Update 13: De grote synagoge en Reichsparteitag

Nu Sziget voor Sandra en mij was afgelopen, hadden we wel nog een dagje Boedapest te goed. Het was voor mij nu de vijfde keer dat ik in deze stad rond mocht lopen, maar dat blijft toch wel een genot. Frenk haakte die dag ook aan toen we richting de grote synagoge gingen. Onderweg kwamen we per toeval Simpla Kert tegen, een grote en bekende ruïne bar midden in het centrum.

Bij de synagoge aangekomen was er best wat security. Het zakmesje dat nog in mijn rugzak zat moest er daardoor aan geloven (Ik kreeg hem bij weg gaan wel weer terug.). Helemaal bovenin de synagoge was het museum, waar een uitgebreide uitleg te vinden was over alle tradities en vieringen binnen het Jodendom. De meeste bezoekers stonden echter rondom de verzameling verhalen van Joodse kinderen tijdens de tweede wereldoorlog. Ik vermoed dat ik daar zelf ook het langst heb stilgestaan.

De synagoge was ten tijden van de oorlog ook onderdeel van de Joodse getto. De grote begraafplaats daar, waar we langsliepen om de synagoge in te komen, was ook één van de littekens van deze tijd. Van binnen deed de naam van de synagoge zichzelf eer aan, het was inderdaad een flinke, indrukwekkend ook. Via een zij-uitgang kwamen we bij de achterkant van de synagoge, waar een aantal gedenkplekken stonden met stenen, een oude Joodse traditie.

Toen ik mijn zakmes weer terug had gekregen, gingen we richting de Sint-Stefanusbasiliek. Waar de synagoge groot was, was deze basiliek gigantisch. Daarnaast was de basiliek helaas ook net dicht in verband met een concert. De tijd totdat het weer open ging, vulden we door een stukje over de iconische kettingbrug te lopen. Vanaf hier heb je uitzicht over het altijd indrukwekkende Hongaarse parlementsgebouw, de burcht van Boeda en de Hongaarse variant van het vrijheidsbeeld.

Terug van het loopje was het in de basiliek behoorlijk donker te noemen, terwijl de zon toch nog flink scheen. Mooi was de basiliek van binnen ook zeker, al helemaal toen plots een orgel begon te spelen voor de dienst die net begon. We namen even de tijd om van gepaste afstand toe te kijken, waarna we teruggingen naar het appartement.

Hier was Tinus ondertussen weer tot leven gekomen (hij voelde zich die ochtend wat minder). Het korte drankspelletje wat volgde, sloeg hij weliswaar nog even over. Vervolgens gingen we voor de laatste keer terug naar het Sziget festival terrein. Na bij de ingang afscheid genomen te hebben van de mannen, konden Sandra en ik het geld dat nog op onze polsbandje stond terugkrijgen. Vervolgens had de shuttlebus naar het Sziget parkeerterrein wat moeite om ons te vinden. Maar uiteindelijk zaten we in de auto richting ons appartement.

Zo, eindelijk weer met z’n tweeën na bijna een week met allerlei vrienden opgescheept te zijn geweest. Voornamelijk mijn vrienden trouwens. Dit momentje van rust en sereenheid hebben we meteen gebruikt door langs de Donau uit de auto te stappen, om te genieten van het mooi verlichte uitzicht op het parlementsgebouw. Voor ons was dit zo’n beetje het einde van onze vakantie. We hadden weliswaar nog een lange terugtocht te gaan, maar dit voelde vooral heel erg als het einde.

Later op de avond zijn we nog heel lekker uit eten geweest bij Frici Papa (aanrader van mij, ben er vaker geweest). Typisch Hongaars eten voor 17 euro in totaal. Na het inpakken van al onze zooi gingen wat op tijd naar bed, ruim voordat Tinus en Frenk terug waren van het festival.

De volgende ochtend hadden we daar profijt van, want we vertrokken al rond half acht. Om de terugrit wat meer behapbaar te maken, hadden we een overnachting in Neurenberg gepland. Gezien we nu toch een beetje in de Tweede Wereld oorlog historie hebben gezeten, was dit ook wel een gepaste stop. De Reichsparteitagsgelände, het manifestatieterrein waar de NSDAP haar partijdagen hield, lag namelijk nog geen tien minuten rijden van ons hotel vandaan.

We kwamen om half zes bij het museum aan. Er werd ons vervolgens met een Duitse grondigheid uitgelegd waarom we een half uur voor sluitingstijd niet meer naar binnen mochten. Jammer, maar de restanten van de Nazi bouwwerken waren natuurlijk gewoon te bezichtigen. Het museum zat in het congresgebouw, welke nooit afgebouwd is. Via de achteringang (het voelde ook echt als een achteringang gezien de bereikbaarheid) liepen we de binnenplaats van het Colosseum-achtige gebouw in. Hier had dus plek moeten zijn voor vijftigduizend man, hier zou het begin van de partijdagen plaatsvinden.

Langs de Große Strasse, een paradeweg van anderhalve kilometer, kwamen we aan bij het Zeppelinfeld en de Zeppelintribune. Dit was waarvoor we hier naartoe waren gegaan. De tribune was met zijn Romeinse imitatie stijl pilaren imposant te noemen. Het had ergens ook iets weg van een Romeins mausoleum. De oude foto’s rondom de tribune toonden het grote hakenkruis dat vroeger op de bovenkant van de tribune uittorende (en hoe de Amerikanen deze opgeblazen hadden). Dit droeg bij aan het voorstellen hoe die mensenmassa van driehonderdtwintigduizend NSDAP aanhanger eruit gezien moet hebben. Met rondom de menigte pilaren van licht die de hemel in geschenen werden. Nu? Nu was er voor de tribune een stukje asfalt waar kinderen aan het spelen waren. Skeelerhockey en skateboarden. Beter zo, lijkt me.

Achter de tribune vonden we een restaurant, ideaal om even bij te tanken. Gedurende onze hele reis hadden we nog wat euro’s in onze bagage verstopt. Dit in voorbereiding op dit ene etentje, want in Duitsland kun je immers nergens pinnen. Ware het niet, dat Frenk contant geld van ons geleend had voor een borg. Bij ons Duitse restaurant bleek inderdaad dat we niet konden pinnen, wat resulteerde in een half uur rondrijden op zoek naar een pinautomaat. En Frenk bleek de borg uiteindelijk niet eens nodig gehad te hebben. De schnitzel en curryworst smaakten er echter niet minder om, misschien alleen maar zoeter.

Om half acht ploften we neer in het karige hostel dat we geboekt hadden, het was maar voor de doorreis. Op tijd naar bed dus en om tien over zeven weer in de wagen. Voor de laatste rit! Na wederom vele Duitse wegwerkzaamheden waren we lekker om twee uur thuis.

Zessentwintig dagen met elkaar op reis, we hebben het weer overleefd. Bijna vierduizendvijfhonderd kilometer later waren we weer precies waar we begonnen: ons mooie Breda. Het begon met een prachtig uitzicht over het meer van Bled, door de natuur van Slovenië. Naar de kust van Kroatië, voor mijn allereerste duik! Gevolgd door een hoeveelheid watervallen, waar je bang van wordt. Vanuit de kriegelige straatjes van Split, Bosnië in voor wat oorlogshistorie. Om uiteindelijk te belanden op een muziekfestival waar elk jaar honderdduizenden mensen op af komen. De variatie zat er goed in zullen we maar zeggen. Wat heb ik er weer van genoten en we hebben niet eens één keer mogen kibbelen over de route! Volgende keer beter zullen we maar zeggen.