Krakau: leipheid ten top
Door: Jirry
Blijf op de hoogte en volg Jirry
20 Juli 2014 | Polen, Krakau
Ik heb in dit leven best wat interessante, leipe, surrealistische avonturen gehad. Er bestaat geen wel gedefinieerde top 5, er is geen samenhangende rangorde. Maar dit weekendje Krakau werd toch al snel iets dat in deze leipheid top 5 naar boven klom. Zo heette de whatsappgroep van dit reisje ook: Leipe Trip. Hoe we dit toen al wisten, weet ik niet precies, maar het gevoel hing in ieder geval al in de lucht. Waarschijnlijk zul je na het lezen van dit verslag zoiets hebben van, dat valt toch allemaal best mee! Vertrouw me, het gros van de leipheid is uit deze versie gestript, wegens behoud van zelfwaarde.
Dan sta je daar dus op Eindhoven airport, samen met vijf van je dikste maten. Lex, Roy, Koen, Remi en Aron, allemaal kende ik ze van Solar Team Eindhoven en we hadden dus samen al wel wat mooie verhalen die we konden gaan herleven. De vlucht naar Polen verliep soepel voor ongeveer 84 procent van de groep. Ene Remi, ook wel Rietje genoemd, merkte dat dat ene biertje dat ik met hem al in de trein naar Eindhoven had gedaan wel erg hard aankwam. Het kwam ongeveer net zo hard aan als de vloer van het gangpad waarin hij zijn bewustzijn verloor. Daarom heeft hij het de rest van de dag en de avond maar rustig aangedaan. Ofja, dat had een zinnig persoon wellicht gedaan, maar zinnigheid was dit weekend een onbekende eigenschap.
Het zonnetje scheen heerlijk terwijl we over het plein in het centrum slenterden. Onze eerste halve liter geelgoud gemak vonden we in een pizza tentje waar onze luidruchtige kant al snel naar boven kwam. Toen we doorslenterden naar een terras werd ons al snel bier aangeboden, terwijl we lachend naar de menukaart hadden gekeken over het feit dat je popcorn bij je biertje kon bestellen. Bij het afrekenen werd deze lach echter vervangen door een sippe blik, want bier met popcorn was namelijk goedkoper geweest... Door één of andere rare belastingregel werd het dan namelijk een maaltijd, waardoor het goedkoper was. Welcome to Poland.
Hierna zijn we naar het joodse wijkje van de stad gehobbeld. Daar scheen alles net een tikkeltje goedkoper te zijn, iets wat vanzelfsprekend benut moet worden, zeker na ons verlies van nog maar enkele luttele minuten geleden. Aan ons dieet van die middag werd ook wat wodka toegevoegd, wat een smerig spul is dat toch. Weer beladen terug in het hostel kwamen we erachter dat tinder echt een prachtige app is. Nee, niet omdat je met deze vleeskeuring willekeurige vrouwen kunt "ontmoeten". Het zit zo, op vakantie in een vreemde stad weet je eigenlijk nooit precies waar je naartoe moet. Je nieuwe Poolse tinder match, weet dit echter wel. Daarom ook dat we ons maar in rap tempo naar een club genaamd Frantic haastten, iets waar we geen spijt van kregen.
Eenmaal in Frantic merkte Aron, Koen en ik dat er nog iets ontbrak. Opeens stonden we buiten de kroeg en vroegen we elke voorbijganger waar we goedkoop alcohol naar binnen konden werken. De weg was drie keer zoek, maar gelukkig wees iedereen ons naar hetzelfde plekje. Een biertje voor een euro en een wodkaatje voor een euro, laten we op deze hemelse plek blijven. Na wat biertjes en een wodka shotje of 4, 5, vond de rest van de groep ons in zowel instelling als uitstraling lichtelijk veranderd ten opzichte van een uurtje geleden, eenmaal terug in Frantic. Toen de zon alweer opkwam vond ik mezelf in mijn eentje buiten de club, met geen idee waar ik nou heen moest. Nuchter, zelfs in een bekende omgeving, is mijn richtingsgevoel zo goed als dat van een goudvis, blijkbaar verandert wodka dit gelukkig. Zonder fout te lopen strandde ik bij het hostel, om voldaan met mijn hoofd op mijn kussen te landen. Of niet, want de zes stoelen samen met de tafel die in onze kamer stonden vormden een blokkade die mij van mijn nachtrust belette. Enkele bedjes werden daarna een stoeltje rijker, Remi krijg de tafel op zich, want wie kon het nou anders hebben gedaan dan die hinderbaas.
Drie uur later ging de wekker, DE WEKKER!?, ja, de wekker. We werden namelijk opgehaald om naar Auschwitz te gaan. En ja, we waren nog zat. Toen we daar aankwamen zette echter vrij snel een serieuze sfeer in. Om daar te lopen maakt best indruk op je, de gedachte dat daar duizenden mensen aankwamen, niet wetend dat ze hier niet kwamen om te werken, maar om vernietigd te worden. De stapels brillen, scheerspullen, pannen en kookpitjes lagen daar, hier gebracht door mensen die dachten dat ze deze spullen nodig zouden hebben. De stapel menselijk haar, waartussen vlechtjes lagen waarvan je weet dat deze van kleine meisjes zijn geweest, menselijk haar dat behandeld werd als een product, een product verkregen van mensen, zoals jij en ik, die behandeld werden als vee. De stapel koffers met daarop namen, adressen en beroepen geschreven door mensen die dachten dat deze informatie belangrijk was, niet wetende dat ze bij aankomst niet meer een persoon zouden zijn met een naam, een adres en een beroep, bij aankomst werden ze een nummer, niets meer dan dat. De foto van een vrouw die slechts 23 kilo woog zelfs na een behandeling in het ziekenhuis van 4 maanden. 23 kilo, terwijl het menselijk skelet slecht 10 kilo weegt. Nog een stapel, met schoentjes, honderden schoentjes, allemaal van kinderen die nog niet eens konden begrijpen wat er allemaal gebeurde, maar kan iemand dat uberhaupt wel, deze daden begrijpen? Het verhaal van de gruweldaden van Josef Mengelen, het verhaal van de muur des doods, waar mensen een kogel door hun achterhoofd kregen terwijl de vrouwen toekeken. Het verhaal van hoe het hele kamp ooit eens 19 uur buiten moest staan omdat er één enkel iemand miste, staan na een brekende werkdag, zonder water, zonder eten.
Na Auschwitz gingen we door naar Birkenau, een kamp nog meer ingericht op vernietiging. De veetreinen gevuld met joden, gevangenen, homo's en zigeuners reden hier direct het kamp binnen. Vanaf daar ging je naar links of naar rechts, naar de gaskamer, of het kamp in. In de barakken lag je met 6 man naast elkaar op een houten plaat met genoeg ruimte voor 3 man. In totaal bood Birkenau plaats voor 100,000 mensen, uiteindelijk zijn bijna anderhalf miljoen er gestorven. De ruïnes van de gaskamers waren nog duidelijk zichtbaar, mensen werden een kamer ingeleid om zich daar uit te kleden. Uitgekleed werden ze een ondergrondse kamer ingeleid waar plek was voor bijna 1000 man. Hier was eigenlijk geen plek voor, maar des te meer mensen in deze kleine kamer paste, des te warmer werd het en des te sneller werden de vier kannetjes zyklon b verdampt tot gas. Vier kannetjes, meer was niet nodig om 1000 tot 1500 mensen in twintig minuten een stikkende lijdensweg te geven die leidde tot de dood. Dit wisten de Duitsers toen maar al te goed, dankzij hun experimenten in de kelders van Auschwitz, waar ze in twee dagen bepaald hadden hoe je zo kost efficiënt mogelijk mensen kon vernietigen. Na die twintig minuten konden de Sonderkommando gevangen de lijken ontdoen van alles wat nog enige waarde kon hebben om ze daarna te verbranden in de ovens.
Een bezoekje aan Auschwitz terwijl je met goede maten op een zuipweekend in Krakau bent lijkt misschien heel ongepast. Dat je dat doet met een paar uur slaap en alcohol in je bloed misschien nog meer. Maar het voelde voor ons allemaal goed dat we het gedaan hadden. Toen we door Birkenau liepen kwamen ook de verhalen die onze opa’s en oma’s ons verteld hadden naar boven en daarmee de vraag of onze kleinkinderen dit wel gaan begrijpen, omdat zij er verder vandaan staan dan wij. Dit maakte in ieder geval indruk op ons, de indruk dat we zo'n donker zwarte bladzijde van onze geschiedenis nooit maar dan ook nooit mogen vergeten. Zoals geschreven stond op het monument in Birkenau: "Laat deze plaats eeuwig een kreet van wanhoop zijn en een waarschuwing aan de mensheid."
Terug in het hostel besloten we even de oogjes dicht te doen. Dit keer lag er gelukkig geen eetkamer set aan stoelen en tafels die dit voor mij belemmerde. Die avond zaten we weer in het joodse wijkje voor avondeten en al snel vonden we onze weg terug naar de goedkope kroeg die door ons alweer omgedoopt was tot "de krantenbar". Nederland Brazilïe stond daar aan op de tv en de hele kroeg mocht weten dat we Nederlands waren toen het volkslied brullend naar buiten kwam. Dat we ook trots waren op onze oranje leeuwen bleek al na twee minuten toen we hard stonden te juichen. De rest van de wedstrijd ging verder verloren in een roes van wodka en juichen. Tijdens het brullen voor het vaderland werden we wel even op scherp gezet door een soort van traangas dat zich plots verspreidde door de kroeg. Hoestend en met traan ogen snelde wij en heel de kroeg naar buiten, terwijl het barpersoneel gewoon rustig door werkte, alsof er niets aan de hand was. Welcome to Poland.
De rest van de avond bevatte veel geweigerd worden bij clubs (soms wellicht terecht), maar uiteindelijk vonden we ons plekje waar we konden wachten tot de zon weer opkwam. Uitslapen was de volgende dag gelukkig wel aan de orde en een terrasje in de zon met een long island ice tea was de volgende heerlijke stap. Daar werden we heerlijk afgezeken door wat Amerikanen die ons "One direction with an alcohol abuse problem" noemden en dit soort opmerkingen net zo hard terug kregen. Allemaal op een vriendschappelijke manier uiteraard. Toen dit saai werd lagen we te chillen in wat strandstoelen aan de waterkant, een mooie afsluiting van de laatste dag. Toen kwam de laatste nacht, die weer begon in de krantenbar en eigenlijk pas weer eindigde in het vliegtuig terug naar Nederland. Verder zal ik niet veel woorden vuilmaken aan deze laatste avond. Wodka, bier, big macs die kapot werden geslagen en foute clubs geven wel een goede samenvatting. De avond had verder nog één bizarre realisatie die me wel bang maakte: Ik vind wodka vanaf dit moment gewoon lekker, punt.
Dus daar zit je dan, nog zat en al meer dan 24 uur wakker in een vliegtuig dat je weer terug moet brengen naar Nederland. En ondanks al die ellende, al die vezels van je lichaam die smeken om dit soort domme dingen niet nog eens te doen, ondanks de knetterende koppijn, de nadorst en het zelfrespect dat je in die drie dagen kwijt bent geraakt, ondanks de dieptepunten en tegenslagen, ondanks dat alles, wil je terug. Niet naar Krakau, nee, dat Krakau was slechts een middel, je wilt terug naar de kutgrappen, het geslenter, het belachelijk maken van alles en iedereen, de nepruzies en de avonturen die je met die vijf vrienden kan beleven. En we kunnen allemaal, niet wachten op het volgende kutweekend!
Dan sta je daar dus op Eindhoven airport, samen met vijf van je dikste maten. Lex, Roy, Koen, Remi en Aron, allemaal kende ik ze van Solar Team Eindhoven en we hadden dus samen al wel wat mooie verhalen die we konden gaan herleven. De vlucht naar Polen verliep soepel voor ongeveer 84 procent van de groep. Ene Remi, ook wel Rietje genoemd, merkte dat dat ene biertje dat ik met hem al in de trein naar Eindhoven had gedaan wel erg hard aankwam. Het kwam ongeveer net zo hard aan als de vloer van het gangpad waarin hij zijn bewustzijn verloor. Daarom heeft hij het de rest van de dag en de avond maar rustig aangedaan. Ofja, dat had een zinnig persoon wellicht gedaan, maar zinnigheid was dit weekend een onbekende eigenschap.
Het zonnetje scheen heerlijk terwijl we over het plein in het centrum slenterden. Onze eerste halve liter geelgoud gemak vonden we in een pizza tentje waar onze luidruchtige kant al snel naar boven kwam. Toen we doorslenterden naar een terras werd ons al snel bier aangeboden, terwijl we lachend naar de menukaart hadden gekeken over het feit dat je popcorn bij je biertje kon bestellen. Bij het afrekenen werd deze lach echter vervangen door een sippe blik, want bier met popcorn was namelijk goedkoper geweest... Door één of andere rare belastingregel werd het dan namelijk een maaltijd, waardoor het goedkoper was. Welcome to Poland.
Hierna zijn we naar het joodse wijkje van de stad gehobbeld. Daar scheen alles net een tikkeltje goedkoper te zijn, iets wat vanzelfsprekend benut moet worden, zeker na ons verlies van nog maar enkele luttele minuten geleden. Aan ons dieet van die middag werd ook wat wodka toegevoegd, wat een smerig spul is dat toch. Weer beladen terug in het hostel kwamen we erachter dat tinder echt een prachtige app is. Nee, niet omdat je met deze vleeskeuring willekeurige vrouwen kunt "ontmoeten". Het zit zo, op vakantie in een vreemde stad weet je eigenlijk nooit precies waar je naartoe moet. Je nieuwe Poolse tinder match, weet dit echter wel. Daarom ook dat we ons maar in rap tempo naar een club genaamd Frantic haastten, iets waar we geen spijt van kregen.
Eenmaal in Frantic merkte Aron, Koen en ik dat er nog iets ontbrak. Opeens stonden we buiten de kroeg en vroegen we elke voorbijganger waar we goedkoop alcohol naar binnen konden werken. De weg was drie keer zoek, maar gelukkig wees iedereen ons naar hetzelfde plekje. Een biertje voor een euro en een wodkaatje voor een euro, laten we op deze hemelse plek blijven. Na wat biertjes en een wodka shotje of 4, 5, vond de rest van de groep ons in zowel instelling als uitstraling lichtelijk veranderd ten opzichte van een uurtje geleden, eenmaal terug in Frantic. Toen de zon alweer opkwam vond ik mezelf in mijn eentje buiten de club, met geen idee waar ik nou heen moest. Nuchter, zelfs in een bekende omgeving, is mijn richtingsgevoel zo goed als dat van een goudvis, blijkbaar verandert wodka dit gelukkig. Zonder fout te lopen strandde ik bij het hostel, om voldaan met mijn hoofd op mijn kussen te landen. Of niet, want de zes stoelen samen met de tafel die in onze kamer stonden vormden een blokkade die mij van mijn nachtrust belette. Enkele bedjes werden daarna een stoeltje rijker, Remi krijg de tafel op zich, want wie kon het nou anders hebben gedaan dan die hinderbaas.
Drie uur later ging de wekker, DE WEKKER!?, ja, de wekker. We werden namelijk opgehaald om naar Auschwitz te gaan. En ja, we waren nog zat. Toen we daar aankwamen zette echter vrij snel een serieuze sfeer in. Om daar te lopen maakt best indruk op je, de gedachte dat daar duizenden mensen aankwamen, niet wetend dat ze hier niet kwamen om te werken, maar om vernietigd te worden. De stapels brillen, scheerspullen, pannen en kookpitjes lagen daar, hier gebracht door mensen die dachten dat ze deze spullen nodig zouden hebben. De stapel menselijk haar, waartussen vlechtjes lagen waarvan je weet dat deze van kleine meisjes zijn geweest, menselijk haar dat behandeld werd als een product, een product verkregen van mensen, zoals jij en ik, die behandeld werden als vee. De stapel koffers met daarop namen, adressen en beroepen geschreven door mensen die dachten dat deze informatie belangrijk was, niet wetende dat ze bij aankomst niet meer een persoon zouden zijn met een naam, een adres en een beroep, bij aankomst werden ze een nummer, niets meer dan dat. De foto van een vrouw die slechts 23 kilo woog zelfs na een behandeling in het ziekenhuis van 4 maanden. 23 kilo, terwijl het menselijk skelet slecht 10 kilo weegt. Nog een stapel, met schoentjes, honderden schoentjes, allemaal van kinderen die nog niet eens konden begrijpen wat er allemaal gebeurde, maar kan iemand dat uberhaupt wel, deze daden begrijpen? Het verhaal van de gruweldaden van Josef Mengelen, het verhaal van de muur des doods, waar mensen een kogel door hun achterhoofd kregen terwijl de vrouwen toekeken. Het verhaal van hoe het hele kamp ooit eens 19 uur buiten moest staan omdat er één enkel iemand miste, staan na een brekende werkdag, zonder water, zonder eten.
Na Auschwitz gingen we door naar Birkenau, een kamp nog meer ingericht op vernietiging. De veetreinen gevuld met joden, gevangenen, homo's en zigeuners reden hier direct het kamp binnen. Vanaf daar ging je naar links of naar rechts, naar de gaskamer, of het kamp in. In de barakken lag je met 6 man naast elkaar op een houten plaat met genoeg ruimte voor 3 man. In totaal bood Birkenau plaats voor 100,000 mensen, uiteindelijk zijn bijna anderhalf miljoen er gestorven. De ruïnes van de gaskamers waren nog duidelijk zichtbaar, mensen werden een kamer ingeleid om zich daar uit te kleden. Uitgekleed werden ze een ondergrondse kamer ingeleid waar plek was voor bijna 1000 man. Hier was eigenlijk geen plek voor, maar des te meer mensen in deze kleine kamer paste, des te warmer werd het en des te sneller werden de vier kannetjes zyklon b verdampt tot gas. Vier kannetjes, meer was niet nodig om 1000 tot 1500 mensen in twintig minuten een stikkende lijdensweg te geven die leidde tot de dood. Dit wisten de Duitsers toen maar al te goed, dankzij hun experimenten in de kelders van Auschwitz, waar ze in twee dagen bepaald hadden hoe je zo kost efficiënt mogelijk mensen kon vernietigen. Na die twintig minuten konden de Sonderkommando gevangen de lijken ontdoen van alles wat nog enige waarde kon hebben om ze daarna te verbranden in de ovens.
Een bezoekje aan Auschwitz terwijl je met goede maten op een zuipweekend in Krakau bent lijkt misschien heel ongepast. Dat je dat doet met een paar uur slaap en alcohol in je bloed misschien nog meer. Maar het voelde voor ons allemaal goed dat we het gedaan hadden. Toen we door Birkenau liepen kwamen ook de verhalen die onze opa’s en oma’s ons verteld hadden naar boven en daarmee de vraag of onze kleinkinderen dit wel gaan begrijpen, omdat zij er verder vandaan staan dan wij. Dit maakte in ieder geval indruk op ons, de indruk dat we zo'n donker zwarte bladzijde van onze geschiedenis nooit maar dan ook nooit mogen vergeten. Zoals geschreven stond op het monument in Birkenau: "Laat deze plaats eeuwig een kreet van wanhoop zijn en een waarschuwing aan de mensheid."
Terug in het hostel besloten we even de oogjes dicht te doen. Dit keer lag er gelukkig geen eetkamer set aan stoelen en tafels die dit voor mij belemmerde. Die avond zaten we weer in het joodse wijkje voor avondeten en al snel vonden we onze weg terug naar de goedkope kroeg die door ons alweer omgedoopt was tot "de krantenbar". Nederland Brazilïe stond daar aan op de tv en de hele kroeg mocht weten dat we Nederlands waren toen het volkslied brullend naar buiten kwam. Dat we ook trots waren op onze oranje leeuwen bleek al na twee minuten toen we hard stonden te juichen. De rest van de wedstrijd ging verder verloren in een roes van wodka en juichen. Tijdens het brullen voor het vaderland werden we wel even op scherp gezet door een soort van traangas dat zich plots verspreidde door de kroeg. Hoestend en met traan ogen snelde wij en heel de kroeg naar buiten, terwijl het barpersoneel gewoon rustig door werkte, alsof er niets aan de hand was. Welcome to Poland.
De rest van de avond bevatte veel geweigerd worden bij clubs (soms wellicht terecht), maar uiteindelijk vonden we ons plekje waar we konden wachten tot de zon weer opkwam. Uitslapen was de volgende dag gelukkig wel aan de orde en een terrasje in de zon met een long island ice tea was de volgende heerlijke stap. Daar werden we heerlijk afgezeken door wat Amerikanen die ons "One direction with an alcohol abuse problem" noemden en dit soort opmerkingen net zo hard terug kregen. Allemaal op een vriendschappelijke manier uiteraard. Toen dit saai werd lagen we te chillen in wat strandstoelen aan de waterkant, een mooie afsluiting van de laatste dag. Toen kwam de laatste nacht, die weer begon in de krantenbar en eigenlijk pas weer eindigde in het vliegtuig terug naar Nederland. Verder zal ik niet veel woorden vuilmaken aan deze laatste avond. Wodka, bier, big macs die kapot werden geslagen en foute clubs geven wel een goede samenvatting. De avond had verder nog één bizarre realisatie die me wel bang maakte: Ik vind wodka vanaf dit moment gewoon lekker, punt.
Dus daar zit je dan, nog zat en al meer dan 24 uur wakker in een vliegtuig dat je weer terug moet brengen naar Nederland. En ondanks al die ellende, al die vezels van je lichaam die smeken om dit soort domme dingen niet nog eens te doen, ondanks de knetterende koppijn, de nadorst en het zelfrespect dat je in die drie dagen kwijt bent geraakt, ondanks de dieptepunten en tegenslagen, ondanks dat alles, wil je terug. Niet naar Krakau, nee, dat Krakau was slechts een middel, je wilt terug naar de kutgrappen, het geslenter, het belachelijk maken van alles en iedereen, de nepruzies en de avonturen die je met die vijf vrienden kan beleven. En we kunnen allemaal, niet wachten op het volgende kutweekend!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
