Wroclaw: adequate terugkeer naar Polen

Leipe trips. Ik loop een beetje achter met het beschrijven van onze leipe trips (het jaarlijkse “vrienden”-weekend, een traditie die in 2014 begon met een bezoek aan Krakau). Een half afgemaakt verslag van een tripje naar Belgrado (2017), met daarin vervlochten wat herinneringen aan Boedapest (2015) en Talinn (2016), ligt nog ergens in een hoek te verstoffen. Ik maak die vast ooit eens af. Maar nu eerst deze beschrijving van onze laatste trip naar Wroclaw (spreek uit; vrotslav). Die is nieuwswaardig, actueel en doeltreffend. Al zeg ik het zelf.

In de trein naar Eindhoven begon ik de reis samen met Remi en twee halve liters witbier in de late ochtend. Niemand wist nog waar we heen zouden gaan, toen we elkaar op Eindhoven Airport ontmoetten. Na een potje galgje kwam iedereen erachter dat het Wroclaw was. Google maps was nodig om het bijpassende land te vinden, maar iedereen was enthousiast om te horen dat we terug gingen naar Polen. Koen voelde al aan zijn water dat hier weer iets leips ging gebeuren. Dit zei hij overigens nadat hij moest rennen en klimmen voor zijn paspoort, welke nog in zijn net ingecheckte bagage zat. Dus wat stond ons nog precies te wachten Koen?

De kleurrijke gebouwen aan het centrale pleintje leken verre van het Pools grijze Sovjet beton dat men zou verwachten. Op dit pleintje was het meteen tijd voor de eerste activiteit van het weekend: kabouterjacht. Een activiteit die zichtbaar door tal van kinderen (met kaboutermutsjes op, die had ik dan weer niet geregeld, gemiste kans) werd beoefend. Door de stad heen stonden honderden beeldjes van kabouters, een teken voor het Sovjet-verzet van de jaren 80. Twee teams, wie de meeste vindt in een half uur tijd wint, dat was rennen geblazen. Met Wouter en Roy trok ik aan het kortste eind, vierentwintig tegen vierendertig… De strafshotjes wodka waren voor ons.

Speciaal biertjes en heerlijke burgers volgden tot het een uurtje of negen was. Het hoogtepunt van de avond kwam eraan. We gingen even een tukje doen. Ja, we zijn verdomme geen twintig meer en wilden het wel tot laat volhouden, dus we gingen even liggen. Het hostel waar we sliepen kostte geen drol maar was wel écht netjes, goede beoordelingen ook. Alles was goed schoon, de badkamers heb ik in een hostel nog nooit zo proper gezien, maar diep onder deze laag van schoonheid rustte een onheilspellend kwaad. Ze waren klein, we hebben nooit vast kunnen stellen met hoeveel ze nu daadwerkelijk waren, maar het was reden genoeg om het op een rennen te zetten.

Ik heb het niet over de kudde kibbelende meiden van een lokale scoutingclub die de gangen vulden met lawaai. De dreiging zat in onze kamer. Roy zat op het bed waar hij net een tukje in had gedaan en zag een beestje lopen. “Hey, een teek!” Echter kwamen we al snel tot de conclusie dat het een bedwants was. Zijn vriendjes liepen ook nog eens over de onderkant van het matras. We waren omsingeld, geen uitweg mogelijk (op onze kamerdeur na). Persoonlijk zag ik de dreiging niet zo erg, maar na wat horrorverhalen aangehoord te hebben had ik al snel een nieuw hostel gevonden op een paar honderd meter lopen.

Stel je voor, het is half twaalf in de avond. Je bent net een beetje aangeschoten van de drankspelletjes, maar ook klaarwakker dankzij de bedwants-adrenaline, en je loopt door de straten van Wroclaw op zoek naar een nieuwe slaapplek. Dakloos in Polen. De receptie van ons nieuwe hostel keek ons dan ook wat raar aan toen we aan kwamen zetten. Zeker toen we in de kamer eerst alle matrassen van boven en onder met lampjes gingen inspecteren. Maar bedwantsen vonden we niet en het hostel wilde ons na deze vreemde indruk nog steeds te gast hebben.

Weer ondakloos konden we gas gaan geven, wat toch een beetje tegenviel. Donderdagnacht in een studentenstad in Polen zou toch los gaan zou je zeggen. Niet in Wroclaw helaas. Elke club die ik opgezocht had was dicht of dood en een rondje door heel het oude centrum bracht ons terug naar de straat van ons hostel. Daar bleek, dat je soms niet verder moet zoeken dan recht onder je neus. In een soort kelderclub kostte een rondje halve liters ons maar 30 Zloty (€7,- voor zes stuks). De verschrikkelijke Poolse rap die hier gedraaid werd konden we in tegenstelling tot de rest van het publiek niet meezingen, maar meeliften op de goede sfeer deden we maar al te graag.

Dag twee begon met wat koffie naast de synagoge in de oude Joodse wijk van Wroclaw. Daarna, met een karaf witte wijn en een salade voor niks op een binnenplaatsje, kregen we te horen dat we een man down waren. Lex kon namelijk niet meer naar Wroclaw komen dus we bleven bij zes man sterk. Licht beteuterd begonnen we aan de free walking tour met als thema de Tweede Wereld Oorlog en de Joodse gemeenschap van deze stad. Een free walking tour, welke uiteindelijk meer een cheap standing tour was.

We begonnen op het centrale pleintje waar geheel in thema een straatmuzikante op haar viool de muziek van Schindler’s List aan het spelen was. De stad was door zijn vroege annexatie eigenlijk altijd een veilige plaats geweest tijdens de Tweede Wereld Oorlog. Desalniettemin werd het vanaf 1944 een vesting die de Duitsers kosten wat het kost wilden houden (de overgave volgde dan ook pas vier dagen na de overgave van Berlijn). Als gevolg daarvan zijn zeventig procent van alle gebouwen in de stad kapot gegaan of beschadigd geraakt in de laatste jaren van de oorlog. Wat vooral indruk maakte was het gedenkteken van de oude grote synagoge. Die waar we vanochtend naast zaten stond er nog, met als enige reden dat deze te dicht bij andere gebouwen stond om te verbranden tijdens de Kristallnacht. De grote synagoge had deze uitvlucht echter niet.

Na al die geschiedenis kregen we toch wel weer trek. Geen hamburger vandaag maar lekker vega-voer. Jazeker, het smaakte echt, niemand klaagde erover eigenlijk. Zelfs Remi niet, die zijn zinnen had gezet op wéér een hamburger. Gezien het alweer avond was, was het tijd voor ons dagelijkse powernapje en daarna drankspelletjes. Zonder het randje doken we de stad in, welke een stuk levendiger was dan de avond ervoor. Samen met Wouter was ik plots de rest kwijt wat eindigde in veel te hard los gaan op Bruno Mars in één of ander café. Weer herenigd met de rest zijn we door gaan clubben tot we het beu waren. Tussendoor hebben we nog maaltijd vier en vijf van de dag gehad, dit hele slapen/eten/drinken/slapen/drinken/eten/slapen hebben we goed onder de knie.

Op de zaterdag gingen we pas rond half één naar buiten, de avonden hier eisten toch hun tol. Niemand behalve ik wist nog wat de grote activiteit van dit weekend zou gaan worden. Ze waren allemaal bang voor een whisky- of bierproeverij maar we moesten iets actiever aan de slag. Ik had een escaperoom gepland, en voordat ik het helemaal door had bevond ik me vastgeketend aan Wouter en Remi in een muffe, vochtige spelonk zonder enige vorm van licht. De sleutel die ons wellicht kon verlossen stuiterde al gauw de duisternis in, dankzij Remi zijn toedoen, maar eenmaal gevonden waren we verre van bevrijd.

De zaklampen vinden ging ook vrij moeizaam en de puzzels in onze kleine ruimte leken niet op te lossen. Wat we wel konden doen was met een stok een sleutel bemachtigen, waardoor we uiteindelijk vanuit onze tralies een sleutel naar boven konden hijsen. Dankzij ons geroep kon Roy deze sleutel pakken vanuit de andere kamer. Het duurde nog even voordat we echt bevrijd waren, maar Joep, Koen en Roy konden in ieder geval goed lachen toen ze onze rattenkoppen achter de tralies zagen.

Bevrijd en in de kamer waar de jongens waren begonnen, kwamen we tot de conclusie dat ze flink meters hadden gemaakt. De kelder waar wij net uit bevrijd waren was verborgen achter een boekenkast die ze open gekregen hadden. Maar nu begon het spel voor ons dus echt! Dankzij subliem teamwork knalde we door de kamer heen en het hoogtepunt was de drie toetsen van de piano die we tegelijk moesten indrukken. Het licht ging uit, blacklight ging aan en via drie sterrenbeelden die op het plafond zichtbaar werden, een kalender en een sterrenkaart, konden we een doosje openen waar een stop in zat. Deze en de vier reeds gevonden stoppen gingen in een meterkastje. Door ze in de goede volgorde te activeren schoof opeens een muur open, waarna we de geheime kamer konden betreden.

In een badkuip lag een bebloede paspop. Maar angst hield ons niet tegen, als bezetenen losten we ook deze kamer op. De muziek bouwde op naar een hoogtepunt terwijl we vijf foto’s van de minnaressen van de schavuit die ons had opgesloten (en zijn vrouw vermoord had, dat was het verhaal dan tenminste), in de juiste volgorde in een boek plaatsten. Dit vormde de code van het allerlaatste kistje en jawel, hierin zat DÉ sleutel. EXIT!!! Met nog een kwartier over voelden we ons de helden van de eeuw. Wat we ook waren natuurlijk.

De evaluatie van deze activiteit vond plaats op het wel bekende pleintje met een biertje. We waren op dit punt behoorlijk uitgeput van alle actie, tijd voor een dutje dus. De rest van de nacht verliep in sneltreinvaart. Ik weet nog dat Remi erg de sjaak was bij de drankspelletjes, dat de stroh 80 smerig smaakte, dat we echt gigantisch lekkere friet op hebben (tot twee keer toe zelfs?), dat we serieuze gesprekken hadden met wat cocktails voor onze neus, dat we entree voor wel vier verschillende clubs hebben gelapt, dat we met een flesje water hebben lopen straatvoetballen en dat ik de nacht eindigde met een smerige whopper voor mijn neus en een Koen en Remi die aan het klagen waren dat ze in de Burger King zaten.

Maar de ellende was de volgende ochtend nog niet voorbij. We hadden een vlucht om 11:30 en als een goede reisleider had ik mijn schaapjes om 09:00 het hostel uit. Als een goede reisleider had ik ook de bustijden opgezocht en sprongen we op tijd in de bus. We waren inderdaad om 09:00 het hostel uit, de rest is een leugen. Maar goed, dan pakken we de volgende bus wel, die gaat over een half uurtje. Ik ben graag een uur of twee voor mijn vlucht op het vliegveld, dus toen er rond 09:45 nog geen bus in zicht was werd het wel spannend.

Er werden twee Ubers besteld maar die kwamen niet echt in de buurt, de wachttijd liep eerder op dan af. Dankzij één of ander ligfietskampioenschap lag de complete infrastructuur van de stad op zijn gat. Koen deed nog heel lacherig over het feit dat we onze vlucht waarschijnlijk zouden gaan missen, iets wat steeds meer werkelijkheid leek te gaan worden. Ik ken die jongen nu zes jaar en heb toch best wat met hem meegemaakt. Maar bij dit soort opmerkingen weet ik nog steeds niet of hij nu zit te kutten, of dat hij zijn eigen twijfels en lichte paniek op de groep probeert te projecteren om zichzelf beter te voelen. Dat hij snel en gehaast, met een licht angstig hupje, in de eerste taxi sprong die we met een kleine anderhalf uur op de klok eindelijk geregeld hadden, dat weet ik wel zeker.

Remi zat al in deze eerste taxi maar ik kon hem overhalen bij mij Joep te blijven om een tweede taxi te gaan scoren. Want stranden in fucking Polen alleen met Joep, dat ging me niet overkomen. Joep, die de Uber, ons enige baken van hoop in deze stressvolle tijden, net afgezegd had, omdat we “..toch een taxi geregeld hadden?..”. Gelukkig duurde het slechts tien minuten voordat we een taxi hadden, die de paniek in onze ogen kennelijk herkende en flink doorreed richting het vliegveld.

Daar aangekomen stond er geen rij voor het inchecken, geen rij bij security, we konden zo doorlopen en hadden bij de gate nog prima de tijd om op het gemakje te ontbijten. Fijn… Ondanks mijn miscalculatie kreeg ik toch de opmerking van Roy dat ik wat betreft dit weekend organiseren “adequaat gehandeld” had. Iets wat me bij is gebleven en wat ik altijd zal koesteren. Want dichterbij een compliment dan dit zal ik niet snel komen. Het is altijd “kut geregeld” zoals iedereen dat zo mooi (vaak in koor) kan zeggen. Maar ze zeggen het met zulke glimlachen, die me doen realiseren dat het goed is dat ik deze mannen niet zo serieus neem. Ik kijk alweer uit naar het volgende kutweekend organiseren over een jaar. Of hebben jullie nog een gaatje in december jongens? Komend weekend wellicht? Iemand? Zullen we weer terug gaan? Hallo?