Cobby Goes Italia

"Tof, dan kom ik je sowieso opzoeken!!" Zo reageerde ik toen Roy (Cobby voor intimi, althans, alleen ik noem hem zo eigenlijk) afgelopen oudennieuw vertelde dat hij definitief naar Brescia ging voor zijn PhD. Het weekend was zo uitgekozen, de tickets waren vlot geboekt en toen Lex zelfs ook nog mee ging, kon de pret helemaal niet meer gedrukt worden. Op de vrijdagochtend waarop Lex en ik vertrokken, heb ik nog even twee en half uur werk verzet. Het viel me erg zwaar, om mijn collega's achter te moeten laten voor een weekendje Italië. Ik ontmoette Lex op station Eindhoven en voor we het wisten waren we in het land der pizza's en bijna agressief ogende handgebaren tijdens het communiceren. Vanuit de bus zagen we onze gastheer Roy al staan, waarna we meteen de stad indoken.

Lex en ik kregen een korte tour van de stad welke aanvoelde als een rustige variant van Milaan. Na een korte blik in de nieuwe dom van de stad, deelden we de eerste pizza van het weekend op een terrasje met uitzicht op diezelfde dom. Ik ben niet zo'n fan van pizza, maar dit was toch verdomde lekker. Toen het fris werd pakten we de metro naar casa Roy, om niet veel later terug te keren naar hetzelfde pleintje. Door een gebouw welke stamde uit het Mussolini tijdperk kwamen we bij een nieuw pleintje, waaraan we ons avondeten vonden. Een flinke plank gevuld met kaas, worst, fruit en brood met smeerseltjes was die avond de onze. De wijn en speciaalbiertjes voelde verder ook rijkelijk, echter niet voor mij. Ik (en mijn vriendin..) had mezelf de domme uitdaging gesteld om geen alcohol te drinken tijdens de vasten periode. Nu had ik na carnaval ook wel even genoeg van de goudgele rakkers, maar dit voelde toch zonde. Gelukkig mocht ik van mezelf nog wel alles eten wat ik wilde dus een Italiaans ijsje als toetje verzachte de pijn aardig.

Die avond sliepen we bij Roy en we hadden de wekker gezet om half negen. Mijn biologische klok en werkritme wekte me echter al om zes uur. Terwijl de rest dus lekker lag te tukken, heb ik Roy's plafond bewonderd en het internet uitgespeeld. We wilden die dag de trein pakken naar het Garda meer en hadden het gevoel dat we aardig vlot op waren gestaan. Toch waren we wat laat op pad, maar het moest allemaal nog wel passen in de planning. Totdat onze chaot genaamd Lex er achter kwam dat hij zijn metrokaartje was vergeten. Opzich geen ramp natuurlijk, ware het niet dat de metro net voor onze neus stond en de kaartjesautomaat net zo traag was als de gemiddelde pizzabakker.

Zodoende hadden we eenmaal bij Brescia centraal station de trein gemist en moesten we nu rennen voor treinoptie B welke gelukkig vertraging had. Echter kostte deze trein 15 euro, waar Roy een paar weken terug een eurotje of drie kwijt was. Hollands als we zijn besloten we de tien minuten (dat is verdomme anderhalve euro per minuut!!!) durende rit aan ons voorbij te laten gaan. Dan maar een uur in de bus voor vier euro, pure winst (dat scheelde ons dus een euro en drieënveertig cent per minuut).

Bij het busstation zou onze bus te vinden zijn bij halte 31. Het busstation was opgezet als een halve cirkel met een centrale in- en uitgang. De haltes waren met de klok mee genummerd en we stonden bij nummer 25. We volgden de haltes met de klok mee maar na 30 stond er toch echt alleen nog een muur. Moesten we nu hard op deze muur af rennen, waarna we erin zouden verdwijnen zonder opgemerkt te worden door de dreuzels? Hopeloos op zoek naar de Italiaanse variant van perron 9 3/4, zag ik uiteindelijk op de grond het getal 31 staan met een pijl die tegen de klok in ging. Na halte 1 bleek dat we het station uit moesten, waarna er aan de overkant van de straat een bordje met 31 erop hing. Mysterie ontrafelt.

Afijn, het Garda meer. Met wat omwegen en karigheidjes waren we er dan eindelijk. De zon scheen machtig goed voor deze op een na laatste dag van maart. In het zonnetje aan een schattig klein haventje deelden we de tweede pizza van het weekend, een quatro staggioni. Kort daarna bleek dat we net onze boot gemist hadden (het zal ook niet he) en dat de volgende over twee uur ging. We waren de bussen beu, te karig voor taxi's, dus het werd de benenwagen. Het was immers maar twee uur lopen. Halverwege pauzeerden we onze pelgrimstocht naar Sirmoine voor een lunch bij een jachthaven. Terwijl we daar in het zonnetje zaten te genieten van overheerlijke gevulde pasta, voelden we ons toch lichtelijk decadent.

Sirmoine bleek vervolgens flink toeristisch te zijn. Op zich logisch, gezien Sirmoine het resultaat was van onze google zoekopdracht "bezienswaardigheden garda meer". We bekeken op dit schiereiland een heus kasteeltje maar hadden na de lange tocht niet meer de fut om de Romeinse ruïnes te bekijken. Wel hadden we het fut om op een terrasje neer te ploffen waar Lex en Roy twee glazen veel te dure wijn kregen voorgeschoteld. Maar ze waren wel lekker schijnt.

Voor de terugtocht waren we wel op tijd voor de boot gelukkig. Het tweede Italiaanse ijsje van het weekend ging er vlak daarvoor goed in. Eveneens de derde en vierde pizza van het weekend die samen met een fles wijn als ons avondeten dienden. Terug in Brescia maakten we een wat luidruchtige entree bij casa Roy. Hij sliep hier in een privé kamer welke van de universiteit was. We werden opgemerkt door de 24 uur bemande receptie en moesten onze collegekaarten laten zien. We deden heel erg ons best om de vrouw in kwestie niet te begrijpen en wilden haar negeren. Hier kwamen we helaas niet mee weg. Toen bleek dat Lex en ik geen studenten waren, werd ons de toegang geweigerd. We mochten naar binnen maar moesten voor middernacht wieberen en absoluut niet overnachten. Oeps, dat was gister niet gelukt. Middernacht, en daar sta je dan: dakloos in Brescia. Gelukkig bestaan er dingen als het internet en binnen vijfhonderd meter lopen zat een hotel waar Lex en ik wel mochten overnachten. Tegen betaling helaas, maar dat schijnt normaal te zijn.

De nachtrust was wat kort, want Lex was al vroeg wakker om zijn vlucht te halen én de klok ging een uur vooruit. We namen afscheid en ik ging na wat extra tuktijd richting het ontbijt. Dit ontbijt was inbegrepen en duurde tot 11:00, dus ik wilde om 10:30 aansluiten. De deur zat potdicht. Op het bordje stond netjes 10:00, kennelijk zat de baliemedewerker gister al op zomertijd...

Het ontbijt vond die ochtend dus wederom plaats in casa Roy. Daarna slenterden we van het kasteel van Brescia terug naar het pleintje waar op vrijdagavond begonnen waren. De hitte was deze dag echt zinderend, in de zon was het nauwelijks uit te houden zo warm. Dat hield ons tegen om bij te bruinen naast de vertrouwde dom onder het genot van gevulde ravioli. Wat kunnen die Italianen toch verrekte lekker koken. Na een drankje in de schaduw van de dom gingen we op zoek naar een Skybar. Niet zo'n bar met een mooit uitzicht, nee, een bar met Skysports.

Het was namelijk tijd voor de Grand Prix van Bahrein! Hoe gaaf zou het zijn om die in een cafe vol met Italianen te kijken! De zoektocht werd gestart door middel van findskybar.it (dat dat bestaat) en na wat rondstruinen kwamen we weer terug op hetzelfde idyllische pleintje. Beleefd vroegen we of de voetbalwedstrijd over mocht gaan naar de Formule 1. Het duurde tien minuten, maar gelukkig was ons verzoek vroeg ingezet. Een cafe vol Italianen werd het niet, we moesten het doen met een oude man voorzien van wandelstok en een hart voor de rode bolides van Ferrari.

De race was verrektes spannend. Toen de auto van LeClerc af begon te zakken gingen Roy en ik klaar staan om te juichen voor wanneer de Max zijn plaatsje over kon nemen. Wij deden echter onze best om onze glunderende vreugde in te houden. De oude Italiaan stond namelijk ondertussen al, smeet zijn wandelstok op de grond en begon driftig op en neer te ijsberen. Toch weer typisch die Italiaanse passie. Helaas moest Max het met een vierde plaats doen en Roy en ik gingen snel door.

Ik moest namelijk voor zevenen inchecken bij het hostel dat ik die ochtend voor twee tientjes geboekt had. Ik heb de sleutels aangenomen en de uitleg aangehoord, waarna we teruggingen naar casa Roy om de korte voor een lange broek in te wisselen. We pakten een piadina als voorgerecht en liepen daarna door naar een rustig restaurant. We zaten in een glazen serre naast een kalm straatje, waar we genoten van risotto en ik nog van tiramisu toe. Zo, ik had Italië qua eten weer uitgespeeld.

Op onze terugweg liepen we over hét pleintje. Met het pleintje bedoel ik een plein dat we tegen waren gekomen op Google toen we Brescia intikten tijdens een whisky avond van ons. “Kijk, daar zitten we over een paar maanden met z’n tweeën.”, zeiden we nog tegen elkaar. Een mooiere plek voor een laatste drankje, hadden we die avond niet kunnen vinden. Ondanks dat ik de alcohol loze tour meer dan beu was. Dan nog maar een ijsthee, proost.

Het hostel bed lag prima, voor zo kort als ik erin lag. Om zes uur ging mijn wekker al om weer terug te gaan naar Nederland. Ik had de metroreis wat krap ingeschat. Met krap bedoel ik, dat ik één minuut voordat de bus naar het vliegveld weg zou rijden, ik gutsend van het zweet met handen en voeten Italiaans moest uitleggen dat ik nog een kaartje moest kopen. Goed bezig Ponsie. De reis ging via Wenen en met elf uur reizen was ik redelijk gaar. Gelukkig was er nog een goede whisky deal op het vliegveld te krijgen, winst!