Bonaire: Bon Bini Baby!

23 oktober 2021. De eerste en, ik ga mijn best doen, enige keer in mijn leven dat ik een vlucht gemist heb. Je bedenkt je wel eens, hoe krijgen mensen het voor elkaar. Hoe dan? Ik heb me twee keer in mijn leven verslapen, dit keer niet. Ik heb ondertussen best wat treinen gemist, belachelijke vertraging opgelopen. Maar nooit richting Schiphol. En ook dit keer niet. Nee, we vlogen zo'n beetje op de zwarte zaterdag van het najaar 2021. Ruim twee miljoen Nederlanders vlogen in de weken van de herfstvakanties naar de zon. Wij waren er drie van, dat hoopten we althans.

Het was druk, maar dan ook echt druk in de KLM rij van Schiphol. Het eerste uur kroop de rij vooruit en beetje bij beetje liep ons stressniveau op. Toen we een extra rij in konden schieten, deden we dat snel. Het leek een geluk, maar ons slakkentempo veranderde al gauw naar dat van een slak met wind tegen. Die ook nog eens moest zigzaggen om strepen zout te ontwijken. We hadden zicht en gehoor op de talloze slecht voorbereide massa. Mensen die hun papieren niet klaar hadden, die discussieerden over het niet nodig hebben van een PCR test omdat ze geprikt waren, twee keer zelfs. Mensen die hun gehele familiehistorie aan het uitleggen waren. Potten pindakaas, blokken kaas en stroopwafels werden naar de handbagage verplaatst om niet aan het maximale gewicht te komen. Vluchten die tien minuten voor de onze vertrokken werden omgeroepen, maar die van ons nog niet.

We hadden stress, serieus stress. Maar met nog 35 minuten voor onze vlucht inchecken moest het nog goedkomen toch? We bleken exact 47 seconden te laat. De verwachte boarding tijd was verstreken en daarna was koffers inchecken onmogelijk geworden. We konden wel janken. Ala, dat deden we ook een beetje. We waren niet de enigen. 106 minuten wachttijd had de servicedesk voor ons. KLM bleek een dik personeelsprobleem te hebben. Deze zwarte zaterdag zagen ze allang aankomen, de klootzakken. Allerlei noodscenario's schoten door onze hoofden. Vanmiddag vliegen? Morgen vliegen? Overmorgen pas? Wanneer heeft het nog zin? Fuck, mijn PCR is morgen verlopen. Zoals altijd heelde eten best wat wonden. Een nieuwe vlucht voor de volgende ochtend hielp nog wat extra. De gastvrijheid van de zus van Sandra haar vader (ik mag geen tante Stella zeggen, oeps..) heelde het laatste beetje.

Terug naar Breda was maar een uurtje met de trein. Maar het idee om weer thuis te komen na nul dagen vakantie, de voorsmaak daarvan proefde al iets te bitter. Gelukkig konden we dus een avondje bij Stella crashen in hartje Amsterdam. Het leven (of in dit geval KLM) had ons een mandje zure citroenen gegeven en wij maakten er maar limonade van. Een lekker dagje Amsterdam, toerist in eigen land. Plus dat het altijd al het plan was om de 24ste te vertrekken..? Morgen zouden we vandaag vergeten. Een wandeling over de Dam, langs het Anne Frank huis, afsluitend uit eten bij de Italiaan. Een prima begin van een vakantie toch?

24 oktober 2021. De eerste keer in mijn leven dat ik meer dan vier uur voor een vlucht op Schiphol ben. Om zeven uur op deze zondagse ochtend hadden we al een bus naar Amsterdam Centraal. Twee hardlopers en iemand die z'n hond uit liet. De rest van Amsterdam sliep nog. In de rij van Schiphol herkenden we diverse mensen van gister. We waren inderdaad niet de enigen. Achter ons verdubbelde de rij in luttele minuten. Bij de balie vertelden we dat we onze vlucht gemist hadden gister en daarom zo achterlijk vroeg waren. Konden we eigenlijk al wel inchecken? "Vlucht gemist? En wiens schuld was dat?" Klonk er met een licht verwijtende toon vanachter het mondkapje van de KLM medewerkster. Uhm, wat dacht je van die van jullie, met jullie personeelstekort?

Nog nooit voelde het inleveren van bagage en een boardingpass in de handen zo zoet. Ik hield de pas met dichte knuistjes stevig vast. Van mij. De vlucht duurde negen en een half uur, maar we waren er eigenlijk zo. In Kralendijk sloten we aan bij een flinke rij voor de douane muneéeer (zie ook Jochem Myjer). PCR test certificaat, vaccinatiebewijs, passenger locator form, je zou bijna vergeten dat je paspoort ook mee moet. Maar we waren er, een sprong vooruit ten opzichte van gisteren. Met onze pick-up truck voor de week raceten we naar ons verblijf, Captain Don's. Niet veel later lagen we in de zee, het huisrif van ons resort. Met ons snorkelsetje aan konden we al genieten van al het moois onder water. Rondom een gigantische koraalboom doken papegaaivissen, koffervissen en een kleine zeeslang op. Wauw, dit beloofde wat voor de rest van de week!

Omdat het resort een restaurant had (genaamd Rum Runners, alleen daardoor al het proberen waard), ploften we daar neer voor het avondeten. De lampen van het restaurant trokken tarpon vissen aan van ongeveer twee meter lang. Daar zouden we later in de week nog gezellig mee gaan duiken! Eenmaal in bed zetten Sandra en ik nog een stukje formule 1 aan, maar al snel zakten we weg. Zo vroeg als we in slaap vielen, zo vroeg werden we wakker. Vier uur in de erg vroege ochtend, zelfs voor ons doen extreem. Het gaf wel de tijd om nog even te soezen en de F1 af te kijken.

Om aan te sterker voor onze eerste dag duiken, pakten we het ontbijtbuffet bij Rum Runners. De grote tarpons waren weg, maar er zat een grote leguaan voor in de plaats. Met volle magen kregen we onze verplichte duikinstructie. Deze was een tikkeltje langdradig en wij waren ook een tikkeltje ongeduldig ondertussen. We hadden immers al een dag gemist. Na de instructie startten we een duik op het huisrif van ons resort (La Machaca). Marie-Jolie was zelfs zo enthousiast dat ze tot twee keer toe haar duikpak verkeerd om aan trok. Maar er was een goed zonnetje en de watertemperatuur was met 28 graden heerlijk. Onderwater was alleen het koraal al prachtig. Ik had nog nooit zoiets gezien. We spotten nieuwe vis na nieuwe vis. Een flinke ketting mureen, trompetvissen, grote makrelen, kogelvis, het was nu al een paradijs. Je zou dit nog maar vier dagen mogen doen!

Nadat we alle duikspullen gespoeld hadden, reden met onze pick-up naar Kralendijk. Wat boodschapjes bij de lokale Albert Heijn en daarna een lunch in de sportsbar. Maar er moest meer gedoken worden, we hadden wat in te halen. We gooiden alle spullen en zes duikflessen in de auto en gingen op avontuur. Dit was vrijheid. De kuststrook van Bonaire bood in totaal 106 duikstekken en alles was binnen handbereik. Waar te beginnen? Het dubbel rif van de duikstek Invisible. Het plan was om hier een verkennende duik te doen en na zonsondergang een nachtduik. Dit laatste hadden we al eens geoefend in Nederland. Het is altijd iets magisch. Het onderwaterleven verandert en je moet nog meer op je instinct, je buddy's en je uitrusting vertrouwen. En met een beetje geluk zou het hier ook nog eens een heel bijzonder schouwspel kunnen worden.

We zwommen over een vlakte waar vele buisalen hun kopjes boven het zand uit staken. Zodra we dichterbij kwamen, schoten ze snel kun holletje in. Voor ons doemde het rif op, dat gescheiden werd door de zandbodem. Als een straat kruiste deze met een andere zandstrook, wat het midden van het dubbelrif was. Hierover zweven gaf zowel links als rechts van ons prachtig koraal en leven. We zagen vissen verstopt in vaassponzen, een honingraat koffervis, een koraalduivel en in de verte een barracuda. Over de zandbodem waren zeebarbelen aan het graven naar eten en probeerde een bot verstoppertje met ons te spelen. Ook wat macro leven in de vorm van een koraalgarnaal, met prachtige kleuren.

Boven water wachtten we tot de zonsondergang in ging zetten. We waren niet de enigen. Een grote groep van Buddy Dive met instructeurs nam het kleine strandje deels over. Een Amerikaan die met een vrouw hier was aangekomen, kwam een praatje maken. Hij had wel eens van Nederland gehoord, vond zichzelf heel tof, maar moest alles qua duiken vragen aan zijn assistente. Die was ondertussen zijn duikset aan het opbouwen. Grappig hoe je op duikvakantie de eerste kwal ook boven water tegen kan komen.

Na de grote groep gingen we met z'n drieën te water. We namen wat afstand van hun felle lampen op zoek naar ons schouwspel: de ostracods. Kleine mosselkreeftjes die drie dagen na volle maan een lichtshow geven. We deden onze duiklampen uit en zagen alleen nog elkaars vage schimmen. Als we tenminste niet naar de fel verlichte groep duikers keken. Het voelde wat gek, zo naar het donker staren. Maar plots zag ik iets, toch? Ik bewoog mijn arm en zag tal van geel/groene vlekjes. Toen we dit door hadden, begonnen we als gekken om ons heen te slaan. We zweefden in een bubbel van fluorescerende lichtjes, onze eigen persoonlijke sterrenhemel. Ik keek naar het donkere rif en zag ook daar allerlei lichtjes ontstaan. Ik maande Marie-Jolie en Sandra tot rust (dit duurde even) door mijn armen om hun schouders heen te slaan. Alles was even stil en compleet. Een magisch moment. Gevolgd door weer als gekken om ons heen slaan. Ons luchtverbruik ging hard, dus Sandra navigeerde ons rap terug. Hier doken allerlei soort van vliegjes en wormpjes op onze duiklampen af. Vast op jacht naar ostracods, die hun paringsritueel er weer op hadden zitten.

Boven water waren we blij met de grote groep die net het water uit ging. Zo konden we tenminste nog iets zien. Het was echt pikkedonker geworden ondertussen en zonder hen hadden we het strand niet direct gezien. Boven ons was een prachtige sterrenhemel. Er was zo weinig licht om ons heen dat we melkweg gewoon konden zien. Op de terugweg kwamen we nog twee ezels tegen die net besloten over te steken over de onverlichte weg. Bij Captain Don's spoelden we snel onze spullen af en fristen we ons op voor het bbq buffet. We waren er een half uur na onze reservering, dus begonnen met een drank bij de deco bar. Toch ook niet echt een straf. Kapot moe waren we wel, zelfs mijn energie was nergens te bekennen. Tijd voor slaap.

Ontbijt aten we de volgende ochtend in onze bungalow. Toen moest Marie-Jolie even werken. Werk vanuit huis, tenzij het echt niet anders kan. Ondertussen hadden Sandra en ik de duikflessen alweer ingeladen, op weg naar Jeff Davis Memorial. We waren de enige duikers per auto, er lag wel een boot boven het rif. De duikstek had een lastig instap. Namelijk een muurtje van anderhalve meter hoog af klauteren. Wat alsnog minder vermoeiend was dan de dijken van Zeeland.

Onder water was het wederom een feest. We bleven maar nieuw leven spotten, elke duik weer. Vandaag was er een kleine pijlkrab aan de beurt, gevolgd door een schoolmeester snapper en een lettervijlvis. We stuitten op een mooi plateau van allerlei zachte koralen. Dit plateau werd gevolgd door een steile dropoff die de diepte inschoot. Op 18 meter diepte volgden we deze muur tot we terug moesten keren. De duiken die we hier maakten, duurden altijd makkelijk een uur, er bleef zoveel te zien.

Na de duik haalden we Marie-Jolie op, laadden we nieuwe flessen in en gingen we weer op pad. Angel City was de volgende duikstek, uiteindelijk voor ons de mooiste duik van de vakantie. De duikstek was weer een dubbelrif en we spendeerden de meeste tijd op het dak van het tweede rif. Daar zag Sandra een duiker het gebaar voor haai naar haar duikbuddy maken. Sandra seinde het teken enigszins zenuwachtig door naar mij, waarna ik als een dolle naar de duikers zwom. Mijn eerste ontmoeting met mijn lievelingsdier onder water! De verpleegsterhaai van bijna twee meter rustte op een zandbank onder een met koraal begroeide rots. Op haar neus lag haar jong uit te rusten. Magisch om te zien. Ze bewoog geen spier terwijl ik zo dichtbij mogelijk kon komen op nog gepaste afstand. Haar witte ogen leken ons niet in de gaten te houden.

Natuurlijk was dit het hoogtepunt van de duik. Sandra heeft nog heel wat af gezwommen om het andere duikers te laten zien. Verder kwamen we nog twee murenen tegen, waarvan er eentje zich bewoog over de bodem, op zoek naar een nieuwe schuilplaats. Ook was er een dikke vuurworm die de giftige, witte bolletjes op zijn huid liet groeien toen ik dichterbij kwam. In het zand kwamen we nog een kleine slang aal tegen. Eenmaal boven water, waren we enigszins afgedreven. We waren namelijk bij de volgende duikstek boven water gekomen. Gelukkig was het maar een klein stukje lopen, zelfs met die hele uitrusting op je rug.

Met monsterlijke trek aten we wat hotdogs met friet bij een klein strandje waar gesnorkeld werd. Even nagenieten van al het moois dat we gezien hadden. De derde en laatste duikstek van de dag was Salt Pier. Letterlijk de zoutpier van het eiland. Het zout werd via een lopende band die de weg overstak richting zee getransporteerd. Schepen kunnen aanmeren en zo het zout laden. De constructie van de pier werd ondersteund door massieve pilaren, die mooi begroeid zijn geraakt door de jaren heen. Er lag geen schip aan de pier, dus we mochten er duiken gelukkig. In het redelijk ondiepe water stuitten we al snel op maar liefst vier groene schildpadden, van groot tot klein. Voor Marie-Jolie stonden deze hoog op haar lijstje. We namen goed de tijd om ze op een afstandje te bestuderen terwijl ze voedsel zochten in het zand. Dit trok dan weer andere vissen aan, die mee snoepten van alles wat de schildpadden los trokken. Zo werd één van de schildpadden gestalkt door een klein koffervisje. Verderop, tussen de pijlers, stikte het van de vissen. De gevlekte riddervis met zijn zwart-witte kuifje en de vierogige vlindervis konden ook van het lijstje af.

Na wederom drie duiken deze dag, werd het tijd voor wat rust. Even een uurtje chillen totdat we wat avondeten gingen scoren. In Kralendijk liepen we tegen Stadscafé Het Consulaat aan, waar we een collega van Sandra tegenkwamen. Zij was hier ook voor een week met een vriendin van haar. Ze wisten ons te vertellen dat onze namen zaterdag nog om waren geroepen in het vliegtuig waar we niet in zaten. Gek dat KLM ons miste, terwijl ze ons toch zelf opgehouden hadden. Het restaurant was erg chill, vooral dankzij de speciaal biertjes. De toetjes van tiramisu en chocomousse met bramensaus brachten ons weer op kracht. Voor een bijzondere dag die zou volgen.

Wat Sandra namelijk niet wist, is dat ik een klein geheimpje voor haar had. Tijdens het inpakken in Nederland had ik in de pocket van mijn duikvin een klein cadeautje verstopt. Zo'n cirkelvormig metalen object met een glimmende steen erin. Ik wilde ergens op Bonaire op mijn knie gaan en het nationaal park leek me daar de ultieme plek voor. Vooral op deze dag, de geboortedag van haar overleden stiefvader. In de hoop op een knipoog van boven.

De ochtend van de 27ste gingen we na een snel ontbijt richting de duikstek 1000 steps. Deze dankt zijn naam aan de flinke trap die naar het strandje van de duikstek leidt. Met duikuitrusting aan voelen het als 1000 treden, maar het waren er nog niet eens 100 denk ik. De dijken van Nederland zijn eigenlijk een heftigere klim. Ook van deze duikstek was de drop-off prachtig. Zo prachtig dat Marie-Jolie en Sandra afdaalden tot net geen 36 meter en ik zat daar net iets boven. En dat terwijl we rond de 30 afgesproken hadden! Toch maar langzaam weer omhoog vanaf hier. Op het einde kwamen we nog een pijlinktvis tegen. Deze zwom pijlsnel weg en was echt met geen mogelijkheid bij te houden!

Na de duik ging Marie-Jolie even relaxen, het is tenslotte vakantie. Sandra en ik gingen richting duikstek Frontporch. Hier troffen we een flinke bouwput aan, dus we reden een stukje terug naar Bari Reef. Wederom een fantastische duik! We zwommen tussen ontzettend veel vissen en zagen tarpons, een zwemmende ketting mureen en een flinke hagedisvis. We hadden de terugtocht al ingezet toen we wat dieper op het rif een schildpad zagen grazen. Deze zat zo'n 10 meter dieper dan ons, maar we racete er als dolle dolfijnen op af. Het bleek een flinke karetschildpad te zijn en het was alsof hij de rest van de duik met ons mee zwom. Totdat hij naar het wateroppervlak zwom voor adem. Wat een magie!

Na de duik, die dankzij onze schildpadvriend iets langer duurde dan gepland, snelden we naar ons huisje. Weer opgefrist reden we naar Between 2 Buns voor een afhaal lunch en daarna snel door naar Slagbaai Nationaal Park. Tijd voor mijn verrassing! De kustroute die langs 1000 steps ging, was prachtig. We waren wat laat bij de ingang van het park, dus konden alleen nog de korte route doen. Via een hobbelige weg belandden we bij een groot meer waar we onze lunch op het gemak opaten. In de verte zagen we wat flamingo's, de eerste van de dag. Dit leek me niet de beste plek voor een aanzoek. Er kwam vast nog een mooiere plek en het waaide er behoorlijk.

Het landschap werd heuveliger en het regende ondertussen een beetje. Op een heuveltje stopten we voor wederom een meer met wat dichterbij flamingo's die we door de bosjes zagen. Wederom niet dé plek. De volgende stop was aan de kust, op een rotsachtig stuk. Het klaarde wat op. Ik voelde de ring branden. Deze zat in het rugzakje van Marie-Jolie, want een hoekig doosje in de zakken van mijn strakke korte broek zou wat opvallen. De volgende stop was het strand Wayaka 2. Via een kleine trap liepen we het strandje op. Wit zand met een tint van roze erin, azuurblauw water, in de verte twee pelikanen die op een boomstam zaten te chillen, om ons heen rotsen met wat begroeiing. "Goh, wat een romantisch strandje", zei Sandra. Ik dacht het, zij zei het.

De ring brandde nu helemaal, alsof Sauron zelf er een blik op aan het werpen was. Dus ik deed een klein signaal richting Marie-Jolie. Mijn plan was om op blote voeten het strandje op te lopen, maar ik moest dat ietwat aandringend aan Sandra vragen. Drie keer is scheepsrecht zeg maar. Terwijl Sandra het strand op klauterde, gebaarde ik naar Marie-Jolie dat ik de ring nodig had. Mijn eerdere signaal was duidelijk te klein geweest, want ze schrok op. Het zakje zat helemaal onderin haar tas gepropt en kwam er maar lastig uit. Sandra klauterde ondertussen rustig verder en keek gelukkig niet op of om. Op blote voeten liep ik haar achterna, nu met een hoekig doosje in mijn kontzak. De golfjes van de zee sloegen kalm tegen onze enkels aan terwijl ik zei wat ik wilde zeggen. Alexandra Renate Vleugels, wil je met mij trouwen? Ja!

Na ons nagenieten kwam er een Amerikaans snorkelend stel het water uit, perfecte timing. Niet veel later kwam de park ranger langs om ons uit het park te vegen. Het begon ondertussen te miezeren. Bij meerdere meertjes stopten we nog voor wat flamingo spotten, maar na de laatste stop ging het abnormaal hard regenen. De hemel brak letterlijk open, wat ik nog steeds beschouw als die knipoog van boven. Het enige echt droge en opgeklaarde moment van de dag was namelijk tijdens ons moment op Wayaka 2. Het had zo moeten zijn.

De rest van de route het park uit voelde als een soort achtbaan route. Het heuvelige zat hier op zijn maximum en met al het water voelde het alsof we in splash mountain zaten. De regen werd na de uitgang van het park wat minder, dus we reden nog door naar het Goto meer. Dit was flamingo city! Ze zaten ook vlakbij de auto, dus we konden ze goed van dichtbij zien dit keer. Vanaf een uitzichtpunt hadden we een prachtig overzicht over het meer. Het stikte van de flamingo's, overal waar je keek zag je plukjes roze. Alles onder het geluid van een grote groep papegaaien die in de omringende bomen zaten.

We stopten nog bij de kerk van Kralendijk om een kaarsje aan te steken voor Sandra haar stiefvader. Er was een dienst bezig en het enige kaarsje in de kerk lag bij een beeld van Maria, ook dit had zo moeten zijn. De geplande nachtduik van die dag lieten we gaan. We moesten ook wel, want het onweerde flink en duiken en onweer is een slechte combinatie. Het werd dus verplicht nog meer nagenieten van het aanzoek en lekker uit eten bij de lokale Jamaicaan. Jerk wings, jerk chicken en vega curry. Onder een heerlijk relax muziekje.

De volgende ochtend werden we dus wakker als verloofd stel. Heerlijk in onze bubbel op Bonaire. We pakten die dag weer eens een ontbijtbuffet bij Rum Runners. Daarna weer 6 duikflessen in de pickup en op avontuur. Eerst een duik waar we flink naar uit keken, Hilma Hooker. Mijn vijftigste! We zwommen uit richting de boei die de boeg van het wrak markeerde. Via de lijn daalden we af, terwijl het maar liefst 72 meter lange schip op begon te doemen. Het diepste punt lag op 30 meter, een ideale diepte om de dag mee te beginnen. Het schip lag op haar zij en haar mast rustte op de zeebodem. Geniaal was dit. We zwommen aan de kant van het dek en werden gepasseerd door een flinke tarpon die zich niks van ons aantrok. Een stuk touw van het schip was weggelegd in een hartje, wat mij inspireerde om een onderwater versie van mijn aanzoek te doen. Zonder geluid, met lachende bubbels. Als kers op de taart was daar nog een gigantische groene mureen met een koraalduivel.

Weber's Joy was als tweede aan de beurt vandaag. Hier kwamen we wat macro leven tegen. Een klein slaslakje, maar ook twee koraalgarnalen die goed verstopt zaten. De pijlkrab en poetsgarnaal lieten zich ook niet makkelijk vinden. Toen we de duik al aan het afronden waren, keken we nog even om naar het rif. Wederom een kers op de taart. Een adelaarsrog zweefde over het koraal heen. In een rechte lijn schoot hij het rif over op een nagenoeg constante diepte. Prachtig.

Na twee duiken rommelden onze magen weer goed. Een lunch bij de lokale döner tent was een goede oplossing. Daarna door naar het Donkey Sanctuary. Na een korte introductie begonnen we op de afgesloten weide met de kleine ezeltjes, waaronder kleine Max. Bonaire heeft er nogal wat rondlopen, door de kolonisten hier gebracht om vervoer te voorzien. Nu liepen ze over het hele eiland rond, onbeschermd. Gelukkig werd hier goed werk gedaan. Vanaf de weide reden we met de pick-up naar de uitzichttoren. Dit gaf niet alleen een goed beeld van hoe ontzettend veel ezels er rondliepen. Ook gaf het een mooi uitzicht over delen van het eiland. We konden de zoutpier zelfs zien vanaf hier. Sandra kwam nog het dichtst bij de beestjes, toen ze haar raam naar beneden rolde. Voor ze het wist, zaten er drie ezelkoppen midden in haar gezicht.

Een strandbezoek bij Sorocco was de volgende bestemming. Hier werd gewindsurft en we konden er lekker uitwaaien. Vervolgens namen we even de tijd om wat foto's te schieten van de kerk van gister. Maar de dag was nog jong, dus we sloten af met een nachtduik bij ons huisrif. We stuitten al snel op een flinke langoest die wat verlegen stapjes van ons weg nam. Maar we kwamen voor jagende tarpons. Eentje zwom traag richting open zee, terwijl wij de diepte in doken. Sandra vond het uiteindelijk allemaal iets te spannend, dus besloot de duik eerder af te breken.

Samen met Marie-Jolie daalde ik weer af en onder ons was de zilveren glinstering van een flinke tarpon verschenen. Voor het komende kwartier gingen we een symbiotische relatie met de vis aan. Hij gebruikte het licht van onze lampen om te jagen, terwijl wij de tijd van ons leven hadden. Het beest kwam tot tientallen centimeters van ons vandaan terwijl het met schichtige bewegingen richting vissen schoot. Zijn bek ging open als een soort walvis die plankton opslokte. Echter was onze vis lui en dik. Waar het in het begin nog zielig leek voor de andere visjes, joelden we onze tarpon al snel naar een vangst. Maar die bleef uiteindelijk uit. Weer een avontuur rijker sloten we de dag af bij een Cubaans geïnspireerd tentje met wat collega's van Sandra. Dezelfde die we een paar dagen geleden per toeval al tegenkwamen!

Waarschijnlijk leest dit verslag ondertussen alsof we al twee weken weg zijn. Het was echter de vijfde volle dag Bonaire dat we voor de laatste keer onze pick-up vol laadden met duikflessen. Negen stuks maar liefst dit keer. Toen we geparkeerd stonden bij Alice in Wonderland vlogen er plots een tiental flamingo's over. Het waren net roze potloden met vleugels. Eenmaal onder water maakte Sandra een octopus teken en wees naar een groot, eenzaam stuk hersenkoraal. Ik zag echt helemaal noppes, maar het was te ondiep voor gasnarcose, dus Sandra zou toch echt iets gezien hebben. Ineens zag ik hem, hij verplaatste zich net naar de bovenkant van het koraal. Daar veranderde zijn kleur van koraal geel naar zand wit. Hij zweefde wijd tentakels over de zandbodem en frommelde zichzelf daarna op onder het koraal. Daar zat hij rustig en toen ik wat dichterbij kwam, blies hij wat zandkorreltjes mijn richting uit. Een octopus stond erg hoog op ons lijstje, maar het was toch nog gelukt op de allerlaatste dag duiken!

Iets verderop kwamen we een fotogenieke barracuda tegen van ruim een meter lang. Deze hing stil achter een stuk zacht koraal en liet zich heerlijk bewonderen. Deze duikstek was wederom een dubbel rif en het tweede gedeelte betekende een flink stukje zwemmen over een zandbodem. Dit voelde best avontuurlijk, alsof we een woestijn trotseerden. Maar dan heel nat. Op deze bodem was een grote school grijze vissen aan het grazen. Hordes buisaaltjes staken hun kopjes boven het zand uit. Op de top van het tweede rif zwommen twee stromen blauwe vissen door het koraal. Het leek net een onderwater snelweg. Op het einde kwam ik nog twee botten tegen, die gecamoufleerd in het zand lagen. Ze zwommen omhoog, staken drie uitsteeksels op die ze als een soort windzeil opzetten en gingen richting het diepe.

Bij de duikstek Margate Bay kwam er net een eenzame Amerikaan het water uit. Verder leken we wel de enigen onder water. Vier pijlinktvisjes zwommen ons een paar meter onder het wateroppervlak tegemoet om ons te begroeten. Deze waren iets minder verlegen dan de vorige en zwommen naar ons toe en van ons af, alsof ze erg nieuwsgierig waren. Verder stuitte ik op een reuzenanemoon, kwamen we nog een schildpad tegen en woonden we een heuse vissen vergadering bij. Na een mango chili burger bij de grote rode bus reden we weer naar de noordkant van het eiland.

Oil Slick Leap was de laatste duikstek. Marie-Jolie bleef een beetje snorkelen tussen de mooie rotsformaties in het ondiepe water. Sandra hopte met een sprong van twee meter vanaf de rotsen het water in. Zowaar toch nog een nieuwe vondst deze laatste duik. Een passievrucht kleurig slakje van vijf centimeter met mango kleurige rondjes die krijtzwart omlijnd waren. Het bleek een flamingotong schelp te zijn. Ondertussen hadden we nagenoeg de hele vissen kaart van Bonaire uitgespeeld. Behalve de dolfijnen en zeepaardjes, maar we zitten gelukkig nog aan het begin van onze duikcarrière.

Terug bij ons habitat hebben we onze duikspullen nog even goed gespoeld. Zo kon het lekker nog een middagje drogen voordat het allemaal de koffers in mocht. We hadden zelfs nog even tijd om te relaxen! Voor het eerst denk ik. Met wat biertjes en nootjes bij het zwembad konden we genieten van de laatste zonnestralen van de dag. Bij The Brewery (wilde ik heen) vonden we ons avondmaal en kwamen we wéér één van de collega's van Sandra tegen. Klein eiland.

Na veertien duiken in vijf dagen waren we ondertussen wel uitgedoken. We hadden het maximale eruit geperst, ondanks die dag die we gemist hadden. De laatste paar uren op Bonaire besteedden we dus nog boven water. Wat ook wel moet, want je mag 24 uur voor een vlucht niet duiken. Op het gemakje reden we nog een stukje zuidkust af met de pick-up. Hier en daar wat fotootjes schieten en een ontbijtje bij duikstek Angel City, onze favoriete duik van de vakantie. Daarna de zoutpier op het gemakje bekijken en naar de rode en witte voormalige slavenhuisjes. Naarmate we zuidelijker kwamen, werd de zee zichtbaar ruwer en ruwer. Tot zelfs de niet bewoonde wereld hier een beetje leek te eindigen. We rondden de vakantie af met een wrap lunch op een strandje vlakbij het vliegveld. Wat was het een heerlijk eiland. Het gevoel van avontuur en vrijheid is bijna onbeschrijfelijk, maar ik heb weer getracht het te beschrijven. Met recht wordt dit eiland Diver's paradise genoemd. Of we ooit terug zouden gaan? Ik denk dat we wel moeten. Ook al is het maar om even te gaan snorkelen bij Wayaka 2. Ons strandje. Met een knipoog van boven.

Oh en er hoort ook een (duik)filmpje bij:

https://youtu.be/OzkAwzHBeVk