaaid met ligbedjes en allerlei waterpret activiteiten. Normaliter niet ons ding. Maar een omkleedhokje, douche en restaurant waren wel vereisten om enigszins fris het vliegtuig in te stappen. Voor deze ene keer huurden we ook maar een ligbed setje, alleen al voor de schaduw was het het waard. Het frisse water was ook heerlijk om weer in af te koelen.

Na het douchen en omkleden heb ik me alsnog vakkundig kapot gezweet tijdens de klim richting de weg. Maar goed dat ik dat laatste schone shirt voor op het vliegveld bewaard had. Terwijl we bij de bushalte stonden te wachten met onze backpacks stopte er een taxi. Of we voor 25 euro naar het vliegveld wilden. Nee vriend. Okay, 5 euro, ik moet er toch naartoe. De smiecht. Voor de €1,80 die de bus goedkoper was, hoefden we het niet te doen. Vanuit de taxi airco naar de vliegveld airco kon ik weer op temperatuur komen. We mochten nog best wat tijd doorbrengen op het oh zo kleine vliegveld. Net als de heenweg hadden we 40 minuten vertraging te pakken. Het cirkeltje was echt rond?

Dat was dan net geen drie weken Griekenland. Wat een prachtland. Tip? Regel een huurauto voor de eilanden. Anders kan je ze niet in twee dagen uitspelen zoals we met de hoofdstad Athene in twee dagen te voet hadden gedaan. We komen hier zeker nog een keer terug, ookal is het maar om Ithaka en Olympia te kunnen aanschouwen. Maar het hoofddoel van de reis was gelukt: backpacken. Authentiek eten opzoeken in zijstraatjes waar geen toerist kwam, check. Tering vroeg opstaan om een bus te halen die een dure taxirit zou besparen, check. Afdingen op de dure taxirit die we beteuterd moesten pakken omdat de bussen niet reden, check. De goedkoopste overnachtingen zoeken die uiteindelijk tot de beste behoorden, check. Doen we dat zooitje volgend jaar weer gewoon aan de andere kant van de wereld. Deal!