Malta zonder festival

Ik doop dit weekend tot het weekend der decepties. Het begon allemaal al op Schiphol. Nee, daarvoor nog. Ergens in maart boekten we met z'n zessen deze trip naar Malta. Best gek, want ik had slechts dagen daarvoor met Sandra ons duikreisje naar hetzelfde eiland geboekt. Met zes mannen gingen we echter voor een vierdaags festival. Een festival dat nooit kwam. Een kleine maand voordat het feest zou losbarsten, barstte de organisatie die de party zou organiseren. Het bleek een wanbedrijf te zijn. 150 miljoen ophalen en twee maanden later 30% van je personeel ontslaan, om vervolgens de restant van je personeel geen loon meer te betalen. Daar moet ergens over gejokt zijn. Het zal me heugen als we het geld voor de tickets ooit nog terug gaan zien.

Vier uur van te voren op Schiphol, achterlijk vroeg de trein, we hadden er alles voor over om onze vlucht te halen. Die maandag in september was Schiphol net weer terug de chaos ingesmeten. Arnoud was de avond voor onze vlucht al vooruit gereisd met onpraktische reden. Hij moest inderdaad het partytenten kamp vanuit buiten door, maar had maar een uurtje nodig. Wij hadden die donderdag slechts twintig minuten nodig, want er was geen kip te bekennen. Een potje Secret Hitler bleek de perfecte manier om de tijd te doden.

In Malta hadden we een gigant van een appartement. Tweehonderdtwintig vierkante meter met een balkon dat vanaf de twaalfde verdieping uitkeek op de zee. Met daarnaast een bouwput, maar die fotoshoppen we wel weg. Dichtbij ons appartement zat een restaurant waar we heerlijk Maltees konden dineren. Stukje kennis opgebouwd van mijn vakantie met Sandra in mei. We zaten buiten tussen de was, airco's en de designated smoking area. De hompen vlees pasten maar net in onze magen, goede bodem voor wat kwam. Mocht je overigens aan het turven zijn voor alle decepties, zet nu maar weer een streepje. Of twee.

De stapstraat van Paceville in Malta was precies wat ik altijd omschrijf als een walgelijke samensmelting van nep- en smerigheid. Nu stond ik er middenin. Het was inderdaad niet te doen, maar met vijftien euro voor twaalf tequila shots was ik alles snel vergeten. De Britse stap vibes waren hier onlosmakend doordrenkt en verzonken in alles. Een taaie, dagen oude kip werd verslonden op weg naar de laatste club. Standje ordinair was hier ook weer aanwezig. We sloten af bij een boksbal die we op de heenweg nog belachelijk maakten. Polsen werden bijna gekneusd en een idee ontstond voor een later moment.

Met Frank en Arnoud ging ik de volgende ochtend oude stenen kijken. Met Sandra had ik hier misgegrepen omdat je weken van te voren bleek te moeten reserveren. Bij het Hal Saflieni Hypogeum was ook nu pas een maand later weer plek. Dit ondergrondse bouwwerk is waarschijnlijk zo'n vijfduizend jaar oud. Het werd gebruikt als begraafplaats en was honderd jaar geleden per ongeluk ontdekt door een bouwploeg. De kamers waren toen tot de nok toe gevuld met schedels en botten. In het hoogste niveau werden de lichamen neergelegd om weg te rotten en de overblijfselen werden daarna in de diepere niveaus begraven. Het volk dat deze bouwwerken op Malta gemaakt heeft, is daarna weer vertrokken. Raar hoe de kennis van deze wonderbaarlijke bouwwerken daarna verloren is gegaan.

Frank kon hier echt amper staan, maar zelfs voor mijn doorsnee lengte had het allemaal een laag plafond. De lampen in het complex gingen automatisch aan en dit gaf mooie effecten. Sommige hallen hadden rode versieringen. Andere hadden deuren die onbereikbaar leken, maar dat vroeger wel waren dankzij de lagen met botten. De mooiste kamer had verschillende uitgehakte lagen als plafond. Deze waren met enkel stenen werktuigen in de natuurlijke vormen van de rotsen gehakt. Combinaties van twee verticale stenen met een horizontale erop, vormden diverse entrees. Goeie laatste kamer, afsluiten met een hoogtepunt.

De andere mannen lagen ondertussen te bakken bij het zwembad, om vervolgens met ons verder te bakken bij een rotsig strand. Ik dook met masker en snorkel het water in. Met een korte blik naar onder zag ik al gauw een octopus bewegen! Hij zwom naar een richel en probeerde zich daaronder te verstoppen. Hij veranderde van kleur en structuur terwijl hij over de zandbodem kroop. Aron kreeg het met mijn bril niet gevonden, maar ik kreeg hem weer in het zicht en volgde hem. Zijn tentakels kropen over alles heen als een soort stroom van lava. Machtig mooi om te zien. Hij zwom wit en slank in een snel tempo weg van mij. Zo had hij weer wat rust.

Tijdens het opdrogen pakten we er een biertje bij. Dit was ook weer genieten hoor. Met een lekker zonnetje dook ik nog even in het water om daarna de staande receptie aan de waterkant bij te wonen. Dit om de allerlaatste zonnestralen mee te kunnen pakken. Vervolgens kookten we thuis een groentepasta om ons op te laden voor de avond. Eén van de artiesten die op ons gefaalde festival zou staan, trad die avond op in Malta. De zomer afsluiting van een openlucht club. We hadden die eilandsferen helemaal goed te pakken. Arnoud wist overigens niet wat we gingen doen, hij viel buiten het complot.

Die avond heb ik vooral genoten van het mensen kijken. Hoe de vip area vol stond met mensen die een tientje meer betaalde, om vervolgens bij ons te gaan staan. Hoe het Maltese voorprogramma echt best matig was. Het ge-hé en ge-hó en geklap van de enorme collectie Britten. Er waren ook veel medeslachtoffers van het festival dat nooit kwam. Sommige helemaal uit Nieuw-Zeeland. De volgende dag ging ik duiken, dus ik moest wel even rustig aan doen. Ik wilde uiterlijk om drie uur naar huis voor vijf uur slaap. Ik had dus strak om drie uur de taxi. Goddank hing er nu wel een tweede gordijn in de slaapkamer van mij en Aron. Desondanks sliep ik meer dan matig.

Ik werd opgehaald door adhd duikgids Joe. Een combinatie die voor mij in ieder geval niet zo goed werkte. We doken met twee Britten en twee Duitsers. Eén van de Duitsers was mijn buddy. Vlak voor het Um El Faroud wrak kreeg hij een lichte paniekaanval op vierentwintig meter diepte. Waarschijnlijk was hij overdreven onder de indruk van de schoonheid van het wrak. Hij kalmeerde gelukkig weer en we konden door. We hingen net een minuutje boven het wrak toen we alweer omkeerden. Iemands lucht was alweer op. Waarschijnlijk mede dankzij het sneltreinvaart vintempo van onze gids.

De tweede duik ging naar een rif. Op een mooie verticale rifformatie vond ik ineens een octopus! De groep was iets verder vooruit. Ik zwaaide enthousiast, maar niemand keek naar me om. Dan maar mijn moment pakken en zelf genieten van dit beestje. Zijn kleuren en structuren veranderden prachtig. Met een vintempo van Joe keer twee kwam ik daarna snel weer bij de groep. Ze hadden me niet gemist, maar Joe seinde wel dat ik bij mijn buddy moest blijven. Op het einde wees hij nog een baby octopus aan, super mooi. Alleen zijn oogjes waren duidelijk zichtbaar in het geheel. Hiermee had ik mijn aantal octopus ontmoetingen in twee dagen verviervoudigd. Ik was wel de enige die hem ook gezien had, de rest nam geen moeite om te gaan kijken. Niet mijn groep duikers. Laat ik toch Sandra maar altijd meenemen.

Op de terugweg was er nog een noodrem met verbrand rubber nodig om niet te crashen. Maar goed, niet alleen Joe rijdt hier als een maniak. Na snel de duikspullen uitspoelen dook in een taxi in naar de lads. De mannen waren lekker bijgebronst bij het zwembad, wat nog steeds alleen bij Aron te zien was. We schoten de ferry op naar hoofdstad Valletta. We slenterden de stad door op zoek naar voer. Het werd een degelijke pasta. Daarna een biertje op de trap waar ik 10 Thaise Bath als wisselgeld terug kreeg. De betere oplichting van een twee euro muntstuk. Bij een anarchistische bedoeling van een café hadden we wat speciaalbiertjes en een hummus plaat. Dat eerste was meer een succes dan het tweede. Goede verhalen met speciaalbier zijn wél altijd een goede combinatie.

Toen begon het succes van de avond. Misschien zelfs het succes van dit weekend weg. Het werd een aaneenrijging van uitvoeringen van goede ideeën. Ideeën die al even hebben liggen broeden, maar nu als een soort regenboog monsoon uit de lucht kwamen zetten. We waren druk aan het haasten voor de ferry terug. Uiteindelijk hadden we zeven minuten speling die bij aankomst door schoot naar zevenendertig. De ferry ging namelijk pas een half uur later. We waren ongeduldig, maar hadden de ferry terug al betaald. Een taxi vanaf hier bleek €19,20 te kosten. Om het profijt van wachten op de ferry optimaal te benutten, moesten we dus een rondje bier scoren dat goedkoper was van €19,20. Klinkklare logica. We waren volledig bereid om erover te onderhandelen, maar dit bleek niet eens nodig.

Die avond zouden we eigenlijk naar nog een artiest van ons verloren festival gaan. Deze avond bleek niet door te gaan, de artiest had het zelfs van zijn Instagram verwijderd. Zonde, maar misschien ook maar beter. Het was ondertussen al na middernacht en we hadden nog trek. Restaurant de twee gouden bogen had die avond gelukkig nog plek voor zes. Na het eten, doemde een challenge op. Op het vliegveld zagen we een filmpje van iemand die zo'n puddingachtig Mona toetje in één in de mond zoog. Het kwam er net zo snel weer uit. Kiet en mini-Kiet gingen voor de hamburger variant. Prop het ding in zijn geheel in je mond en kauwen maar. Bij de ene floepte het er net zo snel uit als in. De ander had hier wat meer de tijd voor nodig. Succesvol was het desondanks zonder meer.

Weer in de walgelijke stapstraat, zat ik wat laag aan energie. Het enige wat me eruit kon halen, was deze groep en een boel tequila. Dit hield me dan ook goed staande. De dj van de avond had net zo goed de achterneef van de buurvrouw van weet ik veel wie kunnen zijn. Hij kon er namelijk weinig van. Tenenkrommend scratchwerk, volume plots zonder reden fors naar beneden, goede platen afkappen. Het was niks. Het feit dat hij zijn tien jaar jubileum van draaien in deze tent, dat zei waarschijnlijk iets over hem. En over de kroeg.

We waren ondertussen onbewust aan het opbouwen naar het hoogtepunt van de avond. Waarschijnlijk het hoogtepunt van het hele weekend. Het testosteron gehalte was weer hoog opgelopen, bleek uit onze gevatte stappen richting die fascinerende boksbal. Ik had nu al 48 uur het idee om Joris als een stormram tegen die bal aan te knallen. Wat zou dat een prachtige vorm van vermaak zijn. Joris werkte echter niet mee, een helder beeld van het gebrek aan initiatief van de jeugd. Rachid leek het daarentegen een topplan. Wie Rachid is? Ook wij hadden geen idee. Een onschuldige omstander die dacht vrienden gemaakt te hebben. Met vijf man tilden we Rachid de lucht in. Zijn kale hoofd glom in de neonverlichting van de stapstraat. We zetten vol goede moed een aantal passen naar achter. Plots begon Rachid te spartelen als een vis op het droge. Hij glipte weg alsof we een pakje boter in onze knuistjes hadden.

Het plan was in duigen gevallen. Maar met luttele seconden stond de volgende vrijwilliger paraat. Hij ging wel even laten zien hoe het moest. Zonder enige vorm van twijfel, want bij twijfel vallen er brokken. Met 100% vertrouwen in ons kunnen, ging Aron nu de lucht in. Frank was aan het filmen, terwijl vier glunderende koppen stormram Aron op en neer bewogen. Ze telden af. Als gladiatoren renden ze op de boksbal af. Op de achtergrond keken mannen verbaasd toe en hielden vrouwen in schrik hun hand voor hun mond. Aron gaat door de boksbal heen en belandt al gauw op de grond. Kiet loopt met zijn knar tegen het apparaat aan en stoot de bal ook nog even aan, tot hij in een rotatie van schaterlach op de grond eindigt. Jirry probeert Aron weer omhoog te helpen, terwijl Arnoud zich realiseert wat we verdiend hebben. 1 punt. Zoals Frank altijd zegt. "Dit filmpje heeft alles."

Dit filmpje had ook de oorzaak van meerdere permanente verlammingen vast kunnen leggen. Maar we hadden geluk. We doken snel een taxi in. Eenmaal bij het appartement nam Aron zonder iets te zeggen een afslag naar rechts. We volgden hem en hadden al snel door dat we naar het zwembad gingen. Deze zou om 20:00 sluiten, maar de poort ging nog open. Toen we eenmaal naakt in het zwembad lagen, wees de beveiliging ons erop dat het zwembad om zes uur in de ochtend weer open ging. Het was nu vijf uur in de ochtend, helaas net te vroeg. De beste man keek nog al zuchtende netjes de andere kant op toen we eruit klommen. Hij kon er gelukkig ook om lachen. Als natte bende dropen we af.

De laatste dag in Malta gingen we zeilen. Zo kregen we alle middellandse zee eiland activiteiten wel afgetikt. Schipper Charles had een stelletje verwacht, maar kreeg zes testosteron beladen mannen met een kater. Het zeilen ging op de motor, want de zee was wat onrustig. Dit zorgde er ook voor dat vrijwel iedereen wat misselijk werd. Maar Kiet net iets meer. We voeren naar de St. Julian baai, waar we tussen de toeristische hoogbouw in het water sprongen. Met een biertje gingen we daarna naar een snorkelplekje. Na twee slokken werd Kiet nog een tikkeltje blanker tot er een emmer bij nodig was. In tijden van onrust, steun je op je vrienden. In dit geval was het een emmer kots die op mijn been steunde. Het leek goed visvoer, maar de grote vissen kwamen niet echt.

Het zeil ging nog even open, net toen het windstil was. Echt goed gezeild dus. We sloten af in de Grand Harbour van Valletta. Achter de golfbrekers op het kalme water kreeg Kiet weer wat praatjes en kleur. In de grote haven dobberden we tussen de grote oude steden van Malta. Weer terug langs de golfbrekers werd Kiet wederom groen. We gingen een licht bewolkte zonsondergang tegemoet, waarvan nu ongetwijfeld minimaal drie foto's op Instagram staan.

Na afscheid van Charles en het opfrissen in het appartement kwam iedereen nog maar moeizaam op gang. We hadden alles gegeven, zowel in- als uitwendig. We aten bij Ayu, waar ik met Sandra al op een culinaire wereldreis was geweest. Ik kon de gerechten proeven die ik nog had gemist terwijl de helft van de groep het deinen van de boot weer voelde. We hadden niet echt zeebenen, zo bleek. Voor middernacht lagen we al op bed, want dat bleek nodig. We hadden het verdiend. Malta was uitgespeeld en overwonnen, gelukkig hebben we het filmpje nog. En wie weet zien we dat geld van dat wanbedrijf ooit nog terug. Ik ga in ieder geval tickets indienen totdat ze mijn mailadres op de zwarte lijst zetten. Was het zonde? Wel nee. Ik ben er heilig van overtuigd dat dit weekend beter is geworden door het wegvallen van het festival. Juist in deze onzekere tijden, bonden we samen om voor het ultieme te gaan.