Update 7: Afscheid nemen van het paradijs

De volgende dag waren de laatste drie duiken van Michael en Lea. Het werd een soort greatest hits. We begonnen met Lao Lao, een stek waar Lea nog niet op gedoken had. Voor ons drie sprong deze er echt boven uit. Het werd uiteindelijk een heel ander duikje dan eerder deze week. Na een Wobbegong werden Sandra en ik bovenop het koraalrif aangehaakt in de harde stroming. We hadden mega goed en breed zicht. Het was alsof we naar een goed gevuld aquarium aan het kijken waren. Een aquarium waar continu vissen in kwamen en gingen. Bat fish, snappers, sardientjes, tandbaarzen, sweet lips en napoleon vissen wisselden elkaar af. Zwart en wit punt haaien cirkelden sporadisch en laag over de koraaltuin. Bij elke groep vissen die kwam of ging, zag je hoe ze onderling de hiërarchie opnieuw verdeelden. Een extra luchtcilinder was fijn geweest, want hier konden we nog wel blijven.

Uiteindelijk staken we een zandbodem over. Hier kwamen we nog een witpuntje tegen en twee grote bumphead papegaaivissen. Vervolgens kwamen we boven naast het Yellow Coconut eiland. We waren een duikstek verder gezwommen. Ashit was een oudere Indonesische man die hielp met zaken op de boot. Hij wisselde onze luchtcilinders en zetten onze spullen klaar om aan te trekken. De man had een typisch grinnikje dat ik niet ga pogen om te omschrijven. Zijn Engels was niet zo goed, maar wij hebben wel Indonesisch leren tellen. Satu, dua, tiga en ampat (van Raja Ampat). Ergens ging het over waar je een massage kan krijgen en Michael beeldde dit uit naar Ashit. Het enige wat Ashit deed was wijzen naar Yellow Coconut en zijn typische grinnikje opzetten. Een taalbarrière hoeft goede humor niet in de weg te staan.

De tweede duik was weer een herhaling, maar dan op Blue Magic. Erg stevige stroming weer, dus we gingen weer aan de haak. Tot drie keer verplaatsen we steeds een stukje verder en uiteindelijk lagen we weer twintig minuten aan ons haakie. Dit keer zaten we midden in een grote school vissen. Sandra schoot nu een keer los, maar wist zich snel te herpakken. Ze spotte daarna alweer een mooie octopus die aan het verplaatsen was. De safety stop was ook nog gaaf. Het zicht was opmerkelijk goed, zo goed dat we een enorme school barracuda’s ver onder ons in de diepte nog super goed konden zien. Het leken er wel honderden.

Na de lunch op de boot hadden we een duikstek die zou gaan lijken op de duik die Sandra gemist had door hoofdpijn. We lagen aan een steiger, vanwaar de helderheid van het water ons al snel enthousiast maakte. Flinke snappers, batfish en sweetlips hingen onder de steiger. We konden de zeebodem vanaf hier al zien en verderop zagen we schildpadden bovenkomen voor lucht. We zagen ze vervolgens ook onder water en op een schoonmaakstation werden de sweetlips en batfish schoongemaakt door kleine schoonmaakvisjes. Het werd een langgerekte safety stop, waar we nog enorme giant sweetlips zagen. Ook een schorpioenvis die zich aan het verplaatsen was. Dit deed hij door zichzelf met zijn vinnen over het koraal heen te trekken. Een bijzonder zicht.

Na de duiken zaten we met een colaatje op onze veranda. Het was wederom erg zonnig, het weer stond deze week echt aan onze zijde. Om echt van de zon te kunnen genieten, gingen we met wat zitzakken naar de steiger. Dit zag er kennelijk zo chill uit dat het niet lang duurde voordat Michael en Lea naast ons kwamen zitten. Hun laatste avond in het Waiwo resort was aangebroken. Dit vierde Michael door de soeppan van het buffet over zichzelf heen te gooien. Een bijzonder onhandig gebruik en helaas ook een pijnlijke. Na het avondeten wisselden we nog foto’s uit.

De volgende ochtend ontbeten we nog samen en namen we voor de zekerheid alvast afscheid. Sandra en ik moesten natuurlijk weer de boot op. Deze laatste duikdag waren we de enige duikers, dus er werd in ieder geval goed op ons gelet. Raja Ampat had zelfs deze laatste duiken nog variatie te bieden. Een wrakje op achtentwintig meter diepte om te beginnen. Het was een schip dat volgeladen was met illegaal geviste haaienvinnen voor China. Uiteindelijk is de boot geconfisceerd en bewust afgezonken als duikplek.

Onder de Susi Boomber lag een school met sweetlips en zwom er een grote napoleonvis rond. Plots vloog er een aderlaarsrog voorbij, die met een flinke vaart in het blauw verdween. Er lagen nog touwen en zakken opgeslagen in het wrak. We deden een rondje naar de achterkant om de schroef te bekijken en daarna zetten we koers naar het eiland vanwaar we onder gegaan waren. Een zwangere sepia kruiste vervolgens nog ons pad, plus een kleine wobbegong die onder de rotsen verstopt zat.

De volgende duikstek was een vuurtoren. We moesten er nog een flink stuk voor varen richting open zee. De golven waren best intens op deze smallere duikboot. Yeeeha! De vuurtoren was op een verhoging van de zeebodem gebouwd, wat een mooi rif vormde in het midden van de zee. Een oceanische manta verscheen in onze ooghoeken. Hij dook net over de kam van het rif en tegen de aardige stroming in, gingen wij er achteraan. We zagen hem wegzwemmen met zijn kalme, wapperende slag.

Over een octopusje die alleen zijn oog liet zien, kwamen we bij een school barracuda’s terecht. Wij gingen op de zeebodem liggen en zagen hun gedrag veranderen. De hele groep cirkelde langzaam om ons heen, om ons beter te kunnen bekijken. Een wobbegong, mureen en schildpad later waren we weer klaar. Voor de safety stop werden we vastgemaakt aan de vuurtoren. Weer lekker hangen in de stroming. Ook deze laatste dag wist Raja Ampat ons weer te verrassen.

Na de duiken lunchten we op het resort. Nu namen we echt afscheid van Michael en Lea, die de middag ferryboot pakten. Wij gingen daarna in de ligstoelen aan het water liggen om nog even op de laden. Toen kwam duik nummer 25 voor Sandra en nummer 27 voor mij van deze vakantie. Onze laatste. Het werd een duik naast het huisrif, over een zandbodem met matig zicht. Helaas vonden we weinig mooi spul, maar het was wel een relaxte duik om mee af te sluiten. Wat nudi’s, een mureentje in een zandholletje en een leeuwenpoot zeekomkommer. Een bijzonder slangachtig wezen die een mond had die continu leek te graven.

Na zo’n ruime 24 uur onder water zat het duiken erop. We gingen de spullen spoelen en uithangen voor de reis van morgen. De zonsondergang keken we vanaf de steiger in de zitzakken met een drankje. Meteen even bijbruinen om het toch nog realistisch te laten lijken dat we op vakantie zijn geweest. Na het eten wisselden we nog foto’s uit met Etienne, die onder water nog wat van ons geschoten had. Vanaf de steiger spotten we in de avond nog een pijlinktvisje en genoten we van de sterrenhemel. Alles klaar om te drogen en morgen ingepakt te worden. Nog één keertje heerlijk in slaap vallen met de geluiden van de zee. Dit gingen we wel missen.

Raja Ampat was echt fantastisch en heeft ons veel gegeven. Zowel boven als onder water was het adembenemend mooi. Tijdens de duiken was het soms lastig om je mond niet open te laten vallen, want dat ademt wat lastig onder water. Mooi ook dat Sandra en ik hier in Indonesië het water delen, het land waar zij verliefd is geworden op de duiksport. Nu was ze er twee bevretten, acht jaar, vier specialties en 135 duiken in negen verschillende landen later weer. Ergens in die tijd werd ik verliefd op haar en niet veel later op het duiken. Het blijft een heerlijke hobby om te delen. Het was perfect om zo genoten te hebben met elkaar deze dagen.

De laatste ochtend in het paradijs begon met iets vervelends. Het afrekenen. Daarna regelde Sandra nog snel haar duikstempels van Dive into Raja Ampat. We waren om half twaalf op het eiland van de vluchthaven en vlogen om één uur. Zelf zouden we het niet zo strak gepland hebben, maar het ging prima. Een snelle frietjes lunch later kwamen we erachter dat we op een raar vliegveld waren. Er stonden op de informatieborden geen gates en de boarding tijd van onze vlucht was allang gepasseerd. Er werd sporadisch iets omgeroepen of geroepen, maar waar we nou naartoe moesten geen idee. Uiteindelijk sloten we ergens in een rij aan, op de tv bij de gate stond een totaal andere vlucht. Dan maar drie keer vragen of we goed stonden en uiteindelijk zaten we in het vliegtuig.

Kennelijk een vlucht met overstap, want we landden na twee uur al ergens. Geen idee waar. We zouden met hetzelfde vliegtuig door gaan, maar moesten er wel uit. We moesten van gate 2 naar gate 2, maar dan wel helemaal via de transfer desk bij gate 10. Hier lagen uitgeprinte boarding passen klaar met een aangepast vluchtnummer. Vreemd gedoe, zeker omdat onze overstap een half uur geleden zou vertrekkken. De gate veranderde ergens nog en de info op de borden klopte weer van geen kanten. Maaaar, we zaten nu in een vliegtuig naar Jakarta. De laatste stop!