Geen Malta, maar Texel

2020 is ongetwijfeld het jaar der teleurstellingen. Menig vakantie ging niet door, maar toch zagen wij hoop voor een duikvakantie tijdens deze pandemie. Ik heb namelijk sinds juni mijn duikbrevet en Sandra nu al drie jaar. Na wat relatief koude duiken in onze Hollandse wateren, werd het tijd voor iets tropisch. Malta leek ons hiervoor een uitstekende bestemming. Natuurlijk hadden we het geboekt met alle mogelijke Corona garanties, wat goed uit bleek te komen.

Ik stond de dag voordat we zouden vertrekken al met één been in het vliegtuig. Enthousiast vertelde ik mijn collega’s over onze plannen en Sandra stuurde mij foto’s van hoe ze haar koffer aan het inpakken was. Wekenlang gingen we er eigenlijk vanuit dat het niet ging lukken, uit angst voor strengere maatregelen. Maar zo één dag van tevoren had ik al die angst volledig van me afgegooid. Voorbarig, zo bleek. Een kwartier voordat ik klaar was met werken, belde de reisorganisatie dat het reisadvies voor Malta per middernacht op code oranje zou gaan. Dit wisten ze aan de hand van inside informatie. Dus niet vliegen niet. Sandra dacht dat ik een grapje maakte toen ik haar vervolgens belde met het slechte nieuws. Helaas was ik voor de verandering eens bloedserieus. Om ons te troosten hadden we gepland om een terrasje te pakken die avond, maar zelfs dat plan viel letterlijk in het water na een code oranje voor de storm die over kwam razen. Soms zit het niet mee. Onze laatste hoop was gevestigd op Stella, Sandra’s tante, waar we gelukkig meer dan welkom waren voor een lang weekend Texel.

De volgende ochtend bleek dat Nederland Malta op code oranje had gezet, waar mij de dag ervoor verteld was dat het andersom zou zijn. Onder de streep gingen we dus echt niet naar Malta. Bij het reisbureau besproken we nog even onze opties (Herfstvakantie dan maar? Helaas is Malta op het moment van schrijven, december, nog steeds oranje.), om daarna in de auto te stappen naar Texel. Het was toen in ons mooie Breda ongeveer 35 graden en dat voelden we tijdens de rit van tweeënhalf uur zonder airco. Op de boot naar Texel (waar de vakantie begint) konden we gelukkig even uitwaaien. Hoewel we de auto eigenlijk niet uit mochten i.v.m. de Coronamaatregelen, maar we moesten gewoon heel erg naar het toilet.

Op de camping voelde de zinderende hitte zeker tien graden minder warm. Sandra’s oom Wim was bij de caravan om ons te ontvangen. Ook hij was deze heuse hittegolf aan het uitzitten op Texel. Na wat bijpraten pakten Sandra en ik een douche en deden we boodschappen. We deden al een borreltje voordat Stella terug zou komen van het strand voor het eten. Daarna kon ik mijn kookkunsten tonen in het bloedhete, compacte keukentje van de caravan van Stella. Zweten voor je eten. Ons bed in de voortent was al volledig opgedekt, wat wil je nog meer als warm welkom.

Na een ontbijtje ging Stella Texel-thuiswerken en namen we afscheid van Wim omdat hij in het begin van de middag weer naar huis zou gaan. Sandra en ik zetten een wandeling door de duinen in. Bij een bunker uit de Tweede Wereld Oorlog kwamen we even bij van de hitte. Misschien was het toch niet zo’n goede ochtend voor een duinwandeling. Vanaf de bunker konden we precies de zee zien, alsof die Duitsers er over nagedacht hadden. Verder kwamen we wat Texels rund tegen en een waterplas die vol zat met vogels die verkoeling zochten. Zo gingen wij ook maar verkoeling zoeken in de supermarkt om een lunch bij elkaar te sprokkelen.

Na de lunch hebben we nog even bij de caravan zitten relaxen tot Stella klaar was met werken. Daarna zijn we naar het strand gegaan om af te koelen in de zee. Tussen het afkoelen door deden Sandra en ik een potje Qwixx om de tijd te verdrijven tot het tijd was voor avondeten. Dit vonden wij, samen met Stella, bij de lokale strandtent Paal 9 met een paar lekkere hamburgers.

De volgende dag zochten we online naar iets om te doen. Helaas was alles al volgeboekt met dank aan het hoogseizoen en de Corona maatregelen dus gingen we maar voor een wandeling. De temperatuur was die dag een stuk behaaglijker gelukkig. We reden met de auto naar Cocksdorp om vanaf daar langs de dijk richting de befaamde vuurtoren van Texel te wandelen. Aangekomen bij het strand was het even goed uitwaaien en uitkijken naar de volgende eilanden van de Nederlandse TVTAS. Na een lunch bij het lokale strandpaviljoen wandelden we terug door de duinen richting de auto. Voor het avondeten heb ik een gele curry in elkaar geflanst in het toen net iets minder hete keukentje van de caravan.

Om onze mobiliteit op het eiland wat te verbeteren, huurden we de volgende ochtend een tandemfiets. Het zag er waarschijnlijk net zo slecht uit als dat het klinkt. Na het ontbijt gingen we met z’n drieën richting het strand voor een golf surf les. Met wetsuits aan renden we als dolle honden de zee in voor een stukje bodysurfen zonder plank. Zo leerden we golven al een beetje aanvoelen. Op zich ging het ons allemaal aardig goed af, we hebben in ieder geval op de plank kunnen staan tijdens een golf! Ik kon zelf een beetje terugvallen op de les die ik bijna vier jaar geleden in Mexico heb gehad. Hoewel ik aan het einde van deze les in Hollandse wateren waarschijnlijk weer op hetzelfde niveau ben geëindigd als toen.

Toen we wat verder de zee op gingen, viel ons een grijze dobber op die ons aan het bewonderen was. Het bleek een grijze zeehond te zijn die ons toelachte. Of uitlachte? Steeds toen hij verdwenen leek, popte hij een paar seconden later weer op met dezelfde nieuwsgierige blik. Heel tof om zo dichtbij hem (of haar) te kunnen komen. Na de les lagen we nog even op het strand om bij te komen tot we ons klaar gingen maken voor onze eerste (en enige) festival ervaring van 2020!

Te tandem reden Sandra en ik naar Paal 17, waar Het Strand van 2020 plaatsvond. Normaal een doodnormaal strandpaviljoen, nu elke avond een heus (zit)festival. Bij binnenkomst was er wat gedoe met onze kaartjes. De begintijd stond niet helemaal duidelijk op de website, maar wel op de ticket en dat bleek ongeveer gelijk te zijn aan onze surfles. Afijn, na wat mailverkeer de avond ervoor werd ons verzekerd dat we gewoon een showtje later konden pakken zonder nieuwe ticket… Dit bracht uiteindelijk zelfs alleen maar extra’s. In dit geval een extra drankje en een betere tafel.

Deze hele bedoening was behoorlijk prijzig, maar je kreeg er ook wel wat voor terug. Twee glazen prosecco, een flesje bubbels, een fles sprankelend water en een zeer luxe tapasplank. Daarmee konden we het de komende drie uur wel uithouden. Het voorprogramma was erg tof, chille muziek terwijl de zon langzaamaan onder begon te gaan. Na het voorprogramma kwam Sam Feldt zijn hitjesmachine aanzwengelen, toch wel met een tikkeltje hardere muziek dan je van hem gewend zou zijn. Maar zoals hij al zei: “Dit is voor mij het tweede optreden van dit jaar en waarschijnlijk ook de laatste…” Hij nam het er dus van.

Ondanks dat iedereen verplicht moest blijven zitten, was de sfeer die avond erg leuk. Hoe iedereen met het zitten om ging, was misschien nog wel het meest vermakelijk. Aan een tafeltje mochten maximaal vier mensen plaatsnemen en een groepje jongeren had dit gemaximaliseerd. Ze waren met z’n twaalven, hadden drie tafels en konden het niet weerstaan om bij elkaar te gaan buurten. Het was net een soort mislukte paringsdans zoals de beveiliging steeds een stap hun richting op moest zetten met een wijzende vinger, waarna ze weer in het gareel sprongen. Overigens zou deze groep nooit van het terrein worden verwijderd, gezien ze simpelweg té winstgevend waren. In die drie uur had één tafel twee flessen champagne, twee flessen rosé en drie flessen rosé Moët (inclusief foute serveerschaal met sterretjes) weggewerkt. Schrikbarend als je de prijzen zag, laat staan als je dat vergeleek met inkoopprijzen. Plots kwamen alle beveiligers bijeen en liepen ze haastig een rondje langs alle tafels. Ook de serveersters hielpen hieraan mee en iedereen werd extra nadrukkelijk gevraagd om te blijven zitten. Heel de avond had het feestende publiek niet zo stevig op z’n stoel gezeten als nu, er heerste bijna een soort van rust. Waarna plots twee hesje met handhaving daarop tevoorschijn kwamen. Dit verklaarde meteen de lichte paniek bij de beveiligers. Na een kort rondje en een klein onderonsje met de manager was alles in orde.

Twee vuurpijlen later was het feestje weer voorbij. In Corona tijd was dit zeker de moeite waard, met dit ernstige, uitzichtloze gebrek aan festivals. Te tandem door het pikkedonker reden we weer over het eiland terug naar de caravan, extreem blij dat de verlichting van de fiets werkte. Vier elektrische fietsen reden voor ons uit, wat hielp met inschatten hoe de weg verder liep. Naast die fietsen zagen we namelijk helemaal noppes. Bij de caravan schonken we nog een whisky in met Stella (die er weer aan herinnerd werd dat rokerige whisky niet haar smaak is, zelfs niet licht rokerig) om te vertellen wat we weer allemaal hadden meegemaakt.

De laatste ochtend met Stella besloot ze een luxe ontbijt voor ons weg te schotelen. Heerlijk! Na nog een bezoekje aan het strand vertrokken we te tandem naar de Koog. Bij sportcafé de Kuip werden de biertjes precies op tijd geserveerd voor de start van de Formule 1 race. Dit werd nog aangevuld met een lekker bittergarnituurtje. Te tandem reden we na de race door naar Paal 17, waar we de avond daarvoor ons zitfestival hadden. Sunnery James & Ryan Marciano waren nu aan het draaien en met een ijsje konden we vanaf het strand nog wat meekrijgen van de muziek.

Voor het avondeten gingen we weer naar Paal 9, vlakbij de camping. Voordat de zeebaars en Texels lamspies werden geserveerd rende Sandra nog even naar de parkeerplaats om afscheid te nemen van Stella. Terwijl ik het eten mocht bewaken. Stella wilde namelijk de op één na laatst boot naar het vaste land halen dus moest snel door. Na het eten overwogen we nog een drankje of een toetje, terwijl we uitkeken op de zee waarboven donkere wolken onze kant op kwamen rollen. Misschien was het toch het meest verstandig om snel op de tandem te hoppen.

De zwarte lucht die nu ook boven ons ontstond, zagen we als hét teken om weg te karren. Binnen tien minuten werden we langzaam maar zeker omringd door regenwolken, terwijl we als een malle aan het trappen waren door de duinen. De eerste druppels begonnen toen we de oprit van het boeren campingterrein opreden. Voordat het erg werd, waren we binnen om te schuilen bij kaarslicht. In een uurtje is er toen ruim twintig millimeter regen naar beneden komen zetten onder begeleiding van wat onweer. Precies op tijd op de fiets gestapt dus.

Afscheid van onze trouwe tandem namen we de volgende ochtend. Na een ontbijtje brachten we nog een bezoek aan Ecomare (de zeehonden en vogel opvang op Texel). De enige attractie die nog te boeken was deze week. De bruinvissen, gewone en grijze zeehonden begroetten ons bijzonder vrolijk. Vooral de kleine Skyp, die ons aan bleef kijken terwijl hij enthousiast rondjes om zijn as draaide. Op onze weg naar buiten maakten we nog mee dat de bruinvissen gevoerd werden en daarmee zat deze korte vakantie er weer op.

Helaas geen Malta, die duikvakantie houden we nog te goed. Desalniettemin was het heerlijk om ons zo welkom te voelen op Texel!