Update 2: Trip-up Part 2
Door: Jirry
Blijf op de hoogte en volg Jirry
02 September 2013 | Australië, Darwin
Zo op dag 7 begon de hitte toch wel de overhand te krijgen. Nu we zo in het midden van Australië, ook wel The Red Center genoemd, zitten loopt het kwik toch wel erg hoog op. 35 graden was de max op de zevende dag, prima wintertje. We vertrokken die dag vanuit Alice Springs om naar Tennant Creek te rijden. Wederom een stadje van niks want tussen de twee steden is natuulijk niets anders dan 500 kilometer snelweg. Onderweg stopten we even bij Devil's Marbles, een mooie rode steenformatie vlak langs de Stuart Highway. Lekker klimmen, klauteren en foto's maken om daarna weer door te gassen.
De bevestiging dat alles in Australië je dood kan maken kwam weer eens toen ik bij een tankstation aan het kijken was naar een poster met de top 25 dodelijkste slangen. Hiervan komen er maar liefst 3 niet voor in Australië, waarvan de eerste daarvan op nummetje 12 stond...
Bij onze eerst betaalde campingplaats was het goed vertoeven. We hadden een mooi ruim plekje voor ons kamp en weer eens douches! Maar het aller, aller mooiste was het zwembad, waar we dan ook binnen no time in lagen. Heerlijk die verfrissing en verkoeling als het zonnetje al de hele dag brandt.
Dat de wereld klein is, daar kom je zelfs in het gigantische Australië achter.
Het eerste toeval is wel een mooie. Onze truckers waren op de dag dat het hert werd aangereden namelijk geholpen door een Aussie die een circus tent op moest zetten in Alice Springs. Remi was net dit verhaal aan het vertellen op dag 2 waarna hij halverwege zijn verhaal opeens uitriep: "Hey! Holy shit! Dat is hem, dat is die vent!" Waarop er een truck langs ons kamp stopte waar een Australiër uitstapte die meteen met onze truckers in gesprek ging. Wat een toeval is dat! Of ja, toeval, we rijden natuurlijk allemaal over diezelfde ene lange snelweg die naar het noorden leidt, maar toch is het een stevig verhaal.
Dat Eindhoven redelijk bekend is hier in de outback viel eigenlijk ook wel op. Zo was er bijvoorbeeld een oudere vrouw in de supermarkt die naar mijn solar team shirt aan het kijken was en vervolgens vroeg of ik Nederlands was. Na mijn antwoord vertelde ze dat haar man hier sinds 1956 woont, waarop ze hem meermaals aantikte met de vraag iets in het Nederlands tegen mij te zeggen. Vervolgens draaide de stok oude man zich om en keek me aan om te zeggen: "Hallo, hoe gaat het?" Waarna de man zich weer langzaam omdraaide naar zijn boodschappen. Vervolgens was er ergens op een tussenstop van ons een man die een foto wilde maken van onze truck, waar heel groot Solar Team Eindhoven op staat. Deze man was een gids op een tourbus en had een vriendin uit Eindhoven die hij ontmoet had op één van zijn tours. Ook op dag 6 stond er ook een ouderlijk stel waarvan de vrouw ouders had uit Eindhoven, wiens vader zelfs nog had gewerkt voor Philips. Kleine, kleine wereld inderdaad.
Met dag 8 kwam het einde van de trip-up alweer in het zicht. Dit was de laatste dag dat we ons kamp op hoefde te bouwen. Dag 9 zouden we namelijk op dezelfde camping plaats staan en dag 10 begon het laatste stukje naar Darwin. Eindelijk zouden we dan aankomen in Cormilda college, waar we voor de komende maand verblijven. Maar eerst nog even door Aussie-land heen cruizen.
Onderweg op dag 8 hadden we een korte noodstop oefening. Tijdens de WSC kan het bijvoorbeeld gebeuren dat Stella in de fik vliegt en dan moet er snel en efficient gestopt en geblusd worden. Dit hebben we onderweg, in convooi, dus al een keertje gesimuleerd. Het ging allemaal best soepel en er was maar een enkele langs rijdende auto die stopte om te kijken wat er in hemelsnaam aan de hand was. Mijn rol tijdens de simulatie was die van het EHBO vrouwtje, omdat ik natuurlijker wijs het meest vrouwlijke teamlid ben. Althans, dat werd meerdere malen gezegd, dus dan moet het wel waar zijn. Na deze oefening was het even lijden voor degene die in de auto zaten die Stella simuleerde. Stella heeft namelijk natuurlijk geen airco en dat moest ook even gesimuleerd worden. De temperatuur buiten was 36 graden en na een half uurtje tot uurtje rijden kropen mijn vier teamgenoten letterlijk doordrenkt van het zweet uit de nu 42 graden warme auto. Het dashboard van de auto was zelfs verhit tot 61 graden. Ik kijk er nu al naar uit om in zulk soort condities voor 3 tot 4 uur in Stella te gaan zitten...
Meteen hierna zijn we naar Daly Waters gegaan, een stadje wat werkelijk niets voorstelt. Wel heeft het stadje één heel vet iets, namelijk een backpackers pub. Er hing door heel de pub echt van alles aan persoonlijke spullen. Shirts, hoeden, nummerborden, rijbewijzen, visitekaartjes, slippers, je kon het zo gek niet bedenken of het hing er wel. Natuurlijk is dit een mooi plekje om als Solar Team Eindhoven je stempel op te drukken. Daarom heeft Lex zijn solar team shirt opgeofferd welke wij allemaal gesigneerd hebben. Vervolgens hebben we deze op een mooi plekje opgehangen en zo Solar Team Eindhoven voor altijd vereeuwigd in de Daly Water Pub.
Hierna zijn we verder gegaan richting Mataranka, waar we in Elsey National Park ons kamp voor de voorlopig laatste keer op hebben gezet om daar te genieten van de hot springs. In de avond zaten we tot ongeveer middernacht buiten en we hoorden de hele tijd geritsel achter ons. Na een paar keer kijken zagen we uiteindelijk aan de andere kant van de weg een paar walibi's rondhuppen. Leuk om te zien!
Tijdens onze reis zijn we al meerdere malen aboriginals tegen gekomen en ik weet echt niet wat ik van ze moet denken. De Australiërs hebben in ieder geval geen hoge pet van ze op. Zoals één van onze teamgenoten ons als advies mee gaf: "Kijk ze niet aan, want dat zien ze als een belediging. En als ze je dan aanvallen, sla ze niet in het gezicht maar ga voor de maag! Oh, en als je er eentje aanrijdt, gewoon even bellen en dan komen ze hem opruimen." Gewapend met deze wijsheid voel ik me nu in ieder geval een stuk veiliger wanneer ik oog in oog met eentje kom te staan. Maar als je ze ziet lopen lijken het eigenlijk net zwervers. Al hoewel, ik weet niet hoe ik er nu zelf uitzie met mijn onverzorgde haar, ongeschoren baard en veelvuldig gebruikte kleding. Die baard scheer ik overigens pas in Darwin door een rare deal die ik gemaakt heb met Roy... Wat ook lastig aan die abo's is, is dat een scheldwoord voor aboriginal Coon is. En laten wij nu net een teamlid genaamd Koen hebben. Zijn naam in het openbaar schreeuwen is mij nu al een paar keer overkomen en het leidt bijna altijd tot een rare blik of twee. Dus het is aan ons om snel een goede bijnaam voor die jongen te bedenken.
Pas op dag 9 gingen we de hot springs in. Er zijn er hier twee, Mataranka Springs en Bitter Springs. Wij zaten met onze camping (die betaald maar spot goedkoop en qua voorzieningen echt top was) vlak bij die tweede. Door verschillende Aussies was ons al verteld dat dit de betere hot springs zijn. Na in de ochtend uit onze tenten gebrand te worden was het tijd om lekker tot rust te komen. Het water van de springs was echt super helder en het had een temperatuurtje van 30-35 graden. Er stond ook een redelijke stroming die je hielp het riviertje af te drijven. Als je besloot dit te doen moest je zo nu en dan opletten dat je niet tegen de boomstronken aanknalde die soms vlak onder het water oppervlak lagen. Daarnaast was het ook heel comfortabel rond dopperen onder de creepy spinnen (die ongeveer net zo lang als een pink waren) die zaten te chillen in hun spinnenwebben vlak boven onze hoofden. Maar dat allemaal ter zijde was het een mooi plekje om in tot rust te komen.
Daarna was er nog een zelf gemaakt lunch van ei met spek, die erg goed beviel, om daarna even die andere hot spring te bezoeken. Deze gaf een stuk minder natuurlijke indruk. Bij de eerste lag je in principe continu in de rivier waar verder niks aan gebouwd was. De Mataranka Springs gaven echter meer een zwembad indruk. Ook was deze kleiner maar ondanks dat drukker. Vervolgens kon je ook doorlopen naar een stukje rivier, voor de ingang hiervan stond een bord: "Reduced crocodile risk". De zoutwater krokodillen worden altijd uit dit water verwijderd en er zouden verschillende maatregelen zijn getroffen. Wel zouden er zoetwater krokodillen in het water kunnen zitten die niet heel erg gevaarlijk zouden zijn voor mensen. Aan de kant van de rivier stonden we elkaar, als mannen onder elkaar, een beetje op te fokken. Het troebele water en de boomstronken gaven toch wel de gezonde dosis aan angst. Één van ons had net zijn voeten in het water waarop er geroepen werd: "Hey, een krokodil, hij beweegt." De voetjes stonden dus weer snel aan de kant en met onze staarten tussen onze benen dropen we uiteindelijk af. Het was dan wel een zoetwater krokodil van ik schat een meter of anderhalf tot twee, maar toch had hij wel een flinke rij met tanden. Daarna hebben we de bron van de springs nog gezien, een gat met kraakhelder water van een metertje of vijf diep. Op onze terugweg naar onze auto zaten er langs de kant van het looppad vier walibi's, waarvan eentje bij zijn moeder uit de buidel zat te drinken. We stonden slechts zo'n drie meter van ze vandaan maar deze afstand hielden de beesten ook vast op het moment dat je dichterbij probeerde te komen. Al met al was Mataranka Springs dus net wat minder als hot spring zijnde, maar toch was het weer een mooie ervaring.
Eenmaal terug bij ons kamp gingen we nog even naar de betere springs. Na nog een keertje op en neer gezwommen te hebben hadden mijn teamgenoten een "geniaal nieuw spel" bedacht. De naam ervoor is Joeptuben en ik ben bang dat het nog wel vaker gespeeld gaat worden. Men pakt zo'n schuime buis waar je als kind mee zwemt en vult deze met water. Vervolgens blaast persoon 1 op de ene kant van de buis en persoon 2 aan de andere kant, dit na het start signaal van een onpartijdige derde persoon. Het resultaat is dat de verliezer zijn mond, neusholte, longen en slokdarm gevuld worden met water. Hierna spuit het water alle kanten op en volgt het harde, luide gelach van de winnaar en de omstanders. Mocht deze beschrijving je niet helemaal overtuigen: Je had erbij moeten zijn. Toen het alweer donker was klommen we de springs weer uit voor ons avondmaal. Later die avond werd Joeptuben nog een keertje gespeeld, dit keer zoals het bedoeld was, namelijk met bier. Mooi spel. Daarna lekker nog even wat goede verhalen vertellen en dan voor de voorlopig laatste keer mijn slaapzak opzoeken.
Op de laatste dag, dag 10, werd eindelijk die laatste eindsprint naar Darwin ingezet. Nog iets meer dan 400 kilometer lag voor ons. Eindelijk weer slapen in een bed, weer altijd wifi en ontvangst met je telefoon, weer altijd een douche om de hoek, weer beschaving en comfort. Toch ga ik dit rondreisen wel missen, zo lekker terug naar de basis. Ik realiseer mij ook hoe ik het getroffen heb met deze reis, en vooral met deze teamgenoten. We hebben nu al een prachtig avontuur achter de rug en het gaat vanaf hier alleen nog maar mooier worden. Als ik kijk wat er voor ons ligt kan ik bijna niet geloven dat dat allemaal gaat gebeuren. Nu volop de voorbereidingen in voor de WSC en dan winnen die hap!
De bevestiging dat alles in Australië je dood kan maken kwam weer eens toen ik bij een tankstation aan het kijken was naar een poster met de top 25 dodelijkste slangen. Hiervan komen er maar liefst 3 niet voor in Australië, waarvan de eerste daarvan op nummetje 12 stond...
Bij onze eerst betaalde campingplaats was het goed vertoeven. We hadden een mooi ruim plekje voor ons kamp en weer eens douches! Maar het aller, aller mooiste was het zwembad, waar we dan ook binnen no time in lagen. Heerlijk die verfrissing en verkoeling als het zonnetje al de hele dag brandt.
Dat de wereld klein is, daar kom je zelfs in het gigantische Australië achter.
Het eerste toeval is wel een mooie. Onze truckers waren op de dag dat het hert werd aangereden namelijk geholpen door een Aussie die een circus tent op moest zetten in Alice Springs. Remi was net dit verhaal aan het vertellen op dag 2 waarna hij halverwege zijn verhaal opeens uitriep: "Hey! Holy shit! Dat is hem, dat is die vent!" Waarop er een truck langs ons kamp stopte waar een Australiër uitstapte die meteen met onze truckers in gesprek ging. Wat een toeval is dat! Of ja, toeval, we rijden natuurlijk allemaal over diezelfde ene lange snelweg die naar het noorden leidt, maar toch is het een stevig verhaal.
Dat Eindhoven redelijk bekend is hier in de outback viel eigenlijk ook wel op. Zo was er bijvoorbeeld een oudere vrouw in de supermarkt die naar mijn solar team shirt aan het kijken was en vervolgens vroeg of ik Nederlands was. Na mijn antwoord vertelde ze dat haar man hier sinds 1956 woont, waarop ze hem meermaals aantikte met de vraag iets in het Nederlands tegen mij te zeggen. Vervolgens draaide de stok oude man zich om en keek me aan om te zeggen: "Hallo, hoe gaat het?" Waarna de man zich weer langzaam omdraaide naar zijn boodschappen. Vervolgens was er ergens op een tussenstop van ons een man die een foto wilde maken van onze truck, waar heel groot Solar Team Eindhoven op staat. Deze man was een gids op een tourbus en had een vriendin uit Eindhoven die hij ontmoet had op één van zijn tours. Ook op dag 6 stond er ook een ouderlijk stel waarvan de vrouw ouders had uit Eindhoven, wiens vader zelfs nog had gewerkt voor Philips. Kleine, kleine wereld inderdaad.
Met dag 8 kwam het einde van de trip-up alweer in het zicht. Dit was de laatste dag dat we ons kamp op hoefde te bouwen. Dag 9 zouden we namelijk op dezelfde camping plaats staan en dag 10 begon het laatste stukje naar Darwin. Eindelijk zouden we dan aankomen in Cormilda college, waar we voor de komende maand verblijven. Maar eerst nog even door Aussie-land heen cruizen.
Onderweg op dag 8 hadden we een korte noodstop oefening. Tijdens de WSC kan het bijvoorbeeld gebeuren dat Stella in de fik vliegt en dan moet er snel en efficient gestopt en geblusd worden. Dit hebben we onderweg, in convooi, dus al een keertje gesimuleerd. Het ging allemaal best soepel en er was maar een enkele langs rijdende auto die stopte om te kijken wat er in hemelsnaam aan de hand was. Mijn rol tijdens de simulatie was die van het EHBO vrouwtje, omdat ik natuurlijker wijs het meest vrouwlijke teamlid ben. Althans, dat werd meerdere malen gezegd, dus dan moet het wel waar zijn. Na deze oefening was het even lijden voor degene die in de auto zaten die Stella simuleerde. Stella heeft namelijk natuurlijk geen airco en dat moest ook even gesimuleerd worden. De temperatuur buiten was 36 graden en na een half uurtje tot uurtje rijden kropen mijn vier teamgenoten letterlijk doordrenkt van het zweet uit de nu 42 graden warme auto. Het dashboard van de auto was zelfs verhit tot 61 graden. Ik kijk er nu al naar uit om in zulk soort condities voor 3 tot 4 uur in Stella te gaan zitten...
Meteen hierna zijn we naar Daly Waters gegaan, een stadje wat werkelijk niets voorstelt. Wel heeft het stadje één heel vet iets, namelijk een backpackers pub. Er hing door heel de pub echt van alles aan persoonlijke spullen. Shirts, hoeden, nummerborden, rijbewijzen, visitekaartjes, slippers, je kon het zo gek niet bedenken of het hing er wel. Natuurlijk is dit een mooi plekje om als Solar Team Eindhoven je stempel op te drukken. Daarom heeft Lex zijn solar team shirt opgeofferd welke wij allemaal gesigneerd hebben. Vervolgens hebben we deze op een mooi plekje opgehangen en zo Solar Team Eindhoven voor altijd vereeuwigd in de Daly Water Pub.
Hierna zijn we verder gegaan richting Mataranka, waar we in Elsey National Park ons kamp voor de voorlopig laatste keer op hebben gezet om daar te genieten van de hot springs. In de avond zaten we tot ongeveer middernacht buiten en we hoorden de hele tijd geritsel achter ons. Na een paar keer kijken zagen we uiteindelijk aan de andere kant van de weg een paar walibi's rondhuppen. Leuk om te zien!
Tijdens onze reis zijn we al meerdere malen aboriginals tegen gekomen en ik weet echt niet wat ik van ze moet denken. De Australiërs hebben in ieder geval geen hoge pet van ze op. Zoals één van onze teamgenoten ons als advies mee gaf: "Kijk ze niet aan, want dat zien ze als een belediging. En als ze je dan aanvallen, sla ze niet in het gezicht maar ga voor de maag! Oh, en als je er eentje aanrijdt, gewoon even bellen en dan komen ze hem opruimen." Gewapend met deze wijsheid voel ik me nu in ieder geval een stuk veiliger wanneer ik oog in oog met eentje kom te staan. Maar als je ze ziet lopen lijken het eigenlijk net zwervers. Al hoewel, ik weet niet hoe ik er nu zelf uitzie met mijn onverzorgde haar, ongeschoren baard en veelvuldig gebruikte kleding. Die baard scheer ik overigens pas in Darwin door een rare deal die ik gemaakt heb met Roy... Wat ook lastig aan die abo's is, is dat een scheldwoord voor aboriginal Coon is. En laten wij nu net een teamlid genaamd Koen hebben. Zijn naam in het openbaar schreeuwen is mij nu al een paar keer overkomen en het leidt bijna altijd tot een rare blik of twee. Dus het is aan ons om snel een goede bijnaam voor die jongen te bedenken.
Pas op dag 9 gingen we de hot springs in. Er zijn er hier twee, Mataranka Springs en Bitter Springs. Wij zaten met onze camping (die betaald maar spot goedkoop en qua voorzieningen echt top was) vlak bij die tweede. Door verschillende Aussies was ons al verteld dat dit de betere hot springs zijn. Na in de ochtend uit onze tenten gebrand te worden was het tijd om lekker tot rust te komen. Het water van de springs was echt super helder en het had een temperatuurtje van 30-35 graden. Er stond ook een redelijke stroming die je hielp het riviertje af te drijven. Als je besloot dit te doen moest je zo nu en dan opletten dat je niet tegen de boomstronken aanknalde die soms vlak onder het water oppervlak lagen. Daarnaast was het ook heel comfortabel rond dopperen onder de creepy spinnen (die ongeveer net zo lang als een pink waren) die zaten te chillen in hun spinnenwebben vlak boven onze hoofden. Maar dat allemaal ter zijde was het een mooi plekje om in tot rust te komen.
Daarna was er nog een zelf gemaakt lunch van ei met spek, die erg goed beviel, om daarna even die andere hot spring te bezoeken. Deze gaf een stuk minder natuurlijke indruk. Bij de eerste lag je in principe continu in de rivier waar verder niks aan gebouwd was. De Mataranka Springs gaven echter meer een zwembad indruk. Ook was deze kleiner maar ondanks dat drukker. Vervolgens kon je ook doorlopen naar een stukje rivier, voor de ingang hiervan stond een bord: "Reduced crocodile risk". De zoutwater krokodillen worden altijd uit dit water verwijderd en er zouden verschillende maatregelen zijn getroffen. Wel zouden er zoetwater krokodillen in het water kunnen zitten die niet heel erg gevaarlijk zouden zijn voor mensen. Aan de kant van de rivier stonden we elkaar, als mannen onder elkaar, een beetje op te fokken. Het troebele water en de boomstronken gaven toch wel de gezonde dosis aan angst. Één van ons had net zijn voeten in het water waarop er geroepen werd: "Hey, een krokodil, hij beweegt." De voetjes stonden dus weer snel aan de kant en met onze staarten tussen onze benen dropen we uiteindelijk af. Het was dan wel een zoetwater krokodil van ik schat een meter of anderhalf tot twee, maar toch had hij wel een flinke rij met tanden. Daarna hebben we de bron van de springs nog gezien, een gat met kraakhelder water van een metertje of vijf diep. Op onze terugweg naar onze auto zaten er langs de kant van het looppad vier walibi's, waarvan eentje bij zijn moeder uit de buidel zat te drinken. We stonden slechts zo'n drie meter van ze vandaan maar deze afstand hielden de beesten ook vast op het moment dat je dichterbij probeerde te komen. Al met al was Mataranka Springs dus net wat minder als hot spring zijnde, maar toch was het weer een mooie ervaring.
Eenmaal terug bij ons kamp gingen we nog even naar de betere springs. Na nog een keertje op en neer gezwommen te hebben hadden mijn teamgenoten een "geniaal nieuw spel" bedacht. De naam ervoor is Joeptuben en ik ben bang dat het nog wel vaker gespeeld gaat worden. Men pakt zo'n schuime buis waar je als kind mee zwemt en vult deze met water. Vervolgens blaast persoon 1 op de ene kant van de buis en persoon 2 aan de andere kant, dit na het start signaal van een onpartijdige derde persoon. Het resultaat is dat de verliezer zijn mond, neusholte, longen en slokdarm gevuld worden met water. Hierna spuit het water alle kanten op en volgt het harde, luide gelach van de winnaar en de omstanders. Mocht deze beschrijving je niet helemaal overtuigen: Je had erbij moeten zijn. Toen het alweer donker was klommen we de springs weer uit voor ons avondmaal. Later die avond werd Joeptuben nog een keertje gespeeld, dit keer zoals het bedoeld was, namelijk met bier. Mooi spel. Daarna lekker nog even wat goede verhalen vertellen en dan voor de voorlopig laatste keer mijn slaapzak opzoeken.
Op de laatste dag, dag 10, werd eindelijk die laatste eindsprint naar Darwin ingezet. Nog iets meer dan 400 kilometer lag voor ons. Eindelijk weer slapen in een bed, weer altijd wifi en ontvangst met je telefoon, weer altijd een douche om de hoek, weer beschaving en comfort. Toch ga ik dit rondreisen wel missen, zo lekker terug naar de basis. Ik realiseer mij ook hoe ik het getroffen heb met deze reis, en vooral met deze teamgenoten. We hebben nu al een prachtig avontuur achter de rug en het gaat vanaf hier alleen nog maar mooier worden. Als ik kijk wat er voor ons ligt kan ik bijna niet geloven dat dat allemaal gaat gebeuren. Nu volop de voorbereidingen in voor de WSC en dan winnen die hap!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
