Update 3: Het kalme Zürich

Naar ons idee hadden we Liechtenstein ondertussen wel uitgespeeld, tijd voor iets nieuws. Daarom zaten we rond negen uur al in de auto richting Zürich. De route ging door een prachtig berglandschap, langs emerald groene meren. Een goede voorbode van wat ging komen. Tegen half elf waren al bij ons hotel, welke net iets buiten het centrum lag. Dit scheelde een parkeergarage voor de auto en met een treinstation letterlijk om de hoek, konden we binnen een kwartier in het centrum zijn.

Het centraal station was met zijn minstens zessendertig sporen groot te noemen en al een mooie eerste bezienswaardigheid. Zonde dat de gevel van het gebouw in de steigers stond. Meteen uit het station konden we de rivier Limmat volgen richting het oude centrum. Deze rivier eindigde in het meer van Zürich, waar we nog zeker een duik in wilden wagen. Even liepen we over een bruggetje gevuld met hangsloten voor een beter uitzicht op de kerktorens in de verte. Dit mooie uitzicht zette zich voort in de schattige straatjes van de stad.

Door de voormalige handelaarswijk kwamen we weer terug bij de Limmat. Hier was er een brede brug vlak naast het raadhuis, welke uitkeek op de drie grote kerktorens van het oude centrum. De perfecte plek voor een korte lunch! Daarna liepen we door naar de Grossmünster kerk, welke helaas nog gesloten was. Zodoende zetten we een looproute in richting het kunsthuis, een route die toevallig genoeg allerlei kleine galerijen bevatte. Vanaf het kunsthuis liepen we via een geïmproviseerde route terug richting het centrum. Op het grote plein voor het operahuis waren tientallen klapstoeltjes neergezet. Je zou zeggen dat deze bij een van de terrassen hoorden, maar ze stonden hier vrij eenzaam. De mensen die op de stoelen zaten, deden ook gewoon hun eigen ding. Wellicht waren deze pop-up terrassen aangeboden door de stad, om de mensen wat buitenruimte te gunnen tijdens de Corona maatregelen? Of wellicht staan ze er altijd wel.

Naast het operahuis begon het grote meer van Zürich (het meer welke veertig kilometer lang is). Het smaragdgroene meer was bezaaid met bootjes in allerlei formaten, van fietsboot tot zeiljacht. Hier zijn we toch maar even blijven hangen, met de beentjes bungelend boven het water. Het gaf ons naar rechts mooi uitzicht over de stad, de brug en de Grossmünster kerk. Keken we naar links, zagen we in de verte de witte toppen van de Zwitserse Alpen boven het meer uitsteken.

Met frisse energie in de benen staken we de Limmat over om een volgend gedeelte van de stad te bekijken. We kwamen via de Bahnhoff Strasse (waarschijnlijk de duurste winkelstraat ter wereld, nu verlaten omdat het zondag was) aan bij de Fraumünster kerk. Met behulp van een audiotour (deze was onderdeel van de entree) kwamen we erachter dat het summiere uiterlijk te danken was aan de reformatie. Alle kerken in Zürich hebben hieraan moeten geloven, waardoor de meeste muren enkel glad, wit gestuukt zijn. De gemetselde stenen bogen, al het houtwerk en het modern glas-in-lood in primaire en secundaire kleuren maakten echter het een en ander goed.

Na de Fraumünster konden we het water oversteken naar de Grossmünster, die nu wel open zou zijn. Even stopten we aan het begin van de brug voor een mooi uitzicht op de gevel van de kerk bestaande uit twee blokkige torens met daarop ronde pieken. Het blauwgroene water van de Limmat maakt het plaatje af. Eén van deze torens kon beklommen worden, wat we dan ook maar deden, gezien het interieur van deze kerk niet heel bijzonder was. Vanaf de top hadden we mooi zicht op het meer van Zürich, de Fraumünster en een wel heel chill uitziend terrasje.

Niet veel later ploften we neer met een biertje en flammkuchen op datzelfde terrasje. We zaten heerlijk aan de waterkant, vanaf waar we bootjes konden zien vertrekken en aanmeren. Ook zaten we naast één van de velen zwembaden aan het meer van Zürich. Deze bestaan uit diverse vlotten die in het meer drijven, waar in het midden een opening van ongeveer twintig bij vijf meter is gelaten. Hier kon iedereen een frisse duik in het meer nemen zonder last te hebben van de stroming, het bootverkeer en in dit geval ongenodigde mannen. Bij dit specifieke zwembad werden namelijk alleen maar vrouwen toegelaten. Alhoewel ze vervolgens topless lagen te zonnen middenin de stad.

Met weer wat rust in de beentjes liepen we naar de St. Pieter kerk. Deze kerk in Barokstijl werd omhooggehouden door diverse rode, marmeren pilaren. De boven en onderkant van deze pilaren was zwart en het plafond en de muren waren strak wit en versierd met behoorlijk wat ornamenten. De kerk had de grootste kerkklok ter wereld, met een diameter van maar liefst 8,7 meter. Via diverse pleintjes belandden we bij nog een kerk, die behoorlijk grijs en grauw aandeed, waarna we naar het Lindehof liepen voor nogmaals een mooi uitzicht over de stad. Dit door hoge bomen omcirkelde plein was een plateau dat op de Limmat uitkeek. Er was een groot schaakspel waar gebruik van werd gemaakt en er werden aardig wat potjes jeux de boules gespeeld.

We liepen door en staken de Sihl rivier over, om een bezoek te doen aan de St. Jakobs kerk. Deze kan ik het beste omschrijven als een houten balzaal. Er stonden namelijk geen stoelen of kerkbanken, waardoor de donker eiken vloer vooral het zicht domineerde. Met een McFlurry op zak wandelden we naar de Enge kerk. Deze was van buiten al bijzonder imposant. Van binnen was het mooie glas-in-lood goed te bewonderen, evenals het indrukwekkende plafond.

Toen we richting het water liepen, stuitten we op een park. Hier werd snel duidelijk waarom het heel de dag al zo rustig was in de stad: iedereen zat hier! Het was immers erg mooi weer die dag en iedereen zocht verkoeling aan de waterkant. Een groot grasveld in het park zat zo vol, dat de gevolgen van de pandemie waar we ons in bevinden volledig naar de achtergrond werden geplaatst. Het was nogal een schouwspel, zeker door de groep jongeren die een enorm opblaasbaar eiland het water in gooiden om daarop weg te drijven. Wij gingen even aan de waterkant pootjebaden met uitzicht op onder andere dit drijvende eiland. Sandra waagde zich aan de nattigheid door over de stenen het water in te stappen. Over de glibberige stenen bleek vrij snel, toen ze tot twee keer toe uitgleed met een natte jurk als gevolg.

Na nog even in het gras te hebben gelegen gingen we dineren bij hetzelfde tentje als die middag. Ik stond hier wat langer op mijn eten te wachten, wat me de tijd gaf om het mondkapjesbeleid van de open keuken te bewonderen. Je moet je voorstellen dat deze mannen en vrouwen tijdens dertig graden boven allerlei hete pitten hard staan te werken. Een mondkapje brengt daarbij weinig verkoeling. Daarnaast helpt het de verstaanbaarheid niet. Zodoende werd het kapje continue vastgepakt om deze naar beneden te trekken, zodat er iets naar een collega kok geroepen kon worden. Vervolgens werd mijn hamburger verder gebouwd met dezelfde handschoenen die dat kapje meermaals vastpakten. Dan maar liever wat extra aerosolen over mijn burger?

Na de maaltijd lagen we in wat relaxe ligstoelen naar de langzaam ondergaande zon te kijken. In de verte waren de Alpen nu wat beter te zien, omdat de paar wolken weggetrokken waren. Op de stoel naast ons werd een heuze Instagram fotoshoot en uitleg gegeven. De optimale hoeken en standen werden luid uitgelicht. Toen het wat frisser werd, zetten we het op een lopen naar het station voor een trein richting ons hotel.

De volgende dag werden we vrij luid gewekt door onze Nederlandse buren. Dat we dit vrij eenvoudig konden achterhalen zegt waarschijnlijk genoeg over de hoorbaarheid van hun wekritueel. Tweemaal een vrij enthousiaste “Goedemorgen!” gevolgd door een vertolking van Boten Anna (Ik heb een boot, ik heb een hele mooie splinternieuwe boot…”, welke niet bijzonder zuiver was uitgevoerd. We waren in ieder geval lekker op tijd wakker.

Die dag reden we met de auto naar Rotkreuz, waar we een kleine wandeling gingen maken. We liepen vrij vlot door de boeren graslanden met gelukkig minimaal hoogteverschil. Ik zeg gelukkig omdat het vrij snel, vrij warm werd die dag. Met weer zo’n dertig graden waren we uiteindelijk blij toen we door wat bossen liepen. Dit leidde tot een klein gebied waar ruimte was gemaakt voor een kampvuurtje. Wederom een mooie plek voor een lunch.

Weer de bossen uitkomend, werd het pad steiler terwijl we langs een vervallen boerenschuur liepen. We belandden hierna weer op een stukje asfaltweg, waar diverse wielrenners in de brandende zon omhoog aan het ploeteren waren. Na nog een stukje door wat graslanden kwamen we aan bij een kleine kapel. Naast de kapel stond een gigantische boom, waarachter het mooie uitzicht opdoemde. We keken uit op de Zugersee, met op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Zwitserse Alpen. Een mooie beloning voor het laatste bloedhete stuk de heuvel op. De terugtocht naar de auto ging via een bospad langs een kabbelend beekje, dat voor de nodige verkoeling zorgde.

Weer in het hotel namen we even een uurtje de tijd om wat te relaxen en plannen. We wilden die middag namelijk nog extra verkoeling opzoeken in het meer van Zürich. We hadden een mooi plekje gevonden en namen zo min mogelijk mee, zodat we zorgeloos konden zwemmen. Wat minder zorgeloos is het willen betalen van parkeergeld zonder munten. We hadden al aardig wat moeite met een parkeerplekje vinden, maar met alleen een pinpas kom je vervolgens niet zo ver. Briljante zet van ons. De parkeer app wilde ook niet meewerken en de benzinestations stonden niet toe dat ik wat muntgeld bij ze kon pinnen. Frustrerend om niet in staat te zijn om anderhalve euro op te hoesten. Toen we het al hadden opgegeven passeerden we per toeval een enkele, vrije parkeerplek met parkeerschijf. Dan maar wat verder lopen, die verkoeling hadden we ondertussen wel verdiend!

We waren ondertussen ook flink afgedwaald van de plek waar we origineel het water in wilden gaan. Met goed geluk vonden we een heerlijk plekje om te gaan zwemmen. Lekker dobberen in het water terwijl we in de verte weer die betoverende Zwitserse bergtoppen konden aanschouwen. Dit hadden we wel verdiend. Evenals het witbiertje dat in de tas zat en nog verrassend koud bleek. Na een tweede duik en wat opdrogen in de zon gingen we weer terug naar het hotel. Vanaf hier pakten we de trein richting het centrum van Zürich voor een avondmaal.

Met onze nieuwe semi-vega levensstijl, moesten we natuurlijk wel gegeten hebben bij het eerste vegetarische restaurant ter wereld. Het was geopend in 1890 en gesitueerd op een dakterras middenin Zürich. Het even wachten op een tafeltje buiten was het meer dan waard dankzij het mooie weer. Het eten zelf was ook zeker het wachten waard. Dit bestond uit een buffet (dat met een redelijke frequentie ontsmet werd) en een kassa bestaande uit een weegschaal, omdat er per kilo gerekend werd. Na drie keer opscheppen waren de magen wel vol.

Toen liepen we nog even het centrum in om de avond langzaam over de stad te zien trekken. We gingen zitten aan het water, waar aan de overkant een ouder stel met kinderen een avondduik in het water ging maken. Dapper vonden wij, gezien de vrij sterke stroming die er duidelijk zichtbaar stond. Niet duidelijk genoeg kennelijk, want de vrouw dreef binnen no time weg. Eerst leek dit nog de bedoeling, maar toen er toch lichte paniek ontstond en haar man zich vast probeerde te houden aan een boei werd hun faal toch wel pijnlijk duidelijk. Gelukkig voor ze was er een platform niet ver van waar ze te water gingen. Niets aan de hand, maar een leuk schouwspel was het wel. Voornamelijk hoe ze op dat volgende platform een overduidelijk romantisch ingezette date verstoorden. Om het vervolgens nogmaals te doen, toen bleek dat ook loodrecht op de stroming zwemmen leidde tot afdrijven.

Op onze terugtocht naar het treinstation verbaasden we ons nog voor een laatste keer van mooie straatjes en gezellige terrasjes. We hadden nog wat tijd, dus liepen door de stationshallen naar het Zwitsers museum. De gedimde verlichting die op het gebouw (het was nagenoeg een kasteel te noemen, maar ik tel hem even niet mee) gericht stond, gaf in de avondschemer een spookachtige indruk. Dit was duidelijk nog iets voor een volgend bezoek aan Zürich. Voor nu terug naar het hotel en morgen door naar de volgende stad!