Update 7: Mostar naar Sarajevo
Door: Jirry
Blijf op de hoogte en volg Jirry
01 Augustus 2019 | Bosnië en Herzegovina, Sarajevo
Althans, dat hoopten we. Vanaf 11:45 zou exact op deze coördinaten namelijk een tour starten, maar het huisje was dicht en er was niemand te bekennen toen we er vanaf 11:40 stonden. Ondertussen werd onze auto geïnspecteerd door mannen van handhaving, misschien hadden we de Bosnische tekst op de parkeerborden dan toch verkeerd begrepen... Sandra kon met haar vrouwelijke charme en onschuldigheid gelukkig een boete vermijden. Zelfs tot aan het punt dat handhaving het verkeer tegen hield zodat ze ongestoord weg kon rijden om de auto te verplaatsen, de slijmbal. Maar, we gingen een tour doen, of probeerden dat althans.
Ik had ondertussen een Fransman als lotgenoot gevonden, hij wilde namelijk dezelfde tour doen. Een paar minuten later besloot hij om te bellen: "De tour startte om 11:45, jullie waren te laat! Voor de volgende moet je er om 13:45 zijn!!" Wij wisten natuurlijk wel beter, maar goed, dan maar even Konjic verkennen.
Daar waren we vervolgens vrij snel klaar mee. Op het mooie bruggetje (jaja, weer een bruggetje) na, waar we al heel de tijd naast stonden te wachten, was er namelijk niet zo denderend veel te zien. Er was natuurlijk wel een supermarkt waar we onze lunch konden scoren met als toetje een typisch met honing doordrengde snack. Vervolgens lieten we ons natuurlijk niet voor gek zetten, 13:30 stonden we op locatie. Het kantoortje was nu wel open en de man zei: "Prima, haal je auto maar, dan breng ik je er naartoe!" Zeker weten ja? Dit verklaarde dan wel meteen waarom we twee uur geleden zogenaamd te laat waren inderdaad... Eenmaal op locatie, luttele seconden na 13:45 kreeg onze gids een telefoontje, tijdens welke hij mededeelde dat men (waarschijnlijk onze eerdere fransoos) te laat was. Uhu...
Na dit "avontuur" waren we dan toch eindelijk aangekomen bij Tito's bunker. Een schuilplaats gebouwd voor Josip Broz (bijnaam Tito, de Joegoslavische dictator die het land zo lang bijeen heeft gehouden) voor het geval de nucleaire Apocalyps uit zou breken. Er was plek voor driehonderdvijftig man en één vrouw, de zijne natuurlijk. Ze konden hier een half jaar overleven en het land blijven aansturen. Maar daarna? Dat is onduidelijk. Een mysterie was het pand sowieso, de inwoners van de stad Konjic hebben nooit geweten dat het bestond. Terwijl het toch echt zesentwintig jaar en 4,8 miljard dollar kostte om het gigantische complex te bouwen. Uiteindelijk was het klaar in 1980, vlak voor Tito zijn dood. Hij heeft er dus niet echt van kunnen genieten...
Dus daar stonden we dan, midden in een berg, tweehonderdtachtig meter onder de grond in één van de best bewaarde geheimen van de Joegoslavische, communistische dictatuur. Voor een begeleide tour met een groepje toeristen. We gingen door de oude bespreekkamers (interieur inderdaad uit de jaren tachtig), door de machinekamers en zelfs door de kamers van Tito en zijn vrouw. Overal was moderne kunst tentoongesteld, veel over de oorlog maar ook over de bunker. Bij dat laatste onderwerp werd vooral hardop afgevraagd waarom het apparaat gebouwd is. Dat het er nog staat, daar valt ook iets over te zeggen. De zes soldaten die de bunker bezetten, kregen bij het uitbreken van de oorlog namelijk de opdracht om het te vernietigen. De Serviër en Bosniër die overbleven, weigerden gelukkig om dit te doen.
Na weer een portie historie sprongen we de auto in, op weg naar Sarajevo. Onderweg kwamen we iets vreemds tegen. Heel Bosnië hadden we namelijk niets anders gekend dan 80 km/h wegen. Vaak in de bergen en dus ging de maximum snelheid van 60 naar 40, naar 50 en weer naar 70. Maar nu was er toch echt een stuk snelweg, letterlijk uit het niets ontstaan. We pakten namelijk de oprit, maar er was geen afrit parallel aan ons. De tol was voor ons goedkoop maar kennelijk niet voor de Bosniërs, want de auto's die we tegen zijn gekomen waren op een enkele hand te tellen. Het reed wel lekker door, totdat de snelweg na zo'n vijftig kilometer net zo abrupt eindigde zoals hij begon. In de verte was nog wel vlak gemaakte grond en het begin van tunnels te zien, werk in aanbouw.
De drukke stad Sarajevo reed wat minder lekker door. Na een stevige oefening helling trekken stonden we in ons gigantische appartement. Heerlijk om gewoon goed de ruimte te hebben én een heerlijk zacht bed zonder harde, metalen veren. In een hip tentje in het centrum schoven we wat steaks naar binnen, om daarna een tour over de belegering van Sarajevo te boeken. Die wilden we in de middag zodat we nog wat konden uitrusten van de lange reis, wat bevestigd werd. De middag zat toch vol en toen werd het ochtend. Toen we dat eenmaal geaccepteerd hadden, kreeg dit zelfs onze voorkeur. Waarna we dus een mailtje kregen dat het toch in de middag werd. Gelukkig kan ik niet zo goed tegen verandering, hield ik m'n poot stijf en bleef het toch ochtend. We dachten nog, wat een slecht begin, maar de volgende dag bleek dat dit leidde tot een unieke ervaring.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley