Update 3: Eerste week in Darwin

De laatste dag van de trip-up kwamen we aan op de plaats van bestemming: Darwin. De stad waar de World Solar Challenge start en waar we nu voor meer dan een maand zitten om Stella maar ook onszelf naar een volgend niveau te helpen. We kwamen afgelopen zondag aan in onze accommodatie, Kormilda College, een kostschool waar we mogen verblijven. Eigenlijk voelde die aankomst echt als het aankomen in een vakantie huisje (wellicht kwam dit gevoel voornamelijk door het zwembad waar we vrij gebruik van kunnen maken). De kamerindeling ging vrij vloeiend en ik denk dat ik het met deze drie mensen (Joep, Koen en Roy) wel uithoud voor de komende maand. Na een korte rondleiding van de onderdirecteur hebben we ons een beetje kunnen settelen. En wat doe je dan de eerste avond wanneer je met 21 man in één huis woont, juist, je gaat met z’n allen een spelletje spelen op je computer. Tijdens het spelletje zelfs nog een kleine aardbeving meegemaakt die kennelijk ergens in Thailand zijn epicentrum had. Een ander hoogtepuntje was het testen van de quadcopter, deze is bedoeld voor onze filmjongens die hem tijdens de challenge kunnen gebruiken om vanuit de lucht beelden te schieten van onze karavaan. Het mooie was, en eigenlijk ook het verdrietige, dat het ding na enkele seconden vliegen naar beneden donderde. Kapot! De bestuurder van de quadcopter was Koen, dus wij riepen allemaal uit verbazing zijn naam uit. Terwijl Coon dus een scheldwoord voor aboriginal is en er net rond ons heen een flinke buslading abo’s stond. Kortom, mooie eerst indruk van STE hier bij Kormilda college.

Mijn eerste nacht in Darwin sliep ik prima, lekker in een bed, met een kussen enzo, heel fijn. Maandag was het ontbijten in de lokale kantine om daarna te beginnen met het schoonmaken van onze trip-up spullen en natuurlijk: Stella uitpakken! Ze was nog volledig heel en mooi als altijd. Na een checklist te hebben nagelopen was het tijd voor haar eerste ritje in Australië. Zoals verwacht reed ze als een zonnetje. Ondanks dat moet er toch nog meer aan haar gebeuren dan je zult denken. Van kleine afwerkingen om de aerodynamica te verbeteren tot het bouwen van ons tweede batterijpakket. Dat laatste is waar ik me de laatste tijd veel mee bezig houd. Dit tweede pakket heeft een capaciteit die bijna anderhalf keer zo groot is als die van onze eerste batterij. Hiermee vergroten we onze kansen tijdens de challenge dus flink! Aan mij en twee van onze elektro’ers dus de taak om het ding te maken. Mijn taken als werktuigbouwkundige waren om bijvoorbeeld de doos waarin de batterij zit te maken, deze daarin vast te zetten, de koeling van het pakket en alles wat daar bij komt kijken. Dit klinkt wellicht vrij eenvoudig, maar geloof me, het was een hels karwei. Verder moet ik de productie van de reserve elektronica doosjes op me nemen en daarna wat willekeurige beuntaakjes. Ook ligt er nog één zware taak voor me. Ik moet namelijk nog het een en ander aan kilootjes afvallen omdat ik in Stella kom te zitten tijdens de challenge. Met water, helm, koelvest en kleding moet ik minder dan 80 kilo wegen. Oftewel een goed excuus om minder te eten en meer te sporten de komende maand voor mij.

Mijn dag tot dag leven hier bevalt me tot nu toe wel. Elke ochtend rol ik om iets voor half 8 mijn nest uit en strompel ik snel naar de kantine voor mijn ontbijt (snel omdat de abo-scholieren hier pas om half 8 de kantine in mogen en ik dan dus geen rij heb om in te wachten). Dan hebben we om 8:15 een korte meeting waarin algemene dingen worden verteld en iedereen zijn werkzaamheden van gister toelicht en vertellen wat ze vandaag gaan doen. Vervolgens naar de werkplaats om lekker te beunen, lunchen om 12:00 en avondeten om 17:30. Daarna lekker (meestal) de avond vrij die gevuld wordt met kaarten, zwemmen, hardlopen, serie kijken of natuurlijk een avondje het nachtleven van Darwin verkennen. Dit hebben we dan ook meteen op dinsdagavond gedaan.

Nu is dinsdag natuurlijk een rare dag om te gaan stappen, maar dit had een reden. Via Nuon Solar Team zijn we bekend geraakt met het fenomeen Tits On Tuesday (kortweg T.O.T.). Niemand had enig idee wat of waar het was, maar we wisten dat we er bij moesten zijn. Na de ondergrondse club te hebben gevonden, doken we het Australische nachtleven in. Ik vind het maar moeilijk om dit nachtleven te beschrijven. In Brazilië viel me al op dat de vrouwen daar vrij agressief benaderd worden door de mannen daar. Maar hier in Australië kunnen de mannen toch minstens zo opvallend op vrouwen opstappen. En die gasten zijn ook stuk voor stuk klerenkasten, ik voel me maar een mager iel ventje als ik zo op de dansvloer rustig wat slokjes van mijn biertje neem. Terwijl ik daar zo rustig sta kijk ik mijn ogen uit naar de vrouwen, maar niet omdat ze allemaal zo ontzettend aantrekkelijk zijn of iets in die trant. Waar het me meer om gaat zijn de, tja, leipe dansbewegingen die ze maken. Echt op elk nummer en elk moment gaan ze echt helemaal uit hun dak. Een interessant schouwspel. Helaas konden we het op die ene avond niet heel laat maken, want er moest de volgende ochtend weer flink aan Stella gewerkt worden natuurlijk.

Op de donderdag zaten we lekker te chillen na een harde werkdag, toen opeens het brandalarm af ging. Het leuke aan het brandalarm hier is dat als deze eenmaal afgaat, je hem niet uit kan zetten. En laat het nu ook eens direct doorverbonden zijn met de brandweer. Dus wij met z’n allen het gebouw uit om te wachten. Bleek dus dat er nog iemand in ons complex woont (wij hadden geen idee) die het een goed idee vond om zijn eten aan te laten branden. De beste man kreeg uiteindelijk na het arriveren van de brandweer een mooie boete van 2000 dollar en waarschijnlijk een goed, hartig gesprek met zijn baas.

Vrijdagmiddag hadden we lekker een middagje vrij. Dus tijd voor een teamuitje! We besloten om iets nabij te bezoeken en ons oog viel op een museum over Darwin tijdens de tweede wereld oorlog (toffere attracties zijn wat verder weg dus die bewaren we voor een andere keer). Het op zich kleine museum kostte 14 dollar per persoon maar omdat wij als solar team zulke toffe gasten zijn mochten we gratis naar binnen. Ik stond toch redelijk versteld dat Darwin in de oorlog nog zo getroffen is door de jappen toentertijd. Maar het verhaal dat ze na de aanvallen pas dik luchtafweergeschut begonnen te bouwen, om deze vervolgens niet te kunnen gebruiken en ze jaren na de oorlog te verkopen aan Japan voor schroot metaal was ook zoiets. Al met al toch een lekker middagje met z’n allen er tussen uit om daarna met een paar man weer es de stad in te trekken om wat nachtleven te beleven. Dit vlak na een bosbrand die we nog gespot hadden niet al te ver van onze werkplaats vandaan. De grote rookwolk zat vol met roofvogels op zoek naar de hapjes die het brandende bos uit komen rennen. Het schijnt zelfs dat deze beesten zo slim zijn om wat brandende takken over te gooien naar een ander bosgedeelte, om zo nog meer eten te scoren.

Op de zaterdag had ik twee van mijn grote taken eindelijk af kunnen ronden. Mijn gedeelte aan het tweede batterijpakket was eindelijk af en mijn elektronica doosjes waren ook helemaal gebouwd. Daarmee zijn mijn persoonlijke taken dus klaar, nu nog hier en daar helpen en vooral fit worden voor de challenge. Dat fit worden werd wel een beetje tegen gegaan door de bbq die wij zondag hadden met de teams van Delft en Twente. Ergens bij het strand hadden we ons geïnstalleerd en was het tijd om wat vlees en bier naar binnen te werken. Zo aan het strand is hier in de zee trouwens niet te zwemmen. Met de haaien, krokodillen en zelfs dodelijke kwallen hier is verdrinken wel één van je minste problemen. De avond was uiteindelijk best kort, rond half tien gingen we alweer huiswaarts. Maar het was mooi om met die drie solar teams onder elkaar verhalen van hier in Australië uit te wisselen. En om die fitheid toch nog wat te helpen ben ik met Remi na terugkomst nog even 12 rondjes om het cricketveld hier gaan rennen. Dat terwijl we af en toe nog wat meerennende aboriginal kinderen achter ons aan kregen die zich afvroegen wie en wat wij nou precies waren.

Al met al beviel mijn eerste weekje me hier erg goed. Ik weet in ieder geval zeker dat ik het hier helemaal ga volhouden. Nog maar een kleine maand en dan staan we alweer aan de startlijn van de WSC. Dat waar we nu al meer dan een jaar naartoe werken gaat dan gebeuren en we staan allemaal te popelen om Nederland en Solar Team Eindhoven op de kaart te zetten.