Egyptisch blauw

We noemden het onze pre-honeymoon. Twee maanden voor onze bruiloft een week op een live-a-board in Egypte. De duikvakanties bevielen ons ontzettend, dus we besloten ons een week op te laten sluiten op een boot midden op de Rode Zee. Voor het ontbijt al een duik voor je kiezen in een 30 graden zonnetje. Prima excuus om het druilerige Nederland, waar het al zes maanden maar niet boven de 20 graden wilde worden, te verlaten. We hadden gekozen voor wat de mooiste vaarroute zou moeten zijn. Namelijk de BDE-route: Brothers, Daedalus en Elphinstone. Een greep uit een paar van de mooiste duikstekken in de oase van onderwater leven die de Rode Zee heet. Met veel kans op groot leven en daarmee haaien! Voor mij een jongensdroom en voor Sandra een beetje spannend. Het zijn vast alleen maar knuffelhaaien. Vier meter lang en met honderden vlijmscherpe tanden.

Je moet er wat voor over hebben zo'n vakantie. Naast de spreekwoordelijke financiële rib uit je lijf en de slechte karma punten van onze CO2 uitstoot, ging de wekker om drie uur. Met de i10 richting Düsseldorf, waar de goedkope parking ook goed geregeld bleek te zijn. Ruim op tijd en blij in de rij stonden we te wachten. En te wachten en te wachten. Want niet alles kan goed geregeld zijn op onze reisdagen. Na twee uur in de rij, zat er nog steeds niemand achter de balie van onze vlucht. Toch een beetje gekkig. Personeelstekort, hoewel je tegenwoordig alles op een personeelstekort kan gooien toch? Een Duitse vrouw voor ons had bij de balie geklaagd, maar de leidinggevende wist vrij zeker dat er twee man zat om mensen in te checken. Mwa, helaas, helaas.

Met nog slechts vijftig minuten te gaan verscheen de eerste incheckmeneer. Vervolgens een tweede, derde en vierde. En zelfs nummer vijf en zes kwamen snel helpen. Uiteindelijk werden we als een dolle door het proces heen geramd. Rennend door de beveiliging om aan te komen in een vertrekhalletje waar nog maar drie gezelschappen zaten. Dat laatste stukje hadden we dan ook niet hoeven haasten omdat we vrij vooraan in de rij stonden, maar het was wel leuk. Er zat een Nederlands gezin dat zonder incheck bagage reisde. In hun eentje zaten ze hier al meer dan twee uur te wachten. Dan ga je toch meermaals denken dat je verkeerd zit als er nul activiteit is, zeker als de vertrekschermen een eindje terug hingen. Langzaam druppelden bekende gezichten van de rij ook het halletje binnen. We hadden het in ieder geval allemaal gered. Slechts twintig minuten vertraging die we tijdens de vlucht in zouden halen door wind mee. We stonden er weer goed voor.

Bij aankomst op het vliegveld van Hurghada werden we met de auto opgepikt en in de haven van de stad weer afgezet. Hier lagen acht grote duikboten aangemeerd. Onze tassen werden de Discovery Amelie opgetild en wij liepen met onze handbagage het houten plankje over om aan boord te komen. Ons compacte hutje zat op bovendek. Een twee persoonsbed met uitzicht op zee. Wat nu nog uitzicht op de naastliggende boot was. Na onze duikuitrusting uitgepakt en getest te hebben, konden we nog even Hurghada in. Niet dat het veel voorstelde: MacDonald's, KFC en overenthouasiaste verkopers. Maar het was heerlijk om in de felle zon onze landbenen nog even uit te testen.

Bij terugkomst was de boot ondertussen volledig gevuld. De tien anderen op de boot waren een groep. Dit hele gezelschap draaide allemaal rondom Phyllis. Ze had negen vrienden en familieleden uitgenodigd om te komen duiken. Een beetje hoe mijn vriend Remi onze skivakanties altijd regelt. Veel Duitsers, een Canadees en een Britse. Hopelijk zijn ze gezellig, want we moeten het met ze uithouden deze week op een boot. Het avondeten was prima en na wat kletsen tijd voor ons bedje.

De volgende ochtend werden we wakker van de motor van de boot. We waren al een klein stukje uit de haven toen we om acht uur aan het ontbijt zaten. Dit was de enige tijd die we deze week af zouden spreken. Verder werden we als door Pavlov geconditioneerd. Als de bel gaat, moet je je melden. Is je haar nog droog, dan ga je duiken. Is je haar nat, dan ga je eten. De eerste dag was dus: ontbijt, duiken, lunch, duiken, snack, duiken, diner, slapen.

De Rode zee was prachtig. Kleurrijke koralen en zeeën van vissen in wit tot paars. We zagen de grootste kogelvis die we ooit gezien hadden. Kort daarna blauwgestipte pijlstaartroggen die als ufo's van ons weg hoverden. Iets wat leek op een rode roos, bleek een verzameling naaktslak eitjes te zijn. Vlak voor het einde van de duik zwommen we om een rots met een gat erin. Het zonlicht scheen er doorheen en verlichtte wel honderd kleine oranje visjes. Wat een feest. Voor het einde van de duik moesten we onze boei oplaten. Ondanks dat we ons bij het meer ervaren deel van de groep mogen rekenen, ging dat niet soepel. Ik was zelf bijna eerder boven dan mijn boei en Sandra haar touwtje zat los en in de knoop. Haar boei schoot dus naar boven en in haar linkerhand had ze een klosje touw. Goed om weer eens te oefenen dus.

Na de lunch gingen we een eind varen, een test van onze zeebenen. We schommelden aardig op en neer. De tweede duikstek bestond uit zeven pilaren van rif die bijna tot aan wateroppervlak uitkwamen. Schorpioenvissen waren veel aanwezig, hele grote ook. Een grote zwarte mureen rustte op de bodem, waarna we een kogelvis tegenkwamen. Diep in zijn kieuwen zat een schoonmaak visje hem te poetsen. Tot slot botsten we bijna tegen een zeenaald aan van wel twee meter. Hij kwam mega dichtbij, wat onhandig zelfs, alsof hij erlangs wilde. Zo hebben we hem heel goed kunnen bewonderen.

Na een lichte snack en de zonsondergang gingen we een nachtduik maken. We hadden de optie om zonder gids te gaan, iets waar we ook wel zin in hadden. Enthousiast als we zijn, lagen we als eerste in het water. We hadden alleen een paar fouten gemaakt. Sandra vond een nachtduik in de vrijwel open zee behoorlijk spannend. De realisatie daarvan sloeg pas in toen onze wetsuits al vol met zeewater liepen. Ook was ze haar kompas vergeten, niet handig als je geen gids hebt. Vervolgens had ze ook een dikker pak aan gedaan. Dit hield in meer drijfvermogen, maar ze had ook wat lood uit haar vest gehaald. Ze kwam dus niet naar beneden. Terug naar de boot en dan maar even wachten tot de rest naar beneden ging. Deze stoere duikers waren even getemd.

De duik zelf was prachtig. Voornamelijk grote vissen waren nog te spotten. De grote zwarte mureen volgde ons en jaagde in het licht van onze lampen. Toen zagen we een Spaanse danseres! Ik zwom dichterbij om te filmen, maar schrok me rot toen de mureen ineens vlak langs mijn hoofd schoot. Even achteruit deinzen, een paar extra ademteugen en weer door… Oprecht spannend zo'n nachtduik. We sloten af met een goed verstopte octopus en weer een ervaring rijker. Na een laat diner gingen we vanuit bed de filmpjes van de dag bekijken. Om zes uur zouden we al gewekt worden voor de volgende duik. Dive, eat, sleep, repeat.

Het panaroma rif was voor het ontbijt onze eerste stop. We waren onderwater druk op de uitkijk naar haaien, maar deze kwamen niet. In plaats daarvan wel de eitjes van naaktslakken en de familie Nemo in hun anemomen huis. De duik na het ontbijt was met de Zodiac boot. We maakten een negative entree, oftewel meteen naar beneden zodra we het water raakten. We lieten de stroming ons langs het rif sturen, over prachtig blauw koraal heen. Sandra en ik spotten nu zelf voor het eerst de uiterst goed gecamoufleerde schorpioenvissen. Ook twee murenen en kort daarna een pijlstaartrog die onder een overhangende rots zat. De Zodiac pikte ons na de duik weer op.

In de tijd tussen de duiken, waren we aan het zonnen, lezen, filmpjes van de duiken terugkijken en dit reisverslag typen. Het was eigenlijk best een lui bestaan deze week. De tweede duikstek van de dag begon met een groot wrak. Deze 120 meter lange unit rustte ondersteboven op de bodem van de zee. Prachtig. Mooi ook hoe in slechts 17 jaar tijd er al flinke koraal formaties op de kiel van het wrak zaten. Er was een mooie verzameling vissen aanwezig. Daartussen een grote blauwe trekkervis, maar ondertussen werd de stroming steeds sterker. De stroming was veranderd, dus het duikplan werd aangepast. We lieten ons meedriften terug naar het wrak. Hier konden we aan een touw blijven hangen tot we onze veiligheidstop afgerond hadden. Ondanks al je moderne uitrusting, ben je als duiker toch altijd overgeleverd aan de weg van de zee.

Dankzij diezelfde stroming was het nog maar de vraag of onze nachtduik door kon gaan. Er hing een vlag onder de boot waarmee ze checken hoe hard deze was. Het verlossende woord was ons Pavlov belletje, we mochten dus gaan duiken. Maar goed ook, want al snel spotten we een octopus die net deed alsof hij een steen was. Hij kroop van ons weg richting de beschutting van een klein rif. Daar veranderde zijn structuur weer compleet en werd hij robijnrood. Blijft fascinerend. We zagen tal van gekke lange wormen die leken op octopus armen, waar we de naam nog steeds niet van weten. Ook zaagtand veersterren die hun vele pootjes actief opgooiden op zoek naar prooi. Slapende kogelvissen lagen op de zandbodem terwijl een pijlstaartrog erlangs zweefde. We sloten af met een Spaanse danseres, maar ook deze wilde helaas niet voor ons dansen.

Na het avondeten ging iedereen snel naar bed. De motor van de boot was al gestart en we hadden een flink eind te varen naar het midden van de Rode zee. Het werd dus lang niet voor iedereen een goede nachtrust. Wij waren gelukkig best wel goed wakker geworden. Ik merkte alleen dat het op mijn zij slapen niet helemaal werkte. Het geschommel van de boot werkt soms rustgevend, maar deze nacht bewoog ik er iets te veel door. Ik flapte alle kanten op, gelukkig zonder Sandra wakker te maken. Maar we waren er, Brothers Islands. Rondom ons alleen maar zee. Eén van de mooiste duikstekken van de wereld en grote kans op groot leven dat hier een pitstop komt maken.

We begonnen de dag bij Big Brother. Je raadt het nooit, maar dit was het grotere eiland van de twee. Ook had deze een vuurtoren en de andere niet. Zie de eilanden voor je als twee grote rifpuisten die tot tientallen centimeters onder het wateroppervlak kwamen, midden in de open zee. Ze waren met elkaar verbonden door een rotskam diep onder water. We doken op een poetsstation, maar er werd weinig gepoetst. De vissen hier waren wel een stuk groter dan we tot nu toe gewend waren. Enorme baitballs aan vissen en dikke tonijnen, maar geen haaien… De andere groep had er wel twee in de verte kunnen zien, ze waren er dus wel. De tweede duik was op Little Brother, omdat het hier wat rustiger was qua duikers. Ook hier geen haaien voor ons, maar wel mooi koraal, een zieke drop off de diepte in en een enorme Napoleon vis.

De derde duik had ik wat moeite om naar beneden te komen. Ook begon ik met de verkeerde kant op te vinnen, waardoor ik wat achterstand had op de rest van de groep. Ik zag ze verder van me afraken richting het rif, terwijl Sandra haar ongeruste ogen me door haar duikmasker aanstaarden. Vol tegen de stroming in ging ik op mijn doel af, mijn luchtverbruik zal nog nooit zo hoog geweest zijn. Ik belandde iets dieper en iets rechts van het rif, maar hier stopte de stroming gelukkig. De schildpad boven ons had ik even gemist. Onze duikgids mij kennelijk niet, terwijl ik zwaar op adem aan het komen was, wees hij alleen met fonkelende ogen naar de schildpad. Ook op deze duik geen groot leven, maar wel een mooi rif.

Na weer een goed avondmaal begon de boot de lange tocht naar Daedalus. Nog zo'n mooie rifpuist midden in het niks. We gingen hier midden in het blauw duiken. Door een extra kilootje lood kwam ik nu wel goed beneden. Vanaf de Zodiac maakten we hier negative entree duik. Waar we normaliter even aan het oppervlak hangen met een opgeblazen trimvest, doken we nu meteen met zo min mogelijk drijfvermogen naar beneden. Dit om de onrustige golven te mijden.

Daedalus eiland is magnetisch, dus het trok hammerhaaien aan. Voor mij een potentiële jongensdroom die in vervulling kon komen. We tuurden de diepte in en hingen zo ver van het rif, dat het nauwelijks nog zichtbaar was. Heel ver in de diepte (en we zaten al op 32 meter diep) zag ik een schim van ik schat wel vier meter lang. Strakke vinnen met een witte vlaag aan de uiteinden ervan. Het had zomaar een Oceanische Witpunthaai kunnen zijn, maar zeker weten we het niet. De andere groep had al twee hamerhaaien gezien. Ik werd nu toch best wel jaloers… Eenje was wel vier meter lang en zat zo'n vijf meter van ze vandaan! De tweede duik van de dag was alleen turen in het blauw, maar moeder natuur had geen show voor ons in petto.

De laatste duik was op het ondiepere rif van het eiland. Nog steeds keken we vooral naar het grote blauw. Maar hier was nog ander leven te spotten. Een Torpedo rog bijvoorbeeld, barracuda's en vele zeenaalden die in het rif schuilden voor de stroming. Na een bocht werd deze stroming heftiger. Tijd om terug te keren. Een nieuwsgierige Napoleon vis van wel twee meter lang kwam ons onderzoeken. Hij zwom kaarsrecht op mij af en het voelde alsof ik in een staarwedstrijd beland was. Zijn enormen vissenlippen leken direct op mijn mond te mikken. Twee meter voor me week hij uit naar links. Zijn rechter oog bestudeerde me door alle kanten op te schieten. Alleen al zijn ogen hadden tal van primaire en secundaire kleuren, laat staan zijn lijf.

In de middag brachten we na onze snack maaltijd een bezoek aan de vuurtoren van Daedalus. Vanaf boven konden we het enorme rif goed zien. De verschillende kleuren zand, steen en koraal gaven allen variaties aan blauw en groen die je kan bedenken. We waren hier echt wederom in het niks. De dichtstbijzijnde kust was ruim acht uur varen. Na het avondeten gingen we dan ook snel op weg. Het was een best heftig tochtje, de boot schommelde heel de avond en nacht door. Ik ben niet snel misselijk, maar toen ik tot twee keer toe een reispilletje voor Sandra was gaan halen, leek het ook verstandig om er eentje voor mezelf meegenomen te hebben. Het deinen van de boot bleef zo erg dat we om half tien maar in ons bed gingen liggen. Na het tandenpoetsen met gevaar voor eigen leven sukkelden we gelukkig snel in slaap. Met ogen dicht leek alles gelukkig stil te staan.

Elphinstone was de laatste befaamde duikstek van de week. Weer kans op haaien en ander groot leven. Er lagen echter al acht andere boten met duikers om ons heen. Duikgids Ali zei dat we snel het water in moesten om zover mogelijk als eerste in het water te liggen. Iedereen ging op z'n dooie gemakje verder. Of het nu onze efficiëntie of overijverig enthousiasme was, Sandra en ik stonden altijd ruim als eerste klaar met onze uitrusting aan. Vaak zaten we nog even te wachten om onze flessen op onze rug te hijsen. Dan stoeide de eerstvolgende snelle duiker net haar pak aan. Ook op deze duikstek bleef het grote leven weg. Wel een schildpad en wat giganten van tonijnen.

Ali besloot dat het te druk was hier, zo zouden we niks zien behalve andere duikers en hun bubbels. Na een eindje varen waren we nagenoeg de enige duikers aanwezig bij de volgende stek. We doken over een klein wrakje gevuld met leven. Iets verderop kwamen we een witpunt rifhaaitje tegen. Toch nog mijn favoriete vis gezien. De koraalformaties waren hier heuze bergen te noemen zo groot. We sloten de duik af door een grottenstelsel waar het zonlicht prachtig scheen. Om daar nog een verdwaalde eenhoornvis te spotten.

De derde duik van de dag was een speciale. Sandra haar 100ste! Het was wederom een mooi rif. Met een karetschildpad, een bruid van de zee en een papegaaivis die druk schoongemaakt werd door schoonmaakvisjes. Anna en Phyllis hadden stiekem een verrassing voorbereid. Vlak voor de veiligheidstop trokken ze een papiertje tevoorschijn met daarop groot 100 geschreven. Phyllis gaf haar camera aan de duikgids en hij maakte foto's van ons terwijl Sandra poseerde en wij bellen bliezen. Een fotoshoot, echt Sandra haar ding.. Maar wel ongelooflijk lief van de meiden en een leuke verrassing.

De nachtduik deden Sandra en ik zonder begeleiding. De maan was echt fel deze avond. Je zou bijna zeggen dat we de lampen niet nodig haddden. Heel veel bijzonders zagen we niet. Een clam digger kreeft en wat roggen. Voor ons diner had de kok en het bootpersoneel alles uit de kast gehaald. Het rommelhoekje waar normaal de duikpapieren lagen was nu versierd met lichtjes en cocktails. Een grote kip met een zwanenhals van aluminiumfolie stond voor ons klaar en een taart die volledig vers gemaakt was die middag. Een feestelijke avondmaal samen.

De laatste duikstek van deze vakantie was er eentje bekend om schildpadden. Zo groot hadden we ze nog nooit gezien. Vanaf de boot zagen we er al verschillende opkomen om lucht te happen. Onder water was het echter wat lastig om ze te vinden. De eerste dook net een opening in en keek ons daarna wat schichtig aan vanuit zijn beschutting. Wat volgde was vijftig minuten zeegras en zand. Sandra spotte heel goed nog een schildpad, maar de groep was al te ver weg om deze goed te kunnen bekijken. Het werd de meest matige duik van deze week helaas.

Het had zomaar ook onze laatste duik van de week kunnen zijn. We dachten eerst een meevaller te hebben dankzij de Egyptische zomertijd. Egypte deed al sinds 2011 niet meer aan zomertijd. De huidige energiecrisis had ze echter doen besluiten dat het toch wel weer handig was. Daarom is in maart besloten dat vanaf 29 april, onze aankomstdatum, de klok een uurtje vooruit ging. Zodoende begon het diner de eerste dag te laat (de kok zat nog op wintertijd) en wilde mijn telefoon maar niet accepteren hoe laat het was. Maar dit hield ook in dat onze vlucht een uur later zou vertrekken. We hoopten met 24 uur voor onze vlucht de tweede duik daardoor te halen. Helaas begon de duikbriefing daarvoor twee uur te laat. Maar, we bedachten een plannetje door zonder gidsen te gaan duiken en dat mocht!

De boot werd al druk schoongemaakt terwijl we onze uitrusting aan hesen. Dit keer mochten we zelf ons pak uit het rek pakken en aantrekken. Dat voelde toch telkens als een overbodige luxe en enigzins ongemakkelijk als de bemanning aan je pak zat te sjorren. Het was heerlijk om met zijn tweetjes onder water af te sluiten. Nog even genieten van al het koraal en de vissen. Lekker op onze eigen manier en tempo. We zagen niks wat we nog niet gezien hadden, behalve een tongetje. De schildpadden waren ook nergens te bekennen. Toch was het weer een tof uurtje bellen blazen. Op de boot gingen we alle duikspullen spoelen terwijl de rest onder water ging. We kwamen vervolgens aan in de haven van Port Ghalib.

De hele kust leek op een dorp van resorts. Omringd door woestijn was dit een oase van aangelegde paden, palmbomen en groene struiken. Ons hart brak bijna bij het zien van de verkleede kamelen met kindjes op hun rug. Al had het ook een dikke Brit kunnen zijn.. Het hele dorpje zag eruit alsof het pas enkele jaren bestond. De looppaden en hele kade waren als iets uit een Disney pretpark. Volledig schoon, strak, groen en huisjes zoals een Westerling Egypte zou verwachtten. Heel bijzonder om langs te lopen, zeker na een week op zee. Het voelde ook wel gek om het zo culturele Egypte met al haar prachtige oudheid op deze manier te bezoeken eigenlijk. We moesten nog maar een keer terug gaan om die oudheid mee te pakken.

Voor het laatste avondeten op de boot, zaten we nog even te kletsen met de groep. Na het eten was het inpakken en nog even een ijsje scoren. Andere, veel grotere duikboten lagen naast ons en op sommige ging het goed los. Hordes van veertig plussers die vol aan het dansen waren in de neonverlichting van hun boot. Onze boot zal een gemiddelde leeftijd gehad hebben van rond de 25, maar het was eerder een slaapfeestje. Sandra en ik zaten nog heerlijk te lezen in het maanlicht op het bovendek tot we naar bed gingen. Een vroege wekker en snel naar huis. Het enige wat we echt jammer vonden, is dat we de hamerhaaien gemist hebben. Maar de onvoorspelbaarheid van de natuur is ook juist wat duiken zo mooi maakt. Het was een heerlijk avontuur geweest. 19 duiken en veel ervaring rijker gingen we door. Die hamer

haaien zullen vast nog een keer op komen dagen voor ons.