Update 4: Watervallen en wouden

Zo, weg uit het papiermuur hotel van Zürich. De laatste ochtend was het niet een vertolking van Boten Anna, maar de vibrerende telefoon van de buren die ons wekte. Vind ik toch ook een tikkeltje extreem op zijn eigen manier. Zodoende zaten we weer rap in de auto op weg naar de Rhein watervallen. In het noorden van Zwitserland liggen deze immense watervallen van maar liefst honderdvijftig meter breed. Daarmee zijn ze de grootste van Europa qua breedte, maar ook qua debiet.

We parkeerden de auto in de buurt van kasteel Laufen, maar daar moesten we wel nog even naartoe laufen. Via de binnenplaats van het kasteel konden we een uniek zicht op de watervallen krijgen. We stonden er eigenlijk vrijwel letterlijk bovenop. De gigantische, kolkende massa maakte een lawaai van jewelste terwijl het continu naar beneden stortte. Aan de overkant, honderdvijftig meter verderop, stond een klein huisje met een waterrad. Precies hier tussenin torende twee grote rotsen boven het schuimende water uit. Op één van deze rotsen was ook een platform waarvan de watervallen bekeken konden worden, dit was enkel bereikbaar met een (uiteraard vrij prijzig, zo bleek later) boottochtje. De tweede rots had een flinke opening in het midden, die je af deed vragen hoe deze er nog stond met al dat geweld om zich heen.

Met de anderhalve meter afstand werd bovenop de rots bijzonder weinig rekening gehouden (niet dat dit echt mogelijk was), maar waar wij stonden net zo min. We zijn toch op vakantie met z’n allen he. De route ging vanaf het kasteel naar beneden tot een plateau wat zo dicht bij de waterval zat, dat we flink nat werden. Helemaal beneden besloten we een bootje naar de overkant te pakken. Vanaf de andere kant van het water, hadden we juist weer een mooi overzicht op het geheel. Hoe de waterval door rotsen in twee delen werd opgedeeld, met rechts ervan op een heuvel het kasteel.

Langs het water liepen we richting het huisje met het waterrad. Vanaf dit punt, onder de bomen, hadden we erg mooi zicht op de twee rotsen en de vlakke stukken rivier vlak voor de stortvloed. Hier was ook wat meer kleur te zien dankzij het relatief stilstaande water, even niet alleen wit schuim in het zicht. Kort daarna hadden we het witte schuim vol in onze snufferd, toen we een boottochtje vlak naast de watervallen ondernamen. Dit gaf wéér een ander uitzicht. Toen het bootje tot slot op volle snelheid tegen de stroming in voer, werden onze zonnebrillen en mondkapjes in ieder geval goed nat.

Op terugweg naar de auto stopten we nog even bij het kasteel. Binnen was nog een kleine tentoonstelling met vooral erg mooie schilderijen van de watervallen uit allerlei tijden. Terug bij de auto zetten we een rit in van een kleine anderhalf uur richting het zwarte woud. Bij de grensovergang van Duitsland werden we nog even stilgezet. Ze waren vooral benieuwd waar we allemaal geweest waren, wat gelukkig niks bijzonders was.

Ons hotel had een biergarten en restaurant, ideaal leek dit ons. Het was redelijk vroeg in de avond, maar we gingen wel alvast in de tuin zitten om even te relaxen. Van tevoren hadden we bedacht dat dit hotel om deze reden ideaal zou zijn, zeker na een stuk reizen. We zaten naast een zacht kabbelend beekje toen de eigenaar ons kwam vertellen dat het restaurant vandaag dicht was (het was dinsdag). Daar ging ons plannetje. Hij kon ons wel iets aanraden wat in de straat zat. Het was die dag weer bijzonder zonnig, dus de wandeltocht naar het Sonne Haus werd al gauw warm. Al helemaal toen we halverwege weer terug konden lopen, omdat we vergeten waren geld mee te nemen.

Bij het restaurant zat nog geen kip, maar ze zaten wel vol met reserveringen. Omdat we zo vroeg waren (half zes) konden we echter wel een tafeltje krijgen tot maximaal half acht. Dikke prima, zolang we maar niet verder hoeven te zoeken. De prijzen van de menukaart waren echt een verademing na het dure Zwitserland. Des te meer reden om goed uit te pakken. Zwaardvis en rund/kalf steak dan maar. Formidabel bleek uiteindelijk de enige juiste omschrijving. Het toetje bestond uit drie kleine gerechtjes, allemaal met Schwarzwälder kersen erin verwerkt. Ook geen slechte keuze. Met volle maagjes liepen we terug langs diverse wijnranken, om de avond daarna nog uit te zitten op ons balkon. Even nabuiken met een ondergaand zonnetje op de achtergrond.

De volgende ochtend werden we een keer niet gewekt door onze buren, maar slechts door het stromende beekje onder ons hotelraam. Het ontbijt was behoorlijk uitgebreid en lekker, niet slecht om hier nog twee dagen te zitten. Gezien het skigebied in Liechtenstein in zo’n mooie wandeling had geresulteerd, gingen we hier in Duitsland naar Feldberg. Eenmaal daar besloten we naar boven te wandelen in plaats van de skilift te pakken, waar overigens een flinke rij voor stond. Het weer was meer dan prima voor de klim, zonnig maar toch niet te warm. Verderop kwamen we bij het hoogste punt van het zwarte woud op duizendvierhonderddrieënnegentig kilometer. Het uitzicht verbleekte helaas bij dat van Liechtenstein, wellicht nog meer door de hoeveelheid mensen om ons heen. In plaats van dus weer dezelfde route naar beneden te pakken, sloegen we een zijpad.

Al gauw liepen we langs bloemenvelden, stromend water en door bossen. Hier waren overduidelijk minder toeristen, waardoor het lekker door liep. We eindigden bij een heerlijk rustig meer, waar we konden pootjebaden en opladen. We hadden namelijk nogal een klim voor de boeg om weer terug bij de auto te komen. Na een goede work-out reden we door naar Freiburg, de hoofdstad van de deelstaat.

Bij aankomst viel één van de oude stadstorens al snel op, het deed meteen aan als een mooie stad. Na kort wat kleding te hebben gekocht, was het tijd voor een broodje bratwürst op het Fraumünster plein. Van binnen voelde de Fraumünster kerk Middeleeuws aan, zeer donker maar wel erg mooi dankzij de gedetailleerde glas-in-lood ramen. Ook de diverse orgels vielen op, in het bijzonder degene waarvan de pijpen diagonaal in de muur verwerkt waren.

In de middag liepen we nog een flink rondje door de stad. De route ging langs diverse mini (van zo’n dertig centimeter breed) grachten, waar water doorheen stroomde. Kinderen speelden hier met houten bootjes die ze aan een touwtje vooruit trokken. Na een kort bezoek aan nog een oude stadspoort ploften we neer op het centrale Fraumünster plein voor een schnitzel met overheerlijke aardappeltjes. Natuurlijk vergezeld door een groot glas Paulaner. Met nog een ijsje in de maag hadden we nog een kort ritje naar het hotel, waar we nog even van het zonnetje konden genieten vanaf ons balkon.

Na wederom een top ontbijt sprongen we de dag erna in de auto naar Triberg. Via veel slingerende bergweggetjes belandden we bij de entree van de watervallen van Triberg. Dit zijn de hoogste van Duitsland, maar ze vielen behoorlijk tegen. Niet alleen verbleekte de hoeveelheid naar beneden komend water bij dat van de Rhein watervallen. Tegelijkertijd was het daar namelijk net zo toeristisch per vierkante meter. Het stadje Triberg bood ook niet zoveel bijzonders, de katholieke kerk leek bijvoorbeeld meer op een mager ontmoetingscentrum. Wel bleken we bij terugkomst onopgemerkt “gratis” geparkeerd te hebben, dat nam niemand ons nog af…

Vanaf Triberg reden we over dezelfde bergweggetjes terug naar een plek om wat te winkelen. Om nog van het heerlijke zonnetje te kunnen genieten (het was weer achtentwintig graden), sloten we de middag af bij een zwembad vlakbij ons hotel. Liggend op een grasheuvel met een ijskoude Paulaner had ik verder weinig te klagen. In de avond konden we dit keer wel eten bij ons hotel, wat wel in de smaak viel. Een goede cordon bleu met een flesje rosé om deze zomerse dag af te sluiten. Tegelijkertijd konden we nog een stop plannen voor de volgende dag. Qua milieuzones bleek Straatsburg wat lastig, maar iets noordelijker leek Metz een goede optie. De foto’s op Google zagen er in ieder geval veelbelovend uit.