Update 6: De Raja Ampat ansichtkaart

Terug van het vogelen wachtte het ontbijt en de duikboot op ons. Met gevulde magen gingen we weer op avontuur. Waren het niet dat de boot wat opstartproblemen had. Net terug van onderhoud, je zal het altijd zien. De eerste duikplek van de dag ging niet door, hier stond een gevaarlijke neerwaartse stroming. Verzuipen stond niet echt op de agenda. De duikstekken die nu op de planning stonden waren Manta Sandy en Manta Rock. Het was absoluut niet het seizoen voor manta’s, maar je kan het altijd proberen.

De eerste duikstek lag tussen twee van de grotere eilanden van Raja Ampat in. Op vijftien meter diepte lag er een zandbodem waar sporadisch manta’s zouden passeren. Wij gingen in de stevige stroming op de zandbodem liggen. Na twintig minuten wachten, kwam er helaas niks langs. Na de zandbodem zagen we nog wel wat nudi’s, een haaitje en een groep met bumphead papegaaivissen. Tegen het einde van de duik nog wat enorme schelpdieren van wel anderhalve meter breed. Toch nog wel de moeite waard dus.

Op Manta Rock waren er wederom geen manta’s. Het was hard zwemmen op zoek naar ze, maar dat wilde niet baten. Op de terugweg wel weer erg mooi koraal, waar we niet heel goed van konden genieten helaas. Sandra had namelijk hoofdpijn gekregen onder water en ikzelf kwam op het einde niet dieper meer dan acht meter. Het klaren van mijn rechteroor lukte gewoon niet meer, alsof er een blokkade in zat. Gelukkig trok dit uiteindelijk weg. Sandra haar hoofdpijn niet, dus ze besloot om de laatste duik van de dag over te slaan.

Na een stuk varen, gingen we weer te water. Gids Texan bleef ook boven, een verkoudheid en duiken is geen goede combinatie. Zonder Sandra duiken is toch minder, maar gelukkig zagen we niet zoveel dat ze echt gemist had. We begonnen met grote, gele sweetlips op 27 meter diep. Ze zaten verstopt in het vele koraal op de zeebodem. In dit koker koraal zagen we daarna een enorme schildpad rusten. Door het koraal aan zijn beide flanken leek het net alsof hij op een troon zat. Na koning schildpad kwamen we nog een paar grote soortgenoten tegen, wat haaien en veel barracuda’s. Het zicht was ook top en geen stroming, dus een relaxt duikje om de dag af te sluiten.

Bij het resort waren er nieuwe gasten aangekomen, een Spaans stel dat hier ook een paar duiken zou gaan maken. Na het avondeten hebben we de filmpjes en foto’s van die dag nog teruggekeken. Heerlijk nagenieten totdat we weer vroeg in bed lagen. Om half negen ging de volgende ochtend de boot weer. Het Spaanse stel ging mee en kreeg een voor ons nieuwe gids. Snel te water en op zoek naar iets moois.

Deze duik werd een diepterecord, want op iets minder dan zessendertig meter was er een grote bal met sweetlips te zien. De vissen danken hun naam aan hun getuitte lippen. Dit waren ook flinke exemplaren en hoe de school een grote bal vormde was indrukwekkend. Toen we over het rif zwommen, zagen we in de verte twee grijze haaien die maar terug bleven komen in ons zichtveld. Bovenop het rif zat een wit punt haai. Uiteindelijk zagen we deze, samen met één van de grijze haaien en een zwart punt haai samen jagen boven het koraal. Machtig mooi om te zien.

We zagen daarna nog een mooie many spotted sweetlips en barracuda’s die met ons meezwomnen. We eindigden weer aan rifhaken, want de stroming was zo erg geworden dat het trok aan onze ademautomaten. De slangen ervan voelden we trillen, maar wij konden verder gewoon moeiteloos blijven hangen. De tweede duik begon weer aan het haakje, zo’n tien minuten in het blauw staren. Ik schoot ergens los, maar wist me eenvoudig weer vast te haken gelukkig. Onze gids telde uiteindelijk af en tegelijk maakten we onszelf permanent los. We zweefden mee met de stroming.

Sandra spotte nog een mooie octopus en tijdens de duik gebruikten we ons nieuwe stokkie maar al te graag. Een nieuwe duikgadget die erg handig bleek om dingen aan te wijzen, of om jezelf even een vast punt te geven in de stroming. Een flinke Napoleon vis kruiste nog onze paden, waarna we de veiligheidsstop gingen maken. Dit houdt in dat je drie minuten blijft hangen op vijf meter diepte om alvast te acclimatiseren aan de lagere druk boven water. Tijdens deze stop sloeg Sandra met haar vinnen mijn ademautomaat uit mijn mond. Zo’n situatie oefen je voor je duiktraining vaak genoeg. Gewoon rustig blijven uitademen en je automaat zoeken. Boven water zei ze dat ze het deed omdat ik al eerder door mijn lucht heen was. De pestkop.

Qua weer was dit echt de beste dag tot op heden. Daarom ook dat we na de duiken lekker op het zonnedek van de boot gingen liggen. Na de lunch in het resort hadden we een duik vlakbij het befaamde Yellow Coconut eiland. Het Spaanse stel zat deze uit, die waren niet zulke duikfanaten als wij. Waar ik wel moet zeggen dat Michael en Lea Sandra en mijzelf overtroffen. De laatste duik was weer wat relaxter dan die van de ochtend. Meestal was dit zo en vaak ook net wat minder spectaculair. We zagen niet veel nieuws die middag, alleen een zwangere pufferfish. De eitjes kon je bijna zien door de dunne buikwand heen.

Een flinke groep Amerikaanse vogelaars was bezig met inchecken toen we weer aan wal gingen. Die wilden natuurlijk die paradijsvogels in actie zien! Wij konden het aanraden. Het was mooi weer en laag water, dus Sandra en ik konden heerlijk genieten van ons huisje aan de zee. Dit was dat idyllische gevoel waar we naar op zoek waren. De zonsondergang bekeken we vanaf de steiger. Beduidend mooier dan de vorige keer door de extra schapenwolkjes die boven het eiland hingen. De hemel kleurde prachtig oranje. Een moskee verderop zette een avondgebed in. Dit geluid werd gecombineerd met de kalme zee en de vogeltjes om ons heen. Heerlijk.

Het was ondertussen bijna druk geworden in het resort, dus er was een buffet avondeten. Alsnog kregen wij als vegetariërs onze eigen schaaltjes aan tafel. Die inktvisringen gingen we sowieso skippen, want die bekijken we liever onder water. De vogelaars namen ondertussen met elkaar de dag door. Wat bijna hilarisch was. De vogelaarvoorzitter nam vogel na vogel door; welke ze gezien hadden en natuurlijk ook welke ze gehoord hadden. De overige grijze duiven zaten met hun bingokaart voor de neus af te turven wat geroepen werd. Op mijn voorstel om dit ook na elke duik te doen werd door de tafel niet gereageerd.

Dat duiken is goed voor de nachtrust, want we sliepen hier elke nacht in één ruk door. De zesde duikdag hadden we een mooie expeditie gepland naar Piaynemo. Het typische Raja Ampat plaatje. De eilandengroep die op het briefje van 100.000 Rupia staat. Het grootste bankbiljet hier en omgerekend nog geen zes euro. We moesten er een eindje voor varen, dus vertrokken al om acht uur.

De eerste duik was met slecht zicht. Althans, we waren ondertussen verwend natuurlijk. In Nederlandse wateren zou dit zicht alsnog ongekend goed zijn geweest. We zagen een spinkrabbetje en als ster van de duik een Pikachu nudi. Het gele slakje leek bijna wel de twee bruine wangetjes van de Pokemon ster te hebben. Een mooie grote Wobbegong zagen we ook, dat was weer een paar duiken geleden dat we die beste haai gezien hadden. Ook was er weer een zwartpunt haai en eindigden we de duik boven een mooi koraalrif. Hier zwom nogmaals een zwangere pufferfish langs, wat een leven hier.

Nu de open zee op, op naar de mooiste duikstek van Raja Ampat! Zo staat Melissa’s Garden in de boeken in ieder geval en aan verwachtingsmanagement doen we niet. Het is dat je niet met open mond kan duiken, maar jezus wat was dit mooi. Dit was zonder enige twijfel het mooiste koraalrif waar we ooit op gedoken hadden. Alle kleuren, de enorme hoeveelheid vissen, het was bijna ondenkbaar. Hier hoefden we ook niks anders tegen te komen, de koraaltuin was meer dan voldoende. We zwommen over een steile wand die recht naar beneden liep, de diepte in. Een paar zwart puntjes en een schildpad kwamen ook nog langs, totdat het jammer was dat de lucht op was. Zelfs tijdens de safety stop op vijf meter was het koraal en de lichtinval daarop fenomenaal. Een duik voor in de boeken inderdaad.

Na deze fantastische duik zette de boot koers richting Piaynemo. We stonden op het dak van de boot en dit uitzicht was al prachtig mooi. Vele begroeide krijtsteenbergjes staken uit het water. Tussen dit alles lagen zandbanken en koraalriffen nabij het wateroppervlak wat allerlei kleuren blauw aan de zee gaf. Kraakhelder water en een kraakheldere lucht. Yes, we waren nog steeds in het paradijs. We gingen aan wal en via de houten trappen werden de uitzichten alleen nog maar mooier. Onvoorstelbaar mooi was het. De nodige Instagram sessies vonden plaats op de top. Ook de duikgidsen waren druk aan het fotograferen.

De laatste duik van de dag was op een eilandje in de buurt van Piaynemo. Via mooi koraal gingen we richting de kam van een rif. Hier stond een flinke stroming, dus we gebruikten ons stokkie om wat minder te hoeven vinnen. Er kwam weer niks langs, waardoor het laatste ondiepe stuk van de duik het mooist werd. Na een verstopte octopus zwommen we naar een stenen boog die net boven de zee uit stak. Met het felle zonlicht zagen we goed hoe de golven tegen de boog aan gebeukt werden. Niet het moment om er onderdoor te zwemmen helaas.

Je zou zeggen dat we ondertussen al wel genoeg gedoken hadden, maar na deze bootduik besloten we om nog een nachtduik te gaan doen. We hadden een klein uurtje op het resort, totdat we weer onder gingen. Een nachtduik heeft altijd iets speciaals. In het donker met je duiklampje op zoek naar mooie beestjes. Er gebeuren in de avond ook heel andere dingen. Sommige vissen gaan actief jagen, waar anderen juist gaan schuilen in het koraal. We spotten wat verschillende kreeften, garnaaltjes en een zwemmende mureen.

Maar de hoofdrolspeler ontbrak nog. We waren op zoek naar de Raja Ampat walking shark. Overdag een rustig beestje, maar in het donker ging het op jacht. Door de typische bewegingen van hun vinnen, zou het lijken alsof ze lopen in plaats van zwemmen. Ik liet Sandra net een heel mooi heremietkreeftje zien, toen we een luid metaal op metaal geluid hoorden. Michael en Lea waren ons ongetwijfeld aan het seinen, maar waar? We lagen erg ondiep, dus ik stak mijn hoofd boven water, maar zag ze niet. Weer onder water seinde ze met hun lampen, snel die kant op. We waren nog net op tijd om de walking shark te aanschouwen. Hij voelde zich een beetje ingesloten tussen ons vieren en hij richtte zijn lichaam wat op. Hij was op zoek naar een uitweg. Die vond hij onder mij door en zo schoot hij weg in het wier. Het was ons gelukt, we hadden hem zien lopen! Snel douchen, eten en voldaan slapen.