Update 1: Singapore deel 1

Wat vliegt de tijd. Onze huwelijksreis lijkt niet eens zo lang geleden, maar we zijn ondertussen toch alweer een jaar verder. Er is eigenlijk best veel gebeurd ondertussen. Hoogtepunten gevolgd door dieptepunten. Een nieuwe functie op het werk voor mij, met een spannende weg er naar toe. De tuin is af, binnen in het nieuwe huis is alles aan kant en het burgerlijke leven wordt omarmd. Omdat er op deze leeftijd ook eigenlijk geen andere keuze is dan dat. Ook qua reizen hebben we (en nog meer ik) niet stilgezeten. Skiën in Frankrijk met de vrouwen, daarna in Königsleiten met de mannen, een lang weekend Parijs met Sven en Milou, gevolgd door een whisky pelgrimstocht met Roy in Schotland, met niet veel later een festival weekend in Turijn met de lads. Alles voor herhaling vatbaar. Bovenstaande staat overigens niet uitgeschreven, maar dat betekent niet dat ik elke minuut ervan niet koester.

Met Sandra had ik slechts zes dagen na ons eerste trouwjubileum een avondvlucht naar Singapore. Dat jubileum hadden we overigens ook goed gevierd. In Hotel Jakarta midden in ‘t IJ in Amsterdam en fancy in pak en jurk (niet de trouwjurk trouwens) uit eten. De bruidstaart smaakte na een jaar in de vriezer ook nog fantastisch en we hebben onszelf verder heerlijk in de watten gelegd. Dat was vorige week. Nu op weg naar verre oorden voor weer een prachtvakantie. Onder weg naar Raja Ampat in Indonesië planden we stops in Singapore, Melakka, Kuala Lumpur en op de terugweg nog een nachtje Jakarta. Raja Ampat, een duik walhalla in een door de jungle bedekt resort met een hutje aan het water.

Maar eerst Singapore en de lange reis daar naartoe. We hadden een overstap in Xiamen, China, waar het maar liefst vierendertig graden was. Vijf graden daarvan aan Nederland doneren was op dit moment geen slecht idee geweest. De overstap was bijzonder. Men was bij security panisch voor aanstekers, het werd maar liefst vier keer gevraagd. Al mijn elektronica werd na de eerste scan uit mijn tas gehaald. Dat was ook nogal wat, drie duiklampen, een camera, een duikcamera, twee duikcomputers en de zak met alle bijbehorende kabels en adapters. De hard metalen ademautomaat adapterd werden ook vol verbazing uit de groene rugzak getild. We waren toch blij dat de acht slangen van de ademautomaten in de backpack pasten. Die waren mee met de ruimbagage. Mijn felle duiklamp werd nog met een pijnzend gezicht opgetild. Tot twee keer toe, dus ik liet maar even via de aanknop zien dat het een lamp was. Na de tijdelijke verblinding van zowel mijzelf als mevrouw security, was deze mevrouw wel klaar met mijn tas. If it doesn’t feel right, shine it bright.

De piano op Xiamen airport trok mijn aandacht. Een meisje speelde er het liedje uit de Disney film Ariël. Ik nam het over met wat riedeltjes uit mijn roestige repertoire. Toen ik ontwaakte uit mijn pingel zen, zag ik dat een klein Chinees jochie mij al een aantal minuten aan het aanstaren was. Zijn vader klapte, terwijl ik enigszins blozend het podium naast de koffieshop verliet. In Singapore schoten we door de douane en vervolgens de metro in. Tijdens de overstap liepen we uit de verkeerde kant van het voertuig. We huppelden terug en met oog op de prijs sprong ik met een vaart de volgende metro in. Ik landde. De piep van de deuren zwakte weg en ik merkte dat ik iets miste. Mijn vrouw.

Die stond aan de andere kant van de schuifdeur en haar mond bewoog maar er was geen geluid. Ze bedoelde vast dat we elkaar wel zagen op het eindstation. Dat gingen we natuurlijk niet doen. Na drie minuten wachten, waren we weer herenigd bij de volgende halte. De enige die we deze vakantie van elkaar zouden hebben. De luchtvochtigheid was natuurlijk weer hoog hier in het mooie Azië. Na een kort wandeltochtje voelden we ons smeriger dan ooit te voren. Gelukkig stond de airco in de prima hotelkamer al aan. Snel douchen en slapen, want het was hier ondertussen al middernacht. Ideaal om meteen in het ritme te komen.

Bij het idee van Singapore snakte ik naar een herkenningspunt. De Sultan Moskee en de wandelstraat ernaartoe was om de hoek. Eind 2013 ben ik hier twee weken verbleven met mijn ondertussen maten voor het leven van het Solar Team Eindhoven. De expo waar we toen Stella hadden gestald, waren Sandra en ik die avond daarvoor al gepasseerd. In dit specifieke straatje waar we nu stonden, zat een ruime decennium geleden de Sleepy Kiwi. Een hostel waarvan wij de naam nimmer nooit zullen vergeten. In 2024 bestond het niet meer. Geen drakenfruit ontbijtjes in deze straat. Fuck, dat is elf jaar geleden. Een derde van mijn leven! Ik word oud.

Traditioneel aan 2013 hadden we een karig 7/11 ontbijt. We liepen door naar Little India om daar lekker rond te gaan wandelen. Brede groentenmarkten en de geur van specerijen waren op elke hoek te vinden. De huizen hadden een koloniale stijl met vaak erg felle kleuren. De Sri Veeramakaliamman tempel was de eerste stop. Wierrook, belletjes aan de deuren en de mogelijkheid om offers te kopen was het begin. Na een Hindoe tempel toegewijd aan Ganesh en haar moeder volgt natuurlijk luttele minuten later een moskee. Tot aan het toepasselijk genaamde Mustafa 24/7 centrum. Een enorme megamarkt (overtreffende trap supermarkt) met smalle gangetje, meerdere verdiepingen en alles te koop dat je kan bedenken. Zelfs een rolstoel als je maat zijn enkel heeft verzwikt.

We sloten Little India af met een nog een paar tempels. De Hindoestische tempel Sri Srinivasa Perumal, een tempel met een Chinees uiterlijk en een Boeddhistische met een hoog Boeddha beeld in het midden. Vanaf hier doken de we metro in. Ik via de creditcard en Sandra nu wel met een Singapore pas. Een stuk prijziger, maar als toerist word je nu eenmaal genaaid. We stapten uit in Chinatown en belandden al snel in een groot winkelcentrum. De kerstlampjes aan de balustrades en smalle winkeltjes met Chinese teksten voelden al snel Chinees aan. De vele reisbureaus boden vakanties aan naar het verre Europa. Denk aan Italië, Frankrijk en Nederland in twaalf dagen of het Noorderlicht zien met een plaatje van de kerstman erop. Sandra ging voor een voetreflex behandeling terwijl ik foto’s uitzocht en wat tekstjes tikte.

We hadden trek gekregen, dus zochten we een zogenaamd Hawker centrum op. Denk aan een foodcourt met alleen maar lokale lekkernijen. Een stukje Singaporees cultureel erfgoed en het was in elke hoek van het land te vinden. Een van deze standjes had van 2018-2020 zelfs een Michelin ster weten te behouden. Helaas niks vegetarisch op de kaart, dus we zochten verder. Vega loempia’s met een bordjes noodles werden de ruime bodem voor de rest van de dag die we gingen leggen. De saus was mij niet pittig genoeg, maar werd wel in een los bakje geserveerd omdat we toeristen waren.

Langs koloniale huisjes vonden we een weg naar de Boeddha Tooth Relic Tempel. Deze was van de buitenkant al imposant met een hoge rode gevel en van binnen was deze rijk versierd met goudkleur waar je ook keek. Vele nisjes met kleine Boeddha beeldjes vulden de wanden. Achter de drie gouden beelden in het achterste gedeelte van de hal hing een indrukwekkend doek waarop gouden draken waren afgebeeld. Via de achterkant van de tempel stonden we plots op het plein waarop we uitkeken tijdens onze lunch. Maar waar was die tand dan?

Terug naar binnen en naar de lift naar de vierde verdieping. Hier moesten de schoenen uit en camera’s weg. Achter een glazen wand stond een solide gouden stoepa van vierhonderdtwintig kilo goud. In deze prachtige stoepa zat een klein glazen luikje waarachter de tand van Boeddha himself schuil ging. Zeggen ze in ieder geval. Uitgesneden weergaves van krokodillen sierden de rest van de kleine hal achter glas. Toch goed dat we nog even naar boven waren gegaan. Tussen de wolkenkrabbers door liepen we daarna richting Marina Bay. We waren voor de looproute verkeerd gegaan en hadden daardoor wat tempels gemist. De behoefte om even te zitten met een drankje was echter groter dan die naar tempels.

Vanaf de Boat Quay hadden uitzicht op veel van de wolkenkrabbers, inclusief het iconische Marina Bay Sands. Het miljarden kostende hotel dat bestaat uit een surfplank op drie grote gewokkelde pijlers. Met wat mocktails genoten we van dit uitzicht, terwijl we de gebouwen aan de overkant van het water probeerden te identificeren. Vroeger was dit een haventje waar de kooplui en visserbootjes aanmeerden. De trappen en aanmeerpunten waren er nog steeds, echter onbereikbaar gemaakt door de vele eet- en drinkzaken.

Met frisse moed in de beentjes liepen we naar Raffles hotel. Onderweg zagen we het politiestation in de verte liggen. Het witte huis van zes verdiepingen had raamluiken die in allerlei felle kleuren waren geverfd. Bij het Raffles hotel namen we een kiekje van de ivoren voorkant van het gebouw en gingen weer door. Het hotel, net als zoveel gebouwen hier, is vernoemd naar de Brit die een deal sloot met de toemalige Sultan en daarmee Singapore inlijfde in het Britse rijk. Dat was overigens de eerste en enige keer dat hij hier aan land kwam. Langs het stadshuis en de kathedraal liepen we onwetend over een deel van het Formule 1 circuit. Toch maar eens goed opletten tijdens de aankomende race in september.

Het hoger gerechtshof had een oude en een nieuwe versie. Van een ouderwetse dome naar een soort ufo schijf. Hier tegenover was een klein stadion opgebouwd voor het 59 jarig bestaan van het land. We liepen door naar de Merlion fontein. De iconische waterspuiter had een leeuwenkop (Singapore, Singapura, ookwel leeuw) en het lichaam van een vis (Mermaid, iets met het zee-ige bestaan van het land). Vanaf hier was er een uitmuntend uitzicht over de grote baai. Toeristenbootjes kwamen af en aan en toeristen waren er ook zat om ons heen. De groep roze petjes Chinesen zal ons bijblijven. Al was het maar om het geluid dat ze maakten, of de groepsfoto die om de 20 meter gemaakt werd met bijpassend gekakel.

In een wat rustigere uithoek gingen we zitten voor een ijsje en een koekje. Een flesje Mountain Dew poseerde naast het Marina Bay Sands. Een omage foto aan degene die mijn vader die ochtend had verstuurd. Mijn ouders zaten nu midden in de natuur van het midwesten van Amerika. Via de Helix brug liepen we naar het Sands. We zagen weer een stukje race circuit inclusief tribunes. Door het dure winkelcentrum gingen we naar de ingang van het observatiedek. Deze zat natuurlijk al vol voor nu, dus we besloten om vlak voor zonsondergang naar de Gardens by the Bay te gaan.

Hier aangekomen hadden we nog net uitzicht op de superbomen in het laatste daglicht. Bij de bomen aangekomen zochten we een plekje op de grond om te gaan genieten van de lichtshow. Onder begeleiding van diverse soorten muziek gingen de kleuren alle kanten op. Onze kant van de supertree had even een defectje, maar na een tijdje deden alle ledjes mee. Na de show ging er wat rook de lucht in en schenen daarna vele lasers hun licht om het noorderlicht na te bootsen. Erg gaaf bedacht. Het was ondertussen al kwart over acht, dus tijd voor diner.

We liepen door naar Satay by the Bay, een klein hawker centrum aan de buitenkant van het park. We hadden een paddestoelen noodle soep en paddestoel dumpling in een lekker pittige schezuan saus. Wat verderop lag een dam die het water van de zee temt voor de baai. Hier liepen we een stukje over de dam en naar een klein parkje twee verdiepingen hoger. Dit gaf een mooi uitzicht over de baai en de ontelbare lichtjes van de vele wolkenkrabbers van Singapore. De overdag soms saaie flats waren nu omgetoverd tot spektakels. Vanaf hier liepen we door het park weer terug om de metro naar het hotel te pakken. Het was een lange en vermoeiende dag. Met nog wat kleine jetlag vielen we voldaan in slaap. En dit was nog maar het begin!