Update 2: Het eerste eiland, Egina

De volgende ochtend stonk onze badkamer flink naar rook dankzij de ventilatie opening. Het voelde dus prima om Athene te gaan verlaten met de bosbranden net in het noorden van de stad. Hopelijk bood het eiland Egina de nodige verkoeling. Van de ferry waren er een paar mailtjes in mijn spambox beland. We moesten wat eerder aanwezig zijn en uiterlijk 24 uur van tevoren een digitaal Corona document aanvragen. Uiteindelijk gaf dit allemaal geen problemen, maar het was wel weer meteen actie op de vroege ochtend. Ons gehaast bleek uiteindelijk compleet zinloos, naar de Corona gezondheidspapieren werd enkel zijdelings gekeken. Plus dat onze ferry om 11:00 aankwam in plaats van vertrok.

De haven van Aegina (de hoofdstad van het eiland) was een stuk kleinschaliger en rustiger gelukkig dan Pireaus, de haven van Athene. Grieken uit Athene schijnen hier geregeld naartoe te reizen om de drukte en hitte van de grote stad te ontlopen. Ook is het het eiland der pistachenootjes, vooral omdat ze hier zo lekker smaken waarschijnlijk. Wij boekten in de haven alvast onze ferry naar de volgende bestemming en een quad voor de volgende dag. Tijdens ons dagelijkse plan moment voor de rest van de reis, kwamen we erachter dat het vrijwel onmogelijk was om een overnachting (in het weekend) te boeken voor de volgende stop. Met veel moeite kregen we het toch voor elkaar en ontstond het plan voor de komende dagen.

Om onze overwinning te vieren, vertrokken we met onze maskers en snorkels naar het strand. Er waren tal van visjes te ontdekken in allerlei kleuren, zeekomkommers en iets te veel zee-egels. Je krijgt er echt spontaan zin van om te gaan duiken. Na nog herhaaldelijk zwemmen en opdrogen zette de avond alweer in. We aten die avond bij het restaurant van de eigenaar van onze accommodatie. Op de een of andere manier krijg je hier in Griekenland vaak ongevraagd de rekening en een klein toetje. Het toetje is soms al aan de rekening toegevoegd, maar net zo vaak ook niet. In dit geval was het watermeloen, een frisse afsluiting.

Na een goede nachtrust was het tijd om die quad eens uit te proberen. Sandra deed de eerste stint tot aan de Sint Nektarios kerk met bijbehorend klooster. De wederom Grieks-orthodoxe kerk was de grootste in omvang tot nu toe. Van de buitenkant ook wellicht de mooiste. Binnen was het altaar mooi van hout en veel wit. In de kerk lagen de relikwieën van Sint Nektarios, welke elk jaar op zijn naamdag door de stad Aegina worden gedragen. Het klooster zat een stukje de heuvel op en voelde erg sereen aan.

Het eerste stukje op de quad had Sandra gereden, daarna was het mijn beurt. Natuurlijk lag ik na een paar honderd meter al bijna aan de kant van de weg, maar ik remde op tijd om erger te voorkomen. Via een mooi uitzicht op de kustlijn kwamen we aan bij de Aphaia ruïnes. De nymph Aphaia werd al sinds 1200 voor Christus aanboden door een soort cult. Ze was een dochter van Zeus, gelijk aan Artemis. Rond 500 v. Chr. was de tempel gebouwd, zoals veel van de Griekse oudheid. Er stonden nog bijzonder veel kolommen van de tempel overeind en de omgeving rond deze heuvel was prachtig. Al die jaren geleden stonden er nog twee grote pilaren met beelden voor het offerblok, welke tegenwoordig ontbraken.

Het werd alweer goed warm, dus we besloten de noordkust van het eiland te gaan verkennen. Op zoek naar een mooi plekje om het heetst van de dag uit te zitten, belandden we op het strand van Souvala. Hier lunchten we aan het water, gevolgd door een lekker biertje met complementaire chippies, welke je hier vaak bij je borrel kreeg. Het water was erg mooi om in de snorkelen, wat we dan ook geregeld deden. We hadden onze duikcamera mee om eens wat beelden te schieten in strakblauw helder water. Zeeland is namelijk niet zo helder en blauw al helemaal niet. Er waren nog meer visjes dan gister, dus we hadden het goed uitgekozen. In de verte zagen we nog grote rookwolken die vanuit de richting van Athene omhoog leken te komen. De bosbranden waren daar duidelijk nog niet voorbij.

Na het noorden van het eiland crossten we naar het zuiden. Het strandje bij Perdika was niet top, dus uiteindelijk reden we een strandje terug. Vlak voor dit strand hadden we een prachtig uitzicht over de rotsen en het schitterende water. Het zou bijna allemaal gaan wennen, maar dat deed het nog zeker niet. Bij het laatste kleine strandje van de dag hebben we nog in de zon gelegen en gesnorkeld totdat we het beu waren. Van half negen tot zeven op de quad was ook wel prima zo. De laatste rit langs de kustlijn mocht Sandra afmaken in volle vaart, terwijl het zonlicht ons langzaam begon te verlaten.

Terug in onze hotelkamer was het weer regeltijd. De snorkeltrip en theaterkaartjes voor de volgende stop werden geboekt. Daarna het duiken op de Ionische eilanden regelen en bevestigen. Ik had nog een mooi restaurantje met vegan opties uitgezocht waar we die avond neer konden strijken. We waren het vele vlees ondertussen wel weer behoorlijk beu.

Nu zou je zeggen dat je dan onmogelijk de volledig Griekse eetervaring hebt, maar dan heb je het finaal mis. In dit zijstraatje, weg van de drukke kade, was het feest. Twee oude mannetje produceerden muziek die door vrijwel alle tafels meegezongen werd. Ondertussen zaten wij aan de ouzo, wijn en Grieks witbier terwijl onze gerechtjes één voor één op tafel belandde. Fantastisch gevuld bladerdeeg en heerlijke gevulde champignons. De restjes van de paddestoel ravioli met fetasaus werden stiekem aan de poes gevoerd, die te schattig was om te negeren. Om af te sluiten krijgen met nog een "gratis" toetje van room en fruit met een fruitig likeurtje, terwijl de Grieken begonnen te dansen. Het was bijna zonde om naar onze kamer te waggelen, maar de nacht zette al in en de volgende dag stond weer een nieuwe bestemming voor de deur.

We konden de volgende dag gelukkig wel uitslapen, iets wat we eigenlijk nog niet fatsoenlijk gedaan hadden. Het was onstuimig weer, met flinke wind en golven in de haven. We pikten nog wat pistachenootjes op om vervolgens op de veerboot te stappen. Comfortabel genoeg hadden we een grote, want de plezierjachten die vertrokken hadden het zo te zien zwaar. We hadden die dag een boot naar Methana, gezien de boten rechtstreeks naar Archea Epidaurus niet gingen. Spijtig, want dat betekende vanaf Methana een relatief dure taxirit. Maar we waren wel even op het vulkanische schiereiland geweest, waarbij we langs de zwavelbaden reden. Plus dat ik er weer eens een tientje van de rit af kreeg. De route langs de kust met hoge bergen in de verte was eigenlijk ook niet verkeerd, dus we hadden het vele malen slechter kunnen treffen.

Het kleine haventje van Epidaurus was heerlijk rustig en omringd door heuvels. De hotelkamer was nog niet klaar dus we konden onze tassen dumpen en heerlijk lunchen. Het eten en het uitzicht was een welkome combi. Ondertussen keken we naar de planning voor de komende dagen hier. We waren er vanuit gegaan dat de theatervoorstelling die we geboekt hadden in het kleine theater uit de Griekse oudheid was. Dit was een klein stukje lopen de heuvel op. Toen we goed keken, was deze echter in het oude Epidavros. Dit was het best bewaarde grote amfitheater van Griekenland met zitplek voor 12000 man. Het was even schakelen en de planning omgooien, maar hoe vet was dat!! Teleurstelling volgde echter snel, want de receptie van ons hotel wist ons te vertellen dat de shows allemaal afgelast waren. Vanuit veiligheidsoogpunt maar ook als sympathie richting de vele bosbranden in Griekenland. Begrijpelijk, maar stiekem wel heel erg jammer.

De snorkeltrip van die middag werd ook nog afgelast, door het wilde water. Terwijl we uitkeken naar het kabbelende water, dachten we aan de wilde golven op Egina die ochtend… Dan maar zelf gaan, ons gaan ze de dag niet verder pakken. Door de bloedhitte liepen we naar het strand waar de oude gezonken Romeinse ruïnes te vinden waren. Dit was echt heel vet! Precies wat we eigenlijk verdiend hadden. Aan de kant waren de golven best wild, maar boven de ruïnes was het rustig en goed zicht. Er waren nog restanten van grote potten te vinden en we konden heerlijk duiken tussen de overgebleven muurtjes en tal van visjes.

Na even opdrogen (gaat vrij rap als je in een föhn zit), liepen we naar het kleine theater op de heuvel. Waar we oorspronkelijk dachten dat we een show hadden geboekt. Ook deze voorstelling was afgelast en dat was te zien aan de treurige gezichten die alles aan het afbouwen waren. Het was een mooi theatertje en verderop de heuvel waren er nog wat ruïnes. Het uitzicht was prachtig, zeker met het licht van de ondergaande zon. We hadden er weer het beste van gemaakt.

Om uit eten aan de drukke kade te mijden, gingen we zitten bij een heerlijke tuin dat we onderweg naar het snorkelen tegen waren gekomen. In deze oase van rust, met mooi uitzicht op onder andere het kleine theater, hadden we een pasticcio (Griekse lasagne) en lamsvlees in bakpapier uit de oven. We gingen daarna maar op tijd naar bed. Terwijl er onder ons balkonnetje nog druk geborreld en gegeten werd. We moesten namelijk weer vroeg op voor de bus. Een bus die nooit kwam.