Update 3: Theater en de stad der liefde
Door: Jirry
Blijf op de hoogte en volg Jirry
09 Augustus 2021 | Griekenland, Nauplion
We hadden in Archea Epidaurus maar één overnachting. We wilden namelijk snel door naar de archeologische vindplaats Epidavros. Daar stond het grote theater waar we de avond ervoor eigenlijk in hadden moeten zitten. Het ontbijt van het hotel zou vanaf 08:00 zijn, terwijl onze bus om 08:30 zou vertrekken. Om 08:05 kwam het personeel echter pas opdraven, maar ze maakten het snel klaar voor ons. Na een half uur op de bus wachten, kregen we toch wel het gevoel dat deze niet ging. Een Griek kwam op een scootertje langsrijden en vertelde ons dat de bussen in het weekend niet reden. Maar laat hij nou net taxichauffeur zijn. De man bleek wel gelijk te hebben, later kwamen we erachter dat bussen in het weekend in Griekenland echt een nogo zijn helaas. Nou, dan maar weer een dure taxi.
Uiteindelijk kom je toch waar je wezen moet en na een kleine wandeling stonden we middenin het grote theater van Epidavros. De taxichauffeur wachtte ondertussen op ons, wat ideaal was voor een stalplek van onze backpacks. Het theater was echt prachtig, ook de locatie, zo hoog in de bergen. We gingen zitten op de zitplaatsen van onze afgezegde theatershow. Dat maakte het wel een beetje extra zonde dat het allemaal niet doorging. Dit best bewaarde grote theater uit de Griekse oudheid had naar schatting zitplek voor 12000 man en was in de vierde eeuw voor Christus gebouwd. Het geheel heeft heel lang onder een laag met pijn- en olijfbomen gezeten. Precies daarom was het allemaal nog zo intact. De akoestiek van het bouwwerk was briljant. Je kon een muntje dat viel op de middenstip van het podium overal perfect horen. Doe mij hier nog een keer een goede dj. In de oudheid kwamen de muntjes voor dit soort voorstelling overigens verplicht van de rijken. Cultuur was toen zó belangrijk, dat de armere van de samenleving zelfs hun loon gecompenseerd kregen voor de verloren werkuren.
Naast het imposante theater lag het heiligdom van Askeplios. Dit was het eerste ziekenhuis van de oudheid, maar ook een soort van sekte. Askeplios was volgens de mythes een zoon van Apollo en Koronis, opgevoed door een centaur die hem geneeskunde heeft geleerd. Hij werd zo goed in zijn vak, dat gezegd werd dat hij zelfs de doden kon laten herrijzen. Dit vond de Olympiaan Hades natuurlijk niks, omdat dit soort krachten tot de zijne behoorden. Daarom overtuigde Hades zijn broer Zeus om Askeplios met een bliksemschicht te treffen. Ook verkoold ging zijn werk echter door. Zijn leerlingen hadden een behandeling die begon met het ritueel slachten van een dier. Vervolgens werd de patiënt in de huid van het beest gelegd, in een ruimte vol met ongevaarlijke slangen. Een gedaante van een slang (de ziel van Askeplios) vertelde vervolgens in hun slaap (of delier?) wat hun behandeling moest worden. Soms was de patiënt al genezen tijdens deze slaap. Deze hele sekte heeft zo'n duizend jaar bestaan. Hier komt dan ook het symbool van de geneeskunde vandaan: de staf met de heilige slang eromheen.
Ook van deze ruïnes was marmer geplunderd, maar veel was nog goed herkenbaar. Van het hostel waar de patiënten aankwamen tot de kolommen van de tempels die gewijd waren aan Askeplios. Er was ook nog een klein stadion, waar renwedstrijden gehouden werden. Ik moest er in deze hitte in ieder geval niet aan denken. We hadden nog net de tijd voor het kleine museum, waar we doorheen zoefden. Dit gaf een beeld van hoe mooi de pilaren en friesen vroeger versierd waren. Ook de vele beelden van Askeplios himself droegen weer bij aan de ervaring.
De taximeneer had netjes op ons gewacht en onze backpacks waren nog intact aanwezig. Hij reed ons door de heuvels naar Nafplio, de stad der liefde. De stad was voornamelijk onder Venetiaanse heerschappij gebouwd en dat was te zien. Een grote burcht torende uit boven de stad en wandelen door de straatjes voelde meer Italiaans aan dan Grieks. Kleurrijke huizen en talrijke, mooie balkonnetjes waar rozenstruiken omheen groeiden. Inderdaad de stad van de liefde.
Omdat onze kamer nog niet gereed was, dumpten we de backpacks om wat te verkennen. Na een snelle lunch doken we het museum van Mycene in. De archeologische vindplaats Mycene zouden we pas maandag bezoeken (het was zaterdag en dus moeilijk ov hadden we geleerd), dus dit was alvast een introductie. In het museum was de oudste wapencollectie van de Griekse oudheid te vinden. Er lagen allerlei bronzen wapens en delen van everzwijn slagtanden die als helmversiering dienden. Alles wat er lag, was meer dan 3000 jaar oud!
Toen de hotelkamer in de middag eenmaal gereed was, gingen wij even uitrusten in de airco. We hadden alweer best wat ondernomen die dag. De hotelkamer paste helemaal in het kader van de liefde, het oogde allemaal romantisch en we hadden een klein balkonnetje aan de voorkant. Deze keek uit op een pleintje met een Italiaanse ijszaak, welke erg populair was. Na wat welverdiende rust doken we de straatjes in. Hier en daar een kerkje, waarvan één waarvoor de eerste gouverneur van Griekenland vermoord was. Daarna liepen we de heuvel omhoog naar het Acronauplia, een kleine burcht die tegen de stad aangebouwd was. Hier hebben we vooral van de mooie uitzichten genoten. Van de stad, de rotsen waar de prachtige blauwe zee tegenaan sloeg, het kleine eilandje waar een fort bovenop stond, de bergen in de verte en de grote Venetiaanse burcht waar de avondglorie prachtig op viel.
Terwijl we weer naar beneden wandelden, luidde de klokkentoren van het Acronauplia ons toe. Tijd voor een biertje. Het werd een Belgische dubbel, gemaakt in Griekenland, die me de biertjes van thuis een beetje deed missen. Bij een goede, nette Italiaan werkten we vervolgens een heerlijke pasta naar binnen. Een mini whisky aan de mooi verlichte kade van Nafplio werd de afsluiter van de dag.
De goede nachtrust werd opgevolgd door een goed ontbijt dat bij de kamer hoorde. Op de achtergrond klonk het "gezang" van een mis vanuit de kerk tegenover ons hotel. Toen we richting het Palamidi fort liepen, zagen we dat de kerk goed vol zat. We konden wel wat extra gelukwensen gebruiken voor de 853 (of 999?) traptreden die ons te wachten stonden. Met vierentwintig graden was het een koele ochtend, ik denk zelfs dat we het over heel de vakantie gezien alleen onder water koeler hebben gehad dan dit. De treden lagen ook in schaduw, dus we hadden alles mee. Al halverwege hadden we mooi uitzicht op Nafplio en de baai. Het fort was erg goed intact gebleven, ondanks dat het twee keer overwonnen is. De eerste keer was door de Ottomanen in 1715. De Venetianen waren toen nog niet eens klaar met bouwen… De Ottomanen klaarden dit klusje wel, op basis van hun plannen. Vervolgens pakten de Grieken hun land aan het begin van de 19de eeuw terug. Nafplio was dan ook de eerste hoofdstad van wat wij nu kennen als Griekenland, als gevolg van de Griekse revolutie.
Het fort was opgedeeld in verschillende delen. We begonnen bij het gedeelte waar het buskruit werd opgeslagen en eindigden bij de oude gevangenissen. Halverwege was de plek waar zowel de Ottomanen als de Grieken de vestiging hadden doorbroken. Het was duidelijk zichtbaar dat deze kant meer te lijden heeft gehad. Bij onze terugtocht (we hadden ondertussen elk hoekje wel gezien) stuitten we nog op de toegangspoort van het eerste gedeelte. Een mooie poort waar het Venetiaanse logo groot bovenop pronkte. Bijzonder om te zien dat deze en de vele andere insignes die door de stad verspreid waren, zo intact waren. Wellicht uit respect voor de prachtige bouwwerken die door de Venetianen zijn neergeplant.
Het idee was vervolgens om lekker af te koelen bij het strand dat tussen de twee forten in zat. Van beide kanten zag dat strandje er fantastisch uit. Echter bedachten we wat laat om te checken wanneer de Tiryns ruïnes zouden sluiten, onze stop voor na het strand. Dit bleek al om 15:30 te zijn en de eerste bus daarheen hadden we al gemist. Die van 14:00 werd het plan, maar deze bleek voor onze neus weg gereden te zijn. Er werd hard geroepen dat hij naar Athene ging, maar dan stopt hij (natuurlijk) onderweg schijnbaar letterlijk overal. Gelukkig was het nu nutteloze buskaartje maar €1,30 p.p.. Dan maar alleen het strandje vandaag, daar kon niks fout gaan toch?
Hier was het prima snorkelen. Het masker en snorkel waren eigenlijk überhaupt wel prettig met de wat ruwere golven. De tweede keer snorkelen kwamen we wat meer tegen. Wat mooie gele sponzen, een school van nieuwsgierige visjes die je bijna met de hand kon vangen en tot slot wat bijzondere, gele kwallen wat verder richting de open zee. Toen was het tijd voor een drankje. Wat niet zo goed lukt zonder geld. Ik nam de schone taak op me om terug te lopen naar het hotel, gelukkig was het er een mooie stad voor. Mooi strandje, biertjes, deephouse op de achtergrond en af en toe een spelletje. We hielden het wel tot 19:00 vol. Of vooral ik moet ik zeggen, want ik kan slecht stilzitten.
Het avondeten hadden we bedacht bij een tentje dat de vorige avond volledig vol zat. Nu weer, dus we hadden ons telefoonnummer achtergelaten. Op zoek naar een aandenken voor op ons rugtasje, zag ik plots dat ik al drie keer gebeld was. De niet storen modus had ik uitgezet, maar wel met het ringtone volume op nul. Het was niet echt onze dag vandaag qua planning en handigheid. Laten we zeggen dat het vakantie was. Het avondeten was fantastisch, varken in rode wijnsaus met gedroogd fruit en kip in zoete wijn roomsaus. Nee, dat vegetarisch was weer eens niet gelukt. Vanaf ons balkonnetje keken we die avond uit op ongetwijfeld de drukste ijszaak van Nafplio om de whisky op te maken. Morgen als het rustig is maar eens proberen.
Na een recordje uitslapen (9 uur voor ons doen) en ontbijt, stonden we te wachten op de bus naar Mycene. Deze wilden we absoluut niet missen, want er ging er maar eentje en wel om 10:30. De ruïnes van Mycene waren zo'n 700 jaar ouder dan alles wat we tot nu toe in Griekenland gezien hadden. Het was een bloedvergietend volk dat haar tijd wel ver vooruit was. We kwamen de archeologische vindplaats binnen via de leeuwenpoort. De grote steen boven de poort liet duidelijk twee onthoofden leeuwen zien. De hoofden waren namelijk van brons en daardoor misplaatst, zullen we maar zeggen. De steen zelf had geen waarde, gelukkig hadden ze die dus laten zitten.
Na de poort volgde een graf van enkele leden van de koninklijke familie. De grafcirkel was omringd door verticale stenen die in het verleden overdekt waren. Zo kon men vroeger om de graven heen lopen. Het geheel lag prachtig in de bergen en was tactisch gebouwd op een heuvel. Bovenop stond het paleis, waar nog diverse kamers en kolommen van te herkennen waren. Aan de andere kant van de heuvel waren twee waterbronnen te vinden. Deze waren binnen de dikke stadsmuren gebouwd, zodat er bij een belegering nog toegang tot vers water zou zijn.
Het meest indrukwekkende van de vindplaats volgde daarna. De graven van een aantal koningen waren nog te bewonderen. De eerste was het minst goed bewaard. Men had een ongeveer zes meter brede schacht gegraven recht in de heuvel, om vervolgens na een flink hoge entree een bijenkorf vormige ruimte te maken. Het dak van degene waar we in stonden was ingestort. Dus mocht mijn omschrijving niet helemaal landen, bij ons was het idee van het alles toen ook nog niet geland. Van het tweede graf was het dak nog volledig intact. Binnen de schacht waren de grote stenen aan weerszijden ook veel beter zichtbaar. Zeer imposant was het, bijzonder dat ze dit meer dan 3000 jaar geleden konden bedenken (en sjouwen). Het idee landde bij ons, hopelijk hebben jullie ondertussen plaatjes gegoogled.
Naast de graven zaten de restanten van wat huizen van de olijfolie handelaren. We hadden nog wat tijd voor het museum, waar vlakbij nog een graf lag. Deze was deels ingestort maar de grootte van de gebruikte stenen maakte het weer nét iets anders. We waren ook blij dat we het museum nog even doorgezoeft waren. Zoals altijd bracht dat de vindplaats meer tot leven, er was namelijk veel gevonden in de graven ten tijde van hun ontdekking. Veel bronzen wapens, sieraden, één van de eerste vormen van schrift ter wereld en dat gouden bord dat in al onze boekjes stond (het masker van koning Agememmon). Helaas hadden we geen tijd meer voor het graf van deze koning. Volgens de legendes de leider van de slag van Troje. Je weet wel, Helena van Sparta werd ontvoerd en gepromoveerd tot Helena van Troje. Sparta boos, Athene boos, iedereen boos, houten paard, weg Troje. Dat het allemaal daadwerkelijk om een te grote machtspositie van Troje ging, blijkt geschiedkundig aannemelijker.
De enige bus terug maar Nafplio ging om 13:30. We vroegen of hij nog even kon stoppen bij Tiryns, de ruïnes die we de dag ervoor gemist hadden door ons busdebakel. Zo tijdens het heetst van de dag, was het inderdaad wel erg heet. Normaliter hielden we ons op dit tijdstip altijd rustig, gezien de hittegolf nog niet voorbij was. De muren van Tiryns zijn volgens de mythen door de cyclopen opgetrokken. Als je de massieve, armwijde stenen ziet liggen, geloof je de mythen al snel. Ook dit was ruim 3000 jaar geleden gebouwd en weer erg indrukwekkend. Het uitzicht over al het groen in deze vallei mocht er zijn. Voordat de bouw van dit alles gereed was, heeft een grote brand veel vernietigd. Daarna heeft het weinig hoogtijdagen gekend helaas. De Griekse "duistere tijd" volgde daarna, een voorloper van de Middeleeuwen die weinig vooruitgang kende. Er waren overigens weer twee waterputten binnen de muren te vinden.
Onze eigen watervoorraad was ondertussen ook op, dus prettig om een winkeltje te vinden. Dit maakte het wachten op de bus zonder bushalte een stuk aangenamer. Terug in Nafplio pakten we een ijsje bij het zaakje voor ons hotel met de Italiaanse druktemakers. Vooral de zuppa inglese smaak was een topper. Na een strandbezoek liepen we de lange weg terug om de kleine burcht heen. Dit was een route langs de zee met mooie uitzichten. Voor het eten doken we nog een oude moskee in, voorheen de zitting van het eerste Griekse parlement. Hier was een tentoonstelling van kunst verbonden met de Griekse revolutie, die in 1821 begonnen was. De 3D projectie met behulp van vijf beamers, maakte ons weer wat wijzer. De stop erna was ook een voormalige moskee, maar dan met een katholieke kerk erin. Het vegetarische eten van die avond was weer een welkome afwisseling. Daarna nog één keertje door de schattige straten struinen, voordat we de stad van de liefde achter ons lieten.
Uiteindelijk kom je toch waar je wezen moet en na een kleine wandeling stonden we middenin het grote theater van Epidavros. De taxichauffeur wachtte ondertussen op ons, wat ideaal was voor een stalplek van onze backpacks. Het theater was echt prachtig, ook de locatie, zo hoog in de bergen. We gingen zitten op de zitplaatsen van onze afgezegde theatershow. Dat maakte het wel een beetje extra zonde dat het allemaal niet doorging. Dit best bewaarde grote theater uit de Griekse oudheid had naar schatting zitplek voor 12000 man en was in de vierde eeuw voor Christus gebouwd. Het geheel heeft heel lang onder een laag met pijn- en olijfbomen gezeten. Precies daarom was het allemaal nog zo intact. De akoestiek van het bouwwerk was briljant. Je kon een muntje dat viel op de middenstip van het podium overal perfect horen. Doe mij hier nog een keer een goede dj. In de oudheid kwamen de muntjes voor dit soort voorstelling overigens verplicht van de rijken. Cultuur was toen zó belangrijk, dat de armere van de samenleving zelfs hun loon gecompenseerd kregen voor de verloren werkuren.
Naast het imposante theater lag het heiligdom van Askeplios. Dit was het eerste ziekenhuis van de oudheid, maar ook een soort van sekte. Askeplios was volgens de mythes een zoon van Apollo en Koronis, opgevoed door een centaur die hem geneeskunde heeft geleerd. Hij werd zo goed in zijn vak, dat gezegd werd dat hij zelfs de doden kon laten herrijzen. Dit vond de Olympiaan Hades natuurlijk niks, omdat dit soort krachten tot de zijne behoorden. Daarom overtuigde Hades zijn broer Zeus om Askeplios met een bliksemschicht te treffen. Ook verkoold ging zijn werk echter door. Zijn leerlingen hadden een behandeling die begon met het ritueel slachten van een dier. Vervolgens werd de patiënt in de huid van het beest gelegd, in een ruimte vol met ongevaarlijke slangen. Een gedaante van een slang (de ziel van Askeplios) vertelde vervolgens in hun slaap (of delier?) wat hun behandeling moest worden. Soms was de patiënt al genezen tijdens deze slaap. Deze hele sekte heeft zo'n duizend jaar bestaan. Hier komt dan ook het symbool van de geneeskunde vandaan: de staf met de heilige slang eromheen.
Ook van deze ruïnes was marmer geplunderd, maar veel was nog goed herkenbaar. Van het hostel waar de patiënten aankwamen tot de kolommen van de tempels die gewijd waren aan Askeplios. Er was ook nog een klein stadion, waar renwedstrijden gehouden werden. Ik moest er in deze hitte in ieder geval niet aan denken. We hadden nog net de tijd voor het kleine museum, waar we doorheen zoefden. Dit gaf een beeld van hoe mooi de pilaren en friesen vroeger versierd waren. Ook de vele beelden van Askeplios himself droegen weer bij aan de ervaring.
De taximeneer had netjes op ons gewacht en onze backpacks waren nog intact aanwezig. Hij reed ons door de heuvels naar Nafplio, de stad der liefde. De stad was voornamelijk onder Venetiaanse heerschappij gebouwd en dat was te zien. Een grote burcht torende uit boven de stad en wandelen door de straatjes voelde meer Italiaans aan dan Grieks. Kleurrijke huizen en talrijke, mooie balkonnetjes waar rozenstruiken omheen groeiden. Inderdaad de stad van de liefde.
Omdat onze kamer nog niet gereed was, dumpten we de backpacks om wat te verkennen. Na een snelle lunch doken we het museum van Mycene in. De archeologische vindplaats Mycene zouden we pas maandag bezoeken (het was zaterdag en dus moeilijk ov hadden we geleerd), dus dit was alvast een introductie. In het museum was de oudste wapencollectie van de Griekse oudheid te vinden. Er lagen allerlei bronzen wapens en delen van everzwijn slagtanden die als helmversiering dienden. Alles wat er lag, was meer dan 3000 jaar oud!
Toen de hotelkamer in de middag eenmaal gereed was, gingen wij even uitrusten in de airco. We hadden alweer best wat ondernomen die dag. De hotelkamer paste helemaal in het kader van de liefde, het oogde allemaal romantisch en we hadden een klein balkonnetje aan de voorkant. Deze keek uit op een pleintje met een Italiaanse ijszaak, welke erg populair was. Na wat welverdiende rust doken we de straatjes in. Hier en daar een kerkje, waarvan één waarvoor de eerste gouverneur van Griekenland vermoord was. Daarna liepen we de heuvel omhoog naar het Acronauplia, een kleine burcht die tegen de stad aangebouwd was. Hier hebben we vooral van de mooie uitzichten genoten. Van de stad, de rotsen waar de prachtige blauwe zee tegenaan sloeg, het kleine eilandje waar een fort bovenop stond, de bergen in de verte en de grote Venetiaanse burcht waar de avondglorie prachtig op viel.
Terwijl we weer naar beneden wandelden, luidde de klokkentoren van het Acronauplia ons toe. Tijd voor een biertje. Het werd een Belgische dubbel, gemaakt in Griekenland, die me de biertjes van thuis een beetje deed missen. Bij een goede, nette Italiaan werkten we vervolgens een heerlijke pasta naar binnen. Een mini whisky aan de mooi verlichte kade van Nafplio werd de afsluiter van de dag.
De goede nachtrust werd opgevolgd door een goed ontbijt dat bij de kamer hoorde. Op de achtergrond klonk het "gezang" van een mis vanuit de kerk tegenover ons hotel. Toen we richting het Palamidi fort liepen, zagen we dat de kerk goed vol zat. We konden wel wat extra gelukwensen gebruiken voor de 853 (of 999?) traptreden die ons te wachten stonden. Met vierentwintig graden was het een koele ochtend, ik denk zelfs dat we het over heel de vakantie gezien alleen onder water koeler hebben gehad dan dit. De treden lagen ook in schaduw, dus we hadden alles mee. Al halverwege hadden we mooi uitzicht op Nafplio en de baai. Het fort was erg goed intact gebleven, ondanks dat het twee keer overwonnen is. De eerste keer was door de Ottomanen in 1715. De Venetianen waren toen nog niet eens klaar met bouwen… De Ottomanen klaarden dit klusje wel, op basis van hun plannen. Vervolgens pakten de Grieken hun land aan het begin van de 19de eeuw terug. Nafplio was dan ook de eerste hoofdstad van wat wij nu kennen als Griekenland, als gevolg van de Griekse revolutie.
Het fort was opgedeeld in verschillende delen. We begonnen bij het gedeelte waar het buskruit werd opgeslagen en eindigden bij de oude gevangenissen. Halverwege was de plek waar zowel de Ottomanen als de Grieken de vestiging hadden doorbroken. Het was duidelijk zichtbaar dat deze kant meer te lijden heeft gehad. Bij onze terugtocht (we hadden ondertussen elk hoekje wel gezien) stuitten we nog op de toegangspoort van het eerste gedeelte. Een mooie poort waar het Venetiaanse logo groot bovenop pronkte. Bijzonder om te zien dat deze en de vele andere insignes die door de stad verspreid waren, zo intact waren. Wellicht uit respect voor de prachtige bouwwerken die door de Venetianen zijn neergeplant.
Het idee was vervolgens om lekker af te koelen bij het strand dat tussen de twee forten in zat. Van beide kanten zag dat strandje er fantastisch uit. Echter bedachten we wat laat om te checken wanneer de Tiryns ruïnes zouden sluiten, onze stop voor na het strand. Dit bleek al om 15:30 te zijn en de eerste bus daarheen hadden we al gemist. Die van 14:00 werd het plan, maar deze bleek voor onze neus weg gereden te zijn. Er werd hard geroepen dat hij naar Athene ging, maar dan stopt hij (natuurlijk) onderweg schijnbaar letterlijk overal. Gelukkig was het nu nutteloze buskaartje maar €1,30 p.p.. Dan maar alleen het strandje vandaag, daar kon niks fout gaan toch?
Hier was het prima snorkelen. Het masker en snorkel waren eigenlijk überhaupt wel prettig met de wat ruwere golven. De tweede keer snorkelen kwamen we wat meer tegen. Wat mooie gele sponzen, een school van nieuwsgierige visjes die je bijna met de hand kon vangen en tot slot wat bijzondere, gele kwallen wat verder richting de open zee. Toen was het tijd voor een drankje. Wat niet zo goed lukt zonder geld. Ik nam de schone taak op me om terug te lopen naar het hotel, gelukkig was het er een mooie stad voor. Mooi strandje, biertjes, deephouse op de achtergrond en af en toe een spelletje. We hielden het wel tot 19:00 vol. Of vooral ik moet ik zeggen, want ik kan slecht stilzitten.
Het avondeten hadden we bedacht bij een tentje dat de vorige avond volledig vol zat. Nu weer, dus we hadden ons telefoonnummer achtergelaten. Op zoek naar een aandenken voor op ons rugtasje, zag ik plots dat ik al drie keer gebeld was. De niet storen modus had ik uitgezet, maar wel met het ringtone volume op nul. Het was niet echt onze dag vandaag qua planning en handigheid. Laten we zeggen dat het vakantie was. Het avondeten was fantastisch, varken in rode wijnsaus met gedroogd fruit en kip in zoete wijn roomsaus. Nee, dat vegetarisch was weer eens niet gelukt. Vanaf ons balkonnetje keken we die avond uit op ongetwijfeld de drukste ijszaak van Nafplio om de whisky op te maken. Morgen als het rustig is maar eens proberen.
Na een recordje uitslapen (9 uur voor ons doen) en ontbijt, stonden we te wachten op de bus naar Mycene. Deze wilden we absoluut niet missen, want er ging er maar eentje en wel om 10:30. De ruïnes van Mycene waren zo'n 700 jaar ouder dan alles wat we tot nu toe in Griekenland gezien hadden. Het was een bloedvergietend volk dat haar tijd wel ver vooruit was. We kwamen de archeologische vindplaats binnen via de leeuwenpoort. De grote steen boven de poort liet duidelijk twee onthoofden leeuwen zien. De hoofden waren namelijk van brons en daardoor misplaatst, zullen we maar zeggen. De steen zelf had geen waarde, gelukkig hadden ze die dus laten zitten.
Na de poort volgde een graf van enkele leden van de koninklijke familie. De grafcirkel was omringd door verticale stenen die in het verleden overdekt waren. Zo kon men vroeger om de graven heen lopen. Het geheel lag prachtig in de bergen en was tactisch gebouwd op een heuvel. Bovenop stond het paleis, waar nog diverse kamers en kolommen van te herkennen waren. Aan de andere kant van de heuvel waren twee waterbronnen te vinden. Deze waren binnen de dikke stadsmuren gebouwd, zodat er bij een belegering nog toegang tot vers water zou zijn.
Het meest indrukwekkende van de vindplaats volgde daarna. De graven van een aantal koningen waren nog te bewonderen. De eerste was het minst goed bewaard. Men had een ongeveer zes meter brede schacht gegraven recht in de heuvel, om vervolgens na een flink hoge entree een bijenkorf vormige ruimte te maken. Het dak van degene waar we in stonden was ingestort. Dus mocht mijn omschrijving niet helemaal landen, bij ons was het idee van het alles toen ook nog niet geland. Van het tweede graf was het dak nog volledig intact. Binnen de schacht waren de grote stenen aan weerszijden ook veel beter zichtbaar. Zeer imposant was het, bijzonder dat ze dit meer dan 3000 jaar geleden konden bedenken (en sjouwen). Het idee landde bij ons, hopelijk hebben jullie ondertussen plaatjes gegoogled.
Naast de graven zaten de restanten van wat huizen van de olijfolie handelaren. We hadden nog wat tijd voor het museum, waar vlakbij nog een graf lag. Deze was deels ingestort maar de grootte van de gebruikte stenen maakte het weer nét iets anders. We waren ook blij dat we het museum nog even doorgezoeft waren. Zoals altijd bracht dat de vindplaats meer tot leven, er was namelijk veel gevonden in de graven ten tijde van hun ontdekking. Veel bronzen wapens, sieraden, één van de eerste vormen van schrift ter wereld en dat gouden bord dat in al onze boekjes stond (het masker van koning Agememmon). Helaas hadden we geen tijd meer voor het graf van deze koning. Volgens de legendes de leider van de slag van Troje. Je weet wel, Helena van Sparta werd ontvoerd en gepromoveerd tot Helena van Troje. Sparta boos, Athene boos, iedereen boos, houten paard, weg Troje. Dat het allemaal daadwerkelijk om een te grote machtspositie van Troje ging, blijkt geschiedkundig aannemelijker.
De enige bus terug maar Nafplio ging om 13:30. We vroegen of hij nog even kon stoppen bij Tiryns, de ruïnes die we de dag ervoor gemist hadden door ons busdebakel. Zo tijdens het heetst van de dag, was het inderdaad wel erg heet. Normaliter hielden we ons op dit tijdstip altijd rustig, gezien de hittegolf nog niet voorbij was. De muren van Tiryns zijn volgens de mythen door de cyclopen opgetrokken. Als je de massieve, armwijde stenen ziet liggen, geloof je de mythen al snel. Ook dit was ruim 3000 jaar geleden gebouwd en weer erg indrukwekkend. Het uitzicht over al het groen in deze vallei mocht er zijn. Voordat de bouw van dit alles gereed was, heeft een grote brand veel vernietigd. Daarna heeft het weinig hoogtijdagen gekend helaas. De Griekse "duistere tijd" volgde daarna, een voorloper van de Middeleeuwen die weinig vooruitgang kende. Er waren overigens weer twee waterputten binnen de muren te vinden.
Onze eigen watervoorraad was ondertussen ook op, dus prettig om een winkeltje te vinden. Dit maakte het wachten op de bus zonder bushalte een stuk aangenamer. Terug in Nafplio pakten we een ijsje bij het zaakje voor ons hotel met de Italiaanse druktemakers. Vooral de zuppa inglese smaak was een topper. Na een strandbezoek liepen we de lange weg terug om de kleine burcht heen. Dit was een route langs de zee met mooie uitzichten. Voor het eten doken we nog een oude moskee in, voorheen de zitting van het eerste Griekse parlement. Hier was een tentoonstelling van kunst verbonden met de Griekse revolutie, die in 1821 begonnen was. De 3D projectie met behulp van vijf beamers, maakte ons weer wat wijzer. De stop erna was ook een voormalige moskee, maar dan met een katholieke kerk erin. Het vegetarische eten van die avond was weer een welkome afwisseling. Daarna nog één keertje door de schattige straten struinen, voordat we de stad van de liefde achter ons lieten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
