Update 3: I want to ride my bicycle!

Phnom Penh was grotendeels uitgespeeld, dus we gingen weer door. Om 07:30 zouden we opgehaald worden, voor de bus van 08:30 naar Siem Reap. Dus wij zaten strak zeven uur klaar voor ontbijt, maar die pickup kwam natuurlijk een half uurtje later. Gelukkig had het busje goede airco, fijn voor het inhalen van wat nachtrust. Als onze hoofden niet op en neer bungelden van het soezen, keken ze richting het vlakke landschap waar we doorheen reden. Alles was heerlijk groen. Bij een stop haalden we wat mango en ananas. Natuurlijk smaakvoller dan in Nederland en met een zakje chilizout. Weer flashbacks naar mijn vorige Azië reis.

Een half uur later opgehaald, maar een half uur te vroeg op bestemming. Het kan allemaal. Onze pickup vanuit het hostel duurde wel wat langer. We werden na een tijdje gebeld dat het nog twintig minuten zou zijn, maar we zaten hier prima. Na een klein kwartier kwam een verontschuldigende tuktuk chauffeur aan. Hij sprak met de balie en riep de naam van ons hostel naar ons. Eenmaal aangekomen bij het juiste hostel, bleek het de verkeerde tuktuk chauffeur te zijn die ons opgehaald had. Hoe dan mensen? Gelukkig niet ons probleem. De kamer was mooi, de badkamer schoon en na een eerste inspectie kakkerlakloos.

Lunch vonden we een paar straatjes verderop. Ik had een amok, typisch Cambodjaans, in een bananenblad met rijst. Sandra had goede noodles, beide nog steeds vegetarisch. Het hostel had een zwembad. Na een reis van zes uur en lunch zoeken in de brandende zon was dat geniaal. Het gaf ook even de tijd om een plan te maken voor de komende dagen. We kregen daar extra lang de tijd voor, want het ging keihard regenen. Het hield zelfs zo'n twee uur lang vol. Verplicht bijkomen voor ons dus.

Eenmaal buiten was het te voet nog lastig om een route zonder waterplassen te nemen. Omdat de stoep hier natuurlijk niet gewoon stoep is, was er wat klauterwerk voor nodig. Fietsen regelen voor de volgende dag lukte makkelijk en Chinees-achtig werd de avondmaaltijd. Daarna liepen we door naar de zogenaamde pub street. Denk aan het Leidseplein in Amsterdam, of Laganas zoals we dat in Griekenland aanschouwd hadden. Lachen om even doorheen te lopen en misschien nog iets ironisch voor de laatste avond Siem Reap. Maar voor nu een goede nachtrust voor een dagje tempels.

We hadden een vroeg ontbijt in het hostel en schoten daarna door naar de fietsverhuur. Twee prima Giant mountainbikes waren twee dagen de onze voor €20. Inclusief service, maar dat verhaal komt nog. Fietsen door een stad is altijd feest, maar fietsen door een Aziatisch land is heerlijk. Met onze roze fietshelmen schoten we gigantische rotondes over en was linksaf slaan elke keer een uitdaging. Voorrang hebben bestaat hier niet, voorrang nemen met respect voor elkaars ruimte was de gang van zaken. Bij de ticket booth hadden we gelukkig net genoeg contant geld bij, want de pinpassen deden het met geen mogelijkheid. Er werden pasfoto's van ons gemaakt die meteen op de tickets gedrukt werden. Goede manier om fraude te voorkomen.

Team Dutch Cycling Angkor Tours kon nu los. Bij de eerste ticketcontrole werd ons voorgesteld om de kleine route te nemen. Dan konden we morgen met een tuktuk de grote ronde doen, want dat was niet te fietsen. Toevallig had de beste man morgen vrij en was hij in zijn vrije tijd tuktuk chauffeur. Een soortgelijk aanbod werd de volgende twee checkpoints geopperd, maar Team Dutch Cycling Angkor Tours ging gewoon voor de grote ronde. Ook al was het 35 graden met een luchtvochtigheid die in een sauna thuis hoort.

Na een klein half uur fietsen kwam de eerste tempel in zicht. De Prasat Kravan bestond uit vijf bakstenen torentjes, op een rijtje naast elkaar. Eén van de oudere bouwwerken, uit 921 na Christus om precies te zijn. Bakstenen waren in het begin van de Angkor periode populair, om vervolgens vervangen te worden door zandsteen en lijmsteen. Volgens mij zijn we daarna weer terug gegaan naar baksteen, dus ergens doen we het nu weer behoorlijk ouderwets.

We hadden een goede stijgende lijn qua bezienswaardigheden. Banteay Kdei was een tempel met een groot terrein van 500 bij 700 meter. De toegangspoort had vier gezichten van Avalokiteshvara, elk kijkende naar een kompasrichting. De omringende natuur had het complex aardig overgenomen. Tegenover het complex lag Srah Srang, versierd met naga's (slangen uit het Hindoeïsme) keek het platform uit op het water. Ooit was dit het koninklijk bad. Een badkuip was kennelijk onvoldoende, maar een kunstmatig meer laten graven van 400 bij 800 meter deed het hem.

Vervolgens fietsten we door naar Pre Rup. Hier gingen we voor het eerst goed de hoogte in. De staatstempel van koning Rajendravarman II is een piramidevorm tempelberg, waarschijnlijk gebruikt als koninklijk crematorium. De vijf bakstenen torens waren vroeger versierd met pleisterwerk, waarvan nu niks meer te bekennen is helaas. Op het hoogste platform, waar elke windrichting bewaakt werd door twee leeuwenbeelden, hadden we mooi uitzicht over de binnenplaats van het gebouw. De steile trappen weer naar beneden, vormden nog een lichte uitdaging.

Oost Mebon was de volgende stop. Deze ligt in het midden van de oostelijke Baray. Vroeger was dit een irrigatie reservoir van maar liefst 2 bij 7 kilometer, nu compleet droog. Een boottochtje is in de huidige tijd dus niet langer nodig en dus parkeerden we onze fietsen onderaan de tempel. Het ontwerp van Oost Mebon leek erg op Pre Rup, maar dan een stuk lager. Niet gek ook, gezien de tempel slechts negen jaar later gebouwd was. Typisch waren hier de zandstenen beelden van olifanten. Op elke hoek van het complex stond er eentje, allen nog in best goede staat.

Onderweg naar de Ta Som tempel fietsten we tussen de rijstvelden. Kennelijk heeft de Baray dus nog wat irrigatie mogelijkheden over. De tempelpoort van de binnenmuur was mooi versierd, maar het hoogtepunt van dit complex zat aan de andere zijde. Dwars door deze poort waren meerdere bomen gegroeid. De rechterkant van de opening werd geblokkeerd door een stam van ruim dertig centimeter breed. De linkermuur was bijna volledig bedekt met dikke wortels. We gingen door de poort heen, om in een rustige oase te belanden met twee kleine vijvers. Er was verder niemand en we konden de bomen in alle rust bekijken. Vanuit meerdere plekken rondom de poort groeiden deze bomen naar elkaar toe, om vervolgens te eindigen in een zee van bladeren, die net niet boven het torentje van de poort uitkwamen. Natuur was hier één geworden met cultuur.

Om weer wat kracht bij te eten, kochten we wat heerlijke ananas en wat banaantjes. De Neak Poan tempel lag middenin een bassin. Hier was een loopbrug naar toe gelegd, dus weer hadden we geen boot nodig. Het houten vlonderpad was in onderhoud, dus een metalen steigerplanken route was de onze. Deze piepte en kraakte behoorlijk, dus laten we hopen dat deze op westerlingen berekend was. De tempel zelf zat in een vierkante vijver en werd omarmd door twee naga's. Vandaar ook dat Neak Poan "Toren van de in elkaar verstrengelde slangen" betekent. In het water staat het gevleugelde paard Balaha, redder van schipbreukelingen. Dit was heilig water, waar vroeger in gebadderd werd ter genezing van kwalen.

Op de terugweg kwamen we wat Cambodjanen tegen die grote slakken uit de rivier aan het vissen waren. Deze zaten verstopt tussen het wier met lotus bloemen. De zon stond hoog en het middaguur was bereikt, tijd voor lunch dus. Plastic stoeltjes, maar de prijzen waren er niet naar. Daarom dus dat we een amok deelden, met de gratis portie extra rijst een prima bodem voor ons beide. De variatie aan tempels was genoeg om nog een middagje door te gaan. Dat dit een goede keuze was, bleek toen we aankwamen bij Preah Kang. Met 56 hectare hadden we weer een groot terrein te pakken. De aankomst was al om naar huis te schrijven.

Midden in prachtige, ongerepte natuur stond een brug naar het complex. Rechts trokken meerdere demonen beelden een naga richting de entree. Aan de linkerkant hetzelfde, maar dan waren de beelden goden. Vele waren door de tand des tijds onthoofd, maar het is dan ook meer dan 800 jaar oud. We liepen richting het centrum van het complex en keken door wat leek op oneindig veel deurposten. Alsof we in een spiegelruimte stonden, daar deed het aan denken. Wij naderden vanuit het oosten, de kant waar via het gewone volk vroeger ook het complex betrad. De deurposten werden alsmaar kleiner en kleiner, tot aan een stoepa in het centrum. Hier liet een bewaker ons een galmende kamer zien en het licht dat door spleten in het plafond op de stoepa scheen.

Door naar de westkant werden de deurposten ook steeds kleiner. Echter kwam de koning altijd van deze kant, dus voor hem werden de openingen juist groter. Preah Kang was een tijdelijk onderkomen van hem, totdat de hoofdstad Angkor Thom afgebouwd was. Er schijnen maar liefst duizend danseressen in het complex gewoond te hebben. Wat bleek aan de prachtige versieringen van de hal der danseressen. Aan het einde van het complex waren weer een aantal bomen door de muren heen gegroeid. Vier dikke stammen waren als een klauw in de stenen gezet. De top van de boom was afgehakt, maar die klauw zal nooit meer loslaten.

We gingen weer door. Via de noordpoort, die ook prachtig was met een gigantisch lachend hoofd bovenop, gingen we verder Angkor Thom. We passeerden nog tal van tempels, maar stopten niet en verlieten het voormalige stadscentrum via de oostpoort. Onderweg zagen we wat aapjes in de bomen klimmen, heerlijk zo midden in de natuur. De weg was hierna in verbouwing, dus we waren extra blij met onze mountain bikes. Toen kwam Ta Keo, weinig versieringen maar wel een imposant bouwwerk. Waarschijnlijk is deze tempel nooit afgebouwd. Hadden ze doorgezet, dan was dit echt wel een topper geweest. We beklommen de hoge, smalle treden tot helemaal naar de top. Hier stond een Boeddha beeld met wat wierook stokjes. Een prachtige plek om er eentje aan te steken en even stil te staan.

Ondertussen zag ik eruit alsof iemand een emmer water over mijn kop heen had gegoten. Mijn haar was geheel doorweekt van het zweet en mijn huid glom zo erg dat ik leek op een plastic Ken pop. De klim was aardig warm geweest, zullen we maar zeggen. Het fietsen tussendoor werkte steeds erg verkoelend, maar zodra we afstapten zette elke porie van ons lichaam zich vol open. Zo zie je na ruim vijf jaar samen toch weer eens een andere kant van elkaar. De zeer steile trappen af was nog een heel avontuur, het ging nog net niet roetsjend.

De laatste tempel van de dag werd Ta Prohm, één van de kopstukken. Voor het eerst op de dag struikelden we over wat grote groepen toeristen. Tot op heden hadden we het namelijk best rustig. Het complex was echter groot genoeg om met een soort Tomb Raider vibe doorheen te dwalen. Deze vindplaats was nog redelijk zoals de Fransen het in de negentiende eeuw hadden aantroffen. Volledig overgenomen door de natuur, waren er tal van bomen die de muren, daken en galerijen in hun greep hielden. Dikke stronken die horizontaal over overkappingen heen waren gekropen. Als je de bomen weg zou halen, zou het geheel vrijwel zeker instorten. Het toppunt was een boom die één was geworden met letterlijk tientallen andere bomen. Als een soort uitgeschonken stroop, dropen de stammen over een dak van de tempel heen. Magisch. Deze stop was echt ons favoriet, maar we waren na zo'n lange dag ook behoorlijk laag in energie. Daarom besloten we om nog een dagje terug te gaan als dat uitkwam.

De terugtocht werd geblazen, terwijl de avond naderde. We hadden nog best een eind te fietsen en voor het donker thuis leek wel zo verstandig. We waren net weer de eerste tempel van de dag gepasseerd, toen Sandra wat moeizamer vooruit kwam. Dit bleek niks met vermoeidheid te maken te hebben, maar met een compleet lege achterband. Er zat zelfs duidelijk een scheurtje in. Oepsie. Langs de weg spraken we een Cambodjaans gezinnetje aan dat voor ons wilde bellen. De telefoonnummers van de fietsverhuur zaten namelijk op de fietsen. Ze zouden langskomen en we moesten hier wachten. Er werden twee stoeltjes voor ons neergezet en het gezin trok zelf verder. Daar zaten we dan, aan de kant van de weg met enkel goede hoop dat er daadwerkelijk iemand zou komen. Werden we opgepikt? Kwam iemand een plaksetje brengen? Hoe lang moeten we wachten? Zoveel vragen. Net voordat we besloten om onze onbekende bevrijders tegemoet te gaan lopen, kwamen onze helden eraan. Twee Cambodjanen op een scooter, waarvan de achterste een fiets op zijn schouder had. Sandra haar fiets werd op dezelfdebl manier weer meegenomen en weg waren ze. Betere service dan dat bestaat bijna niet.

Zo, nu waren we wel klaar voor vandaag. We waren om acht uur in de ochtend vertrokken. Ondertussen was het half zeven en bijna donker, toen we bij het hostel aankwamen. We hadden net geen vijftig kilometer gefietst en ongetwijfeld nog voldoende gewandeld ook. Ik durf ons ook smerig te noemen en het setje kleding dat we aan hadden was zonder meer afgekeurd voor verder gebruik. Eten vonden we bij een willekeurig goedkoop tentje aan de kant van de weg. Dat maakte alleen niet zoveel meer uit. Even bijkomen van alle pracht en praal die we in één dag hebben weten te proppen. Gelukkig hadden we hier nog twee dagen, met een zonsopkomst in het verschiet.