Update 5: De stilte voor de storm
Door: Jirry
Blijf op de hoogte en volg Jirry
03 Oktober 2013 | Australië, Darwin
Nu ben ik alweer een maandje hier in Darwin en ondertussen is de World Solar Challenge alweer begonnen. Althans, het evenement is begonnen, vanaf 1 oktober worden alle teams gekeurd en de 6de vertrekken we dan eindelijk naar Adelaide. Ondertussen is er nog wel het één en ander gebeurd.
Ik was gebleven bij onze vrije dag op de woensdag voor de race simulatie die dat weekend zou gebeuren. Ondertussen ging mijn mooie leventje hier gewoon rustig verder. De routine zit hier nu goed in en mijn taken aan Stella worden met de dag minder. Na die woensdag hadden we nog een testdagje waar weer weinig problemen naar voren kwamen. Die avond gingen we naar de Mindil beach market, een markt die elke donderdag en zondag open is. Langs het strand stonden Aziatische eettentjes en kraampjes waar je kleding of behoorlijk dure didgeridoo’s kon kopen. Op het einde van de markt stond er een man die zijn zweepkunsten liet zien. Opzich kon de beste man het aardig, maar zijn slechte playback kwaliteiten en zijn vlammende zwepen die het omringende droge gras in de fik stoken namen toch wat van de goedbedoelde charme weg. Daarna liepen we naar een standje hiernaast waar een drumstel en 4 didgeridoo’s op ons stonden te wachten. Dit werd dan weer wél een mooi schouwspel toen het bandje begon te spelen. Drum and Bass met een beetje didgeridoo geluid is zeker aan te raden, vooral de Aboriginal meisjes vlak voor het bandje deelde deze mening. Ik heb in Brazilië wel redelijk wat konten zien schudden, maar dit was toch wel weer een unicum. Die abo’s gingen helemaal los op het ritme van de muziek, waarna ze op willekeurige momenten gillend terugrende naar hun groepje vriendinnen. Na dit schouwspel gingen we weer huiswaarts naar Kormilda om uit te rusten voor de komende voorbereidingen van de race simulatie.
Onze race simulatie had eigenlijk één globaal doel: de challenge simuleren om te kijken hoe we ons wellicht nog beter voor kunnen bereiden. Twee volledige dagen stonden in de planning inclusief kamp opbouwen en in onze tentjes slapen, zelf eten koken en statisch laden (het zonnepaneel van Stella afhalen en deze zo goed mogelijk in de zon zetten om nog wat extra energie te pakken voor en na het racen). Op dag 1 heb ik voor maar liefst 6 uur in Stella gezeten als passagier. Het mooiste moment van dit ritje was een potje kaarten met Marald, wat ik gewonnen heb! Het eerste potje kaarten in ’s werelds eerste gezinsauto op zonne-energie, waarschijnlijk zelfs het eerste potje kaarten in een zonneauto überhaupt. Het staat nu 5-3 voor mij en we gaan zien hoe deze score na het einde van de challenge zal eindigen. Na de rit uitzitten in Stella wisselde we van mensen en mocht ik mee met de bus naar het einde van onze testweg. Zo vlak voor het strand was het even bijkomen om daarna naar het lokale hotelletje te lopen en daar in het gras te chillen. Uiteindelijk werd de rust verstoord door het einde van de dag wat al gauw naderde. Ons kamp stond weer zo (ondanks de keiharde grond waar geen haring in kwam) en na een korte evaluatie volgde een verschrikkelijke nachtrust waarin ik me helemaal kapot gezweet heb. Mijn slaapzak had enkel de functie van een kussen gekregen en was volledig doorweekt toen ik die ochtend wakker werd. De volgende dag zou ik verder niet meer in de Stella hoeven te zitten dus ging ik wat eerder terug naar Kormilda om daar nog wat werk te verrichten. Aan het einde van de dag had Stella bijna 900 kilometer afgelegd zonder enkele moeite, die challenge gaat helemaal goed komen denk ik zo.
Om de succesvolle racesimulatie te vieren doken we de dinsdagavond weer de kroeg in waarbij ook een paar van onze Britse huisgenoten ook meegingen. De shotjes en biertjes gingen met ramp tempo over de bar omdat iedereen wist dat dit de laatste avond stappen in Darwin zou zijn. Daarmee zou het ook nog eens 17 dagen gaan duren voordat we überhaupt weer de kans gaan hebben om ergens het nachtleven in te duiken. Voor mij was het weer een alcoholloze avond, ik houd het straf vol! De dag erna hadden we een vrije dag, waarop we naar Litchfield national park zijn geweest. Lekker chill in een meertje met wat watervallen liggen dobberen de hele ochtend en middag. Tussendoor nog even wat rotsen beklommen en bekeken hoe lang we het nou met zo’n denderende waterval in onze rug uithouden. Daarna hadden we in de avond een bbq met de “Dutchies in Darwin”. Deze organisatie houdt Nederlanders die nu in Darwin wonen een beetje bij elkaar. Daarom was het dus mooi om samen met hun en de andere twee Nederlandse solar teams een bbq te doen. Het was wel leuk om wat van de “locals” hier te spreken en ik ben ook wat interessante dingen te weten gekomen. Zoals waarom al die Australische gasten zo ontzettend breed zijn! Dit viel me elke keer op als we gingen stappen en nu blijkt dat er hier in Darwin veel activiteit van het Australische leger is. Daarom leken die knapen dus allemaal zoveel groter en sterker dan ik!
Twee dagen later hadden we helaas weer een bbq, dit keer met allerlei andere solar teams. Het leek onze concurrenten van Bochum uit Duitsland namelijk leuk om een bbq te organiseren voor alle solar teams. De organisatie van de World Solar Challenge had zelfs een mail gestuurd naar iedereen. Uiteindelijk waren alle Nederlandse team present (natuurlijk..), kwam het team uit de Filippijnen nog met vier man langs, kwamen de Belgen nog wat vlees braden (met hun eigen eindbaas Chinees, waar ik altijd wel goed mee kan praten), was UWS uit Australië ook aanwezig en kwamen de Duitsers van Bochum als laatste aansluiten. Toen wij weer terug naar Kormilda gingen en de bus moest keren reden we langs een waarschuwingsbord voor walibi’s. Voorbij dat bord stonden er dus een stuk of 40-50 van die beesten op ons te wachten! Super leuk om te zien hoe ze voorzichtig weg hopte toen ons groot licht aan ging en wij langzaam dichterbij kwamen.
Na al dat gebbq moesten we weer hard aan de slag. Stella moest aan het einde van die week namelijk helemaal af zijn. Na een paar lange dagen, avonden en nachten was het ons wel keihard gelukt om alles af te krijgen. Van bestickerde volgauto’s en zorgen dat we aan alle reglementen voldoen tot het netjes afwerken en verven van Stella stonden we nu op het punt dat we eindelijk konden zeggen dat ze klaar is. Na meer dan een jaar hard werken is dit dan toch een mooi moment om bij stil te staan. Ze staat er nu zoals wij haar willen presenteren aan de challenge en aan de wereld.
Toen was het eindelijk tijd voor Solar Team Eindhoven om de Hidden Valley racetrack te betreden. Dit is een race circuit vlak bij onze accommodatie waar de kwalificaties voor de challenge ook gereden zullen worden. Veel van de solar teams hebben daar een pitbox staan en gebruiken deze ook als werkplaats en daarom was het heel mooi om daar te zijn. De Belgen kwamen net terug van een rondje racen en Twente ging net na hun de baan op. Het was mooi om ze over dat circuit te zien scheuren en ik kon niet wachten om Stella te zien presteren. Ook was het super gaaf om even bij al die andere teams een kijkje in de keuken te kunnen nemen. Hoe we de pitbox van de Italianen binnenliepen bijvoorbeeld. Een paar toch wat oudere mannen die een auto hebben gebouwd volledig gemaakt van carbon die ons, natuurlijk, meteen een kopje Italiaanse koffie aanboden. Ook viel de geslotenheid van sommige andere teams ook op, waarbij wij bijvoorbeeld niet voorbij de oranje pionnen mochten lope. Verder heb ik wel wat goede gesprekken gehad met onze concurrentie, vooral met de Canadezen van Calgary. Het enige jammere vond ik de reactie van één team toen ik me voorstelde al STE lid: “Oh, jullie zijn van die bus”. Toen ik d’r vervolgens uitlachte keek ze me alleen nog maar raarder aan, maar goed. Hierna had Stella wat tijd op de testtrack wat ook weer prachtig was om te zien, wat een mooi beestje is het toch. De dag erna waren we weer op Hidden Valley voor wat rondjes, resultaat was een nieuwe topsnelheid en toptijd.
Donderdag kwam die dag waar we allemaal een beetje tegenop zagen, de World Solar Challenge ging Stella inspecteren en goedkeuring geven om mee te doen aan het evenement. Als eerst was er voor de drivers en passengers van Stella een weegmoment. Als voorbereiding had iedereen een volle maag en blaas, zware schoenen aan, dikke kleding, zakken vol met allerlei spul dat we “nodig” hadden in Stella en natuurlijk ons koelvest en helm. Het doel was net iets meer dan 80 kilo te wegen zodat je geen ballast mee zou krijgen in Stella. Uiteindelijk had maar de helft van ons ballast nodig en wat we wel kregen aan ballast was goed te overzien. Nu heb ik een vet bandje om mijn pols om aan te geven dat ik passagier 9 ben in auto 40 (ons teamnummer) en geen ballast hoef mee te nemen. Daarna ging Stella de keurvloer op tussen al onze concurrenten. Ik vond het toch een beetje spannend, maar toen wij bij het eerste station al twee van onze coole features in de auto lieten zien kroop mijn lichte spanning toch snel weg. Er werd namelijk een telefoon opgeladen aan onze USB aansluiting die meteen muziek draaide over onze ingebouwde speakers. De stations erna zag ik ook alleen maar duimpjes richting het balkon vanwaar ik zat te kijken. Tijdens de batterij check mocht ik even de vloer op omdat ik het mechanische gedeelte van dit groene monster heb uitgewerkt. We waren hier echter ook zo doorheen en ik heb geen enkel woord als toelichting hoeven geven, het was allemaal prima. Wel was het heel mooi daar even te mogen staan en de lovende woorden van de World Solar Challenge te horen. Ook het laatste checkstation ging zonder problemen en toen ik Roy, onze technical manager, de scruteneers een hand zag geven kon ik alleen maar in luid gejuich uitbarsten. We hadden het geflikt, als eerste jaars team in één keer met vlag en wimpel slagen. Mijn trots op mijn teamgenoten heb ik daarna even geuit door iedereen een high five en een knuffel te geven. Nu nog zaterdag de kwalificatie winnen en zondag als eerste starten aan onze 3000 kilometer richting Adelaide, ik kan niet wachten.
Ik was gebleven bij onze vrije dag op de woensdag voor de race simulatie die dat weekend zou gebeuren. Ondertussen ging mijn mooie leventje hier gewoon rustig verder. De routine zit hier nu goed in en mijn taken aan Stella worden met de dag minder. Na die woensdag hadden we nog een testdagje waar weer weinig problemen naar voren kwamen. Die avond gingen we naar de Mindil beach market, een markt die elke donderdag en zondag open is. Langs het strand stonden Aziatische eettentjes en kraampjes waar je kleding of behoorlijk dure didgeridoo’s kon kopen. Op het einde van de markt stond er een man die zijn zweepkunsten liet zien. Opzich kon de beste man het aardig, maar zijn slechte playback kwaliteiten en zijn vlammende zwepen die het omringende droge gras in de fik stoken namen toch wat van de goedbedoelde charme weg. Daarna liepen we naar een standje hiernaast waar een drumstel en 4 didgeridoo’s op ons stonden te wachten. Dit werd dan weer wél een mooi schouwspel toen het bandje begon te spelen. Drum and Bass met een beetje didgeridoo geluid is zeker aan te raden, vooral de Aboriginal meisjes vlak voor het bandje deelde deze mening. Ik heb in Brazilië wel redelijk wat konten zien schudden, maar dit was toch wel weer een unicum. Die abo’s gingen helemaal los op het ritme van de muziek, waarna ze op willekeurige momenten gillend terugrende naar hun groepje vriendinnen. Na dit schouwspel gingen we weer huiswaarts naar Kormilda om uit te rusten voor de komende voorbereidingen van de race simulatie.
Onze race simulatie had eigenlijk één globaal doel: de challenge simuleren om te kijken hoe we ons wellicht nog beter voor kunnen bereiden. Twee volledige dagen stonden in de planning inclusief kamp opbouwen en in onze tentjes slapen, zelf eten koken en statisch laden (het zonnepaneel van Stella afhalen en deze zo goed mogelijk in de zon zetten om nog wat extra energie te pakken voor en na het racen). Op dag 1 heb ik voor maar liefst 6 uur in Stella gezeten als passagier. Het mooiste moment van dit ritje was een potje kaarten met Marald, wat ik gewonnen heb! Het eerste potje kaarten in ’s werelds eerste gezinsauto op zonne-energie, waarschijnlijk zelfs het eerste potje kaarten in een zonneauto überhaupt. Het staat nu 5-3 voor mij en we gaan zien hoe deze score na het einde van de challenge zal eindigen. Na de rit uitzitten in Stella wisselde we van mensen en mocht ik mee met de bus naar het einde van onze testweg. Zo vlak voor het strand was het even bijkomen om daarna naar het lokale hotelletje te lopen en daar in het gras te chillen. Uiteindelijk werd de rust verstoord door het einde van de dag wat al gauw naderde. Ons kamp stond weer zo (ondanks de keiharde grond waar geen haring in kwam) en na een korte evaluatie volgde een verschrikkelijke nachtrust waarin ik me helemaal kapot gezweet heb. Mijn slaapzak had enkel de functie van een kussen gekregen en was volledig doorweekt toen ik die ochtend wakker werd. De volgende dag zou ik verder niet meer in de Stella hoeven te zitten dus ging ik wat eerder terug naar Kormilda om daar nog wat werk te verrichten. Aan het einde van de dag had Stella bijna 900 kilometer afgelegd zonder enkele moeite, die challenge gaat helemaal goed komen denk ik zo.
Om de succesvolle racesimulatie te vieren doken we de dinsdagavond weer de kroeg in waarbij ook een paar van onze Britse huisgenoten ook meegingen. De shotjes en biertjes gingen met ramp tempo over de bar omdat iedereen wist dat dit de laatste avond stappen in Darwin zou zijn. Daarmee zou het ook nog eens 17 dagen gaan duren voordat we überhaupt weer de kans gaan hebben om ergens het nachtleven in te duiken. Voor mij was het weer een alcoholloze avond, ik houd het straf vol! De dag erna hadden we een vrije dag, waarop we naar Litchfield national park zijn geweest. Lekker chill in een meertje met wat watervallen liggen dobberen de hele ochtend en middag. Tussendoor nog even wat rotsen beklommen en bekeken hoe lang we het nou met zo’n denderende waterval in onze rug uithouden. Daarna hadden we in de avond een bbq met de “Dutchies in Darwin”. Deze organisatie houdt Nederlanders die nu in Darwin wonen een beetje bij elkaar. Daarom was het dus mooi om samen met hun en de andere twee Nederlandse solar teams een bbq te doen. Het was wel leuk om wat van de “locals” hier te spreken en ik ben ook wat interessante dingen te weten gekomen. Zoals waarom al die Australische gasten zo ontzettend breed zijn! Dit viel me elke keer op als we gingen stappen en nu blijkt dat er hier in Darwin veel activiteit van het Australische leger is. Daarom leken die knapen dus allemaal zoveel groter en sterker dan ik!
Twee dagen later hadden we helaas weer een bbq, dit keer met allerlei andere solar teams. Het leek onze concurrenten van Bochum uit Duitsland namelijk leuk om een bbq te organiseren voor alle solar teams. De organisatie van de World Solar Challenge had zelfs een mail gestuurd naar iedereen. Uiteindelijk waren alle Nederlandse team present (natuurlijk..), kwam het team uit de Filippijnen nog met vier man langs, kwamen de Belgen nog wat vlees braden (met hun eigen eindbaas Chinees, waar ik altijd wel goed mee kan praten), was UWS uit Australië ook aanwezig en kwamen de Duitsers van Bochum als laatste aansluiten. Toen wij weer terug naar Kormilda gingen en de bus moest keren reden we langs een waarschuwingsbord voor walibi’s. Voorbij dat bord stonden er dus een stuk of 40-50 van die beesten op ons te wachten! Super leuk om te zien hoe ze voorzichtig weg hopte toen ons groot licht aan ging en wij langzaam dichterbij kwamen.
Na al dat gebbq moesten we weer hard aan de slag. Stella moest aan het einde van die week namelijk helemaal af zijn. Na een paar lange dagen, avonden en nachten was het ons wel keihard gelukt om alles af te krijgen. Van bestickerde volgauto’s en zorgen dat we aan alle reglementen voldoen tot het netjes afwerken en verven van Stella stonden we nu op het punt dat we eindelijk konden zeggen dat ze klaar is. Na meer dan een jaar hard werken is dit dan toch een mooi moment om bij stil te staan. Ze staat er nu zoals wij haar willen presenteren aan de challenge en aan de wereld.
Toen was het eindelijk tijd voor Solar Team Eindhoven om de Hidden Valley racetrack te betreden. Dit is een race circuit vlak bij onze accommodatie waar de kwalificaties voor de challenge ook gereden zullen worden. Veel van de solar teams hebben daar een pitbox staan en gebruiken deze ook als werkplaats en daarom was het heel mooi om daar te zijn. De Belgen kwamen net terug van een rondje racen en Twente ging net na hun de baan op. Het was mooi om ze over dat circuit te zien scheuren en ik kon niet wachten om Stella te zien presteren. Ook was het super gaaf om even bij al die andere teams een kijkje in de keuken te kunnen nemen. Hoe we de pitbox van de Italianen binnenliepen bijvoorbeeld. Een paar toch wat oudere mannen die een auto hebben gebouwd volledig gemaakt van carbon die ons, natuurlijk, meteen een kopje Italiaanse koffie aanboden. Ook viel de geslotenheid van sommige andere teams ook op, waarbij wij bijvoorbeeld niet voorbij de oranje pionnen mochten lope. Verder heb ik wel wat goede gesprekken gehad met onze concurrentie, vooral met de Canadezen van Calgary. Het enige jammere vond ik de reactie van één team toen ik me voorstelde al STE lid: “Oh, jullie zijn van die bus”. Toen ik d’r vervolgens uitlachte keek ze me alleen nog maar raarder aan, maar goed. Hierna had Stella wat tijd op de testtrack wat ook weer prachtig was om te zien, wat een mooi beestje is het toch. De dag erna waren we weer op Hidden Valley voor wat rondjes, resultaat was een nieuwe topsnelheid en toptijd.
Donderdag kwam die dag waar we allemaal een beetje tegenop zagen, de World Solar Challenge ging Stella inspecteren en goedkeuring geven om mee te doen aan het evenement. Als eerst was er voor de drivers en passengers van Stella een weegmoment. Als voorbereiding had iedereen een volle maag en blaas, zware schoenen aan, dikke kleding, zakken vol met allerlei spul dat we “nodig” hadden in Stella en natuurlijk ons koelvest en helm. Het doel was net iets meer dan 80 kilo te wegen zodat je geen ballast mee zou krijgen in Stella. Uiteindelijk had maar de helft van ons ballast nodig en wat we wel kregen aan ballast was goed te overzien. Nu heb ik een vet bandje om mijn pols om aan te geven dat ik passagier 9 ben in auto 40 (ons teamnummer) en geen ballast hoef mee te nemen. Daarna ging Stella de keurvloer op tussen al onze concurrenten. Ik vond het toch een beetje spannend, maar toen wij bij het eerste station al twee van onze coole features in de auto lieten zien kroop mijn lichte spanning toch snel weg. Er werd namelijk een telefoon opgeladen aan onze USB aansluiting die meteen muziek draaide over onze ingebouwde speakers. De stations erna zag ik ook alleen maar duimpjes richting het balkon vanwaar ik zat te kijken. Tijdens de batterij check mocht ik even de vloer op omdat ik het mechanische gedeelte van dit groene monster heb uitgewerkt. We waren hier echter ook zo doorheen en ik heb geen enkel woord als toelichting hoeven geven, het was allemaal prima. Wel was het heel mooi daar even te mogen staan en de lovende woorden van de World Solar Challenge te horen. Ook het laatste checkstation ging zonder problemen en toen ik Roy, onze technical manager, de scruteneers een hand zag geven kon ik alleen maar in luid gejuich uitbarsten. We hadden het geflikt, als eerste jaars team in één keer met vlag en wimpel slagen. Mijn trots op mijn teamgenoten heb ik daarna even geuit door iedereen een high five en een knuffel te geven. Nu nog zaterdag de kwalificatie winnen en zondag als eerste starten aan onze 3000 kilometer richting Adelaide, ik kan niet wachten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
