Update 2: Singapore deel 2

Voor de tweede ochtend op rij werden we wakker in Singapore. Het in slaap komen ging bij ons allebei wat lastig, maar niet geheel vreemd met een biologische klok die het zes uur vroeger vindt. Mijn Solar Team maten hadden de avond daarvoor vrijwel unaniem vastgesteld waar we de mee goreng pattaya altijd aten. Ik kwam er zelf niet helemaal uit, maar dit tentje tegenover de moskee in Kampong Glam moest het zijn. Het gerecht stond inderdaad op de menukaart, maar pas vanaf vier uur in de middag. We hadden nog de tijd gelukkig.

Bij een bakkertje haalden we wat deeg hapjes gevuld met curry als ontbijt, om vervolgens de metro te pakken naar de botanische tuin. Even weg van het stadse en op naar het groen. Iets dat Singapore sowieso goed doet: veel groen in de stad. Deze tuin bleek ook weer gratis en we liepen al snel tussen giganten van bomen die zich bijna konden meten aan de wolkenkrabbers van het centum. In de evolutietuin liepen we door de verschillende fases van de flora op aarde. Van lavastenen naar planten waar miljoenen jaren geleden t-rexen doorheen stampten. Via meertjes, mooie bloemen, langs hoge kale stammen met helemaal boven op een bolletje takken en bladeren en uiteindelijk door het regenwoud kwamen we bij de Nationale Orchideeën tuin.

Mijn collega’s kennen mij als de orchideeën fluisteraar. Ik heb in mijn kantoor namelijk drie grote planten staan die eigenlijk vrijwel continu in bloem staan. Het begon zelfs met een enkele plant, die zich wist te vermenigvuldigen. Een bezoek aan deze orchideeën tuin was voor mij dus een must. En Sandra mocht mee. Het bezoek begon meer als een grap, maar het werd nog een serieus amusante stop. De meeste orchideeën hier hadden andere bladeren dan degene die in onze kamertemperatuur van Nederland bloeien. Aan felle kleuren was ook geen gebrek natuurlijk, van paars, naar geel, tot maagdelijk wit. De bloemen zelf hadden ook telkens aan andere structuur, het bleef fascineren.

Bij een mooie verzameling bloemen was er een varaan van zo’n meter lang die even besloot over te steken. Vervolgens gingen we een kas in die geheel gekoeld werd door een flinke airco. Hier waren er orchideeën uit allerlei landen. “Mijn” orchideeën stonden hier ook tussen. Met hetzelfde blad en bloem als thuis. Ook waren er meerdere soort vleesetende planten, die ik uit wilde dagen door mijn vinger erin te steken. Helaas mocht dat niet van Sandra.

Na de kas gingen we naar de VIP orchideeën. Allerlei wereldwijde politici die een bezoek aan de tuin hadden gepleegd, hadden hier een eigen kruising van soorten gekregen. Mark Rutte stond vrij vooraan en ook Biden en Trump waren snel gevonden. Op onze terugweg kwamen we nog een zijpad met een kleurenzee van jewelste tegen. Elke denkbare kleur leek wel aanwezig te zijn. Een mooi vogeltje met een spitse snavel vloog er van bloem naar bloem. Zoals hij aan het voederen was, kregen wij ook trek. Het restaurant aan het begin van de gember tuin was wat duur en westers. Met een koekje op, trokken we dus door rest van de tuin.

Langs het Zwanenmeer de metro in naar het Newton Food Center. Weer een hawker plek met lokaal eten. Ik waagde me aan een black carrot cake. Als flexitariër eten we af en toe nog vlees. Thuis kopen we het niet meer, maar uit eten of op vakantie is de grote uitzondering. Wat ik absoluut niet eet, is vis. Voor mij zijn vissen om naar te kijken in de zee of in een meer, met een perslucht tank op je rug. Deze carrot cake die voor mijn neus stond, smaakte eigenlijk wel wat vissig.. Het plaatje ervan stond ook tussen allerlei visgerechten, dus het moest bijna wel fout zijn gegaan. De naam van het gerecht leek erom te liegen. Bij terugkomst in het hotel bleek het te bestaan uit dikke stroken radijs. Lekker was het in ieder geval, net als de goed gekruide champignon masala met het vers gemaakte naanbrood van Sandra.

Na het lekkere hapje gingen we weer de metro in naar het MacRitchie reservaat. Singapore heeft naast de diverse tuinen ook wat van haar natuur weten te behouden. De ingang was best een eindje lopen vanaf de metro en de entree bood geen directe toegang tot het park. Dat was nog een stukje om vreemd genoeg. We keken uit op een groot meer waarop gekayakt werd. Naast ons liepen wat aapjes over de heuvel. Het reservaat bleek wat groter dan we verwacht hadden. Daarnaast was het dankzij de matige nachtrust ook wat later dan verwacht. Het werd dus een kort rondje langs het water en daarna terug door de jungle. Echt heel indrukwekkend was het ook allemaal niet. Maar dat kwam misschien ook omdat we al de hele ochtend onder de bomen hebben gelopen.

Op onze terugweg kwamen we een groep omslaande kayaks tegen. Gevolgd door een net zo chaotische groep aapjes die al vechtend de heuvel afrolden. We zaten daarna blij in de metro, want de verkoeling ervan was erg fijn. Het avondeten zou worden wat we vanaf ons vertrek in Nederland al sterrennoodles noemden. Eén van deze hawker eettentjes had namelijk oprecht een Michelin ster weten te behouden. Hill Street Tai Hwa Pork Noodle heet het tentje, fantastische naam. Andere stijl dan namen als Wolfslaar, Zout [e-38] Citroen of de Librije. We waren voor Hill Street echter de verkeerde kant op gelopen en via een aardige bouwput route stonden we uiteindelijk voor een dichte roldeur.

Maar, wat doe je als het leven tegen zit? Precies, alcohol. Aan de andere kant van het metro station zat Druggists. Vroeger een ouderwetse Chinese apotheek, nu een bierwalhalla met 28 taps. De prijzen waren zelfs naar Europese maatstaven bizar hoog. Alcohol was hier sowieso erg prijzig, laat staan speciale biertjes van over heel de wereld. Ik liet de lokale biertjes een keer links liggen, want dit waren wat saaie bierstijlen helaas. Frietjes erbij, boekje lezen en schrijven. Sandra en Jirry hadden precies gekregen wat ze verdiend hadden. Het eerste rustmomentje van de vakantie na twee dagen rammen.

Drie biertjes later rekenden we af. De sterrennoodles waren nog steeds afwezig, dus we liepen door naar “ons” wijkje. Het was tijd voor mee goreng pattaya. De menukaart klopte helemaal met elf jaar geleden. Het lychee drankje en de blauwe cola stonden er allemaal nog op. Het smaakte naar het herbeleven van oude tijden: het drakenfruit ontbijt, de avond Tigers op de balustrade en MacDonald’s om vijf uur ‘s nachts. Sandra had trouwens een nasi goreng en gado gado. Voorbereiding op Indonesië. Overigens vind ik dat ik de mee goreng pattaya ondertussen zelf lekkerder maak, dus thuis maar weer eens doen.

Meteen lekker slapen was daarna niet meteen aan de orde. Het nadeel van op de bonnefooi reizen blijft dat je soms nog best veel moet regelen. Overnachtingen, bustickets en aankomstdocumenten. Plannen moet je soms herplannen. Maar de vrijheid die je ervoor terugkrijgt blijft het waard. Die nachtrust halen we nog wel in. Je zou bijna tegen ons zeggen: jullie worden ook ouder, doe eens een tandje terug. Maar dat gaat nog wel even duren denk ik.

De laatste dag in Singapore was geen volle dag, want die avond hadden we onze doorreis gepland. Na een ontbijt in ons wijkje, hopten we de metro in naar het Marina Bay Sands. Dit keer om wèl naar de top te gaan. Om tien uur waren we de eersten boven. Hier op 200 meter hoog op de uitkraging van 67 meter, hadden we een pracht uitzicht over alles dat we deze paar dagen gezien hadden. Op de baai, het Merlion beeld en een aardig groot stuk van het Formule 1 circuit. De laatste bocht en de startlijnen waren bijzonder goed te zien. Boat Quay waar we een drankje deden met uitzicht op het Sands was omringd door de bijna eindeloze wolkenkrabbers. Aan de achterkant zagen we de Gardens by the bay, onze volgende bestemming.

Gardens by the bay, by day. We wilden het geheel ook nog even in het daglicht zien namelijk. Na een klein rondje gingen we de airco in om te gaan window shoppen bij het winkelcentrum van het Sands. Bizar dure winkels, denk aan een kluis voor ruim 40 horloges inclusief opwinders voor maar vijvendertigduizend euro. Een kunstmatig kanaal met prachtige boottochtjes kon hier vervolgens ook niet ontbreken. Na de winkels gingen we door naar de kathedraal, waar net een mis bezig was. Daarom door naar Fort Canning Park voor de Battle Box.

We werden meegenomen naar de Tweede Wereldoorlog. Met een audiotour op zak gingen we de bunker van Fort Canning in. Het was 7 december 1941 de Japanners vielen, tegelijk met de aanval op Pearl Harbour, Malakka aan. Dit was het huidige Maleisië en Singapore onder de Britse vlag. De Britten verloren grond alsof het niks was. In slechts 55 dagen verschoof de Japanse linie 550 mijl. De planning van dit alles was briljant geweest. Malakka was het Gibraltar van het oosten, maar niet opgewassen tegen een brutale aanval vanuit het vasteland. Ook reden bijvoorbeeld enkele lege legertrucks als misleiding met koplampen aan via een compleet andere aanval richting. Herhaaldelijk reden ze weer met lampen uit achteruit, om de misleiding weer met lichten aan te herhalen.

Met tanks, een overmacht aan vliegtuigen en fietsen werden de Britten overrompeld. Vooral die fietsen deden meer kwaad dan je zou denken. De Japanners stalen deze en reden er op de asfaltweg naar het front. Soms zelfs zonder banden, wanneer deze gesneuveld waren. Het geluid dat de metalen velgen maakten op de perfecte asfaltwegen, was als dat van een bateljon tanks. Het werkte angstaanjagend richting de Britten.

In het begin van de strijd waren twee grote Britse slagschepen ten onder gegaan met dank aan de Japanse luchtmacht. Ze hadden namelijk vier keer zoveel vliegtuigen, die ook nog eens zowel technologisch als qua piloten superieur waren. Ze hadden ook nog eens tanks, waar de Britten alleen gepantserde voertuigen hadden. Op 8 februari 1942 begon de slag om Singapore. De Japanners wisten al snel de watertoren over te nemen. Daarmee waren de Britten in Singapore afgesneden van hun enige waterbron. Hier in deze bunker hadden ze ondertussen hun hoofdkwartier opgezet. Alle chaotische communicatie verliep via dit ene punt. Het moraal van de Japanners zat op een hoogtepunt, waar de Britten in angst leefden en last hadden van desertie. Tegenaanvallen werden namelijk keihard neergeslagen.

Het keizerrijk dwong het imperialistische rijk tot onderhandelingen. Onderhandelingen waar ze fel in zaten en alleen genoegen namen met een totale overgave van de Britten. Dit was een enorme bluf. Alles leek de Japanners mee te zitten. De Britten wisten echter niet dat de Japanse munitie nagenoeg op was. Ze stonden op het randje van overgaan op vuistgevechten. Ook hadden de Britten bijna drie keer zoveel manschappen, vijventachtig tegen dertig duizend. Na negen dagen vechten om Singapore, tekenden de Britten in wanhoop voor hun overgave. De bluf werd door de Japanse generaal na de oorlog toegegeven, de wanhoop was eerder aan hun zijde. Tijdens de evacuatie redden slechts vier van de vierenveertig Britse schepen het de haven van Singapore uit. Een enorme zege voor de Japanners. Ongeveer 130.000 Indiase, Australische en Britse troepen werden krijgsgevangen: de grootste overgave van Britse militairen in de geschiedenis.

Dit hele verhaal werd ons duidelijk door het wandelen door de bunker. De ruimtes waren aangekleed zoals ze toen waren. Met geluidseffecten en poppen. De weg naar de overgave werd duidelijk gemaakt in een kamer met drie projectiemuren. Daarna volgende een kamer met rode en blauwe teksten over elkaar heen geprojecteerd. Met een rode en blauwe bril konden we de Britse en Japanse kant van de strijd lezen. Na deze kamer kwamen we bij de ladder naar het uitkijkpunt van de bunker. We eindigden in de kamer waar de overgave besloten was. Wassen beelden gaven een goed beeld van de situatie. Bloedheet moet het geweest zijn in deze bunker, waar we nu in de airco stonden. Unaniem stemde de lokale legerleiding voor. Alsof ze eigenlijk geen andere keuze hadden.

Na kort rondkijken in het park, deden we nogmaals een poging tot de sterrennoodles. Hill Street Tai Hwa Pork Noodle was nu wel open! We moesten er speciaal nog even voor pinnen, want onze voorraad Singapore dollars waren net ontoereikend. Niet dat sterrennoodles ook sterrenprijzen hadden, met twee tientjes kwamen we een heel eind. Het eten was niet zo geniaal lekker als we gehoopt hadden, maar wel een goed bord vol. De laatste metro van die dag hadden we richting de Sultan moskee. Een paar kleine souvenirs en proviand bij de 7/11 maakten onze laatste dollars op. De avondbus was heel relaxt, maar ook wel weer een avontuur.

We kwamen langs het kleurrijke politiestation, van het witte gebouw hadden de shutters alle primaire en secundaire kleuren. Ik kakte in voor een powernap en precies na mijn ontwaken hadden we een grenscontrole. Onze busrit ging namelijk naar Melakka, Maleisië. Het was rennen van jewelste vanuit de vele bussen die hier stopten. Met paspoort in de hand snelden ook wij, want je bent van binnen toch een kuddedier, naar de poortjes. Paspoort scannen, poortje open, foto en go. Bus zoeken en weer op pad.

Dat riedeltje werd nogmaals herhaald, maar nu met onze koffers die door een scan moesten. We waren nu Singapore uit en Maleisië in. Het ging allemaal moeilijk efficiënt, maar de rijen die na de check stonden waren voor ons niet verklaarbaar. Het deed in ieder geval lekker chaotisch aan. Gelukkig hadden we de online registratie voor Maleisië doorlopen, want er stonden wat toeristen vertwijfeld met paspoorten in de handen. We zoefden met een razend tempo over de snelweg langs ontelbare rijen palmbomen. Vroeger was dit jungle, jammer om te zien. Thuis maar een extra kuipje van The Flower Farm kopen. We waren in het volgende land en rolden mooi op tijd de stad binnen. Een best bijzondere stad, waarom lees je hierna.