Update 4: Een specifiek stukje Indonesië

De laatste avond Kuala Lumpur sloten we in stijl af. Bijna verstopt in een appartementencomplex werd er voor ons een verdekte deur open gedaan die bedekt was met bladeren. We liepen vervolgens tegen de bar van het restaurant Beta KL aan. Deze was gemodelleerd naar een oude Chinese medicijnkast en de sterke drank en ingrediënten stonden tot ver boven reikhoogte geplaatst. In dit bar gedeelte hadden we onze eerste gang met een paar mooie cocktails erbij. Voor ons een nutty whisky en een pineapple dash. Mag jij raden wie welke had. De eerste gang zat in een vierkant open doosje met zand, schelpjes, stenen en drie heerlijke hapjes. Eentje leek net op koraal en was zo koud dat het haast wel uit een bak met droogijs moest komen.

We besloten om ook het drankmenu erbij te nemen, wat begon met een goede champagne. Op het gemakje dronken we deze op waarna we begeleid werden naar het restaurant gedeelte, verstopt om de hoek. Voordat we daar naar binnen gingen, kregen we alle ingrediënten van die avond te zien. Er werd uitgelegd waar alles vandaan kwam met alle geuren en smaken. We hadden het vegetarische flora of Malaysia menu en elke gang werd gebracht met een uitstekende service. Het brood met pittige saus was een goede opwarmer en alle gangen die daarna kwamen waren smullen. De cocktails en wijnen werden er ook in rap tempo doorheen geramd. Tafelen met een ritme zoals in Nederland kennen ze hier niet.

Een raar moment was wel toen we naar het toilet begeleid werden. Vanuit het sfeervolle, dim verlichte restaurant, kwamen we in de fel wit verlichte lobby van het complex terecht. Tussen de mensen die op de lift aan het wachten waren door. Sandra moest zelfs aan de overkant van de straat naar het toilet, want het vrouwentoilet was kapot. Ik had ook nog een oepsje, toen ik de aardappel bodem dumpling vanaf mijn stokjes in de saus liet vallen. De heerlijke basilicum saus was gifgroen van kleur en stond uitstekend op mijn witte overhemd. Wellicht was het een straf omdat ik in een korte broek in een sterrenrestaurant zat.

De verassing tussengang was nog een klein spectakel. Het tradionele drankje werd voor onze neuzen als een cocktail voorbereid. Met een flinke emmer droogijs, plus condens dat over de tafel heen vloeide, werd het koud gestookt tot ijsscheppen in ons glas. Na de twee heerlijke en bijzonder mooie toetjes nam het totale personeel afscheid van ons. Service als dit zie je maar zelden. Ook toen we terugliepen omdat Sandra haar tasje vergeten was, snelde onze tafelheer het restaurant weer in om het op te pikken.

De avond voelde nog jong. Vooral omdat de negen gangen en drankje er doorheen gramd werden. We hadden “slechts” twee en half uur gezeten. We besloten die Petronas Twin Towers dus eens te gaan bekijken. Via het voorliggende park hadden we een heerlijk uitzicht. Deze avond was er geen fel wit licht, maar de kleuren van de Maleisische vlag. In de buurt van hier was er een skybar, dus we schoten al snel naar de drieëndertigste verdieping. We waren beland in een soort club waar iedereen zat, foute muziek werd gedraaid en in het midden van dit alles stond een leeg zwembad. De Nederlandse klassieker “Seks hangt in de lucht” kwam zelfs nog langs. We kregen uiteindelijk zomaar een beter tafeltje met fenomenaal uitzicht op de torens. Met wat kwaliteit whisky erbij was het goed vertoeven.

De volgende dag vlogen we naar de volgende bestemming. Maar eerst inpakken, ontbijtje en nog op pad. Sandra haar wentelteefjes leken wel uit de frituur te komen en mijn noodle soep was zo gigantisch dat ik een deel moest laten staan. Lekker was het allemaal wel. We namen de benenwagen naar de Kuala Lumpur toren om de stad nogmaals vanuit de hoogte te bekijken. Met 421 meter hoogte was de toren net iets kleiner dan de Petronas torens. Vanaf het skydeck zagen we de voorgenoemde torens, het parkje ervoor dat ons dat mooie uitzicht op ze had gegeven en het unicorn gebouw. In het hotel konden we nog even douchen. Erg lekker want het was weer een warme dag. Daarna doken we de metro en trein combi in.

Nu kwam er zo’n reisdag aan, waar we niet zoveel zin in hadden. Lunch in een giga mall werd gevolgd door koffers droppen en de douane. We waren Maleisië alweer uit. Genoeg overgelaten om in de toekomst nog eens terug te komen. Een lekker betaalbaar land, met goed eten en super vriendelijke mensen. Maleisië, je wordt nog een keer uitgespeeld door ons. Op het vliegveld van Jakarta moesten we onze koffers ophalen, de douane door en opnieuw onze koffers afgeven. Vervolgens mochten we zes uur hangen op het vliegveld dat al half dicht ging en verder weinig voorstelde. Onze vlucht ging om half één, wat half twee was in onze voormalige tijdzone.

Na een “nacht” vlucht van maar vier uur, waren we in Sorong, West Papua, Indonesië. We werden opgepikt en daarna afgezet bij een fancy hotel om even bij te komen. Tijdens de tweeënhalf uur durende ferry tocht, konden we gelukkig prima slapen. Ondertussen voelden we ons bezwaard dat onze koffers alle overstappen werden gedragen. Na een vermoeiende reis waren we aangekomen in het Waiwo duik resort op het Waigeo eiland. Een resort dat zo tussen de bomen gebouwd was, dat je het vanuit de lucht niet zou kunnen zien. We zaten op de eilandengroep Raja Ampat, de vier koningen, waar ik als beginnend duiker al nieuwsgierig naar was.

Dat was vier jaar geleden. In het hier en nu kregen we een heerlijk ongemakkelijk welkom van vier van de vijf managers van het resort. Wij waren de eerste twee gasten sinds de heropening en die heropening was dus bij deze vandaag. Wat de vijf managers allemaal doen, is ons na vertrek overigens nog steeds niet helemaal duidelijk. Er werd nog steeds flink verbouwd, maar ons hutje voor deze week was prachtig af. Twee schuifdeuren openden naar een vlonder met relaxstoelen en daaronder een wit zandstrand. Meer aan zee dan dit kan je niet slapen. Negen nachten lang en daarmee dus acht dagen duiken.

Tijdens een prima vegetarische lunch met z’n tweetjes werd ons veelvuldig gevraagd of alles naar wens was. Iets dat de managers nog qua taakverdeling op elkaar af moeten gaan stemmen. Maar het had wel iets aandoenlijks. Omdat het nog vroeg op de dag was, werd ons aangeboden om alvast te gaan duiken. Dat hoef je mij geen twee keer te vragen, dus we lagen binnen no time in het water. Gewoon lekker met z’n tweetjes, zonder gids.

Deze eerste duik was al prachtig. De vele soorten en enorme koralen gaven een mooie, kleurrijke achtergrond voor al het leven. De vissen waren net zo kleurrijk, al dan niet kleurijker. Nemo werd met zijn familie in een anemoon gespot. De triggervissen en vijlvissen hadden we nog niet zo mooi gezien als hier. Een gevlekte stingray schoot weg, waarna een enorme zeeschildpad van wel anderhalve meter verscheen. Op zijn schild zaten twee traveller vissen met hun zuignappen vastgeplakt. Tegen het einde van de duik kwamen we wat jonge vleermuisvissen tegen. Met hun driehoekige vorm en grote vinnen zwommen ze nieuwsgierig naar ons toe. We hadden het vijfenvijftig minuten volgehouden onder water. Als dit het begin was, beloofde het heel veel.

Boven water ontmoetten we de nieuwe gasten. Lea en Michael, een Nederlands stel dat voor in totaal vier maanden aan het rondreizen was. In de avond kregen we wat uitleg over het duikgedeelte van het resort. Drie duiken per dag gingen we maken, met nog de optie om ongelimiteerd op het huisrif te duiken. Avondeten deden we meteen met z’n vieren, iets dat we de rest van de week ook volhielden. Het waren gezellige mensen met veel duikervaring. Zo streep je een duikvakantie als plan weg en komen er weer drie bij. Ze zaten er een dagje korter dan wij, dus dat kon nog eenzaam worden die laatste dag. Na deze lange dag gingen we voldaan slapen. De zee stond ondertussen tot aan onze veranda. Het geluid ervan suste ons in slaap.

De in de avond zo rustige zee was in de nacht in een soort van tropische storm veranderd. We hoorden het water bijna tegen onze schuifpui aan rammen en de regen kletterde op ons dak. Deze depressie bleek tijdens zijn route over te gaan naar een tyfoon die de Filipijnen vol zou gaan raken. Bij ons trok de bewolking van die ochtend echter langzaam weg. De wekker wekte ons om zeven uur na een lange nachtrust en na een ontbijt zaten we om half negen op de boot. De eerste duik het diepe in waren Sandra en ik met duikgids Texan mee. Michael kreeg maar liefst drie gidsen, waarvan er eentje het nog aan het leren was.

We werden deze eerste duik meteen getrakteerd op van alles moois. Eén van de dingen die we hier moesten zien, was een Wobbegong haai. Een prachtig zandkleurig beest dat meer de vorm van een rog heeft dan een haai. Rondom hun bek hebben ze borstelige franjes. Hun jaagtaktiek is simpel. Dankzij hun gecamoufleerde uiterlijk hoeven ze alleen maar stil te liggen en wachten tot er een visje voor hun bek zwemt. Geniale beesten. Die eerste duik kwamen we er meteen al twee tegen, waarvan de eerste verstopt zat in een grot en de tweede meer in het open lag.

We zagen meer camouflage vissen. Zoals een krokodilvis, met zijn lange en brede krokodillen snuit en een schorpioenvis. Een puffer fish, een school met barracuda’s en een kleine napoleon vis. Op een normale duik ben je na twee haaien al wel voldaan, maar het leven bleef maar komen. Tot slot vloog er nog een rifmanta langs ons heen. Welkom in Raja Ampat.

Na de tweede duik gingen we even aan wal bij een idyllisch strandje. Zo’n strandje waar je zonder schaamte een huwelijksaanzoek kan doen. Elk strand dat we vanaf de boot zagen was zo. Prachtig wit zand en opgesloten door de begroeide rotsen. Elk moment werden we eraan herinnerd dat we in een paradijs waren beland. Voor de tweede duik riep één van de duikgidsen enthousiast dat hij een manta zag vanaf de boot. Na betere inspectie bleek het een verdwaalde handdoek te zijn. De term towel manta zou hem nog de rest van de week achtervolgen.

De tweede duik van die dag was totaal anders. De eerste zwemmende haai, een zwartpunt rifhaai, konden we afstrepen. Verstopt zat weer een Wobbegong haai, maar ook een octopus. We zagen trompetvissen, engelvissen en een pike fish. Ook wat kleiner spul, een bidsprinkhaan garnaal bijvoorbeeld. Zijn “vuistjes” slingerde hij in de rondte, klaar om zijn prooi letterlijk knockout te slaan. Of de lens van je duikcamera. Het ienimini spul was een pygmee zeepaardje. Deze zat verstopt op het waaierkoraal. Het beestje had precies dezelfde kleur en structuur aangenomen als het koraal en was zo groot als een lange rijstkorrel. Na deze tweede duik zagen we vanaf de boot nog een groep dolfijnen in de verte zwemmen.

Bij terugkomst in het resort bleek het ondertussen eb te zijn. De wilde golven aan onze veranda hadden plaats gemaakt voor een prachtig wit zandstrand aan onze deur. Dat was het beeld dat we zochten. Over dit strandje liepen we na de lunch rechtstreeks naar de boot voor de derde duik. Deze laatste duik van de dag had wèèr variatie. Met een fel gele koffervis die op de zandbodem aan het blazen was op zoek naar eten bijvoorbeeld. Een kleine ribbon aal, een koraalduivel, een sepia, een schildpad en een grote school tonijn. Twee fel gekleurde zeeslakjes kropen ergens in colonne voort. Op diepte liet onze gids weer wat pygmee zeepaardjes zien. Dit keer zaten er wel drie in de koraal waaier.

Wat een heerlijke eerste duikdag was dit geweest. Dit mochten we dus nog zeven dagen gaan doen. Even bijkomen bij ons huisje aan het water met prachtig uitzicht. De houten stoelen was ik ergens beu, dus ik besloot op bed te gaan liggen. Het geluid van de zee suste me al vrij snel in slaap. Na het avondeten keken we nog de samenvatting van de Grand Prix van Hongarije. Met wederom wilde golven aan onze veranda vielen we weer in slaap. Op naar een nieuwe duikdag.