Update 1: Athene op haar heetst

2021 bleek wederom een jaar te worden waarin ver weg reizen niet mogelijk was. Toch weerhield dat ons niet om te gaan reizen zoals we wilden: backpacken. Het plan ontstond om naar Griekenland te gaan en daar te gaan eilandhoppen. Met alleen een vliegticket heen op pad en daar maar kijken van waar en wanneer terug.

Het begon allemaal op het vliegveld van Eindhoven. Met onze enkele vaccinatie na een Corona infectie waren we toch onzeker of Griekenland ons zou accepteren. Voor de zekerheid hadden we nog een antigen test certificaat op zak. Het was namelijk wel reizen ten tijde van een pandemie. Op het vliegveld controleerde de airliner ons vaccinatiebewijs en het Griekse Passenger Locator Form (PLF), voordat we in konden checken. De eerste horde was overwonnen.

In de rij voor het inchecken konden we de start van de Grand Prix van Hongarije nog vanaf onze telefoon kijken. Die helaas niet zo best begon en eindigde met een rode vlag. Het heerste wel in de rij, want we waren niet de enige. Mensen keken met ons mee of zelf op hun kleine scherm. Richting het panoramaterras van Eindhoven stuitten we op een groot scherm waar de race op uitgezonden werd. Met een biertje erbij was het uitstekend wachten op onze vlucht. Toen we naar de gate slenterden, stond op de vertrekborden al "Final Call". Ons sprintje naar de gate bleek onnodig, er stond nog een vette rij.

We vertrokken uiteindelijk veertig minuten later en merkten bij het uitstappen in Athene al dat de hittegolf aan was. Het was al bijna tien uur in de avond, maar alsnog goed boven de dertig graden. De Griekse Corona controle was bijzonder. Gewapend met maar liefst drie QR codes (vaccinatie, test en PLF) wilden niemand ze scannen. Het PLF werd naar gekeken en naar de CoronaCheck app werd geknikt. Kom maar gewoon, kom onze economie stimuleren. Toch werden er een paar mensen uitgepikt en spontaan getest op Corona.

Vervolgens was het haasten voor de metro het centrum in en daarmee bijna onze net gekochte tickets vergeten. Drie kwartier later waren we het gereis vanaf thuis met een Nederlandse bus tot aan hier wel beu, maar we werden direct beloond. Al uit de metro stappende, liepen we tegen onze eerste Griekse ruïnes aan. In de verte doemde hierachter het mooi verlichte Akropolis op, dat boven de stad uittorende. Het pleintje waar we op beland waren, was mega sfeervol. Er klonk muziek, er werd gegeten en gedronken. Dat allemaal om 23:15 in de avond. Het eerste broodje gyros hadden we na de lange reis wel verdiend. Beter kon het allemaal niet beginnen. Ons appartement bleek nog in een super gezellige wijk te zitten ook. Tussen Cubaanse muziek kwamen we aan. Tassen dumpen, airco aan en even naar het dakterras. Vanaf daar keken we uit op het Akropolis. Dit zal een top vakantie worden.

Omdat Athene dus middenin een hittegolf zat, hadden we besloten om vroeg de wekker te zetten zodat we in de ochtend actief konden zijn. De eerste stop was het Akropolis, waar we een kwartiertje na openingstijd aankwamen. Je kan het oude heilige centrum van de stad niet missen, zowel voor een bezoek, als vanuit bijna elke straat waar je in Athene loopt. De stad Athene dankt haar naam aan de godin Pallas Athena, die de strijd om de stad gewonnen had van Poseidon. Het Akropolis stond geheel in het thema van deze strijd en Athena's overwinning.

Tijdens de klim naar het Akropolis, kwamen we langs het theater van Dionysus en het erg indrukwekkende Odeion van Herodes Atticus. Denk bij dat laatste aan een flink amphitheater met een muur van bogen achter het podium. Zo te zien wordt het nog geregeld gebruikt voor voorstellingen. Wat zou dat gaaf zijn om zoiets mee te maken. Laat dat ons nu ook bijna gelukt zijn, maar in een andere stad. Daarover later meer.

Na een stevige klim met 35 graden (om negen uur in de ochtend) belandden we bij de oude ingang van het Akropolis. Door de met toeristen bezaaide poort van Beulé liepen we langs de Athena Nike (victorie van Athena) tempel. De grote kolommen van het Parthenon waren daarna direct wat in het zicht viel. Niet normaal hoe groot ze dit 2500 jaar geleden allemaal gebouwd hebben. Naast de imposante tempel stond het kleinere Erechteion, welke opviel door het Hekatompedon. Dit kleine bijgebouw had zes vrouwelijke beelden welke het dak ondersteunde.

Na een rondje om het Parthenon en af en toe genieten van het verre uitzicht zonder ergens een wolkje, liepen we de Akropolis berg weer af. We stopten nog even op de Areopagus heuvel voor een mooi uitzicht op de plek waar we net waren. Vanaf daar liepen we door naar het Romeinse Agora. Zoals doet vermoeden was het complex door de Romeinen gebouwd. Er was niet veel van over, maar de Tower of Winds was bijzonder intact. Het hexagonale gebouwtje heeft gediend als zowel kerk als moskee door al die jaren heen.

De route van het Romeinse Agora leidde naar het oude Agora. De oude binnenstad, dat voornamelijk diende als handelsgedeelte. De tempel van Hephaistos (de smid van de gouden) torende boven het terrein uit. We zochten even wat schaduw op bij de stoa, de hal waar de handel vroeger werd bedreven. In het museum dat hier zat, was de airco meer dan prettig gezien het kwik alleen nog maar opliep. Na een bezoekje aan een klein kerkje en de restanten van de tempel van Ares was het tijd voor lunch. Dat laatste gebouw was overigens steen voor steen naar deze locatie verplaatst door de Romeinse keizer Augustus. Om 12:00 strak gingen alle archeologische vindplaatsen overigens dicht, om de toeristen tegen zichzelf en de hitte te beschermen. We konden ons daar helemaal in vinden, dus na een goede lunch doken we de airco in om de rest van onze reis te gaan plannen.

Het was 16:30 toen we de airco weer uitkwamen en nog steeds maar liefst 39 graden. Toch was het wel te doen eigenlijk, dus we besloten te lopen naar het Nationaal Archeologisch museum met airco. Altijd leuk omdat je niet weet wat je onderweg gaat tegenkomen. Dit bleek gelimiteerd tot wat heerlijke bladerdeeghapjes van een bakkertje, een bodem voor ons museumbezoek.

In het museum konden we zeker wel zo'n uur of twee vertoeven. De beelden, potten (welke we vrij snel beu waren) en vazen brachten ons bezoek aan de ruïnes van die ochtend wat meer tot leven. De grote bronzen beelden van een onbekende godheid en een jongen te paard staken er het meeste uit. Ook het grote hoofd van Zeus met twee dochters aan weerszijden en de verhalen over de Perzische oorlog die ruim vijftig jaar duurde, bleven bij. Bijvoorbeeld hoe Athene in brand heeft gestaan terwijl de Spartanen de Perzen voorgoed terug de zee in wierpen.

Op onze terugweg naar het centrum voelde het flink afgekoeld aan. En dat bij 35 graden. We dwaalden een beetje rond door alle straatjes, doken nog een Orthodoxe kerk in en waren in de avond weer terug in "ons" gezellige wijkje Psyrri. Op een terrasje met jazz muziek genoten we van een biertje en een wijntje. Vervolgens liepen we honderd meter verder het terras op van een restaurant met authentieke keuken. Het stoofpotje lam en handgemaakte Griekse worst was het beste maaltje tot nu toe. Maar dit was ook wel pas dag twee natuurlijk. We sloten af met een biertje op ons eigen dakterras, terwijl we wederom uit keken op het mooi verlichte Akropolis.

De volgende ochtend was de oude begraafplaats Kerameikos aan de beurt. We begonnen bij de Straat der Tombes. Deze straat liep vroeger helemaal door tot aan Pireaus, de haven van Athene. Een graf aan deze straat was echter alleen iets voor de rijken. Dit bleek ook wel uit de soms zeer exorbitante grafstenen die langs de zandweg stonden. Aan de andere kant van het terrein, waar het overigens zeer rustig was, stonden we voor de vierkante restanten van de poort van Dipylon, de oude stadspoort. Dit was vroeger dé toegangsweg Athene in. Na de Perzische oorlog was Athene flink verwoest. Om toekomstige ravage te voorkomen, beval een populaire politicus aan alle gebouweigenaren stenen te doneren aan de stadsmuur. Deze werden gebruikt ter uitbreiding en versteviging. Dit was ook te zien aan de diversiteit aan stenen van de restanten.

We waren er helaas te vroeg bij voor het bijbehorende museum. Ook de nabije kerk op de heuvel was nog gesloten. Maar we hadden wel weer een lekkere klim gehad in deze bloedhitte. De bibliotheek van Hadrianus (vernoemd naar de Romeinse keizer die het in 131 voor Christus liet bouwen) was gelukkig wel open. De flinke pilaren waren de ruïnes waar we de eerste avond vanuit de metro recht tegenaan gelopen waren. Hilarisch daar was de vrouw met het fluitje, die de toeristen in de gaten hield. Veelal ging men op de ruïnes lopen, zitten of staan en telkens kregen ze een fluitsignaal voor hun kiezen. Waarna ze een boze blik of geroep kregen van haar, waarna ze weer ging zetten en begon te wapperen met haar waaier ter verkoeling. De restanten van de oude kerk in het midden waren prachtig, zeker met het Akropolis op de achtergrond. Van de bibliotheek zelf was vooral de fundatie nog goed zichtbaar. Ook de muur met stenen planken waar de boeken gestaan hebben waren duidelijk herkenbaar. Ooit stonden hier naar schatting bijna dertienduizend boeken van perkament.

Daarna doken we nog een kerkje in waar een gezongen gebed vandaan kwam. Aan elke kant van de kerk zat een man die naar de ander zong. Eerst links, dan rechts, al was het maar om het hoge tempo vol te houden. Dit fenomeen zijn we in meer Grieks-Orthodoxe kerken tegengekomen. Daarna gingen we via de wijk Plaka (schattig, maar ontworpen voor toeristen), door de poort van Hadrianus naar de tempel van Olympiaan Zeus. Dit was één van de grootste tempels van de Griekse oudheid. Ookal stonden er nog maar 15 van haar 104 pilaren overeind, het was alsnog zeer indrukwekkend. De pilaren waren namelijk 17 meter hoog en maar liefst net zo dik als ik lang ben. Een van de pilaren was in de 19de eeuw door zware wind omgevallen. Hoe deze in lagen over de grond verspreid lag, had wel iets. Ook de grote open vlakte rondom de tempel, maakte de schaal van het geheel des te groter. Vanaf hier torende het Akropolis natuurlijk wederom boven alles uit. Tijd om het museum daarvan maar eens te bezoeken. Het was elf uur en al 41 graden, dus prima om de airco op te zoeken.

Via de nationale tuinen, de schildpaddenvijver en een ijsje, belandden we daar. Meer mensen hadden ons idee bedacht, want er stond een gigantische rij. Dan maar online een ticket kopen voor 16:00 en chillen in ons appartementje. Daar kwamen we erachter dat het niet zo slim was geweest om nog geen vliegticket terug te boeken. Nu het reisadvies aangepast was, was Griekenland ineens flink in trek. Alle vluchten van allerlei Griekse eilanden naar Amsterdam of Eindhoven waren vol of mega duur. De oplossing werd vliegen op Düsseldorf, de rest zagen we dan later nog wel.

Toen we aan het wachten waren op de metro naar het museum, liepen we tientallen seconden door de noodverlichting. De hittegolf (airco's vol aan) in combinatie met de nabije bosbranden werden het elektriciteitsnet iets te veel kennelijk. Het museum was fantastisch en bracht ons bezoek aan het Akropolis de dag ervoor helemaal tot leven. Het gebouw is pas sinds 2019 open, na zeven jaar archeologische werkzaamheden aan de ruïnes onder het gebouw envijftien jaar bouwen. Het museum was immens, met enorme glazen ruiten waardoor je het Akropolis kon aanschouwen. Elke hoek van het museum lichtte een ander deel van het Akropolis complex uit. Vanaf een helling (zoals je ook het Akropolis beklom) liepen we naar de eerste verdieping. Door een doolhof van beelden belandden we bij de zes Kariatiden, de zes vrouwelijke beelden welke een kleine tempel omhoog hielden. Origineel en prachtig gerestaureerd. De bovenste verdieping stond helemaal in het teken van het Parthenon. Deze verdieping was een volledige één op één schaal van de bovenste rand van de tempel (de fries). Eén meter hoog en in totaal 144 meter lang. Het bevatte alle beelden die nog in Griekenland gevonden zijn. Veel was geplunderd of met toestemming van de Ottomanen door een Britse ambassadeur meegenomen. Desalniettemin was het prachtig, de bescheiden reconstructie van het geheel liet de geboorte van Athene en haar strijd met Poseidon duidelijk zien. Wat moet dat machtig zijn geweest om alles in volle glorie te aanschouwen 2500 jaar geleden.

Weer de hitte in (hoewel dit nog meer meeviel ondertussen) liepen we naar de Grote Metropolitaan. Tijd om een kaarsje te branden. Deze kerk was erg mooi en beduidend lichter dan alle voorgaande die we gezien hadden. De ramen waren groter en de schilderingen beter onderhouden. Over diverse portretten was een reliëf laag van zilver of goud gelegd. Door diverse openingen konden we de geschilderde gezichten zien. Mensen die hier aankwamen om te bidden, kusten de portretten en wandschilderingen. Lekker Corona-proof eigenlijk.

De volgende stop was het parlementsgebouw, waar we toevallig precies op tijd waren voor de wisseling van de wacht. Twee jonge knapen stonden in een klein hokje in de hitte te wachten op hun verlossing. Ze werden door iemand hoger in rang nog even recht gezet voordat de frisse lading aan kwam marcheren. Hun loopje en schoenen waren beide bijzonder. Na de wisseling begonnen we met de klim de Lycabettus heuvel op. De zon begon al te dalen en dat zorgde voor prachtig licht over Athene. Vanaf halverwege konden we allerlei plaatsen aanwijzen waar we de afgelopen twee dagen waren geweest. Twee dagen pas, het voelde alsof we al dagen onderweg waren. Zoveel hadden we al gezien in deze hittegolf.

De hittegolf en de gevolgen daarvan maakte zich bovenaan de heuvel goed zichtbaar. Dertig kilometer naar het noorden was een grote bosbrand die ondertussen al bewoond gebied had bereikt. De rookpluimen waren ons die middag al opgevallen. Maar pas bovenop de heuvel realiseerden we ons dat al die witte deeltjes op onze kleding en in ons haar as waren. Het gezang dat voortkwam uit de kleine kerk op de heuvel, samen met hoe iedereen om ons heen deed alsof er niks aan de hand was terwijl de vlammen duidelijk zichtbaar waren. Het voelde alsof we in de openingsscène van de miniserie Chernobyl zaten. Iedereen had plezier terwijl een broedend gevaar onze kant op kroop. Maar goed, dertig kilometer is best een eind en het uitzicht richting de haven was alsnog prachtig. Wel was de zonsondergang bedekt door wolken en rook, dus het werd op een andere manier spectaculair. De aangerichte ravage door de brand werd ontelbaar genoemd, later bleek dat 500 brandweerlieden door de nacht heen hebben gewerkt. Laten we hopen dat de getroffenen snel hulp krijgen en deze hittegolf binnenkort stopt.

Weer in de stad was er aardig wat as op de geparkeerde auto's en op de tafels van de terrassen gedwarreld. Per toeval aten we die avond bij de buren van gisteravond. Maar het voelde net zo authentiek aan. Met souvlaki en mousaka waren we dan ook weer traditioneel Grieks bezig. Dat dit laatste gerecht nog deels koud was, werd ze vergeven. Zo lekker was het. De volgende dag gingen we Athene weer verlaten met de ferry, op naar het eerste eilandje.