Update 6: Stella gaat voor het goud
Door: Jirry
Blijf op de hoogte en volg Jirry
15 Oktober 2013 | Australië, Adelaide
Na het succes van onze goedkeuring voor de World Solar Challenge volgde de dag erna nog wat testrondjes op het hidden valley circuit voor de kwalificaties. Daarvoor wilde de WSC nog wat foto's van ons laten maken samen met de Sunday Times. Dit liep uiteindelijk uit en aangezien de foto's midden op het circuit werden genomen mochten de zonnewagens die de baan op wilde even op ons wachten. Wat houdt de WSC toch van ons. Vervolgens gingen onze eerste paar testrondjes nog niet zo heel goed omdat het nogal druk was op het circuit. Daarna mocht ik tijdens de tweede set rondjes meerijden in de volgauto die verplicht achter Stella mee moet rijden over het circuit. Wat was dat gaaf zeg en wat is het als volgauto moeilijk om Stella bij te houden! Want ondanks dat Stella een gezinsauto is kan ze ook echt hard karren. Dit tot de verbazing van de andere teams die elke keer hun pitbox uit kwamen rennen als Stella langskwam op het lange rechte stuk. Ik wist vanuit de volgauto niet welke tijden wij reden maar ik zag wel Ben zijn duim opsteken na elk rondje, dus het voelde goed aan. Uiteindelijk was het 2'10 en 2'02, ter vergelijking, het snelste rondje van de vorige challenge was 2'02 en dat was dus voor die platte, dunne, eenpersoons "formule 1 auto's". Van de andere teams en omstanders op hidden valley kregen we veel positieve reacties en ik had in ieder geval heeeeel veel zin om de dag erna onze concurrentie asfalt te laten happen. In de middag was er nog een media moment van de WSC waarbij alle auto's in een lange rij in de pitstraat stonden. Helaas was ik daar niet bij maar de foto's zagen er heel erg vet uit.
In de avond ben ik nog naar het Chief Minister diner gegaan. Van elk team mochten er 4 man naartoe en uiteindelijk ging ik met Wouter en Qurein. Het was best leuk maar de opkomst bestond vooral uit mensen van de WSC. Na wat speeches van de WSC ben ik een beetje gaan praten met Nuon Solar Team en de belgen van Punch Powertrain (mijn persoonlijke favoriet voor de challenger klasse). Tegen het einde aan liep de zaal wat vroeg leeg en de hapjes waren vrij weinig dus het duurde niet lang voordat wij een foodcourt van een winkelcentrum hadden opgezocht.
De dag erna was het tijd om de kwalificaties te rijden. Als eerste gingen de auto's van de adventure klasse de track op, dit zijn auto's van de vorige challenge die dit jaar opnieuw meedoen en dus niet aan de regels van deze challenge voldoen. Daarna kwam onze klasse, de cruisers. De Duitsers van Bochum zetten het eerste rondje in en ze gingen best goed! Tot ze echter in de laatste bocht kwamen, de lastigste van het circuit. Voordat ze heelhuids de bocht uitkwamen draaide ze bijna volledig rond en eindigde ze met een tijd van 2'20. Dat had opzich nog wel gevaarijk kunnen worden dus! Onze verdere concurrentie deed het verder ook maar matig: Sunswift uit Australie reed hun hot lap niet eens uit, Minnesota uit Amerika haalde 2'12 en de rest reed of niet of kwam bij lange na niet in de buurt. Onze ronde ging heerlijk, man wat was ik zenuwachtig, maar Jordy reed ons naar een prachtige tijd van 2'05. Er was van al die dunne snelle bakken ook maar eentje sneller dan ons, Team Arrow. Niemand, zelfs wij niet, had verwacht dat dit kon gebeuren. Onze "bus" of "minivan", zoals andere teams ons soms noemen rijdt gewoon vrijwel alles en iedereen eruit, hoppa!
De dag erna begon het dan eindelijk: de World Solar Challenge. Het moment waar we allemaal zo hard voor hebben gewerkt dit jaar was eindelijk aangebroken. Wederom moesten we lekker vroeg op, iets wat wel meer zou gebeuren tijdens de challenge. Na het uitladen van Stella gingen we op zoek naar onze startplek. Deze was natuurlijk helemaal vooraan te vinden. Helaas kon ik niet bij de start zijn omdat ik niet in Stella hoefde te zitten en dus in de bus moest meerijden. Maar het was al mooi genoeg om daar even op het startplein gestaan te hebben en mijn teamgenoten succes te wensen. Toen de bus in positie was begon het echt, de World Solar Challenge. Het was mooi om te zien hoeveel toeschouwers langs de kant van de weg zaten om iedereen toe te juichen, gewoon lekker op hun kampeerstoeltje. Wij begonnen aan kop en de eerste die ons in kwam halen was Solar Team Twente. Kort daarna volgde de Delftenaren die ons inhaalde, Nederland op kop, fucking vet! Ook de eerste control stop halverwege de dag verliep soepeltjes en we lagen nog steeds op koppositie. Daarna was er nog een leipe inhaalactie van de jappen van Tokai. Die haalde met hun zonne-auto zonder escort zo in meerdere stappen ons konvooi in. Dus ook heel dicht achter en daarna voor Stella, een dikke overtreding en ook gewoon moeilijk gevaarlijk. Gelukkig hebben we er een filmpje van en kunnen we bijvoorbeeld Delft hier misschien nog mee helpen. Uiteindelijk stopte we om 17:02 (racetijd is van 08:00 tot 17:00) en werden we nog ingehaald door Bochum. Na ons kamp opgezet te hebben konden we denk ik toch wel van een succes spreken voorlopig, maar eerst zien wat morgen brengt.
Voor ik verder ga over dag 2 wil ik eerst even een beeld van de concurrentie schetsen. Als waarschijnlijk grootste concurrent hebben we de Duitsers van Bochum met een drie persoonswagen en een iets meer aerodynamische auto maar ook een slechter zonnepaneel. Daarna hebben we Sunswift uit Australie, die een twee persoons sportauto hebben gemaakt die aerodynamischer is dan ons maar ook met een aardig slecht zonnepaneel. Daarnaast is er Minnesota uit Amerika die een twee persoons auto hebben die meer lijkt op een opgeblazen challenger klasse auto. Deze drie zijn onze grootste concurrentie maar er zijn ook nog vier anderen, namelijk Tafe (uit Australie, drie persoons), Calgary (uit Canada, twee persoons), Goko (een middelbare school uit Japan, twee persoons) en tot slot Apollo (een tweezitter uit Taiwan, echt een beunbak). Verder worden we dus beoordeeld op vier punten: snelheid, energieverbruik, persoon-kilometers en op hoe praktisch je auto is. Wij verwachten dus vooral te scoren op aantal personen en de praktische beoordeling, snelheid leek ons niet ons sterkste punt als praktische familie auto.
Op dag twee haalde we Bochum uiteindelijk weer in in de ochtend, dit ritje was maar iets meer als een uurtje omdat de volgende control stop dicht in de buurt zat. Toen was het mijn beurt, als passengier in Stella zitten voor zo'n vijf uur. Over het algemeen is dit niet zo heel erg spannend, omdat ik vooral lig te slapen. Maar nu werd ik echter een paar keer wakker van de veeroosters waar we veelvuldig over heen reden. Toen kon ik vervolgens zowaar iets nuttigs doen achter in Stella, want een onderdeel achterin lag een beetje los. Na mijn wel bekende lenigheid weer toe te hebben gepast wist ik gelukkig het kleine probleempje op te lossen. Uiteindelijk kwamen we helaas aan het einde van de dag net later dan de Duitsers aan op het einde van de eerste etappe van de cruiser klasse. Dit was al rond half 3 echter, dus we waren ruim op tijd en konden rustig ons kamp opzetten. Die rust was ook wel welkom want de lange rit in Stella was best zwaar. Een half uur na ons kwam Sunswift ook aan en toen moesten we wel erg lang wachten op de rest van de concurrentie. Op het einde van de dag bleek dat de rest allemaal de auto in hun trailer heeft moeten laden. Dit betekent dat als er ook maar iemand de finish in Adelaide haalt van onze klasse zonder hun trailer te hoeven gebruiken dat zij nul punten kregen voor snelheid, wat ongeveer drie vijfde van alle punten is. Effectief betekent het dus dat ze uitgeschakeld zijn. Er waren dus na de eerste etappe nog maar vier teams in the running, wij, Bochum, Sunswift en Minnesota. Al deze teams gingen die avond ook bijladen, wat dus betekent dat ze voor energieverbruik net zoveel scoorden als wij. Aangezien wij gemiddeld bijna 3 personen vervoerd hebben, de concurrentie vooral met 1 persoon reed en Bochum maar 6 minuten voor ons eindigde vertelde een snel sommetje ons dat wij in principe voor lagen nu. Dag 2 was dus weer een succes en we hebben zelfs gewoon nog even in het zwembad van de camping kunnen chillen. Er waren wel wat kleine problemen van Stella die ik en wat anderen nog even konden oplossen. Maar iets houtlijmen en iets met wat extra klittenband wat steviger vastzetten is maar een klein probleem vergeleken met motor controllers die opblazen (waar onze concurrentie last van had).
Dag 3 beloofde een mooie dag te worden. We wisten nu nog beter de grenzen van Stella dus die konden we dan ook goed opzoeken. Dag 3 was ook meteen de hele tweede etappe wat betekende dat wij aan het einde van de dag onze batterij weer op konden opladen. De boodschap van de dag was duidelijk: zo hard mogelijk naar Alice Springs. Ik mocht in de ochtend als passengier weer in Stella, het zou een rit worden van ongeveer 3-4 uurtjes. Ons was aan het begin verteld dat we 90 kilometer per uur gingen rijden met maar liefst vier man. Ik was al gauw verbaasd toen we al vrij snel naar de 100 gingen. Zo rond dat moment hadden we al twee challengers ingehaald (Chili en Italië) en kwam Bochum snel in zicht. Zo geschiedde dat wij weer de koppositie overnamen en ook doorversnelde naar 105. Hierna zag je het binnenkomende vermogen van het zonnepaneel stijgen waarop we doorgingen naar de 110. Het voelde echt heel idioot om zo hard te gaan scheuren, maar wat voelde het tegelijkertijd zo mooi. Een tijdje later hoorde ik onze driver Aron in lachen uitbarsten en "Holy shit" roepen, waarna de teller van onze snelheid naar 120 ging, onze topsnelheid. Als je mij een jaar geleden had verteld, dat ik, in een experimentele auto, die in één jaar tijd ontworpen, gebouwd en getest is, met 120 kilometer per uur, dwars door de 40 graden warme outback zou rijden, dan had ik je zonder twijfel heel flink uitgelachen. Maar het gebeurde nu werkelijk en het was een geweldige ervaring. Na de control stop was het één en al euforie en high fives. Ik mocht Stella weer uit en stond stijf van de adrenaline. Bochum kwam 18 minuten na ons binnen en Sunswift zelfs 23, we hadden dus flink wat afstand kunnen creëren. Vanuit de bus kon ik Stella weer een beetje volgen en de snelheid ging al rap weer naar de 100 en kroop weer op naar de 108, met Alice Springs in ons vizier. Uiteindelijk kwamen we er aan met 18 minuten winst op Sunswift en bijna een half uur op de Duitsers. Sunswift had met één persoon gereden en Bochum met drie, terwijl wij alles met vier gedaan hadden. Kortom, we hadden flink wat punten gemaakt. Het mooiste was toen een Duitser richting ons groepje kwam lopen terwijl we naar de control stop liepen op het einde van de dag. Dit wordt stroef, werd er al geroepen en de Duitser verstopte zijn hoofd in zijn veiligheidshesje van schaamte. Maar gaf ons daarna wel een compliment voor de goede etappe. Natuurlijk was het daarna niets dan vreugde, we konden die winst al proeven. We wisten dat als we het uit zouden rijden dat de winst dan gewoon binnen was. Iedereen had zin in morgen om weer vol te gaan knallen. Maar na pieken komen helaas bijna altijd dalen.
De weersvoorspellingen voor dag 4 waren goed, harde wind in de rug en flink wat zon. Het plan was om weer hard te gaan rijden met vier personen, dus ik kon me alvast voorbereiden op een middagdienst in Stella. Mijn stuk zou 406 kilometer zijn, het langste stuk dat we aan één stuk door zouden rijden tijdens de challenge. Helaas ging er vlak na de start wel iets mis, een derde van het zonnepaneel was uitgevallen. Drie zonneregelaars zorgen ervoor dat het paneel maximaal presteert en van eentje was de bekabeling kapot. Na de control stop hebben we dit dus moeten fixen en meteen onze voorband vervangen. Dit kostte ons echter wel 15 kostbare minuten. In de ochtend waren we namelijk al ingehaald door sunswift en toen ik er in de middag inzat werden we ingehaald door Bochum. Voor mij was de rit echt heel zwaar, ik had deze ronden mijn koelvest niet aan gedaan en de temperatuur was erg hoog. De rit duurde in totaal ook wel meer dan vijf uur. Tegen het einde aan bleek ook echt dat we ons overschat hadden, de batterij had namelijk nog maar een klein bodempje over. Tot overmaat van ramp reden we ook te ver door voor de control stop en dat kostte ons ook weer iets van 5 minuten. Als klapper op de vuurpijl knalde onze rechter deur toen deze open ging door de wind nog omhoog waardoor de koker die de deur omhoog houdt en de scharnieren los schoten. Kortom, we werden op dag 4 flink wakker geschud en ik denk dat dit maar goed was ook. We waren wakker geworden vanuit onze arrogantie en nu stonden we weer op scherp voor de laatste etappe van een kleine 800 kilometer die verspreid zou zijn over twee dagen. Wel lagen we nog steeds aan kop qua totaal score. Sunswift stond qua tijd nu echter op ons voor omdat ze een uur en elf minuten voor ons gefinisht waren, waarmee ze nu 26 minuten op ons voor liepen de de duitsers lagen 6 minuten achter ons. De laatste etappe beloofde dus veel spannende momenten en ik hoopte dat we van de fouten van dag 4 onze lessen konden trekken. In ieder geval was Stella nu helemaal gecheckt en zat elk boutje en moertje weer muurvast om verdere problemen te voorkomen.
Gelukkig begonnen we op dag 5 ook wat conservatiever, terwijl het weer ons flink tegen zat. Daarom besloten we maar met twee man te rijden. Het wegrijden van de control stop leidde nog tot een raar, stressvol maar uiteindelijk grappig moment. De auto’s van Sunswift zagen onze bus die wij als scout gebruiken vroegtijdig wegrijden. We werden meteen opgeroepen om dit niet te doen, omdat ze het opvatte als hinderen. Daarom wilde ze dat we aan de kant gingen op het moment dat ze ons in gingen halen. Echter was het continu te onveilig om dat te doen en uiteindelijk leidde onze nuchterheid tot dreigementen en gestress van hun kant. Maar de zeurende stem van Sunswift over de radio leidde meteen tot de nodige imitaties van de tekst: “Solar Team Eindhoven, you’re blocking our solar car, please pull over”. Mocht je ooit zo’n imitatie willen horen vraag het een willekeurig STE lid, want het belachelijk maken van de concurrentie kunnen we allemaal natuurlijk wel. Na dat hele verhaal was het allemaal wel erg spannend omdat onze snelheid begonnen was op 65 en langzaam aan naar de 50 kilometer per uur ging. In het begin van de trip scheen het zonnetje nog aardig en hebben we zelfs een nieuw record neer kunnen zetten qua inkomende zonne-energie. Maar toen de donkere wolken zich boven ons verzamelde hadden we opeens een dieptepunt in zonne-energie. Ik reed die middag mee met de media auto, wat inhield dat we Stella inhaalde voor een rijdend shot, dan een mooie omgeving zochten en Stella opwachtten om daarna dit weer te herhalen. Ik heb me opzich vermaakt, vooral omdat ik de stress in onze bus niet echt meer aankon. Allerlei theorieën en commentaar waren daar de orde van de dag en mijn zenuwen stonden al op een erg hoog pitje. De laatste tien minuten van de dag kregen we pas een zonnetje wat wel weer goede dingen beloofde voor de volgende dag. In de avond was de spanning nog meer om te snijden bij mij en ook bij de rest van het team was het goed te zien. Maar het vertrouwen lag ook nog steeds erg hoog dus ik ben snel gaan slapen in de koud van 15 graden waar we nu in leefden. Het kampvuur wat we gemaakt hadden zorgde wel nog voor de nodige verwarming onder de laatste sterrenhemel in de outback.
De volgende dag konden we nog flink wat zon pakken bij het statisch laden en de lucht was helemaal opgeklaard. Nog 30 kilometer tot de laatste control stop en dan nog 280 kilometer tot de finish. Die zenuwen van mij kwamen helemaal tot een hoogtepunt en ik kon niet wachten tot ik hoe dan ook, winst of verlies, aan het bier kon gaan die avond. Ondertussen wisten we al dat Delft voor Tokai als eerste de finish was gepaseerd, wat zou het toch mooi zijn om daar nog een Nederlandse overwinning aan toe te mogen voegen. Het was allemaal zo dichtbij en toch zo ver weg. Aangekomen op de control stop stonden onze grote Duitse vrienden die nog even statisch aan het laden waren. Ze stonden niet echt klaar om weg te gaan, wat betekende dat onze achterstand niet groter was dan een half uur. Toen gingen wij toestemming om echt goed statisch te kunnen laden. Om dit te doen hebben we twee grote blokken hout van ongeveer anderhalve meter hoog en 4 meter lang waar Stella dan als geheel op geduwd wordt. We durfden deze tijdens control stops nooit te gebruiken omdat je je auto eigenlijk niet mag verplaatsen. Maar om alles op alles te zetten om te winnen gingen we het gewoon netjes vragen en het mocht. De blikken van de Duitsers waren ongetwijfeld één van de mooiste dingen die ik de afgelopen weken gezien heb. Ze stonden allemaal met hun gezicht richting ons, mond open en zeiden niks tegen elkaar toen we onze Stella op het houten gevaarte duwden. Dit trucje werkte goed, want we haalde ongeveer het piekvermogen (het absolute maximum ooit bereikt) van het paneel van Bochum binnen. Daarom duurde het na de control stop nog maar enkele minuten voordat we de Duitsers weer achter ons konden laten. Zo, die zouden we, mits we de laatste kilometers netjes zouden uitrijden, niet meer als gevaar hoeven te beschouwen. De finish kwam steeds meer in zich en Sunswift zat met een lagere snelheid nog ongeveer 30 kilometer voor ons, wat zou het toch mooi zijn als we die ook nog konden inhalen. De sfeer richting de finish werd steeds beter en beter, tot we eindelijk dat finish of timing bord zagen. De ontlading die volgde was enorm toen Stella binnen kwam rijden. Het überhaupt halen van de finish is al een prestatie en als je dan diep van binnen voelt dat je hiermee gewonnen hebt (“We are the champions” werd al gezongen namelijk) voelt de prestatie helemaal compleet. Na het vele gejuich, gespring en gezang mocht ik in de auto om het laatste stukje de stad in te rijden. Er klonk muziek uit de speakers van Stella en ik zag heel de stad verbaasd opkijken toen wij langs paradeerden. De aankomst op Hindmarsh Square was echt fantastisch, van het dragen van Lex en Roy op onze schouders tot het natgespoten worden door onze vrienden van Delft. De aankomst van de Duitsers was ook erg mooi, vooral het typerende luidkeelse gezang en de nog typischere lading bier die uit hun auto kwam en vervolgens uitgedeeld werd aan iedereen. Op dat plein sloegen de biertjes bij mij al gauw hard in na al die ontlading, die vermoeidheid en het feit dat ik al langer dan een maand zonder mijn goudgele vrienden zat. Daarom was het misschien dat de busreis naar het hostel zo luidruchtig en boers verliep, maar de sfeer was in ieder geval beter dan ooit! Na al dat zelf gekookte voer in de outback (wat overigens wel prima smaakte natuurlijk) gingen we die avond uit eten bij de chinees. Helaas konden daarna twee van onze teamgenoten niet mee stappen omdat zij nog de practicality beoordeling (en daarmee het kampioenschap) moesten veiligstellen de volgende dag. De avond was echt heel mooi en de solar team activiteit was natuurlijk erg hoog. Ik genoot vooral van het bijpraten met alle teams, de vroegtijdige felicitaties van de concurrentie en om sommige leden van het Colombiaanse team een beetje achterna te zitten. Uiteindelijk vond ik om de één of andere reden mijn hostel pas om half 7 ‘s ochtends terug om van mijn korte nachtrust te genieten.
De dag na de finish ben ik met Ben erop uitgegaan om een ontbijt te scoren wat uiteindelijk bestond uit donuts, cheese dippers en custard. (kennelijk wilden we wat variatie na al die boterhammen met pindakaas en nutella van tijdens de challenge) Daarna gingen we weer naar Hindmarsh square waar onze practicality beoordeling zou zijn. Heel de dag was ik echt heel zenuwachtig. Wij stonden nu met het totaal aantal punten eerste, onze concurrentie vond al dat we gewonnen hadden maar hardop juichen mochten we nog zeker niet. De beoordeling ging niet helemaal zoals we verwacht hadden, in principe hadden ze enkel een checklist met dingen die in de auto konden zitten waar ze dan een cijfer aan hingen. Het voelde allemaal net niet helemaal goed aan, vooral omdat we hier en daar zagen dat de concurrentie ook hoge punten scoorde terwijl wij altijd practicality zagen als ons sterkste punt. Mijn spanning kon ik op het einde van de dag echt niet meer aan, mijn maag was continu aan het drukken en duwen. Gelukkig was er nog een avond vol afleiding, namelijk een bbq met wat mensen van Cohda Wireless (een sponsor die onder andere ons verblijf bij gastgezinnen in Adelaide had geregeld). Eigenlijk heb ik op die bbq door de zenuwen best weinig gegeten maar ik ben er wel tot rust gekomen. Er stond in het huis waar we waren een grote piano vleugel waar ik mijn matige pianokunsten op uit kon oefenen. Ik presteerde het zelfs om even in zo’n heerlijke trance te komen waarbij mijn vingers speelden maar ik met mijn hoofd ergens anders was. Helemaal bijgekomen dook ik toen weer het nachtleven van Adelaide in. Dit was niet helemaal een topavond door het geweigerd worden bij twee kroegen. De eerste was door mijn sportschoenen die ik aan had en de tweede door mijn korte broek. Dus er zat niets anders op dan naar het hostel rennen, van broek te switchen en daarna weer een poging te doen. Uiteindelijk waren we pas om drie uur in die kroeg maar na de dure entree te hebben betaald konden we er toch nog iets redelijks van maken.
De volgende ochtend was wederom zwaar en na het ontbijt van een lekkere dikbelegde pizza begon de parade van alle solar teams. Alle auto’s reden in een lange stoet door de stad met 50 km/h, op zich best gaaf natuurlijk. Het mooiste moment echter was toen Sunswift (die voor ons reed) opeens stopte met rijden en de lange rij auto’s ophield. Hierop haalde Stella hun auto in om te kijken wat er aan de hand was. Toen de bestuurder verbaasd zijn armen omhoog hield zijn onze jongens uitgestapt om het ding aan de kant van de weg te duwen. Misschien wel één van de mooiste momenten van heel het avontuur dus! Toen dit gevoel weer wegzakte kwamen de keiharde zenuwen weer terug waar ik de rest van de dag kapot aan ging. Na het avondeten begon er een loopje naar het Adelaide Convention Center waar we met alle solar teams in een grote zaal zaten. Het begon met een optreden van Aboriginal muziek en dans en daarna een praatje van de baas van het project gevolgd door een filmpje. Het was allemaal vast en zeker best interessant en leuk om te zien, maar door de zenuwen heen hoorde en zag ik helemaal niets. Na nog wat praatjes kwamen de prijzen, eerst de prijzen voor beste innovatie, beste team spirit, beste veiligheidsplan en toen werd de cruiser class genoemd. Ik zag mijn t-shirt op en neer bewegen als een gek rondom mijn hart, zo gestoord werd ik van de dagen aan spanningsopbouw. Eerst werd Bochum het podium opgeroepen om hun een prijs te geven omdat ze de inspiratie waren van deze nieuwe cruiser klasse. Dit was wel tot de verbazing van zowel ons als hun, want wij dachten even door de rare manier van presenteren dat de overwinning aan onze neus voorbij zou gaan. Nadat zij het podium af gingen kwam het in beeld: Cruiser class winner. Ik denk dat mijn hart stil stond vanaf dit moment, wachtend op het antwoord, wachtend op de onthulling. Die laatste paar seconden ging er van alles door mijn hoofd, vooral hoe ik hier nu precies verzeild was geraakt. Hoe ik dat mailtje met die uitnodiging kreeg meer dan een jaar geleden, hoe ik erover twijfelde om mee te doen, hoe ik het eerst zag als een part time iets, hoe ik er uiteindelijk verliefd op werd, hoe ik hier vrienden voor het leven heb gemaakt, hoe het hele project langzaamaan mijn leven werd, hoe we mijlpaal na mijlpaal met dit geweldige team bereikte. Alles, alle pieken alle dalen, alle vroege ochtenden en lange nachten, alles wat we hadden opgeofferd viel in die paar seconden weg.
And the winner is: First time team (mijn hart begon weer langzaam te kloppen..) Solar Team Eindhoven. De explosie van vreugde die volgde is niet te beschrijven, ik voelde alles van me afvallen en omhelsde mijn teamgenoten en nu mede wereldkampioenen. Daarna rende ik al half vallend naar het podium om daar onze trofee in ontvangst te nemen. Het was de mooiste gegraveerde glazen staaf die ik ooit gezien heb en misschien zelfs overall het mooiste dat ik ooit gezien heb. Eenmaal terug op onze plaats heb ik nog weinig van de rest van de prijzen meegekregen en ik denk de rest van mijn team ook. Natuurlijk gaven we Delft en Twente nog een staande ovatie voor hun eerste en derde plek in de challenger klasse, maar ik denk niet dat ik dat echt meemaakte. Na de ceremonie gingen we als heel team NL het podium op met de boodschap: “If you ain’t Dutch, you ain’t much.” Daarna was het shirtjes ruilen zoals iedereen dat op de challenge doet. Mijn winst: Een shirt van de bazen Chinees van de Belgen, een shirt van één van de tofste gasten van Delft, een shirt van Chili en een shirt en jasje van de Colombianen. Vooral die eerste twee zijn mijn persoonlijke trofeeën. Na alles trokken we voor de derde avond op rij de stad in maar dit keer als wereld kampioenen. Het bier kwam die avond van alle kanten en tijdens het stappen heb ik ook alleen maar solar teams gezien. Wat voelde ik me goed na al die zenuwen van de afgelopen dagen, kon die avond maar eeuwig duren.
Dat was het dan, Solar Team Eindhoven had gedaan waar ze voor kwamen. Ik denk dat we nooit hebben durven dromen dat we dit allemaal zouden bereiken in die korte tijd die we eigenlijk maar hadden. Maar het was nu voorbij en al dat harde werken heeft gezorgd dat we precies hebben gedaan wat we moesten doen. Nu nog even onze zooi opruimen en dan eindelijk vakantie. Ik ben benieuwd wat Canberra, Melbourne, Sydney en daarna Azië mij nog voor mooie verhalen op gaan leveren maar dit verhaal, dit reisverslag, het wordt allemaal denk ik niet heel veel mooier dan dit.
In de avond ben ik nog naar het Chief Minister diner gegaan. Van elk team mochten er 4 man naartoe en uiteindelijk ging ik met Wouter en Qurein. Het was best leuk maar de opkomst bestond vooral uit mensen van de WSC. Na wat speeches van de WSC ben ik een beetje gaan praten met Nuon Solar Team en de belgen van Punch Powertrain (mijn persoonlijke favoriet voor de challenger klasse). Tegen het einde aan liep de zaal wat vroeg leeg en de hapjes waren vrij weinig dus het duurde niet lang voordat wij een foodcourt van een winkelcentrum hadden opgezocht.
De dag erna was het tijd om de kwalificaties te rijden. Als eerste gingen de auto's van de adventure klasse de track op, dit zijn auto's van de vorige challenge die dit jaar opnieuw meedoen en dus niet aan de regels van deze challenge voldoen. Daarna kwam onze klasse, de cruisers. De Duitsers van Bochum zetten het eerste rondje in en ze gingen best goed! Tot ze echter in de laatste bocht kwamen, de lastigste van het circuit. Voordat ze heelhuids de bocht uitkwamen draaide ze bijna volledig rond en eindigde ze met een tijd van 2'20. Dat had opzich nog wel gevaarijk kunnen worden dus! Onze verdere concurrentie deed het verder ook maar matig: Sunswift uit Australie reed hun hot lap niet eens uit, Minnesota uit Amerika haalde 2'12 en de rest reed of niet of kwam bij lange na niet in de buurt. Onze ronde ging heerlijk, man wat was ik zenuwachtig, maar Jordy reed ons naar een prachtige tijd van 2'05. Er was van al die dunne snelle bakken ook maar eentje sneller dan ons, Team Arrow. Niemand, zelfs wij niet, had verwacht dat dit kon gebeuren. Onze "bus" of "minivan", zoals andere teams ons soms noemen rijdt gewoon vrijwel alles en iedereen eruit, hoppa!
De dag erna begon het dan eindelijk: de World Solar Challenge. Het moment waar we allemaal zo hard voor hebben gewerkt dit jaar was eindelijk aangebroken. Wederom moesten we lekker vroeg op, iets wat wel meer zou gebeuren tijdens de challenge. Na het uitladen van Stella gingen we op zoek naar onze startplek. Deze was natuurlijk helemaal vooraan te vinden. Helaas kon ik niet bij de start zijn omdat ik niet in Stella hoefde te zitten en dus in de bus moest meerijden. Maar het was al mooi genoeg om daar even op het startplein gestaan te hebben en mijn teamgenoten succes te wensen. Toen de bus in positie was begon het echt, de World Solar Challenge. Het was mooi om te zien hoeveel toeschouwers langs de kant van de weg zaten om iedereen toe te juichen, gewoon lekker op hun kampeerstoeltje. Wij begonnen aan kop en de eerste die ons in kwam halen was Solar Team Twente. Kort daarna volgde de Delftenaren die ons inhaalde, Nederland op kop, fucking vet! Ook de eerste control stop halverwege de dag verliep soepeltjes en we lagen nog steeds op koppositie. Daarna was er nog een leipe inhaalactie van de jappen van Tokai. Die haalde met hun zonne-auto zonder escort zo in meerdere stappen ons konvooi in. Dus ook heel dicht achter en daarna voor Stella, een dikke overtreding en ook gewoon moeilijk gevaarlijk. Gelukkig hebben we er een filmpje van en kunnen we bijvoorbeeld Delft hier misschien nog mee helpen. Uiteindelijk stopte we om 17:02 (racetijd is van 08:00 tot 17:00) en werden we nog ingehaald door Bochum. Na ons kamp opgezet te hebben konden we denk ik toch wel van een succes spreken voorlopig, maar eerst zien wat morgen brengt.
Voor ik verder ga over dag 2 wil ik eerst even een beeld van de concurrentie schetsen. Als waarschijnlijk grootste concurrent hebben we de Duitsers van Bochum met een drie persoonswagen en een iets meer aerodynamische auto maar ook een slechter zonnepaneel. Daarna hebben we Sunswift uit Australie, die een twee persoons sportauto hebben gemaakt die aerodynamischer is dan ons maar ook met een aardig slecht zonnepaneel. Daarnaast is er Minnesota uit Amerika die een twee persoons auto hebben die meer lijkt op een opgeblazen challenger klasse auto. Deze drie zijn onze grootste concurrentie maar er zijn ook nog vier anderen, namelijk Tafe (uit Australie, drie persoons), Calgary (uit Canada, twee persoons), Goko (een middelbare school uit Japan, twee persoons) en tot slot Apollo (een tweezitter uit Taiwan, echt een beunbak). Verder worden we dus beoordeeld op vier punten: snelheid, energieverbruik, persoon-kilometers en op hoe praktisch je auto is. Wij verwachten dus vooral te scoren op aantal personen en de praktische beoordeling, snelheid leek ons niet ons sterkste punt als praktische familie auto.
Op dag twee haalde we Bochum uiteindelijk weer in in de ochtend, dit ritje was maar iets meer als een uurtje omdat de volgende control stop dicht in de buurt zat. Toen was het mijn beurt, als passengier in Stella zitten voor zo'n vijf uur. Over het algemeen is dit niet zo heel erg spannend, omdat ik vooral lig te slapen. Maar nu werd ik echter een paar keer wakker van de veeroosters waar we veelvuldig over heen reden. Toen kon ik vervolgens zowaar iets nuttigs doen achter in Stella, want een onderdeel achterin lag een beetje los. Na mijn wel bekende lenigheid weer toe te hebben gepast wist ik gelukkig het kleine probleempje op te lossen. Uiteindelijk kwamen we helaas aan het einde van de dag net later dan de Duitsers aan op het einde van de eerste etappe van de cruiser klasse. Dit was al rond half 3 echter, dus we waren ruim op tijd en konden rustig ons kamp opzetten. Die rust was ook wel welkom want de lange rit in Stella was best zwaar. Een half uur na ons kwam Sunswift ook aan en toen moesten we wel erg lang wachten op de rest van de concurrentie. Op het einde van de dag bleek dat de rest allemaal de auto in hun trailer heeft moeten laden. Dit betekent dat als er ook maar iemand de finish in Adelaide haalt van onze klasse zonder hun trailer te hoeven gebruiken dat zij nul punten kregen voor snelheid, wat ongeveer drie vijfde van alle punten is. Effectief betekent het dus dat ze uitgeschakeld zijn. Er waren dus na de eerste etappe nog maar vier teams in the running, wij, Bochum, Sunswift en Minnesota. Al deze teams gingen die avond ook bijladen, wat dus betekent dat ze voor energieverbruik net zoveel scoorden als wij. Aangezien wij gemiddeld bijna 3 personen vervoerd hebben, de concurrentie vooral met 1 persoon reed en Bochum maar 6 minuten voor ons eindigde vertelde een snel sommetje ons dat wij in principe voor lagen nu. Dag 2 was dus weer een succes en we hebben zelfs gewoon nog even in het zwembad van de camping kunnen chillen. Er waren wel wat kleine problemen van Stella die ik en wat anderen nog even konden oplossen. Maar iets houtlijmen en iets met wat extra klittenband wat steviger vastzetten is maar een klein probleem vergeleken met motor controllers die opblazen (waar onze concurrentie last van had).
Dag 3 beloofde een mooie dag te worden. We wisten nu nog beter de grenzen van Stella dus die konden we dan ook goed opzoeken. Dag 3 was ook meteen de hele tweede etappe wat betekende dat wij aan het einde van de dag onze batterij weer op konden opladen. De boodschap van de dag was duidelijk: zo hard mogelijk naar Alice Springs. Ik mocht in de ochtend als passengier weer in Stella, het zou een rit worden van ongeveer 3-4 uurtjes. Ons was aan het begin verteld dat we 90 kilometer per uur gingen rijden met maar liefst vier man. Ik was al gauw verbaasd toen we al vrij snel naar de 100 gingen. Zo rond dat moment hadden we al twee challengers ingehaald (Chili en Italië) en kwam Bochum snel in zicht. Zo geschiedde dat wij weer de koppositie overnamen en ook doorversnelde naar 105. Hierna zag je het binnenkomende vermogen van het zonnepaneel stijgen waarop we doorgingen naar de 110. Het voelde echt heel idioot om zo hard te gaan scheuren, maar wat voelde het tegelijkertijd zo mooi. Een tijdje later hoorde ik onze driver Aron in lachen uitbarsten en "Holy shit" roepen, waarna de teller van onze snelheid naar 120 ging, onze topsnelheid. Als je mij een jaar geleden had verteld, dat ik, in een experimentele auto, die in één jaar tijd ontworpen, gebouwd en getest is, met 120 kilometer per uur, dwars door de 40 graden warme outback zou rijden, dan had ik je zonder twijfel heel flink uitgelachen. Maar het gebeurde nu werkelijk en het was een geweldige ervaring. Na de control stop was het één en al euforie en high fives. Ik mocht Stella weer uit en stond stijf van de adrenaline. Bochum kwam 18 minuten na ons binnen en Sunswift zelfs 23, we hadden dus flink wat afstand kunnen creëren. Vanuit de bus kon ik Stella weer een beetje volgen en de snelheid ging al rap weer naar de 100 en kroop weer op naar de 108, met Alice Springs in ons vizier. Uiteindelijk kwamen we er aan met 18 minuten winst op Sunswift en bijna een half uur op de Duitsers. Sunswift had met één persoon gereden en Bochum met drie, terwijl wij alles met vier gedaan hadden. Kortom, we hadden flink wat punten gemaakt. Het mooiste was toen een Duitser richting ons groepje kwam lopen terwijl we naar de control stop liepen op het einde van de dag. Dit wordt stroef, werd er al geroepen en de Duitser verstopte zijn hoofd in zijn veiligheidshesje van schaamte. Maar gaf ons daarna wel een compliment voor de goede etappe. Natuurlijk was het daarna niets dan vreugde, we konden die winst al proeven. We wisten dat als we het uit zouden rijden dat de winst dan gewoon binnen was. Iedereen had zin in morgen om weer vol te gaan knallen. Maar na pieken komen helaas bijna altijd dalen.
De weersvoorspellingen voor dag 4 waren goed, harde wind in de rug en flink wat zon. Het plan was om weer hard te gaan rijden met vier personen, dus ik kon me alvast voorbereiden op een middagdienst in Stella. Mijn stuk zou 406 kilometer zijn, het langste stuk dat we aan één stuk door zouden rijden tijdens de challenge. Helaas ging er vlak na de start wel iets mis, een derde van het zonnepaneel was uitgevallen. Drie zonneregelaars zorgen ervoor dat het paneel maximaal presteert en van eentje was de bekabeling kapot. Na de control stop hebben we dit dus moeten fixen en meteen onze voorband vervangen. Dit kostte ons echter wel 15 kostbare minuten. In de ochtend waren we namelijk al ingehaald door sunswift en toen ik er in de middag inzat werden we ingehaald door Bochum. Voor mij was de rit echt heel zwaar, ik had deze ronden mijn koelvest niet aan gedaan en de temperatuur was erg hoog. De rit duurde in totaal ook wel meer dan vijf uur. Tegen het einde aan bleek ook echt dat we ons overschat hadden, de batterij had namelijk nog maar een klein bodempje over. Tot overmaat van ramp reden we ook te ver door voor de control stop en dat kostte ons ook weer iets van 5 minuten. Als klapper op de vuurpijl knalde onze rechter deur toen deze open ging door de wind nog omhoog waardoor de koker die de deur omhoog houdt en de scharnieren los schoten. Kortom, we werden op dag 4 flink wakker geschud en ik denk dat dit maar goed was ook. We waren wakker geworden vanuit onze arrogantie en nu stonden we weer op scherp voor de laatste etappe van een kleine 800 kilometer die verspreid zou zijn over twee dagen. Wel lagen we nog steeds aan kop qua totaal score. Sunswift stond qua tijd nu echter op ons voor omdat ze een uur en elf minuten voor ons gefinisht waren, waarmee ze nu 26 minuten op ons voor liepen de de duitsers lagen 6 minuten achter ons. De laatste etappe beloofde dus veel spannende momenten en ik hoopte dat we van de fouten van dag 4 onze lessen konden trekken. In ieder geval was Stella nu helemaal gecheckt en zat elk boutje en moertje weer muurvast om verdere problemen te voorkomen.
Gelukkig begonnen we op dag 5 ook wat conservatiever, terwijl het weer ons flink tegen zat. Daarom besloten we maar met twee man te rijden. Het wegrijden van de control stop leidde nog tot een raar, stressvol maar uiteindelijk grappig moment. De auto’s van Sunswift zagen onze bus die wij als scout gebruiken vroegtijdig wegrijden. We werden meteen opgeroepen om dit niet te doen, omdat ze het opvatte als hinderen. Daarom wilde ze dat we aan de kant gingen op het moment dat ze ons in gingen halen. Echter was het continu te onveilig om dat te doen en uiteindelijk leidde onze nuchterheid tot dreigementen en gestress van hun kant. Maar de zeurende stem van Sunswift over de radio leidde meteen tot de nodige imitaties van de tekst: “Solar Team Eindhoven, you’re blocking our solar car, please pull over”. Mocht je ooit zo’n imitatie willen horen vraag het een willekeurig STE lid, want het belachelijk maken van de concurrentie kunnen we allemaal natuurlijk wel. Na dat hele verhaal was het allemaal wel erg spannend omdat onze snelheid begonnen was op 65 en langzaam aan naar de 50 kilometer per uur ging. In het begin van de trip scheen het zonnetje nog aardig en hebben we zelfs een nieuw record neer kunnen zetten qua inkomende zonne-energie. Maar toen de donkere wolken zich boven ons verzamelde hadden we opeens een dieptepunt in zonne-energie. Ik reed die middag mee met de media auto, wat inhield dat we Stella inhaalde voor een rijdend shot, dan een mooie omgeving zochten en Stella opwachtten om daarna dit weer te herhalen. Ik heb me opzich vermaakt, vooral omdat ik de stress in onze bus niet echt meer aankon. Allerlei theorieën en commentaar waren daar de orde van de dag en mijn zenuwen stonden al op een erg hoog pitje. De laatste tien minuten van de dag kregen we pas een zonnetje wat wel weer goede dingen beloofde voor de volgende dag. In de avond was de spanning nog meer om te snijden bij mij en ook bij de rest van het team was het goed te zien. Maar het vertrouwen lag ook nog steeds erg hoog dus ik ben snel gaan slapen in de koud van 15 graden waar we nu in leefden. Het kampvuur wat we gemaakt hadden zorgde wel nog voor de nodige verwarming onder de laatste sterrenhemel in de outback.
De volgende dag konden we nog flink wat zon pakken bij het statisch laden en de lucht was helemaal opgeklaard. Nog 30 kilometer tot de laatste control stop en dan nog 280 kilometer tot de finish. Die zenuwen van mij kwamen helemaal tot een hoogtepunt en ik kon niet wachten tot ik hoe dan ook, winst of verlies, aan het bier kon gaan die avond. Ondertussen wisten we al dat Delft voor Tokai als eerste de finish was gepaseerd, wat zou het toch mooi zijn om daar nog een Nederlandse overwinning aan toe te mogen voegen. Het was allemaal zo dichtbij en toch zo ver weg. Aangekomen op de control stop stonden onze grote Duitse vrienden die nog even statisch aan het laden waren. Ze stonden niet echt klaar om weg te gaan, wat betekende dat onze achterstand niet groter was dan een half uur. Toen gingen wij toestemming om echt goed statisch te kunnen laden. Om dit te doen hebben we twee grote blokken hout van ongeveer anderhalve meter hoog en 4 meter lang waar Stella dan als geheel op geduwd wordt. We durfden deze tijdens control stops nooit te gebruiken omdat je je auto eigenlijk niet mag verplaatsen. Maar om alles op alles te zetten om te winnen gingen we het gewoon netjes vragen en het mocht. De blikken van de Duitsers waren ongetwijfeld één van de mooiste dingen die ik de afgelopen weken gezien heb. Ze stonden allemaal met hun gezicht richting ons, mond open en zeiden niks tegen elkaar toen we onze Stella op het houten gevaarte duwden. Dit trucje werkte goed, want we haalde ongeveer het piekvermogen (het absolute maximum ooit bereikt) van het paneel van Bochum binnen. Daarom duurde het na de control stop nog maar enkele minuten voordat we de Duitsers weer achter ons konden laten. Zo, die zouden we, mits we de laatste kilometers netjes zouden uitrijden, niet meer als gevaar hoeven te beschouwen. De finish kwam steeds meer in zich en Sunswift zat met een lagere snelheid nog ongeveer 30 kilometer voor ons, wat zou het toch mooi zijn als we die ook nog konden inhalen. De sfeer richting de finish werd steeds beter en beter, tot we eindelijk dat finish of timing bord zagen. De ontlading die volgde was enorm toen Stella binnen kwam rijden. Het überhaupt halen van de finish is al een prestatie en als je dan diep van binnen voelt dat je hiermee gewonnen hebt (“We are the champions” werd al gezongen namelijk) voelt de prestatie helemaal compleet. Na het vele gejuich, gespring en gezang mocht ik in de auto om het laatste stukje de stad in te rijden. Er klonk muziek uit de speakers van Stella en ik zag heel de stad verbaasd opkijken toen wij langs paradeerden. De aankomst op Hindmarsh Square was echt fantastisch, van het dragen van Lex en Roy op onze schouders tot het natgespoten worden door onze vrienden van Delft. De aankomst van de Duitsers was ook erg mooi, vooral het typerende luidkeelse gezang en de nog typischere lading bier die uit hun auto kwam en vervolgens uitgedeeld werd aan iedereen. Op dat plein sloegen de biertjes bij mij al gauw hard in na al die ontlading, die vermoeidheid en het feit dat ik al langer dan een maand zonder mijn goudgele vrienden zat. Daarom was het misschien dat de busreis naar het hostel zo luidruchtig en boers verliep, maar de sfeer was in ieder geval beter dan ooit! Na al dat zelf gekookte voer in de outback (wat overigens wel prima smaakte natuurlijk) gingen we die avond uit eten bij de chinees. Helaas konden daarna twee van onze teamgenoten niet mee stappen omdat zij nog de practicality beoordeling (en daarmee het kampioenschap) moesten veiligstellen de volgende dag. De avond was echt heel mooi en de solar team activiteit was natuurlijk erg hoog. Ik genoot vooral van het bijpraten met alle teams, de vroegtijdige felicitaties van de concurrentie en om sommige leden van het Colombiaanse team een beetje achterna te zitten. Uiteindelijk vond ik om de één of andere reden mijn hostel pas om half 7 ‘s ochtends terug om van mijn korte nachtrust te genieten.
De dag na de finish ben ik met Ben erop uitgegaan om een ontbijt te scoren wat uiteindelijk bestond uit donuts, cheese dippers en custard. (kennelijk wilden we wat variatie na al die boterhammen met pindakaas en nutella van tijdens de challenge) Daarna gingen we weer naar Hindmarsh square waar onze practicality beoordeling zou zijn. Heel de dag was ik echt heel zenuwachtig. Wij stonden nu met het totaal aantal punten eerste, onze concurrentie vond al dat we gewonnen hadden maar hardop juichen mochten we nog zeker niet. De beoordeling ging niet helemaal zoals we verwacht hadden, in principe hadden ze enkel een checklist met dingen die in de auto konden zitten waar ze dan een cijfer aan hingen. Het voelde allemaal net niet helemaal goed aan, vooral omdat we hier en daar zagen dat de concurrentie ook hoge punten scoorde terwijl wij altijd practicality zagen als ons sterkste punt. Mijn spanning kon ik op het einde van de dag echt niet meer aan, mijn maag was continu aan het drukken en duwen. Gelukkig was er nog een avond vol afleiding, namelijk een bbq met wat mensen van Cohda Wireless (een sponsor die onder andere ons verblijf bij gastgezinnen in Adelaide had geregeld). Eigenlijk heb ik op die bbq door de zenuwen best weinig gegeten maar ik ben er wel tot rust gekomen. Er stond in het huis waar we waren een grote piano vleugel waar ik mijn matige pianokunsten op uit kon oefenen. Ik presteerde het zelfs om even in zo’n heerlijke trance te komen waarbij mijn vingers speelden maar ik met mijn hoofd ergens anders was. Helemaal bijgekomen dook ik toen weer het nachtleven van Adelaide in. Dit was niet helemaal een topavond door het geweigerd worden bij twee kroegen. De eerste was door mijn sportschoenen die ik aan had en de tweede door mijn korte broek. Dus er zat niets anders op dan naar het hostel rennen, van broek te switchen en daarna weer een poging te doen. Uiteindelijk waren we pas om drie uur in die kroeg maar na de dure entree te hebben betaald konden we er toch nog iets redelijks van maken.
De volgende ochtend was wederom zwaar en na het ontbijt van een lekkere dikbelegde pizza begon de parade van alle solar teams. Alle auto’s reden in een lange stoet door de stad met 50 km/h, op zich best gaaf natuurlijk. Het mooiste moment echter was toen Sunswift (die voor ons reed) opeens stopte met rijden en de lange rij auto’s ophield. Hierop haalde Stella hun auto in om te kijken wat er aan de hand was. Toen de bestuurder verbaasd zijn armen omhoog hield zijn onze jongens uitgestapt om het ding aan de kant van de weg te duwen. Misschien wel één van de mooiste momenten van heel het avontuur dus! Toen dit gevoel weer wegzakte kwamen de keiharde zenuwen weer terug waar ik de rest van de dag kapot aan ging. Na het avondeten begon er een loopje naar het Adelaide Convention Center waar we met alle solar teams in een grote zaal zaten. Het begon met een optreden van Aboriginal muziek en dans en daarna een praatje van de baas van het project gevolgd door een filmpje. Het was allemaal vast en zeker best interessant en leuk om te zien, maar door de zenuwen heen hoorde en zag ik helemaal niets. Na nog wat praatjes kwamen de prijzen, eerst de prijzen voor beste innovatie, beste team spirit, beste veiligheidsplan en toen werd de cruiser class genoemd. Ik zag mijn t-shirt op en neer bewegen als een gek rondom mijn hart, zo gestoord werd ik van de dagen aan spanningsopbouw. Eerst werd Bochum het podium opgeroepen om hun een prijs te geven omdat ze de inspiratie waren van deze nieuwe cruiser klasse. Dit was wel tot de verbazing van zowel ons als hun, want wij dachten even door de rare manier van presenteren dat de overwinning aan onze neus voorbij zou gaan. Nadat zij het podium af gingen kwam het in beeld: Cruiser class winner. Ik denk dat mijn hart stil stond vanaf dit moment, wachtend op het antwoord, wachtend op de onthulling. Die laatste paar seconden ging er van alles door mijn hoofd, vooral hoe ik hier nu precies verzeild was geraakt. Hoe ik dat mailtje met die uitnodiging kreeg meer dan een jaar geleden, hoe ik erover twijfelde om mee te doen, hoe ik het eerst zag als een part time iets, hoe ik er uiteindelijk verliefd op werd, hoe ik hier vrienden voor het leven heb gemaakt, hoe het hele project langzaamaan mijn leven werd, hoe we mijlpaal na mijlpaal met dit geweldige team bereikte. Alles, alle pieken alle dalen, alle vroege ochtenden en lange nachten, alles wat we hadden opgeofferd viel in die paar seconden weg.
And the winner is: First time team (mijn hart begon weer langzaam te kloppen..) Solar Team Eindhoven. De explosie van vreugde die volgde is niet te beschrijven, ik voelde alles van me afvallen en omhelsde mijn teamgenoten en nu mede wereldkampioenen. Daarna rende ik al half vallend naar het podium om daar onze trofee in ontvangst te nemen. Het was de mooiste gegraveerde glazen staaf die ik ooit gezien heb en misschien zelfs overall het mooiste dat ik ooit gezien heb. Eenmaal terug op onze plaats heb ik nog weinig van de rest van de prijzen meegekregen en ik denk de rest van mijn team ook. Natuurlijk gaven we Delft en Twente nog een staande ovatie voor hun eerste en derde plek in de challenger klasse, maar ik denk niet dat ik dat echt meemaakte. Na de ceremonie gingen we als heel team NL het podium op met de boodschap: “If you ain’t Dutch, you ain’t much.” Daarna was het shirtjes ruilen zoals iedereen dat op de challenge doet. Mijn winst: Een shirt van de bazen Chinees van de Belgen, een shirt van één van de tofste gasten van Delft, een shirt van Chili en een shirt en jasje van de Colombianen. Vooral die eerste twee zijn mijn persoonlijke trofeeën. Na alles trokken we voor de derde avond op rij de stad in maar dit keer als wereld kampioenen. Het bier kwam die avond van alle kanten en tijdens het stappen heb ik ook alleen maar solar teams gezien. Wat voelde ik me goed na al die zenuwen van de afgelopen dagen, kon die avond maar eeuwig duren.
Dat was het dan, Solar Team Eindhoven had gedaan waar ze voor kwamen. Ik denk dat we nooit hebben durven dromen dat we dit allemaal zouden bereiken in die korte tijd die we eigenlijk maar hadden. Maar het was nu voorbij en al dat harde werken heeft gezorgd dat we precies hebben gedaan wat we moesten doen. Nu nog even onze zooi opruimen en dan eindelijk vakantie. Ik ben benieuwd wat Canberra, Melbourne, Sydney en daarna Azië mij nog voor mooie verhalen op gaan leveren maar dit verhaal, dit reisverslag, het wordt allemaal denk ik niet heel veel mooier dan dit.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
