Update 13: Thuiskomen voor het thuiskomen en Dubai

Een korte vlucht later zaten we alweer voor de tweede keer in Singapore. Het voelde allemaal weer zo lekker bekend nadat we hier al bijna twee weken hebben rondgelopen. Bij hetzelfde hostel als in die twee weken werden we weer met open armen ontvangen en kenden ze zelfs sommige van onze namen nog. Bij het restaurant waar we al zo vaak hebben gezeten zaten we die avond weer voor de Mee Goreng Pattaya (een bekende smaaksensatie van jewelste). Na het eten zijn een paar van de jongens de spullen gaan halen die we in Singapore hadden gelaten en zijn we daarna voor de laatste keer naar de befaamde brug van Singapore gegaan. Dit was de laatste kans voor ons om nog wat biertjes samen te doen voor het alcoholloze Dubai. Het jammere was wel dat er die avond niets te doen was in het normaal zo bruisende nachtleven van Singapore. De tentamenweken waren hier namelijk net bezig waardoor er maar een handje vol mensen op de brug aan het drinken was. Met z’n achten hebben we er uiteindelijk toch nog wel iets leuks van kunnen maken. Toch gingen de gesprekken steeds meer over thuiskomen, hoe dat wel fijn wordt maar hoe we dit gigantische avontuur toch wel erg gaan missen.

De volgende dag was het tijd om al onze spullen weer goed in te pakken. Het paste bij iedereen allemaal maar net maar gelukkig zijn we er allemaal weer uitgekomen. De rest van de dag hebben we eigenlijk alleen weer goed gebruik gemaakt van het feit dat we onze laptops weer terughadden. Even weer online zijn en vooral ook nog even wat dingen regelen en uitzoeken voor onze laatste stop: Dubai.
De vlucht van Emirates was zoals gewend weer erg goed en de tijd vloog eigenlijk voorbij. Aangekomen in Dubai hadden we zo een taxi naar het hotel die toch wel weer een stuk duurder was dan we nu onderhand gewend waren (en toch nog steeds goedkoper dan in Nederland). Het hotel was zonder twijfel de duurste van heel de trip met een schokkende 30 euro per nacht per persoon. Maar dit was het ook zeker waard bleek bij aankomst. Allemaal in één vierpersoons familiekamer: Twee slaapkamers, twee badkamers, een keuken, een wasmachine, een woonkamertje, alles was aanwezig. Het was zelfs mogelijk om even lekker te verdwalen in de gangen van onze kamer en het deed me toch wel even terugdenken aan dat eerste verschrikkelijke hostel van Hong Kong dat we met moeite overleefd hadden. We waren rond 3 uur lokale tijd pas op het hotel dus we doken wel redelijk snel de zachte bedden in voor zolang dat uitkwam.

De volgende middag (uitslapen, yes!) waren mijn eerste stappen buiten het hotel alweer een ervaring. Vlak voor het hotel lag een kleine zandvlakte en er omheen stonden alleen maar hotels. In de verte kon ik hem al zien, de Burj Khalifa, het grootste gebouw ter wereld. De volgende dag zouden we deze pas beklimmen, man wat had ik daar zin in. Maar na een ontbijt was het op onze eerste dag Dubai eerst tijd om de stad een beetje te zien. Onderweg naar de Dubai Marina kwamen we er al snel achter dat Dubai echt gigantisch is! De afstanden waren uiteindelijk toch wel verre van te lopen maar de jachtclub was zeker wel een leuke eerste stop. Vanaf hier liepen we door naar het strand wat eigenlijk nog best een mooi maar ook drukbezocht strand was. We konden in de verte de palm eilanden al zien met daarop alle veel te decadente hotels. Het Atlantis The Palm was wel één van de meest indrukwekkende van allemaal (zoek hem op en je ziet waarom). Natuurlijk konden we in de verte ook de Burj Al Arab zien, ’s werelds enige zeven sterren hotel. Toen we verder richting de Burj Al Arab liepen stuitten we opeens weer op een mooie verrassing. We waren midden in het Dubai International Parachuting Championship beland! Mooi in formatie vlogen deze bruutzakken met parachute en aandrijving over ons heen. Toen we iets verder liepen stond daar een rij van een stuk of tien moeilijk dure auto’s. Bugati, Ferrari, Aston Martin, Lamborghini, alles was van de partij. Na hier weg te hebben zitten kwijlen liepen we door naar een haven met nog grotere jachten dan degene die we al gezien hadden. Omdat het ook alweer wat later begon te worden gingen we maar opzoek naar eten. Via de metro gingen we naar een goedkoop eetstraatje waar we een heerlijke mixed grill ophebben, lekker met humus en een goed vers geperst ananassapje. Omdat ons de Dubai mall en de fontein bij nacht echt heel gaaf leek was dat de bestemming van mij, Remi en Koen. De mall was weer groot en imposant, vooral de waterval en de ijshockeybaan midden tussen alle winkels vielen erg op. Maar we liepen eigenlijk vrij snel door naar de fontein en het zicht op de Burj Khalifa. Natuurlijk zoals onze perfecte timing altijd laat zien waren we net op tijd voor de fontein show maar met een duur van maar een enkele minuut voelde het toch een beetje slapjes. Gelukkig was het zicht op ’s werelds grootste gebouw wel erg imposant, man wat is dat ding groot. De felle blauwe schijnwerpers die erop gericht stonden en de knipperende lampjes aan de zijkanten van het gebouw zorgden meteen voor een leuke sfeer. Een half uurtje na die eerste fonteinshow stonden we nog steeds in hetzelfde gebied en begon er ondertussen alweer een nieuwe! Deze duurde een stuk langer en was ook veel leuker om te zien, gelukkig maar dat we nog even gebleven waren dus. Na al dat spektakel pakten we weer de metro terug naar het hotel, waar we bij de supermarkt alvast even ontbijt gekocht hadden.

De tweede dag Dubai en de allerlaatste dag van onze grote trip wisten we toch nog even goed te pieken denk ik zo. Het begon meteen goed met de lift pakken naar de 124ste verdieping van het Burj Khalifa. Deze ging met een schokkende 10 meter per seconde naar boven en deed mijn oren toch wel even goed poppen. Op het viewing platform stond ik wel even te kijken van het verre uitzicht en vooral hoeveel verder dit gebouw van bijna 900 meter nog de lucht in ging. Weer beneden ben ik met Roy nog even door de mall gelopen. Het aquarium wat ik gisteravond nog niet had gezien was nog best een beleving en deed erg denken aan die van Singapore. In de snoepwinkel er tegenover heb ik ook nog even mijn oogjes uitgekeken naar bijvoorbeeld een chocoladereep van 2.5 kilo. Hierna kwamen we nog een winkeltje tegen genaamd Casa Pons (leuk he, mijn Braziliaanse voorouders zouden het mooi gevonden hebben). Als laatste liepen we nog even snel door de Virgin megastore welke wel het één en ander losmaakte in de nerd in mij. Van de verzameledities tot de action figures naar de live size beelden van bijvoorbeeld batman vond ik het allemaal erg gaaf. Toen we terug bij het hotel kwamen was het alweer bijna tijd voor ons volgende en eindelijk laatste avontuur. We hadden een woestijn safari geboekt en wisten eigenlijk niet helemaal wat we hier nou van moesten verwachten. Toen we opgehaald werden en door het verkeer heen scheurden werd ik vooral erg benieuwd naar hoe dit over de duinen van de Arabische woestijn zou gaan. Toen we de universiteit van Dubai passeerde kregen we ook te horen dat benzine hier 1.70 Dirham per liter kost (34 eurocent dus!!). Toen begon het, onze chauffeur ging de andere weghelft op en knalde zo, hoppa, de woestijn in. Je moet hier een speciaal rijbewijs en vergunning hebben om dit te mogen doen, en dat is maar goed ook! Het opzwiepend zand zorgde ervoor dat we zo nu en dan niks meer uit de raampjes konden zien. Ik voelde me heel de rit ook maar half veilig moet ik zeggen. Maar het was wel echt een super gaaf iets om te doen, elke keer als we weer een duin op of af gingen hield ik mijn hart vast maar wel met een gigantische glimlach op mijn gezicht. Na een tijdje crossen had één van onze auto’s een band die gewoon van de velg los was gekomen dus hadden we even de tijd om foto’s te maken van de woestijn om ons heen. Vervolgens hobbelden we weer verder over de duinen om toen aan te komen bij een klein toeristendorpje. Daar was nog niemand van de andere toeristen groepjes dus we konden nog even snel exclusief gebruik maken van een ritje op een kameel en de mogelijkheid om te sandboarden. Dat eerste was echt heel vet, ik voelde me echt net een koning op dat beest, maar dat tweede viel toch een beetje tegen. Toen we de zonsondergang hadden gezien en aan onze voorraad onbeperkte drankjes begonnen kwam er een optreden op het centrale podium. Een man draaide heel snel rondjes op het midden van het podium terwijl hij wat trucjes uitvoerde met een aantal manden. Toen dit voorbij was, was het tijd om te gaan eten, wat echt heel goed was. Toen ik alweer aan het toetje zat begon er een buikdanseres haar kunstjes laten zien. Dit was de afsluiting van de dag en eigenlijk ook de afsluiting van mijn trip met deze zeven toffe gasten. Nu het einde zo dichtbij is ben ik me pas gaan realiseren dat ik deze gasten echt ga missen. Wat op zich gek is omdat ik gewoon samen met ze terug naar Nederland ga en ze daar altijd nog kan zien. Maar het is denk ik omdat ik überhaupt nu al een jaar met ze samenwerk en zeker omdat ik ze nu deze drie en halve maand echt elke dag gezien heb. Ik heb elke dag met ze gegeten, gepraat, gejuicht en hele mooie avonturen beleefd. Elk van deze jongens was tot augustus vorig jaar een vreemde voor me en nu ken ik ze beter dan wie dan ook. Ik ken ze al jaren, zo voelt het. Want we hebben elkaar op alle hoge en lage momenten gezien en zijn nu zo gewend om elke dag met elkaar om te gaan dat ik nu al weet dat het zo raar gaat worden terug in Nederland. Ik ging begin dit jaar bijna huilend Brazilië uit omdat ik gewoon emotioneel verbonden was met het land. Nu ga ik niet weg verbonden met een land of een stad of een cultuur. Ik ga weg verbonden met deze groep vreemden, deze groep vreemden die nu mijn familie is geworden.